FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 6.3

“Weet je zeker dat je het wil doen?”� vroeg Romeo twijfelend aan zijn beste vriend. Yu zuchtte en staarde blind in de verte. “Ja,”� was alles wat hij zei. “Maar, man, hij heeft je toch niks misdaan, of wel?”� mompelde Romeo en hij schopte wat sneeuw weg. “Nee. Kom op, je bent toch niet bang, of wel?”� kreunde Yu en hij viste een sigaret uit zijn zak. Ook bood hij er één aan, aan Romeo en hij stak ze beiden aan. Een kleine stilte viel. Een gedempte stilte, die alleen werd verbroken door het gekraak van de sneeuw onder hun voeten. Romeo blies een grote wolk rook uit en keek schuin naar Yu. “Je weet dat ik niet bang ben, voor niemand niet. Ik weet niet hoe groot die kerel is, maar ik ben niet bang. Ik ben ook niet tegen geweld, of moord, maar wel als hij je niks heeft gedaan,”� zei hij. Yu stopte met lopen, blies een wolk rook uit en draaide zich naar Romeo, die inmiddels stilstond en naar Yu keek.

Yu keek zijn beste vriend doordringend aan. “Strify is van mij. Van mij alleen. Ik ben niet van plan hem te delen, en ik weet zeker dat deze.. Shin mij daarbij in de weg zal staan. Hij heeft me niks misdaan, maar ik weet zeker dat, dat niet lang meer gaat duren,”� zei Yu met een ijzige stem. Hij stapte nog dichter naar zijn beste vriend toe. “Begrepen?”� siste hij in zijn gezicht. Romeo klemde zijn kaken op elkaar en knikte. “Mooi,”� fluisterde Yu en hij liep weer weg. In stilte vervolgden ze hun weg naar het flatgebouw waar de nietsvermoedende Shin woonde.

Yu stond pas weer stil toen ze in de drukke straat stonden waar het flatgebouw stond. “Die moeten we hebben, ik zag hem daar gister naar binnen gaan,”� zei Yu en hij wees naar één van de gebouwen. “Hm.. We zoeken dus een student, hè? Nooit geweten dat Strify op intelligentie kikte. Misschien moet jij dan ook wat meer je best doen op je IQ,”� lachte Romeo. Yu keek zijn vriend dodelijk aan en Romeo’s lach stierf weg. “Sorry, man,”� mompelde hij en hij keek weg van Yu. Samen staken ze de straat over en stopten onder het afdakje van het flatgebouw. “11de verdieping, Shin, 11de verdieping, Shin,”� mompelde Yu terwijl hij zocht. “Hier!”� riep Romeo ineens uit en hij wees naar een naamplaatje. Yu grijnsde gemeen. “Hallo, Shin,”� fluisterde hij zacht en hij lachte. Met zijn koude vinger drukte hij de bel in en ze wachtten tot er werd opgenomen.

“Wie is daar?”� zei hoorden ze een teruggetrokken stem zeggen. Yu grijnsde, hij klonk niet gevaarlijk.
“Hé, Shin, toch?”� vroeg Yu.
“Ehm.. Ja, dat ben ik,”� mompelde de jongen. “Met wie spreek ik?”�
“Ehm, ik ben een vriend van Strify. Ik heb wat nieuws over hem dat je misschien wel wilt horen, over zijn gezondheid,”� zei Yu op een serieuze toon
“Kom binnen,”� antwoordde Shin. Romeo lachte zacht en ze liepen het gebouw in. Romeo kwam ineens tot de realisatie dat hij daar eerder was geweest. Niet vaak, maar af en toe. Met een zwaar gevoel in zijn maag begon hij achter Yu aan de trappen op te sjokken. Bij de elfde verdieping telden ze de deuren en Yu klopte op de deur van 22b.

Een blonde jongen deed open en hij keek hen onderzoekend aan. Van binnen deed Yu een vreugdedansje, hij zag er totaal niet uit als een bedreiging. Eerder verlegen en saai. Yu snapte niet helemaal wat zijn Strify in die jongen zag. “Shin?”� vroeg hij om zeker te weten dat ze de goede hadden. De jongen keek hem even aan en knikte toen. Een gemeen glimlachje verscheen op Yu’s gezicht en hij knikte begrijpend. “Wij hebben wat zaken te doen,”� zei hij en Romeo grinnikte zacht. Voordat de jongen argwaan kreeg plantte Yu zijn vuist met een flinke kracht in Shin’s maag en Romeo raakte hem flink in zijn gezicht. Yu raakte hem nogmaals in zijn gezicht, maar lette verder niet echt op. Romeo daarentegen staarde naar de jongens die Shin wegtrokken bij de deur en hem dichtgooide.

Hij kende één van hen maar al te goed. Spijt liep door zijn lichaam, als koud water door zijn aderen. “Rom, Romeo!”� Yu knipte zijn vingers voor zijn neus. “Kom op, man, we zijn klaar,”� zei Yu en hij liep richting het trappenhuis. Romeo volgde hem in stilte. Hij kon zich niet voorstellen hoe dit had kunnen gebeuren. De zwart-harige jongen geloofde niet in toeval, dus hij wilde echt weten hoe het kwam dat hij net de kamergenoot van zijn vriendje in elkaar had geslagen. Hoe zou Hikaru hem dit kunnen vergeven?

Als hij dat al zou kunnen..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.