FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 4; Wachten

Het is al even geleden dat ik nog terug was, het spijt me. Dat meen ik serieus, aangezien dit het enige is wat momenteel serieus is in mijn donkere leven. Je merkt misschien ook dat ik geen datums meer zet aan het begin van mijn verhaal. De dagen vliegen al snel genoeg voorbij zonder dat ik er iets van merk, als ik ze dan nog zou opschrijven lijkt het allemaal zoveel erger.
Het is alsof iedereen verder gaat en dat ik blijf stil staan, hoeveel ik ook probeer. Mijn moeder gaat werken, drinkt, slaapt en gaat werken. Papa probeert het te verstoppen voor mij door plots heel enthousiast te doen over ‘familie-uitjes’. Alleen is hij vergeten dat mama ook familie is, maar ze gaat echter nooit mee. Volgens mij denkt hij erover na om tijdelijk te stoppen met werken om zich zo op mij, en de verhuis, te kunnen concentreren. Ik zou het niet erg vinden moest hij thuis blijven hoor, integendeel. Maar ik zie er tegen op om vaker te moeten doen alsof alles goed gaat met mij. Als mama uitgeteld in de zetel ligt wanneer ik thuis kom maakt het niet uit wat ik doe, maar papa zal zoiets zeker merken. Soms denk ik zelfs dat het gewoon op mijn voorhoofd staat geschreven, voor iedereen om te zien. ‘Ja, ik ben Lies en ik ben ontvoerd door mijn oom. En oh ja, ik ben depressief en zou je graag een mep in je gezicht geven als je nog 1 centimeter dichterbij komt.’ Zie je wel, ik kan best vrolijk zijn!
- Sorry, ik stikte even in een hoestbui. Die er overigens voor zorgde dat papa ongerust kwam binnenlopen om me indien nodig het heimlich manoeuvre toe te dienen.

Nou ja, zoals je misschien hebt kunnen opmaken uit de vorige alinea ga ik terug naar school. Niet met veel zin, wel met angst en nog meer donkere dingen die mijn wereld binnendringen. Dat is trouwens hoe ik het ondertussen beschouw, mijn wereld. Het lijkt er meer en meer op dat ik werkelijk de enige ben die begrijpt dat ik niet aangeraakt wil worden, niet nagestaard wil worden en al zeker niet aangesproken wil worden met de vraag ‘Hoe gaat het nu met je? Ik bedoel… nou ja, na… je weet wel.’, gevolgd door beschaamde momenten, maar veelbetekenende blikken. Mensen zijn nieuwsgierig van aard, maar wie in hemelsnaam wil weten hoe het voelt om mee te maken wat er gebeurt is met mij? Serieus, ik begrijp dat mensen niet goed weten hoe te reageren, maar vragen hoe zoiets voelt gaat er toch een beetje over? Of ben ik ook de enige die dí¡t weer geloofd?
School dus. Mijn klas heeft strikte regels gekregen omtrent het contact met mij. Jongens blijven beter uit mijn buurt - dat is zowat de enige regel waar ik écht dankbaar voor ben. Vreemde jongens blijven voor mij een groot struikelblok. Ik weet best dat ze niet allemaal de intentie hebben om mij te beledigen of bang te maken, maar het gevoel dat ik krijg als ze me benaderen is erg genoeg om me een paar uur op te sluiten in een donkere kamer zodat ik kan kalmeren. Tweede regel, geen vragen over mijn verleden. Derde, iedereen behandeld mij als een gewone klasgenoot.
Geef nu toe, als bepaalde mensen niets van mij moeten hebben is dat toch hun keuze? Ik krijg overal het gevoel dat kinderen vriendelijk doen tegen mij enkel en alleen omdat ze moeten van hun leerkracht of ouders. En of dat een ideale leefomstandigheid is voor mij weet ik niet echt. Maar wat is dat dan wel?

Ik geloof dat ik hier weg wil nu. Weg van mezelf.
De drang om mezelf iets aan te doen wordt met het uur groter en dat maakt me bang. (04u12)

Blijven wachten op een morgen die niet meer komt lijkt langer te duren dan ik ooit had kunnen dromen.

Reacties: