FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 6.1

Shin gromde toen hij zijn wekker af hoorde gaan. Hij probeerde overeind te komen om hem uit te zetten, maar kwam tot de ontdekking dat, dat niet mogelijk was. De blondine keek naar wat hem blokkeerde en glimlachte toen hij Hikaru’s lokken zag. De Japanse jongen gromde inmiddels ook en graaide zelf naar de wekker. In blinde woede sloeg hij in het rond tot het irritante gepiep stopte. “Dat was effectief,”� merkte Shin droog op. Hikaru lachte schor en kwam wat overeind. “En dan beweerd Haru dat ik niet praktisch ben,”� mompelde hij slaperig. “Dat is ook zo,”� zei de blonde van de twee lachend. “Huh? Hoe dat zo?”� Hikaru keek Shin niet-begrijpend aan. “Nu moet ik een nieuwe wekker kopen, niet echt praktisch,”� legde Shin uit en hij rolde speels met zijn ogen. Hikaru keek even naar Shin en daarna naar de vernielde wekker. “Oh, ik snap. Nou ja, die krijg je dan van me cadeau, als ik weer geld heb. En dat is als ik weer werk heb.”� Hikaru gaapte diep en keek Shin slaperig aan. “Maar eerst eten,”� voegde hij aan zijn verhaaltje toe. “Ja, van mijn geld, ja,”� lachte Shin. Hikaru stapte grinnikend uit bed en wankelde even terwijl hij naar zijn evenwicht zocht. Zodra hij die had gevonden strompelde hij Shin’s slaapkamertje uit.

Shin keek de jongen grijnzend na. Zijn tweelingbroer had gelijk, erg praktisch was hij niet. En toch was het een prima jongen. De blondine strekte zich gapend uit en staarde even naar zijn vernielde wekker. Het duurde even tot het doordrong dat hij dus ook niet kon zien hoe laat het was. Wat is het vervelend als je de tijd niet kan zien. Geërgerd rolde Shin met zijn ogen en hij sloeg zijn benen over de rand van het bed. Hij schudde even met zijn hoofd om wakker te worden en stond toen op en liep de kamer uit. Hikaru en Haru zaten al te vechten om de pindakaas en Shin keek ze met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Ik wacht echt op de dag dat jullie dat niet doen,”� zuchtte de blondine en hij griste de pot uit hun handen. Daarna pakte hij een boterham, bord en mes en smeerde een boterham. De tweeling keek geboeid naar wat hij deed en toen hij klaar was met de pindakaas doken ze er beiden naartoe. Shin keek ze hoofdschuddend aan terwijl hij zijn boterham rustig naar binnen werkte.

“Misschien moeten jullie een baantje gaan zoeken en ieder jullie eigen pot kopen,”� opperde Shin en hij propte het laatste hapje brood in zijn mond. De jongens keken hem beiden verbaasd aan, totdat Haru weer bij zinnen kwam en de macht over de pot in handen nam. Snel smeerde hij een boterham en gaf de pot daarna aan een verbouwereerde Hikaru. “Jouw beurt,”� smakte Haru met volle mond. “Dat is walgelijk, Haru,”� zei Hikaru walgend en hij pakte zijn eigen mes en begon een boterham te smeren. Shin stond op van de bank en liep richting zijn kamer toen de bel ging. Hij draaide zich om naar de tweeling en die haalden hun schouders op en kauwden verder. De blondine rolde met zijn ogen en liep naar de flattelefoon.

“Wie is daar?”� zei hij in de hoorn en hij wachtte geduldig op antwoord.
“Hé, Shin, toch?”� zei een onbekende stem.
“Ehm.. Ja, dat ben ik,”� mompelde Shin achterdochtig. “Met wie spreek ik?”�
“Ehm, ik ben een vriend van Strify. Ik heb wat nieuws over hem dat je misschien wel wilt horen, over zijn gezondheid,”� zei de jongensstem. Shin voelde een steek in zijn hart bij het horen van Strify’s naam, maar ongerustheid speelde een sterkere rol in zijn hoofd.
“Kom binnen,”� zei hij zonder er al teveel over na te denken en hij drukte op de knop die de deur opende. Daarna hing hij de hoorn op en zuchtte diep. Hopelijk was alles goed met Strify. Hij zou het verschrikkelijk vinden als er wat ergs met de danser was gebeurt.

“Wie is het?”� vroeg Hikaru hem nieuwsgierig. “Iemand met nieuws over Strify,”� mompelde Shin bitter. “Oh, is er iets ergs met hem gebeurt?”� zei Hikaru verbaasd Shin haalde zijn schouders op. “Dat gaat hij me nu vertellen.”� Een klop op de deur liet de drie jongens opkijken en Hikaru keek Shin nog even bemoedigend aan. De blondine opende de deur van het kleine flatje en zag twee jongens met zwart haar. Één van hen stond iets voor de ander en had rode lokken in zijn haar, de ander leek meer een soort van dekking te vormen voor de voorste. “Shin?”� zei de voorste jongen. Shin staarde even naar de piercings in het gezicht van de jongen en knikte toen langzaam. Een gemeen glimlachje verscheen op het gezicht van de jongen en hij knikte begrijpend. “Wij hebben wat zaken te doen,”� zei hij en de jongen achter hem grinnikte zacht. Voor Shin wist wat er gebeurde plantte de jongen zijn vuist in Shin’s maag en de ander gaf hem een flinke stomp in zijn gezicht. De blondine klapte dubbel en hapte naar adem, hij had geen idee wat hem overkwam.

Wie waren de jongens? Wat deden ze met hem? En waarom?

Shin kreeg nog een klap in zijn gezicht en hij voelde warme vloeistof uit zijn neus, over zijn lippen stromen. Ineens voelde hij twee handen om zijn armen en werd hij achteruit getrokken. Met een klap viel de deur dicht en Shin viel op zijn rug op de grond. Haru keek hem bezorgd aan en hij raakte zacht Shin’s gezicht aan. “Ik haal wel wat doekjes,”� fluisterde hij en hij liep weg. De blondine draaide voorzichtig zijn hoofd naar de andere jongen, die in shock naar de deur staarde. “Hikaru?”� fluisterde Shin vermoeid. Hikaru maakte geen enkele beweging. Zijn ogen stonden strak op de deur gericht en zijn mond was ietsjes open gezakt. “Romeo..”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.