FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 43: De mooiste zonsopgang

2 maanden later:
Plat op mijn buik met mijn mond nog een beetje open op het kussen word ik wakker. Het is zalig om uit mezelf wakker te worden in plaats van met het geluid van mijn radiowekker. Daarbij ben ik op deze manier meestal beter gezind.
Ik draai me op mijn rug en rek me lekker lang uit tot ik bijna een kramp in mijn kuiten krijg. Het is elf uur in de morgen en ik voel me ongelooflijk goed uitgerust na deze weken van hard werken. Het is ondertussen drie november en morgen komt ons album uit. We hebben er wekenlang hard aan gewerkt en zijn nu allemaal blij dat we het eindelijk aan iedereen kunnen tonen. De meeste bands doen er langer over om een album klaar te krijgen, wij hebben het op een dikke twee maand gedaan, we mogen best trost op onszelf zijn. Dat is toch ook wat Michael zegt.
Morgen hebben we dus weer een druk schema, vooral interviews geven eigenlijk. De maand oktober was iets rustiger dan september. We hadden het zo druk in de studio dat we geen tijd meer hadden om optredens te geven en het aantal interviews dat gegeven moest worden verminderde ook, maar nu met de release van ‘Just us’ (want die naam was meteen door iedereen goed gekeurd) ging er weer heel wat werk te doen zijn. Michael was al druk plannen aan het maken voor optredens in grotere concertzalen, interviews met verschillende tijdschriften en ga zo maar door. Daarmee dus dat ik blij ben dat we nu drie daagjes vrij hadden.
De eerste drie dagen van november had Michael ons tijd gegeven om even te bekomen van al het werk. Die eerste dag hebben we vooral hier binnen op ons appartement doorgebracht. We waren allemaal zo uitgeput dat we te lui waren om iets anders te doen. De dag werd helemaal in beslag genomen door films. We keken de ene na de andere, vielen de ene na de andere om de beurt in slaap, maar hadden er toch een gezellige dag op zitten. De dag erop hebben we dan weer een hele dag in het dichtst bijzijnde subtropisch zwembad gelegen. Je kon er in het zwembad zelf eten dus hoefden we ons nergens zorgen over te maken. Alleen werd op het einde van de dag onze huid wat gerimpeld, maar dat namen we er graag bij. Het was lang geleden dat ik had gezwommen en bovendien was het goed voor onze groepssfeer om ook buiten het werk nog met elkaar bezig te zijn.
En vandaag op onze laatste vrije dag heb ik besloten om een belangrijke stap te zetten. Vandaag ga ik voor het eerst na een twee maanden terug naar Max. Het heeft twee lange maanden geduurd voor ik zeker van mijn stuk was, voor ik wist dat mijn gevoelens voor hem verdwenen waren, maar vandaag ben ik er zeker van. Ik zie Max als mijn beste vriend en niets meer. Ik ben niet meer verliefd op hem en daar ben ik ontzettend blij om.
Ik heb hem ontzettend gemist terwijl mijn nieuwe leventje tot stand kwam, maar ik wist steeds mezelf er aan te herinneren dat het belangrijk was om Max niet te zien. En ook Tayana, Lukas en Niel hebben me erbij geholpen. Ze waren er steeds wanneer ik even afleiding nodig had van mijn liefdesverdriet. Zo ben ik erdoor gekomen. Door die periode van liefdesverdriet, de lange laan die ik moest afwandelen om op het einde naar de mooiste zonsopgang te zien die ik me kon voorstellen. Ik ben blij dat ik sterk genoeg was om zover te raken en daar moet ik duidelijk mijn vrienden en Max ook voor bedanken. Zonder hen was het niet gelukt.
Zo meteen ga ik op mijn fiets stappen en zo snel mogelijk naar het vertrouwde huis van Max fietsen. Ik ben zo opgewonden om Max eindelijk te vertellen dat het voorbij is, dat we weer beste vrienden kunnen zijn zoals we ooit waren zonder moeilijke, onverklaarbare gevoelens in de weg.
Ik weet dat Max me ook gemist heeft, net zoveel als ik hem. Maar Max was even sterk als ik. Hij heeft zich twee maanden lang aan zijn belofte gehouden. Een belofte die mij alleen maar heeft geholpen, het is typisch iets voor Max. Typisch voor mijn beste vriend.
Opgewonden loop ik door het huis. Eerst eet ik in mijn pyjama mijn ontbijt op. Natuurlijk is Tayana al wakker en Niel ook, Lukas ligt nog in zijn bed.
‘Vandaag de dag?’ vraagt Tayana. Ik had haar vertelt dat ik binnenkort Max zou gaan opzoeken.
Ik knik en knabbel mijn toast verder op terwijl ik alweer in mijn kamer verdwijn om kleren te zoeken en iets later naar de badkamer huppel voor een ontspannend bad. Alles lijkt een beetje te traag te gaan voor mij. Nu ik eenmaal weet dat ik vandaag Max weer zal zien en hem werkelijk zien als vriend en niet als de liefde van mijn leven, kan ik niet meer wachten om te vertrekken. Maar Max is nu eenmaal ook een langslaper. Ik wil hem niet wakker maken ook al weet ik dat hij het niet erg zou vinden.
Tegen twaalf uur ben ik helemaal klaar, is Lukas ook al wakker en besluit ik dat Max ondertussen ook wel wakker zal zijn. Ik neem afscheid van iedereen en sprint de trappen van het appartement af in plaats van te wachten op de lift.
In een recordtijd sta ik bij Max op de stoep. Mijn hart klopt snel, maar niet van verliefdheid. Ik bel aan en wacht tot iemand de deur voor mijn neus opentrekt. De seconden tikken traag voorbij, maar uiteindelijk hoor ik gestommel in de hal.
De deur gaat open en voor mijn neus staat Max. Zijn bruine ogen beginnen te fonkelen wanneer hij me ziet en een glimlach siert zijn mooie gezicht. Ik moet terug lachen en voel hoe ik zelf tranen in mijn ogen voel komen. Het is vreemd wat ik allemaal op hetzelfde moment voel. Geluk omdat ik Max weer zie, opluchting omdat ik geen enkele golf verliefdheid in mijn onderbuik voel, verdriet als ik weer terug denk aan de voorbije twee maanden zonder hem, enthousiasme en zo veel meer. Ik blijf Max aanstaren alsof ik bang ben dat wanneer ik even met mijn ogen knipper hij weer zal verdwijnen.
‘Fi,’ fluistert Max plots. Ik hoor zijn stem en besef hoe ik ook dat geluid die maanden gemist heb. Het is de stem die altijd de juiste woorden zegt.
Ik duw mezelf vooruit en sla mijn armen om Max heen. Ik voel hoe zijn armen mij ook omsluiten en voel me voor de eerste keer in twee maanden weer thuis en volledig. Niets is volledig zonder Max in mijn leven.
De tranen kan ik niet meer tegenhouden en ik snik zachtjes in Max’ nek terwijl hij troostend over mijn rug wrijft.
‘Ik heb je zo gemist,’ fluister ik in zijn oor tussen de snikjes door.
‘Ik jou ook, meer dan je denkt.’
We blijven een tijdje in elkaars armen staan tot ik uitgehuild ben en gaan dan naar binnen.
‘We hebben heel wat bij te praten,’ lacht Max en gaat me voor naar de keuken. Hij neemt twee flesjes cola en twee rietjes en geeft mij er van elk één.
‘Fi!!’ hoor ik plots achter me roepen. Ik draai me om en sta oog in oog met Seppe, Max’ één jaar oudere broer.
‘We hebben je gemist meid!’ Ik weet niet of Max vertelt heeft waarom ze me hier zo lang niet gezien hebben, maar ik knuffel Seppe toch terug wanneer hij zijn armen om me slaat.
‘Waar is iedereen eigenlijk? Ann en Felix?’ vraagt ik benieuwd. Het is stil in huis, iets wat niet vaak voorkomt met drie broers.
‘Je hebt veel gemist hoor. Felix zit nu op kot, alleen Seppe en ik wonen hier nog bij mama,’ legt Max uit.
‘En ja mama heeft een nieuwe hobby gevonden. Ze doet nu elke zondagmiddag aan yoga met een paar vriendinnen,’ vervolledigt Seppe hem.
‘Ah zo.’ ik vind het spijtig dat ik zoveel van het leven hier heb moeten missen. Ik ben dan wel bij papa op bezoek gegaan, maar dit huis heb ik steeds zorgvuldig ontweken. Max is nu dus ook aan het studeren. Ik weet niet eens wat…
‘Heb je je rijbewijs al?’vraag ik Max.
Hij knikt fier. ‘Kom, dan leg ik je alles uit.’
Ik volg hem naar de hal en zo naar zijn kamer. Hoeveel heb ik gemist? Ik heb het gevoel dat ik in een soort coma heb gelegen en nu moet ingelicht worden over wat er in die tijd dat ik sliep allemaal is gebeurd.
Max opent de deur en laat mij eerst zijn kamer binnen wandelen. Hij heeft duidelijk alles heringericht. Zijn bed, kast en bureau zijn van plaats veranderd zodat er plaats gemaakt werd voor … een hangmat.
‘Een hangmat?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja, ik lig er zo graag in en ik vond het origineel.’
‘Origineel wel ja.’ Ik ga meteen naar de stoffen hangmat toe die in de hoek van de kamer hangt. Er liggen kussens en dekens in en het ziet er best gezellig uit. Ik laat me er invallen, maar in de omgekeerde richting zodat Max naast me kan komen zitten. Hij begrijpt de hint en de hangmat bengelt wat wanneer zijn gewicht erbij in valt.
‘Kan dit ons wel dragen?’ vraag ik lachend terwijl ik naar de haakjes in de muur kijk.
‘Tuurlijk,’ antwoordt Max verzekerd.
‘Wel, vertel me. Wat heb ik gemist. Je rijbewijs, Kya, studies, nog geheime veranderingen?’
‘Mijn rijbewijs heb ik ergens eind september gehaald. Het was een makkie, maar Thomas was ook echt een goede leraar. Wanneer ga jij eens beginnen studeren voor de theorie?’
‘Als ik tijd heb. Je weet niet hoe druk het geweest is, maar vertel verder over jou,’ moedig ik hem aan.
‘Dan in oktober moest ik, in tegenstelling tot jou, weer naar school. Ik studeer nu fotografie en film.’
‘Wow, wanneer heb je dat beslist? Ik dacht dat je nog totaal geen idee had wat je wou gaan studeren?’
‘Het idee was al aan het groeien en het is echt een heel leuke richting. Ik heb de plaats gevonden waar ik hoor, het is iets wat ik graag doe en waar ik later ook mijn beroep van wil maken.
‘Ik ben blij voor je, echt waar.’ Max had nooit echt geweten wat hij wou gaan doen met zijn leven. Hij wou de wereld zien oké, maar een studierichting kiezen was heel moeilijk voor hem. Hij was een avonturier die zich niet goed voelde aan de houten bankjes in de klaslokalen. Ik vond het altijd spijtig voor hem dat hij nog niet wist waar hij thuishoorde, want ik dacht dat ik mijn plekje al had gevonden: ik wou schrijfster worden. Maar mijn droom veranderde en daarbij vond Max die van hem.
‘En Kya?’ vraag ik nieuwsgierig. Ik ben ook echt nieuwsgierig. Ik voel geen steek van jaloezie meer terwijl ik haar naam uitspreek en me Max en Kya naast elkaar inbeeld in mijn hoofd.
Max kijkt me een seconde lang aan en leest in mijn ogen wat ik denk. Hij weet dat ik niet meer jaloers ben en dat hij nu voluit over haar kan praten zonder me te kwetsen. Het is ook niet voor niets dat hij niet gevraagd heeft hoe het met me gaat. Hij weet dat het goed met me gaat, anders zou ik hier niet gestaan hebben. Hij weet dat ik niet meer verliefd op hem ben zonder dat ik hem dat met woorden moet uitleggen. Als je elkaar al zo lang kent zijn woorden soms gewoon overbodig.
‘Het gaat goed. Echt goed. Ik zie haar graag en omgekeerd. Ze heeft me geholpen, weet je? Ik heb haar wel moeten vertellen over jou. Ik hoop dat je het niet erg vindt?’
Ik schud mijn hoofd en laat hem verder gaan.
‘Ze begreep het en wist even goed als jij dat ik zelf ook een opoffering maakte. Ze was niet jaloers, maar gaf me de ruimte als ik die nodig had. En die had ik nodig, maar niet altijd. Ze hielp me wanneer ik je miste, ze troostte me of hielp mijn gedachten te verzetten. Fi je hebt geen idee hoe geweldig ze is.’ Max kijkt met een verliefde blik de leegte in. Ik kan zien hoe hij haar voor zijn geestesoog haalt. De herinneringen van de laatste maanden waarin hij haar nodig had en zij er was voor hem.
Maar ik weet best wel hoe geweldig ze is. Nu al mijn jaloezie en verliefdheid verdwenen zijn, kan ik weer naar haar kijken als een vriendin. Ze was altijd al geweldig, ik heb vroeger zoveel plezier met haar gemaakt. Op Max na was ze was mijn beste vriendin en dat alles was ik gewoon een tijdje vergeten.
‘Dat weet ik wel, ik moest mezelf er gewoon aan herinneren dat ik dat wist. Je verdient iemand als Kya Max. Iemand die je gelukkig maakt.’
‘Jij maakt me ook gelukkig.’ Hij draait zijn hoofd weg van de herinneringen en kijkt me lachend aan.
‘Je weet wat ik bedoel,’ antwoord ik ook lachend terug.
Even liggen we wiegend in de hangmat, te genieten van elkaars aanwezigheid. Te genieten van het feit dat alles weer helemaal is zoals het vroeger was en dat het nooit zal veranderen.
‘Bedankt dat je bent komen kijken naar ons optreden,’ flap ik er plots uit. Ik denk er nu pas aan dat ik hem daar nog niet voor bedankt had.
‘Graag gedaan. Hoe zou ik nu het eerste echte optreden van mijn beste vriendin missen?’
Ik glimlach en leg mijn hoofd op Max schouder. Deze keer is het wel een onschuldig gebaar en dat weet Max ook. Ik ben gewoon blij om hier te zijn. Ik ben blij dat ik die lange laan afgewandeld heb, want zoals ik dacht krijg ik er in de plaats een prachtige zonsopgang voor. Een zonsopgang van de vriendschap tussen Max en mij die nu weer een beetje sterker is geworden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.