FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 7.1

Het plastic stokje maakte een zacht tikkend geluid toen hij zijn koffie roerde. Het was al zijn 4de sinds hij in het ziekenhuis was. Strify legde een lok achter zijn oor en nam een slok van het vloeibare goud. Ze hadden Kiro gelijk meegenomen naar de intensive care, en hij werd naar de wachtkamer doorverwezen. De vloer was er té wit, de muren té kaal en de lichten té fel. Hij haatte het in het ziekenhuis. De lucht maakte hem misselijk en hij voelde zich alleen. Er was niemand om zijn pijn te delen, zijn verdriet over wat de zachtaardige, half blonde jongen was overkomen. Het kon hem niet schelen wie er kwam, als er maar gezelschap kwam.

Strify nam nog een slok en hij staarde in zijn bekertje. Daarna keek hij om zich heen. Hij was niet de enige in de wachtkamer. In de hoek zat een oude vrouw verdrietig in het niets te staren. Drie stoelen van de vrouw af zat een zaken man, in pak, ook hij staarde verdrietig in het niets. Zo waren er nog 4 anderen, en ze leken geen van allen in staat iets anders te doen. Strify slikte. Waren hun dierbaren ook aan het sterven? Langzaam stond de half-brunette op en hij gooide het laatste restje koffie achterover. Daarna liep hij opnieuw naar de koffieautomaat en hij liet zijn kartonnen bekertje vollopen. Snikkend haalde hij zijn neus op toen in zijn gedachten het filmpje speelde dat zich de afgelopen 2 uur in zijn hoofd had afgespeeld. Het filmpje van het ongeluk. Zuchtend pakte hij zijn koffiebekertje uit het standaard en hij draaide zich om.

Van schrik liet hij het bekertje bijna vallen. Vlak voor zijn neus stond Yu. “God, Yu,”� siste de half-brunette en hij sloeg Yu tegen zijn arm. “Je liet me schrikken. Wat doe je hier?”� Strify liep weer terug naar de leren stoeltjes en ging op zijn oude plekje zitten. Yu nam plaats naast hem en hij legde zijn hand op Strify’s dijbeen. Strify probeerde het gevoel te negeren en hij roerde panisch in zijn koffie, waar hij niet eens wat in had gedaan. Het was gewoon een reflex, een gewoonte. “Ik zag de ambulance. En in de club kreeg ik te horen dat Kiro in het ziekenhuis lag. Ik had geen idee wie Kiro was, maar ze zeiden dat jij bij hem was, dus ik ben ook gekomen,”� legde Yu uit. “Shht, niet zo luid,”� siste Strify naar hem en hij keek Yu even boos aan, maar daarna verzachtte zijn blik. “Kwam je voor mij?”� vroeg Strify aarzelend. Yu keek hem glimlachend aan. “Tuurlijk, sugar. Ik ben er toch als je me nodig hebt,”� fluisterde de zwart-harige jongen en hij drukte een kus op Strify’s lippen. Achter zich hoorde Strify iemand afkeurend kuchen, maar hij lette er niet zo op.

Hij was weer diep in gedachten. Meende Yu dat? Of was het weer een deel van zijn spelletje? Was het gewoon een slimme zet, zodat hij later Strify’s pionnetje weer kan overheersen? Hoe kon de half-brunette weten wat spel was en wat realiteit? Hoeveel gaf Yu nou werkelijk om hem? En in hoeverre was hij gewoon leuk tijdverdrijf?

Strify staarde in zijn koffie en zuchtte diep. Yu’s duim streelde rondjes op Strify’s dijbeen en het begon Strify een beetje te irriteren. Niet omdat het vervelend voelde, maar omdat hij het fijn vond. Hij mocht het niet fijn vinden. Want Yu.. Yu was niet te vertrouwen. Snel nam Strify een slok van de hete koffie en hij brandde zijn lippen bijna. “Au,”� fluisterde hij en hij vloekte zacht. “Gaat het?”� vroeg Yu en hij keek Strify doordringend aan. Strify haalde zijn schouders op. “Ik wil gewoon weten hoe het met Kiro gaat,”� snikte hij. Tegen zijn wil in sprongen de tranen weer in zijn ogen en werd zijn keel weer droog. Yu sloeg een arm om Strify’s schouder en hij trok de snikkende jongen tegen zijn borst. “Shh.. Het komt wel goed,”� suste Yu voorzichtig. “Yu.. Ik weet het niet. Hij zag er zo kwetsbaar uit. Hoe hij daar lag, op straat, een hoofdwond, bleke wangen…”� snikte Strify. “Hij bloedde, Yu,”� voegde de half-brunette er bijna onhoorbaar aan toe.

Yu beet zacht op zijn lip en trok Strify nog dichter tegen zich aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon Strify niet weer beloven dat alles goed zou komen. Maar hij moest de jongen toch opbeuren. “Het zij zoals het zij, Strify. En die doktoren kunnen hele knappe dingen. Ze kunnen verlamde mensen weer laten lopen of blinden laten zien. Ze kunnen ook Kiro redden als ze hun best doen,”� fluisterde de zwart-harige jongen. Strify tilde zijn hoofd ietsjes op. “Denk je?”� Yu schudde zijn hoofd. “Ik weet het zeker.”� Strify sloot zijn ogen en liet meer tranen over zijn wangen stromen. Yu drukte zijn lippen kort op die van Strify en drukte de half-brunette daarna weer tegen zich aan.

Alles wat ze konden doen was wachten.

Wachten.

En wachten.

Reacties: