FanFic.nl

Dreads and brother love don’t go together

Chapter I. Tom - Niet langer meer geheim

Zachtjes knars ik met mijn tanden op een tandenstoker. Diana komt naar buiten en vraagt of ik eindelijk naar binnen kom. Het is inmiddels al laat en het begint frisjes te worden. Ik druk haar een kus op haar wang en mompel dat ik zo naar binnen kom. Hoe het komt weet ik niet meer precies… Maar mijn gedachten dwalen weer af naar die éne dag.. die éne dag.. waarop ik het contact met mijn tweelingbroer verbrak

Voor de zoveelste keer kan ik de verleiding bijna niet weerstaan. Het kleine met roodstof bekleedde doosje staat zoals altijd weer verleidelijk op het nachtkastje. Ik wil al zo lang weten wat er in zit! Bill heeft het kistje al zeker 3 jaar op zijn nachtkastje staan, hij neemt het ook overal mee naar toe. In de tourbus, in hotels echt overal.

Bill komt lachend de kamer inlopen. ‘Ik zie het wel hoor Tom!’ Ik doe net of mijn neus bloed en snel kijk ik weg. ‘Wat nou..?’ mompel ik ongeïnteresseerd. Althans dat beloof ik, maar goed in liegen ben ik nooit geweest. En zoals altijd zegt Bill weer hetzelfde riedeltjes op. ‘Ik vind dat je mijn geheim moet respecteren! En ooit vertel ik je het misschien wel, maar dat zou je nu nog niet aankunnen.’ Altijd maar weer die zelfde verdommese kut zin! Kwaad kijk ik voor me uit. En ik kijk mijn bijna identieke broer niet meer aan. ‘Niet kwaad zijn.. je snapt het toch wel?’ vraagt Bill nu wat triest. Kwaad draai ik mijn gezicht weer naar hem toe. ‘Ja hoor, Tuurlijk ik vertel jou alles.. en jij mij niets.. dus ik snap het helemaal!’ Ik sta kwaad op en loop naar het balkon van de hotelkamer en trek de deur open en ga in de vrieskou staan om af te koelen. Bill komt me achterna lopen en zegt bezorgd:’Kom nu naar binnen, dadelijk word je ziek man! Doe niet kinderachtig..! Tom! Kom nu naar binnen alsjeblieft.. Dadelijk word je ziek!’

Ik doe net of ik hem niet hoor en kijk naar het uitzicht over de gladde en witgesneeuwde daken van Berlijn. Dan hoor ik Bill zuchten en weer terug de kamer in lopen. De deur laat hij open staan op een kier… zeker in de hoop dat ik tegen hem begin te praten. Dacht het dus niet! Ik hoor hoe hij zijn sieraden af doet en op zijn nachtkastje legt. Ik hoor hem ook even in de kast rommelen en dan hoor ik weer mijn naam. Bill kan er nooit tegen als ik kwaad op hem ben. Ik reageer niet en hij komt naar de deur lopen. ‘Tom.. ik ben even in het restaurant wat drinken.. ga je mee?’ Ik zucht een keer. Denkt die klojo nou echt dat ik met hem mee ga. ‘Nee, bedankt ik sta hier prima..’ zeg ik dan nors. Bill slaakt een zucht en loopt de kamer uit. Als ik de deur dicht hoor vallen springt ik snel de kamer weer in. Ik ben nog net niet onderkoelt Snel trek ik een vest aan. ‘Godver, klootzak dat je bent.’ vloek ik in mezelf.

Ik ga op mijn bed liggen en zet de tv aan. Dan valt mijn oog op het netjes opgemaakt bed van Bill. Ik snap nog steeds niet hoe hij dat altijd voor elkaar kreeg. Zo netjes.. ik kan er geen hol van! Even glijden mijn ogen weer langs het rode kistje. Zou ik… Snel schud ik mijn hoofd. Nee, dat doe ik niet. Snel wil ik weer wegkijken maar dan valt mijn hoofd op een klein gouden sleuteltje dat aan een kettinkje hangt. Hé dat kettinkje had ik nog nooit gezien!

Ik ga iets overeind zitten op mijn bed en reik uit naar het sleutel en voorzichtig pak ik het op.. Zou het passen? Vraag ik mezelf af. Voorzichtig pak ik het rode kistje op en steek ik het sleuteltje in het bijpassend kleurende slotje. Tot mijn verbazing past het!. Zouden al die jaren van nieuwsgierigheid beloont worden nu? Zou ik erachter komen wat mijn broers grote geheim is?’

Als ik het piepende dekseltje openklap lijkt het net of mijn hart stil staat. Ik krijg geen lucht meer. Het liefst had ik nu gehoopt dat ik het kistje nooit had open gemaakt! Dit wilde ik niet zien! Dit wilde ik niet weten.. niet dit..Dan zie ik dat er een klein briefje liggen wat ergens uitgescheurd te zijn lijkt. Misschien uit zijn dagboek? Tot mijn verbazing heb ik ook nog gelijk ook nog!

Met trillende vingers lees ik het briefje.

Ik heb net een van Tom’s dreads afgeknipt.. En hij merkte het niet eens! Maar ja dit is in ieder geval een manier om altijd een stukje van Tom bij me te dragen.. Wie weet heb ik ooit wel het lef om hem te zeggen.. dat ik van hem hou. Tranen van woede lopen inmiddels over mijn wangen.. Al die tijd.. Al die tijd..

Dan hoor ik ineens stemmen achter me en ik schiet overeind van mijn bed. Het zijn Bill en Georg die in de deur opening staan. Van schrik laat ik het stukje papier en het doosje vallen. De donkerblonde dread heb ik nog steeds in mijn hand geklemd. Bill kijkt me geschrokken aan als hij ziet dat ik het kistje open heb gemaakt. Georg schrikt van mijn gezicht en mompelt:’Ik kom zo nog wel even terug..’ en hij maakt dat hij weg komt. Bill sluit stil de deur achter hem. Dan komt hij op zijn bed zitten recht voor mij. ‘Hoelang al? Hoelang al?.. Godverdomme Bill geef antwoord!’ Bill blijft stil en zegt niets. ‘Laat maar.. Vieze flikker!’ En ik gooi het stukje dread in Bill’s betraande gezicht.

Zo snel ik kan raap ik mijn spullen bij elkaar en nog net voor ik de deur uitloop zeg ik kwaad;’Hou maar, als aandenken.. Wat mij zul je nooit meer zien!

Sinds die ene dag heb ik mijn broer al 20 jaar niet meer gezien of gesproken. Ergens heb ik wel spijt.. Maar voor goedmaken is het nu te laat.

Reacties: