FanFic.nl

Last Dance

<7>

Drie uur had ze geoefend met Drake, toen er een luid signaal door de school golfde. Nona viel bijna om doordat ze schrok, vroeg toen aan Drake hoe laat het was.
Tien uur was diens antwoord, en meteen wist Nona waarom het signaal er was. Ze struikelde de danszaal uit.
Vijf minuten te laat stormde ze een andere danszaal in, en zag dat iedereen er al was. Iedereen inclusief mevrouw Esmeralda. Alleen was de man er nog niet, dus technisch gezien was ze nog op tijd. Maar aan de blik van Esmeralda te zien, kon zij er niet mee lachen.
‘Nona, zit.’ siste ze en ijsbeerde heen en weer.
‘De persoon die komt, is ook te laat.’ fluisterde Melanie haar toe. Dat verklaarde een hoop.
En toen gingen de deuren open.
Een man met warrig, bruin haar liep de zaal in. Zijn donkere ogen gleden over hen heen, toen draaide hij zijn hoofd om. In zijn schaduw volgde een tengere, lange jongen. Hij had zwart haar, dat grotendeels schuil ging onder een zwarte muts. Hij droeg een zwarte skinny en een wit hemd waarvan de mouwen tot zijn ellebogen waren opgerold. Zijn leren jack hing om een van zijn smalle armpjes.
Hier en daar verliet een gesmoorde gil een mond, maar over het algemeen bleef het stil.
Toen porde Zara in Nona’s zij en fluisterde met een hoge stem: ‘Dat is de zanger van Tokio Hotel!’
Nona kneep haar ogen toe. Nu Zara het had verteld, zag ze het. Hij was inderdaad die zanger.
Ze luisterde af en toe Tokio Hotel, als het op de radio kwam, zette ze het zeker niet af. Maar ze zette het ook zeker niet harder. En niet alleen omdat Zara haar toch wel voor zou zijn, maar omdat ze de muziek nu ook niet zo geweldig vond.
Maar de bandleden interesseerden haar niets.
‘Goedemorgen.’ zei de dertiger, terwijl de jongen hem nog steeds op enkele centimeters volgde.
Nona had zin om te brommen, er was niets goed aan deze morgen.
‘Ik veronderstel dat jullie Bill allemaal kennen?’
Goedkeurend gemompel, hier en daar een jongen die afkeurend zijn neus ophaalde. Die jongens zouden zeker en vast al niet te veel moeite gaan doen, bedacht Nona zich.
Mevrouw Esmeralda was weer aan het woord en beval hen allemaal recht te staan en ons in de beginopstelling te zetten.
Nona moest even denken waar ze ook weer hoorde te staan, maar met een beetje hulp van Jadie kwam ze er wel. Die was niet meer boos om vannacht, en anders verborg ze het goed.
De muziek kringelde om hen heen. Nona startte twee seconden te laat, en ze hoopte maar dat niemand het had gemerkt.
Hier en daar liet ze nog een steek vallen, dat was omdat haar hoofd er niet helemaal bij was. Dat kon ook niet anders, haar hersenen sliepen gewoon nog. De koffie had niet veel geholpen.
En toen, bijna op het einde van de choreografie, waagde Nona het even opzij te kijken.
De jongen, Bill, keek haar aan. Hij glimlachte toen hun blikken kruisten. Nona kreeg er de kriebels van en wendde haar hoofd af.
Het laatste stuk van de dans keek ze nog geregeld over haar schouder, maar Bill keek al niet meer naar haar. Tenminste, zo leek het. Maar Nona dacht, stiekem, dat hij vanuit zijn ooghoeken toch naar haar keek.
De muziek viel stil, Nona liet zich voorover vallen. Het duurde even voor ze de grond raakte. En het bleef maar duren.
Wacht, ze bleef stil hangen op een bepaald punt.
Nu pas voelde ze de twee armen om haar heupen. Ze werd door iemand tegengehouden.
Loom draaide ze zich om, en keek in het gezicht van Bill.
Meteen sprong ze overeind en duwde hem van zich weg. De huid bij haar heupen tintelde nog na.
‘Goed, meisjes, ga maar.’
Zara klemde haar arm om die van Nona en trok haar mee.
Nog een laatste keer keek Nona achterom, zag Bill grijnzend enkele meters achter zich staan en glimlachte flauwtjes, toen liep ze verder en vergat Bill. Ze wou slapen, en wel zo snel mogelijk!

‘Dé Bill Kaulitz heeft je aangeraakt.’ zei Zara en sprong op en neer. Nona was bezig haar schoenen uit te doen en negeerde haar hyperactieve vriendin. Toen liet ze zich op bed ploffen. Ze kroop onder de deken en klemde haar kussen om haar hoofd, maar dat was duidelijk niet genoeg om met rust gelaten te worden.
Zara sprong op bed, ging met haar benen op Nona’s armen en zelf op haar rug zitten.
‘Nona, je bent godverdomme aangeraakt door de meest geweldige en knappe zanger in het hele universum en jij wilt slapen? Dat jij niet hyperactief rondjes rent in de sneeuw snap ik niet.’
‘Zara, als ik had kunnen beslissen, had ik hem jou laten aanraken. Ik heb er niet om gevraagd.’
‘Technisch gezien wel want je viel. Wat was dat? Je viel zo plots, vooruit.’
Nona draaide zich om en gooide zo Zara van haar rug. Die belandde op de grond.
‘Ik ben moe. Ik heb amper geslapen, koffie helpt niet, oké?’ zei Nona ietwat chagrijnig. Ze wou gewoon slapen, en heel die Bill Kaulitz vergeten.
‘Oké. Ik laat je hier wel alleen.’ mompelde Zara en slenterde naar het raam. Ze trok de gordijnen toe.
‘Slaapwel Nona.’ fluisterde ze, trippelde weer terug en stopte bij Nona. Ze haalde de bruine lokken door elkaar.
‘Zara, rot op of ik doe je wat aan!’
‘Jaja!’
Weg was ze. Eindelijk rust, dacht Nona, en draaide zich weer om. Ze klemde de dekens om zich heen en stopte haar hoofd dieper onder het kussen.
Haar gedachten schoten naar Bill. Zijn glimlach, zijn ogen, zijn armen, zijn aanraking. Het voelde raar, het was ook gewoon raar. En waar haalde hij het moed om haar te redden van een wel levensbedreigende val? Hoe was hij in godsnaam zo snel bij haar gekomen?
Of stond hij al heel de tijd zo dicht?

Reacties: