FanFic.nl

Bite [Vamps]

Thrilling Nightmare [17]

Met een oorverdovende knal kom ik op de grond terecht. Angstig knijp ik mijn ogen toe en klem mijn armen om mijn romp. Een zinderend gevoel kruipt langs mijn ruggengraat omhoog en doet mijn hoofd bonzen als een grote kerkklok.
Een koud gevoel bekruipt me, nestelt zich in mijn borstkas en doet het behaaglijke, warme gevoel wegebben en laat het zweet op mijn rug plots ijskoud in mijn huid prikken.
Een gil verlaat mijn mond en mijn ogen sperren open. Mijn adem verandert in witte wolkjes als het mijn mond verlaat.
Ik kijk om me heen. Ik bevind me in een zwarte ruimte, flets licht valt uit kleine raampjes in de muur, tegen het plafond en vreselijk hoog. Zelfs als ik op mijn tippen zou staan, zou ik er niet door kunnen kijken.
Een blazend geluid komt van heel dichtbij mijn oren in. Mijn ogen flitsen naar een hoopje bij mijn voeten, dat ik eerst als een bundel stof had beschouwd. Het gaat op en neer, in een ongeregelde beweging.
Ik richt me op mijn knieën en schuifel naar het toe, terwijl mijn vingers trillend naar het hoopje reiken. Mijn nieuwsgierigheid drukt de angst de kop in, met een ruk klem ik mijn hand om de stof en trek het weg.
Een bleek lichaam, bloed, zwarte haren, bloed, wonden in hals en borst, bloed, krampachtige ledematen, bloed, snel knipperende ogen, bloed.
Geluidloze tranen rollen over mijn wangen terwijl ik me over hem heen buig en mijn oor bij zijn mond leg. Een vluchtige, zwakke ademhaling. Schurend geluid uit zijn keel. Zijn borst gaat op en neer tegen die van mij. Het voelt vreemd.
Scherpe nagels maken krassen op mijn armen als Bill zich krampachtig aan me vastklemt, het volgende moment valt hij weer op de grond en is het enige geluid dat nog hoorbaar is de hijgende ademhaling van mezelf. Snikkend laat ik me op hem vallen terwijl ik hem op zijn wang sla en zijn naam roep.

Ik schiet overeind. Mijn hart trommelt tegen mijn ribben terwijl ik om me heen kijk. Stukje bij beetje wordt de kamer scherper en duidelijker, tot het een beeld vormt dat ik herken.
Nancy, Julia, Huyen, Monster, ik. Het dringt allemaal stilletjes tot me door, tot ik besef waar en waarom ik hier ben.
Dan voel ik het gewicht dat op mijn borstkas drukt en kijk ik naar beneden. Julia ligt vredig op mijn borst, haar adem strijkt zachtjes langs mijn armen, die om haar heen gewikkeld zijn. Zijzelf heeft haar armen om mijn middel geklemd, alsof ze niet van plan is me los te laten.
Terwijl ik mezelf probeer te kalmeren, streel ik over haar haren. Ze zijn satijnzacht. Ik wikkel ze om mijn vingers en laat het weer op haar hoofd ploffen, om dan een nieuwe pluk tussen mijn vingers te nemen.
De droom flitst voor mijn ogen voorbij, en opnieuw, en opnieuw. Tranen vechten zich een weg naar boven, maar ik knipper ze weg en probeer aan andere dingen te denken. Het laat zich echter niet verdringen. Ik krijg het slechts enkele seconden naar de achtergrond, maar het feit blijft dat mijn tweelingband met Bill te sterk is. Als jongen hoor ik om de zeven seconden aan seks te denken, maar daartussen verdeelt die tijd zich in twee oneven deeltjes. Vijf seconden ervan denk ik aan Bill, en die ene seconde aan iets anders. Het is dus onmogelijk niet aan hem en de droom te denken.
Mijn hand glijdt langs het hout van het bed, tot ik de scherpe rand van het nachtkastje voel. Op de tast zoek ik naar het kleine lampje, knip het aan en wacht tot mijn ogen, al knipperend, gewend zijn aan het licht.
Mijn Sony Ericsson ligt naast het lampje, ik gris het weg en scroll al door mijn telefoonlijst nog voor ik op het schermpje kan kijken. Ik moet gewoon even zijn stem horen, hoe hij slaapdronken op me foetert vanwege het uur of me voor al wat goed en lelijk is uitscheldt, maar ik moet weten dat het goed met hem gaat. Het horen, het voelen. Indirect, via de telefoonmast, te weten komen of die droom gewoon een nachtmerrie was of… Dat onze connectie me het signaal wou geven dat Bill in nood zit.
Het is misschien gek dat ik zo denk, misschien ben ik ook gewoon stapelzot, maar van de acht boeken die ik ooit las, gingen er zes over tweelingen en de bijzondere, soms magische band die ze hebben. Ik heb genoeg verklaringen gelezen van tweelingen die dingen aanvoelden en zo de ander redde.
Ik krijg een hartaanval als Bills voicemail in mijn oor dreunt. Ik spring uit bed, trek zo Julia in alle haast mee en maak haar zo wakker. Ze knippert even en heft dan moeizaam haar hoofd op. De zoom van mijn T-shirt staat als een rode lijn over haar wang, net als kleine lijntjes van de vezels die dansend over haar huid kruipen.
‘Goed geslapen?’ probeer ik mijn stem kalm en precies te laten klinken, maar het tegendeel is waar: ze hoort vast dat er iets scheelt.
Maar ze zegt er niets over, en daar ben ik alleen maar blij om.
‘Ik moet even naar Huyen. Sorry. Slaap maar verder.’
Ik storm de kamer uit, de trap af en bonk dan op de slaapkamerdeur van Huyen.
Geen antwoord.
Ik roep zijn naam, lettend op het volume om Nancy niet wakker te maken.
Geen antwoord.
Ik duw de klink naar beneden, de deur is niet op slot. Maar het bed is leeg, de lakens liggen open en zijn pyjama ligt op het voeteneinde.
‘Huyen!’ zeg ik, mijn stem zachter dan net.
Geen antwoord.
Een hand glijdt over mijn schouder, ik draai me brut om. Daar staat hij, aangekleed en met de autosleutels in zijn hand.
‘Ik hoorde je nachtmerrie toen ik op weg was naar het balkon, en had zo het vermoeden dat het over je tweelingbroer ging. En ook dat je hem zou willen zien.’
‘Ik wil hem niet zien! Ik wil weten of hij ongedeerd is, en ik wil hem hierheen halen zodat ik weet dat hij veilig is!’

Reacties: