Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijden » Slavenring
Schrijfwedstrijden
Slavenring
731328, dat is mijn naam. Niet meer dan bij elkaar gezochte cijfers. Miin broer heet 731327, één cijfer verschil, maar voor de rest zijn we identiek. Allebei donkere ogen en warrig donkerblond haar wat net over de oren gaat. Een neusje wat een klein beetje omhoog wipt en een stel goedgevulde lippen. We zijn geschenken van moedernatuur, zo werd gezegd...
Daar, in de brandende zon zie ik mezelf staan. Zweet parelt vanuit mijn nekharen langs mijn gespannen spieren in mijn schouders en rug, volgen de rode, erg zichtbare lijnen die zowel naar de hemel als naar de aarde wijzen. De zweetdruppels schitteren door de brandende zon en verdwijnen weer voordat ze mijn onderrug kunnen bereiken.
Mijn haren plakken tegen mijn slaap en voorhoofd, het werd vandaag niet voor niets afgeraden om naar buiten te gaan. Maar dat gold niet voor mij. Ik moet werken, en hard.
Met pijn kijk ik toe hoe de andere rust nemen in de koelste stukjes schaduw, geamuseerd omdat ik vecht tegen de zon die mijn laatste beetje vocht probeert te ontnemen uit mijn lichaam.
Ik zie hoe ik opkijk omdat er naar mij geroepen wordt. De schoffel in mijn handen plaats ik tegen de witgepleisterde muur, veeg mijn handen af aan mijn broek terwijl ik naar de man loop in de schaduw, omringt door vrouwen die hem begeren.
"Mijn vrouw heeft het warm en wilt gebruikmaken van het zwembad. Ik wil dat jij het schoon gaat maken voor gebruik. Begrepen?" Met gesloten ogen buig ik naar hem toe. "Goed, nu wegwezen. En als je daarmee klaar bent ga je weer verder met de moestuin." Zijn handgebaar verteld mij dat ik nu moet gaan.
De bladeren van de sinaasappelboom badderen in het groenblauwe water. Met een net in mijn handen begin ze eruit te zeven. De kringen in het water die ik heb veroorzaakt schitteren door de zon, het hypnotiseert me voor even.
"Is het water klaar?" De zachte stem van de vrouw is warm, ietwat droog door he weer, en erg dichtbij.
Verlamd houd ik mijn handen in een kom, hoor het water die er in gevangen zat terug het bad in druppelen. Mijn ogen staan gericht op het lichtgolvende water waarin het vervormde gezicht van de mooie vrouw in wordt weerspiegeld . Ze staat naar mij toegebogen.
"Sorry, liet ik je schrikken?"
Met een snok kijk ik om, zie haar ogen die oprechte schuld laten zien.
"Nee. Ik dacht. Een beetje."
Ze glimlacht een mondhoek omhoog en zet dan een stapje achteruit zodat ik op beide benen kan staan.
"Hier, zo te zien heb je het warm." Ze reikt me een kristallen glas aan gevuld met bronwater.
Twijfelend blijf ik er naar staren.
"Toe maar, ik doe niets."
Even aarzel ik nog, maar neem dan het glas aan. Haar vingertoppen tasten mijn vingers om het glas af. Aan mijn houding kan ik zien dat ik versteen onder haar aanraking.
"73132." Verder komt ze niet, het laatste cijfer gaat mee met de ronding van mijn ringvinger. "Wat betekend het en waarom heb je het daar geplaatst? Het heeft iets weg van een ring."
Mijn maag krimpt samen.
Ik schreeuw. Mijn broer schreeuwt. Vreemde handen plaatsen zich op mijn middel, mijn broer is al in hun greep. Ik spartel en ik huil, maar niemand lijkt het te deren, zelfs mijn toekijkende ouders niet. Ze staan daar maar, starend, nemen niets onderhanden terwijl hun kinderen bruut worden meegesleurd.
"Wanneer ben je geboren!" buldert de man die aan de andere kant van het tafeltje zit.
"Eén september," piep ik met de oude tranen nog in mijn ogen.
"Cijfers, cijfers wil ik hebben!"
"01-09-89," zeg ik vlug en pers dan mijn lippen op elkaar na en teug adem naar binnen gewerkd te hebben. Mijn hoofd maalt alleen maar over mijn broer, we werden na de autorit uit elkaar getrokken -dat is al zeker een halfuur geleden.
"Geboorteplaats."
"Leipzig."
"Naam?"
Er komt geen woord meer uit mijn keel.
"Naam?!"
"Hé?" Een warme hand voel ik op mijn arm. "Gaat alles wel goed?"
Verwoed kom ik uit mijn verdrongen herinnering en kijk haar met grote ogen aan: "Sorry, het water is goed. Ik zal u niet meer storen." Het glas geef ik terug. Met een korte buiging loop ik snel weg, met mijn vingertoppen wrijvend over de geïnkte cijfers.
Het is avond. Buiten is het broerig, maar beter uit te houden dan vanmiddag. Na een hele dag hard werken heb ik mijn eindelijk mijn rust verdiend.
Ik huil. Tranen sluipen over mijn wang naar mijn neus om neer te vallen op mijn kussen. Mijn troebele ogen staren naar het bed die twee armlengtes van mij vandaan staat, opgemaakt en wel. Het is die van mijn broer.
Hij is er vandaag niet, ik heb hem eigenlijk al een tijdje niet meer gezien. Zijn bed is al dagen niet meer aangeraakt, ja, mijn vingers hebben de kreukels van zijn laken wel een gladgestreken, maar daar blijft het bij.
Ik mis hem. Ik mis hem zo hard, dat mijn huilende hart mij elke nacht wakker houdt. Dan zie ik mezelf liggen, verscheurd, met schokkende schouders en mijn dunne laken opgesloten in mijn gebalde vuisten, dan spreek ik woorden die ik niet kan verstaan.
Na de verdwaalde tranen weggeveegd te hebben ga ik rechtzitten. Mijn rechterhand graait onder mijn hoofdkussen, er komt een klein schilmesje te voorschijn.
Waarom doe ik dit?
Bloed komt eruit het topje van mijn wijsvinger, waar het puntige lemmet in was gestoken. Met die vinger begin ik op de witte muur te schrijven.
7 3 1 3 2 8, het rood scheidt zicht duidelijk af van het wit.
'Ik mis je', wordt erachter geschreven.
Mijn hand leg ik naast de zin alsof ik hem daarmee afsluit.
De cijfers op mijn ringvinger hebben een sterke aantrekkingskracht, ik lees elk cijfertje hardop in mijn gedachten.
Nee...
Samen met mijn broer zijn we druk bezig met de hal, het moet zo schoon zijn dat je jezelf erin kon zien. Dat op zich is niet zo'n probleem, het probleem zit hem in de grote, je kan er een half voetbalveld in kwijt.
Net wanneer mijn knieën beginnen te protesteren van de lange en zware druk, hoor ik - en tevens mijn broer - de harde roep van de man. Hij komt stormend aanzetten, besteed geen tijd aan de blinkende vloer en loopt er overheen om zo een spoor van schoenzolen te creëren.
"Sta wanneer de meester voor jullie staat!" Met vurige ogen kijkt hij ons aan, hij heeft zijn handen in zijn zij geplaatst.
Kalm stoppen we onze spullen in de emmer en staan op; handen achter onze rug en hoofd onderdanig gebogen.
"Ik weet dat één van jullie het gedaan heeft!" We houden ons gedeisd. "Kom op, vertel het mij! Wie van de twee heeft mijn vrouw verleidt?!"
Geschrokken heffen we beiden ons hoofd op en geven hem een gelijke uistraling op ons gezicht. We zien hoe zijn vrouw stil achter zijn rug staat, haar gesloten ogen verbergen haar schuld.
"Ik duld geen verzwijgen!" Zijn harde stem trekt ons terug in de gebogen houding. "Goed, als jullie beiden niet spreken, dan zullen jullie beiden sterven. De één zal de andere in zijn noodlot meetrekken."
Ik neem enige beweging waar van mijn broer en ik weet dat hij zijn mond gaat opentrekken.
"Het was ik die het gedaan heeft."
Mijn broer verstijft.
Ruw wordt er naar mijn kin gegrepen. "En wie heeft jou de gore moed gegeven om mijn vrouw te verleiden?" Zijn ogen smeulen, ik geef geen antwoord meer. "Wachters!"
Dat was niet mijn zwetende rug met rode zweepslagen. Dat was niet ik die verlamd raakte bij de aanraking van de verleide vrouw, noch was ik het niet die elke nacht huilde in bed.
Het was mijn broer. Zijn cijfers staan op zijn vinger, de mijne staan met bloed gekalkt op de muur.
Ik was hem niet kwijt maar mezelf. Ik was niet ik. Hij was wie ik dacht dat ik was. Er was geen ik. Ik ben er nooit geweest.
Ik was vermoord voor wat mijn broer had gedaan.
Reacties:
Dit is echt raar :'
Maar het is wel mooi^^
Heel mooi om precies te zijn XD
Ik lees het thuis nog wel een keer over of zo :'
<En dat geldt ook voor Nadezh zegt ze>
<3
Dit is echt verwarrend Oo
(niet dat het slecht is, in tegendeel)
ik moet eerst alles eens goed op een rijtje zetten-
dus de ene broer heeft iets gedaan, maar de andere broer zei dat hij het gedaan heeft,
dus werd ie vermoord, en het stuk in cursief verteld eigenlijk wat de niet vermoorde broer heeft gedaan.
ik denk dat ik het snap,
en dit is echt wel geweldig ^^
ik wist dat ik zoiets van jou kon verwachten, je schrijft ook zo goed í´O
<3
Like, oké, oké.
Ik had iets hééél anders verwacht.
Maar like damn, wauw.
En oh gay.
Ik ben echt sprakeloos.
Eigenlijk horen die letters te storen, maar dat doen ze niet!
En ik vind het origineel, en zo knap omdat het ook nog eens op de mobiel
is geschreven. Het is gewoon prachtig.
Vooral alles bij elkaar, en dat laatste maakt het compleet.
<3
Ik had ook iets heel anders verwacht.
En dit is best heftig. Ik snap het laijk nog niet helemaal, maar dat komt nog wel.
Maar, ik vind het zeker een geslaagd schrijfseltje!