FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 6.4

Strify liep zuchtend de koude, lege gangetjes van het gebouw door. De trui van Yu was lekker warm en, tot Strify’s schrik, kalmeerde de geur hem. Die gedachte was niet bepaald een gedachte die Strify wilde hebben, dus hij reageerde zich af door verwoed naar de korte half-blondine te zoeken. Uiteindelijk vond Strify hem in één van de slaapkamers, weggekropen onder een warme deken. De half-brunette kwam naast Kiro op het bed zitten en streelde zachtjes Kiro’s haar uit zijn gezicht. “Kiro?”� fluisterde Strify zachtjes en hij schudde aan Kiro’s arm. De half-blondine kreunde zacht en draaide zich om. “Kiro, wakker worden. Het is dag,”� fluisterde Strify en hij schudde nogmaals Kiro’s arm. Langzaam opende Kiro zijn ogen en wreef er vermoeid in. “Hoe laat is het?”� mompelde hij slaperig en een gaap verliet zijn lippen. “Ik heb geen idee,”� gaf Strify grinnikend toe. “Maar het is tijd om op te staan.”� Kiro zuchtte diep en hij keek Strify aan.

“Hoe ging gisteravond?”� vroeg Strify belangstellend en hij streelde de kleinere jongen over zijn arm. Kiro haalde zijn schouders op. “Naar omstandigheden goed, ze waren tevreden met mijn eerste opbrengst,”� zei hij gapend. “Dat is mooi,”� zei Strify met een glimlach. Een kleine stilte viel tussen de jongens en Strify streelde afwezig Kiro’s arm, terwijl Kiro zich afvroeg wat er in Strify’s hoofd om ging. “Leuke trui,”� zei Kiro, in een poging een gesprek op gang te brengen. Strify keek verward naar de trui en schudde zijn hoofd. “Dank je, maar hij is niet van mij. Hij is van een…”� Strify pauzeerde even en keek Kiro bedenkelijk aan. “..vriend.”� Kiro knikte. “Een goede vriend, denk ik. Hij geeft genoeg om je om je een trui te lenen,”� glimlachte Kiro en hij ging rechtop in bed zitten. Strify beet zacht op zijn lip en merkte niet eens dat Kiro uit bed stapte en zich begon aan te kleden.

Had Kiro gelijk? Gaf Yu daadwerkelijk om hem? Het was voor Yu toch allemaal een machtsspelletje? Het ging om niks meer dan laten zien wie er sterker was. Of zou er meer achter zitten? Strify’s gedachtes werkten op volle toeren. En waar had Yu Romeo voor nodig? Ze waren goede vrienden, zouden alles voor elkaar doen, maar de enige dingen die ze samen deden waren in de kroeg hangen en afrekeningen. Aangezien het ’s ochtends was nam Strify aan dat ze niet de kroeg in gingen. Dan gingen ze ‘zaken doen’, zoals ze dat noemden. Strify wist echter dat het vaak ging om het in elkaar slaan van mensen die ze wat hadden misdaan of schuldig waren. Soms liep het zelfs uit op een executie. Een koude rilling ging door Strify heen. Wie zou het deze keer zijn? Zou hij de persoon kennen? Zou.. Ineens stopten Strify’s gedachtes. Strify wist precies wie Yu uit de weg zou willen hebben. De persoon die Strify bij hem weg zou kapen. De persoon die Strify gister had verraden, in alle definities van het woord.

Shin.

Strify’s ogen werden groot en zijn hart stopte even. Hij moest iets doen. Hij kon het Shin en zichzelf niet aandoen om dit te laten gebeuren. Snel greep de half-brunette Kiro’s pols en trok hem de kamer uit. In een tempo dat Kiro bijna niet bij kon houden liepen ze door de gangen, op weg naar de uitgang. Eenmaal buiten gleed Strify bijna uit, maar hij kon zich net op tijd staande houden. De half-brunette begon zo snel als hij kon de steeg uit te lopen, naar de volgende. “Waar gaan we heen, Strify?!”� riep Kiro uit, terwijl hij probeerde staande te blijven. “Weet je die jongen nog, gister in het park?”� Strify wachtte niet eens op antwoord voor hij weer sprak. “We moeten hem redden van de jongen die me de trui leent,”� zei Strify snel en paniekerig. Kiro snapte er niet veel van, maar hij liet het maar gebeuren. Hij werd de ene steeg uitgesleept en de andere weer in. Tot ze uiteindelijk bij een drukke, lange straat kwamen. Er reden veel auto’s en aan Strify’s blik te zien moesten ze naar de overkant.

Strify kon niet goed oversteken en hij was het op een gegeven moment helemaal zat. Ineens rende hij naar de overkant, op de voet gevolgd door Kiro. De half-blondine had alleen minder geluk en gleed midden op straat uit. Aan de overkant draaide Strify zich om, om te zien waar Kiro was en zijn hart stopte alweer even met kloppen. Hij keek hoe het angstige lichaam van Kiro geraakt werd door een auto. Een luide knal, gierende remmen en daarna een doffe klap. De andere auto’s waren gestopt om naar het ongeluk te kijken, maar Strify kon het niet over zijn hart verkrijgen om de hulpeloze, bewusteloze jongen zomaar te laten liggen. Hij rende op zijn nieuwste vriend af en boog zich snikkend over het kleine lichaam. De bestuurder van de auto kwam naast hem zitten. “Bel een ambulance!”� hoorde Strify iemand schreeuwen. Strify snikte alleen maar en veegde zijn tranen die op Kiro’s gezicht vielen van de bleke wangen. “Kom op, Kiro. Je hebt het zover gehaald, je kunt nu niet opgeven,”� fluisterde hij snikkend. In de verte hoorde hij de sirenes al. Het voelde alsof de tijd stil stond, en ineens weer begon te lopen.

Twee ambulancebroeders knielden naast Kiro neer en verzochten Strify ruimte te maken. De half-brunette stond moeizaam op en keek hoe de ambulancebroeders Kiro bekeken. Ze deden niks. Zijn vriend was stervende en ze deden niks. “Doe wat. Doe dan wat,”� fluisterde hij schor. “Doe verdomme wat!”� gilde hij vervolgens hysterisch uit. De ambulancebroeders begonnen dingen te doen met het kleine lichaam op de koude straat. Een derde man in ambulancepak liep op Strify af. “Kent u hem?”� vroeg de man rustig. Strify knikte. “Hij is een vriend.”� Zijn ogen stonden strak op Kiro’s gezicht gericht terwijl warme tranen over zijn wangen liepen. “Wilt u mee in de ambulance? Dan kunt u een kalmeringspilletje krijgen,”� zei de man vriendelijk. Strify knipperde een paar keer en liet de woorden tot zich doordringen. Langzaam keek hij op naar de man. “Dat zou fijn zijn,”� fluisterde Strify. De man begeleidde hem naar een stoel in de ambulance. De half-brunette kreeg een pilletje en een bekertje water, daarna verdween de man weer. Vervolgens werd Kiro op een brancard de wagen ingereden en de ambulancebroeders sloten de deuren. Meteen reed de ambulance met gillende sirenes weg.

“Neem het pilletje maar,”� zei één van de broeders tegen Strify. Strify keek hem even raar aan. “Het pilletje,”� zei de man en hij wees naar Strify’s hand. De half-brunette keek er even naar en stopte het pilletje toen in zijn mond. Met een grote slok water slikte hij het pilletje door. Het bekertje zette hij weg en hij richtte zijn aandacht weer op Kiro.

Hij zag er zo kwetsbaar uit.
Zo gehavend.
Zo.. Zo.. levenloos..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.