FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 7.3

“Je mag weer gaan liggen, hoor,”� zei de dokter met de diepe stem tegen Kiro. Hij had net allemaal testjes gedaan en een MRI-scan van zijn hoofd en rug laten maken. Kiro was weer helemaal vermoeid, en met de kneuzingen die hij had was het niet prettig geweest. Ze hadden wel voorzichtig gedaan en hem pijnstillers gegeven, maar de verpleegkundigen konden er ook niet veel aan doen dat Kiro pijn had. Kiro trok het dekbed weer over zich heen, nadat hij er op de tast naar had gezocht. “Ik zal met de zaalarts, de revalidatiearts en de specialist overleggen en dan kom ik bij je terug,”� zei de man rustig. Kiro knikte en hij zuchtte diep. “Er is een kans dat het tijdelijk is, jongen. Ik mag je eigenlijk die hoop niet geven, maar het is er wel,”� mompelde de man. Kiro glimlachte flauw naar waar het geluid vandaan kwam. Daarna hoorde hij de man weglopen.

“Strify?”� vroeg Kiro aarzelend. “Ja, wat is er?”� hoorde hij vlak naast zich aan de rechterkant. “Niks, ik wilde gewoon weten of je er was,”� fluisterde de half-blondine glimlachend. “Strify glimlacht ook,”� hoorde hij de onbekende jongen zeggen. “Yu!”� siste Strify verontwaardigt en Kiro hoorde een zachte pets. “Wat? Ik denk ik zeg het even, want anders weet hij het niet,”� mompelde de onbekende. Kiro moest toegeven dat de stem van de onbekende jongen vreemd vertrouwd aanvoelde. Maar hij voelde ook de schijnveiligheid. Het moest iemand zijn met gladde praatjes. Kiro hoopte dat Strify dat doorhad. “Wie ben je eigenlijk?”� zei Kiro ineens. “Wie? Ik?”� zei de jongen. Kiro knikte. “Yu. Strify is mijn vriendje,”� zei de jongen op een relaxte toon. Kiro knikte nogmaals. Hij voelde aan Strify’s hand dat de half-brunette even gespannen was, maar gelukkig ontspande hij ook weer snel. Maar niet snel genoeg om het Kiro te ontgaan. “Hij is de jongen van wie ik de trui heb geleend,”� fluisterde Strify en aan zijn stem kon Kiro horen dat hij een flauwe glimlach op zijn gezicht had.

Hij had nooit zo gerealiseerd dat je aan iemands stem kon horen of diegene glimlachte, maar het blijkt echt waar te zijn. Iedereen zei altijd al dat je moest glimlachen als je de telefoon opnam, want dat hoorde de ander. Maar Kiro had nooit geweten dat het echt waar was. Tot dan.

“Was de trui-jongen niet slecht?”� mompelde Kiro aarzelend. Nogmaals voelde hij Strify gespannen worden. Deze keer bleef de spanning echter. “Ehm.. Een beetje. Maar hij heeft gezegd dat hij Shin niks aan heeft gedaan,”� zei Strify langzaam. “Oh, oké,”� zei Kiro afwezig en hij liet zijn hoofd een beetje hangen. “Denk je dat ik ooit weer zal zien?”� vroeg hij ineens. De andere twee jongens waren even stil en Kiro voelde aan de stilte dat ze nadachten. “Ik weet het niet, Kiro,”� zei Yu na een tijdje. Zijn stem was zacht, en tot Kiro’s verbazing oprecht medelijdend. “Ik geloof er wel in,”� zei Strify daarentegen vastberaden. Wat Kiro niet wist, was dat Strify en Yu elkaar competitief aan zaten te staren. “Het is geen wedstrijd, Strify. Het gaat hier om een vriend van je,”� siste Yu ineens. En daardoor had Kiro door dat er iets gebeurde waar hij geen weet van had. “Dat weet ik ook wel, Yu! Ik probeer alleen hoop te hebben!”� siste Strify terug. “Net als dat je hoop had in die blonde, zeker?”� zei Yu minachtend. Strify maakte een verontwaardigd piepje en de half-brunette schoot in de verdediging. “Wat weet jij over wat ik en Shin hebben?! En hoe weet je dat hij blond is? Dat heb ik je zeker weten niet verteld.”� Yu lachte even ademloos en hij zuchtte diep. “Hij gaat het echt niet volhouden, hoor. Kom op. Hij is een student, volgens mij dodelijk saai en netjes, en jij.. Jij bent een clubdanser, Strify. Je hebt seks met mensen in ruil voor geld. Denk je echt dat die relatie wat wordt?”� Yu sprak op een toon waarin duidelijk was dat hij zich machtiger voelde dan Strify. En Strify voelde dat ook zo. “Hij en ik hebben iets wat wij nog nooit hebben gehad,”� zei de half-brunette met een trillende stem. “En dat mag zijn?”� vroeg Yu spottend. “Een connectie, liefde en respect,”� zei Strify met diezelfde, onzekere stem. “Je weet dat ik het beste ben wat je kan krijgen, sugar. En je mag blij zijn dat ik naar je omkijk, je hebt geluk dat ik je wil hebben,”� lachte Yu.

“Stop!”� gilde Kiro ineens. “Wat voor kinderachtigs is dit?! Jullie zijn zo irritant, weten jullie dat? Wat maakt het uit? Strify verdient echt wel een goed iemand, hij heeft een hart van goud. Alles wat hij voor me heeft gedaan was uit liefde. Hij heeft me geholpen, advies gegeven en voor me gezorgd. Ik weet zeker dat hij iemand verdient die datzelfde terug kan geven. En het spijt me voor je Yu, maar ik weet zeker dat jij niet zo iemand bent,”� zei de half-blondine met een inhoudende stem. Hij had graag alles in Yu’s gezicht geschreeuwd. Maar ten eerste zou dat respectloos en gemeen zijn. En ten tweede had hij geen idee waar Yu precies was. Hij had het idee dat de jongen door de kamer liep, want zijn stem kwam af en toe vanuit een andere richting. Rechts van zich hoorde Kiro een gesmoorde snik van Strify, alsof de half-brunette die liever in had willen houden. “Dank je, Kiro,”� fluisterde Strify en hij drukte een natte kus op Kiro’s wang. Kiro glimlachte flauwtjes. “Je hoeft me niet te bedanken voor het uitspreken van de waarheid, Strify. Ik doe het met liefde.”� Kiro had het gevoel dat Strify glimlachte, maar hij wist het niet zeker. Weten zou hij nooit doen, want hij hoorde voetstappen richting de kamer komen.

De deur ging open en de voetstappen liepen richting zijn bed. “Ik heb met de artsen overlegd,”� zei de dokter die er eerder was geweest. Kiro slikte. “En?”� vroeg hij hoopvol. Hij hoopte zo dat Strify’s hoop niet vals was.

Reacties: