FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 7.2

Kiro zag een soort rood, gelig licht. Alsof hij zijn ogen gesloten had, terwijl hij ergens was waar licht scheen.
“Zou hij ons kunnen horen?”�
“De dokter zei dat, dat vaak wel zo is, ja.”�
“Wanneer zou hij wakker worden?”�
“Dat weten ze niet, Strify.”�
Kiro voelde dat iemand zijn hand pakte en een pluk haar uit zijn gezicht streek. Het was de liefhebbende, maar trillende aanraking van de half-brunette. Voorzichtig greep Kiro de hand die in de zijne lag strakker vast en een verbaasd piepje was te horen. Strify was blijkbaar geschrokken dat de half-blondine reageerde op zijn aanrakingen. “Kiro?”� fluisterde hij. Kiro probeerde zijn oogleden op te tillen, maar hij was te moe. Alles wat hij kon doen was zijn mond ietsjes openen en zacht kreunen als teken dat hij Strify gehoord had. Hij hoorde Strify’s adem stokken. “Ben je wakker?”� fluisterde Strify vervolgens. Nog een zacht, bijna niet hoorbaar kreuntje als bevestiging.

“Yu! Haal een dokter! Hij is wakker!”� piepte Strify opgewonden. “Dat had ik ook door, Strify,”� zuchtte een onbekende stem. “Maar ik ga al,”� werd eraan toegevoegd. Blijkbaar had Strify de andere jongen boos aangekeken. “Oh, Kiro. Ik was zo ongerust!”� fluisterde de half-brunette gehaast en hij haalde zijn hand door Kiro’s haar. Kiro liet alles over zich heenkomen, hij was te moe om ook maar te reageren. Het was alsof iets of iemand alle energie uit zijn spieren had gepompt. Ineens waren er meerdere voetstappen te horen. Kiro schatte dat het 3 personen waren. Er stopte iemand naast zijn bed, hij kon de stof van zijn of haar kleding over zijn arm voelen vegen. “Kiro? Kun je me horen?”� zei een diepe, mannelijke stem. Kiro had de behoefte om met zijn ogen te rollen, maar hij kon het niet. Tuurlijk kon hij de man horen, hij was niet doof! “Mhmm,”� kreunde de half-blondine zacht. “Geef hem wat van.. ehm.. Die ja,”� zei de man en blijkbaar wees hij ergens naar. Aan de andere kant voelde hij iemand aan het slangetje van zijn infuus zitten. Het was een vervelend gevoel. Daarna voelde hij ineens iets kouds zijn ader in stromen. Dat was een nog vervelender gevoel.

“Je zult zo wat wakkerder worden. Het is nu half 2. Om 2 uur komen we wat testjes doen,”� legde de dokter uit. Nogmaals verliet een zachte kreun Kiro’s lippen. Twee paar voetstappen verlieten de kamer weer en Strify zuchtte diep. “Het komt allemaal goed, Kiro,”� fluisterde hij zacht. Kiro voelde whatever ze hem hadden gegeven werken en de energie liep als warm water door zijn lichaam. Hij voelde weer de kracht om te praten en om zijn ogen te openen. Het was alsof hij alles weer aan zou kunnen, ook al wist hij dat, dat niet kon. “Voel je je al beter?”� zei de onbekende stem van de jongen die Kiro niet kende. Kiro knikte en hij opende zijn ogen. Gelijk wist hij dat er iets mis was. “Alles goed? Voor zover dat kan tenminste,”� vroeg Strify met een zenuwachtige ondertoon. Kiro schudde verwoed zijn hoofd en sloot en opende zijn ogen opnieuw en opnieuw. “Wat is er?”� vroeg de onbekende jongen. “Ik zie niks. Ik zie niks,”� fluisterde Kiro paniekerig. “Hoe bedoel je ‘je ziet niks’?”� zei Strify niet begrijpend. “Hoeveel duidelijker kan ik zijn?! Het is zwart, ik zie niks. Alleen wat vaag licht, dat is alles. Ik zie niks, verdomme!”� riep Kiro uit. Tranen vulden zijn lege ogen en hij sloot ze verwoed.

De duisternis was zelfs minder erg als hij zijn ogen sloot. Tranen liepen onbeschaamd in lijntjes over zijn wangen en hij voelde aan Strify’s aanraking dat hij geschokt was. Kiro daarentegen was kwaad. Woedend. Laaiend. Hij was blind. Blind, als in, hij kon niks zien. Niks, nothing, nada, niets. De half-blondine nam diep adem en blies uit door zijn neus. “Z- zal ik een dokter halen?”� zei de onbekende aarzelend na een paar minuten stilte. Kiro knikte en wendde zijn hoofd af van de kant waar hij raadde dat Strify zat. Een pijnlijke, lege stilte vulde de kamer en de spanning was bijna ondragelijk. Ineens doorkliefde een snik van Strify de stilte. Voor Kiro was het hartverscheurend om te horen. Iemand die om zijn gezondheid, zijn welzijn, huilde. Maar Strify vertellen dat alles goed zou komen kon hij niet. Want dat was een leugen. En Kiro loog niet.

Eindelijk had de jongen iets gevonden waarover hij niet twijfelde. En toch twijfelde hij liever over alles, dan dat hij blind was. Hoeveel zou er van hem overblijven als hij niet kon zien? Hij kon niet meer tekenen, dansen, werken, lezen, films kijken, van iemands schoonheid genieten.. Ga zo maar door. Zijn leven zou verschrikkelijk saai zijn zonder zicht. Hij had geen zicht op zijn heden, niet op zijn toekomst, niet op de wereld, niet op zijn dromen. Hij kon de realiteit niet meer zien, noch ervan genieten of walgen. Alles was hetzelfde. Uiterlijk was altijd belangrijk geweest, nu deed het er niet meer toe.

Het enige wat hij nog kon hopen, wensen, dromen, was dat het tijdelijk was en de dokter hem kon genezen.

Dat was de hoop die hij overhad.

De enige hoop..

Reacties: