FanFic.nl

Black Snow[Pauze]

Ontsnappen

Hoofdstuk 1
Ze was alleen.
Alleen in het stille huis dat ze zo haatte.
Gelukkig was er thuis geen moeder die zou schreeuwen tegen haar, geen vader, die haar zou slaan als hij boos was op haar - wat elke minuut van de dag was. Gelukkig had haar broertje, Adam, geleerd zijn mond te houden, tot grote opluchting van het dertien jarige meisje, dat Kizumii figlia delle Spade heette.
Ze zuchtte terwijl ze uitkeek naar de lichte wereld buiten haar open raam, die zij nooit had ontmoet. Behalve een keer - Toen ze dapper genoeg was om te ontsnappen aan haar gevangenis.
Ze was jaloers op de wit geklede engelen, die vrij waren om te rennen en vliegen op de toppen van de hoge daken van Jeruzalem. Ze was jaloers op de adelaars, die vrij waren om te vliegen in de hoge lucht, maar ze was vernoemd naar die adelaars. Ze wilde dat ze haar naam passend kon maken, en deze gevangenis te ontsnappen en vliegen in die hoge lucht.
Maar toen besefte ze - er was echt niemand hier in dit huis, behalve haar broertje, nu kon ze ontsnappen uit dit huis, en dat deed ze - Ze gooide alles neer wat ze in haar hand had, en rende de deur uit, de grote wereld in.

Na enkele uren van rondhangen, spelen en wandelen rond de grote stad, kwam ze op de markt plaats, waar er veel geluiden waren; 'Ik heb veel, veel, te veel! "' Het is een goede keuze dat je bij mij kwam! ' Er waren ook veel scherven van muziek die rond de straten vlogen. Ze keek rond, en glimlachte. Ze zag toen plotseling een van de wit geklede engelen op de grond, en haar glimlach verbrede zelfs. Ze begon een sprint in de richting van de Assassin, maar al snel verloor ze de concentratie, en botste tegen iets hard, waardoor ze achterover struikelde. "... Pardon. Gaat het?" zei het harde voorwerp, waardoor het meisje haar aandacht weg trok van de verdwijnende Assassin, om op te kijken naar de eenarmige man, die een zwart gewaad over de witte droeg. "... Eh, ja ... het gaat goed... 'mompelde ze, en ze zat omhoog. Hij hield zijn hand omhoog om haar te helpen, maar ze aarzelde. Wie was deze man, en waarom was hij zo aardig? Maar uiteindelijk, nam ze zijn hand langzaam aan, en hij trok haar omhoog, terug op haar voeten. 'Nu, kind, waar zijn je ouders? Je ziet er verloren uit. " zei de man en het meisje voelde haar ogen te verbreden. Daarna wees ze op een heel, heel boos lijkende figuur,die steeds dichterbij de twee kwam. De man, volgens het meisje Assassin, keek over zijn schouder, en zijn vriendelijke gezicht verduisterde. 'Matthew figlia delle Spade."zei deAssassin. Matthew, of ook wel bekend als de vader van het meisje, stopte voor de Assassin. Kizumii merkte op dat, hoewel ze dacht dat de Assassin lang was, haar vader een soort van ... boven hem torende. 'Malik. We ontmoeten elkaar weer. Kizumii! Ga met me mee, nu! " gromde Matthew, voordat hij een handvol van Kizumii’s haar greep en haar weg trok van de zogenaamde Malik.
Natuurlijk was hij boos op het feit dat ze niet thuis was, maar waarom sloeg hij haar voor het feit dat ze had 'gepraat' met Malik?
Maar toen deed ze iets wat ze had niet verwacht - Ze begon terug te schreeuwen en terug te vechten. Maar uiteindelijk liet ze haar hoede neer, en ontving een harde klap van Matthew, zodat ze achteruit strukelde. Hij bleef schreeuwen en schopte haar in de maag, voordat hij het gebroken en eigenwaardegebroken vormpje acterliet. Maar zodra haar vaders gescreeuw was vervaagd, voelde ze een warme en zachte hand op haar schouder. 'Blijf stil liggen, of je zult nog meer bloeden - We zullen je naar een veilige plaats brengen waar je niet meer bang zal zijn voor je vader." De bekende stem zei het sussend, maar de stemmen vervaagden langzaam toen ze in complete duisternis weg glipte. 'Altaïr? Kun je haar dragen? " Waren de laatste woorden die haar geest bereikten.

Toen ze weer bij bewust zijn was, voelde ze dat haar zere rug op iets zachts ruste. Ze probeerde langzaam om te kijken over haar schouder, en zag dat ze lag op een stapel van verschillende gekleurde kussens op de grond. Ze pakte er een op, en legde het op haar schoot en legde haar hoofd erop. Daarna keek ze voor haar, en een zwart teken op de muur ving haar oog. Had ze niet eerder gehoord over het waterdruppelachtige teken? Ja, ze had haar vader een keer erover horen spreken met duidelijke afkeer ...

Reacties: