FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Donderdag 22 januari 2004

Op donderdag startten Tom en Bill de schooldag met tekenen, een van de enige vakken waarbij ze naast elkaar zaten. Waarom? Omdat zowel Alex, Pim als Andreas geen tekenen gekozen hadden.
De tweeling had zich echter verslapen. Vijf minuten te laat liepen ze de gang in. Maar wat waren nu vijf minuten van een les als tekenen? Juist ja, niets!
Tom liep met een sandwich tussen zijn tanden geklemd het lokaal in, werd aangesproken met de gebruikelijke ‘Kaulitz, pet af en zitten.’ en daarna met de gloednieuwe ‘Kaulitz, ook u voedsel weg en waar is die andere Kaulitz?’.
‘Die andere Kaulitz’ stond in de gang nog te klungelen met zijn jas.
Tom keek om zich heen. De plaatsen waren veranderd, mensen zaten kriskras door elkaar. Heel het eerste trimester zaten ze op volgorde en Kaulitz kwam na Kaulitz, ofwel: Tom zat naast Bill. Maar nu waren er twee plekken ver van elkaar over.
Hij liep naar de verste plek, in de rechterhoek van de klas; om naast een jongen, die hij herkende van Economie, te gaan zitten.
Pas toen stapte Bill de klas in, en hij was zo slim geweest zijn sandwich in de gang op te eten want de leraar had niets op te merken, behalve een ‘te laat, ga zitten, Kaulitz’ dan.
De plek waar Bill nu gedwongen moest gaan zitten, was de voorste bank op de middelste rij. Met andere woorden: Gevaarlijk, vlak voor de leerkracht. Maar, zonder morren ging hij zitten want hij had al tijd gehad om te zien naast wie hij moest gaan zitten. En dat beviel hem wel. Nalani.
Toen hij zat, pakte hij snel zijn schetsboek en legde die op tafel. Toen bukte hij nog een keer, op zoek naar zijn potloden en andere benodigdheden.
De leraar, meneer Schepers, ging druk in de weer met notities op het bord die de anderen meteen overschreven. Bill pakte daarom ook zijn schrift van Tekenen erbij om de theorie te noteren.
Na de theorie mochten ze aan de slag. De opdracht leek eenvoudig, maar was het daarom niet: Teken iets dat je deze vakantie gedaan hebt.
Bill legde zijn hoofd in zijn handen en probeerde helder na te denken. Wat had hij gedaan in de vakantie? Wat kon hij überhaupt tekenen? Hij kon niet eens iets overtekenen, laat staan uit gedachten tekenen. Met moeite kon hij een stokventje fabriceren, maar daar bleef het bij.
‘Meneer?’
De zachte stem klonk helder in Bills linkeroor, hij keek tussen zijn wimpers naar Nalani. Ze had haar haren bij elkaar gebonden en een potlood zat achter haar oor. Een groot, spierwit blad was met behulp van vier stukjes plakband op haar werkblad bevestigd, drie potloden lagen in het bakje aan haar tafel samen met een kleine gum.
Haar naam stond in sierlijke letters in de benedenrechterhoek van haar blad, het begin van een persoon stond in het midden van het blad.
Meneer Schepers boog zich over zijn bureau heen. ‘Ja?’ vroeg hij en glimlachte. Bill pakte een willekeurig potlood en begon nog willekeuriger te schetsen.
‘Moet het in zwart-wit of in kleur?’
‘Dat is volledig aan jou.’
Bill keek opzij. Nalani ging druk in de weer met twee potloden tegelijk, gomde toen, tekende het opnieuw, kleurde het met het zachtste potlood in en zorgde voor schaduw. Steeds meer lijnen kwamen op haar papier terecht, namen vormen aan, kregen een betekenis. En toen werd hij op zijn schouder getikt.
‘Meneer Kaulitz, Nalani tekent mooi maar dat wil niet zeggen dat u daarom naar haar tekening kunt kijken en niet naar die van uzelf.’
Bill voelde het schaamrood naar zijn wangen lopen en klemde zijn vingers om een potlood.
‘Ja meneer.’ bromde hij en ging verder met kladden op zijn papier. Als hij zijn hoofd schuin hield, viel er best een kerstboom in te ontdekken. Dan kon hij het laten doorgaan als zijn kerstfeest in een abstracte stijl, wie weet haalde hij wel een voldoende.
Met de nieuw gewonnen vrolijkheid haalde hij zijn groene potlood boven.
Tom lag met zijn hoofd op tafel, een tekening sierde zijn papier. Hij was geen tekentalent, maar er in elk geval beter in dan Bill. Het was een schaatsbaan met enkele mensen, waarin hij vaag zichzelf, Bill en Andreas herkende. Het was slordig ingekleurd, maar het gaf wel een leuk effect.
‘Klaar, meneer Kaulitz?’
Tom staarde voor zich uit. Dat was nogal duidelijk.
Het papier werd weggenomen, de leraar beende weg. Tom staarde verder.
Waar hij precies naar keek? Bill.
Tekenen hoorde leuk te zijn, maar hij genoot er niet het minste van. Zijn gedachten raasden als scherpe messen door zijn hoofd en lieten sneetjes achter.
Waarom vond hij het zo vreselijk dat hij niet meer naast Bill zat? Waarom dacht hij de laatste tijd zoveel aan hem? Waarom deed hij zo raar? Waarom, in de naam van de knappe dochter van de Paus, keek hij heel de tijd zo vreselijk verlangend naar zijn broertje.
Wild schudde hij zijn hoofd heen en weer en liet zijn hoofd een paar keer op het hout bonken. Dat gaf zo’n enorm lawaai dat heel de klas hem aankeek. Met een tintje roder hoofd zakte hij onderuit.
Hij viste zijn iPod uit het zijvakje van zijn rugzak en verstopte die in de binnenzak van zijn vest, terwijl hij de kabeltjes wat omhoog trok zodat hij de oortjes in zijn oren kon steken. Slaperig keek hij voor zich uit terwijl hij op de tast de knopjes opzocht. Muziek begon, het sloot de gesprekken in de klas én Bill buiten.
Hij kriebelde een beetje met zijn potlood in de marge van zijn blad, terwijl kleine stukjes tekst en vorkpoppetjes over zijn blad dansten in een chaotisch geheel.
En toen daar, onderaan de blad, op een stukje papier van hooguit twee op 3 centimeter geperst, stond een naam. Zijn naam. Bill.
Tom scheurde het blad in twee, vier, acht, zestien, tweeëndertig stukken en strooide de papiertjes in het rond. Een klein papiertje, waar de naam nog steeds volledig opstond, zweefde op de wind verder het raam uit.

Reacties: