FanFic.nl

Villa 13 (afgelopen)

19.

Tosca liep met vloeiende bewegingen over de daken. Soms hield ze wel van haar vampier zijn maar meestal haatte ze het. Ze ging naar haar prooi. Kleine Tom. Het was een heldere nacht. De perfecte nacht vond Tosca. De maan stond hoog en de temperatuur was niet te hoog en ook niet te laag. Het was de perfecte nacht voor hem te vermoorden. 31 Augustus was de dag dat je al begon te voelen dat het hoogtepunt van de zomer gedaan was. Dan voelde je dat de temperatuur zakte. Maar het was dit jaar een uitzonderlijk jaar geweest met uitzonderlijk goede dagen. Tosca sprong in een boom en liep toen over de bomen verder. Ze sprong uit de bomen toen ze bij een klein houten huisje aan kwam. Het was een krot vanbuiten maar vanbinnen was het toch mooi. Maar wat is mooi tegenwoordig? Tosca ging naar binnen. Daar in een klein hoekje onder een tafel zat hij. Hij verstopte zich en was bang. Hij had op dit moment meer tranen gelaten, dan hij ooit zou durven toegeven. “Zozo, daar zit je”� gniffelde Tosca. Ze likte langs haar spierwitte scherpe hoektanden. Tosca likte aan haar vingers en doofde toen met die vingers de kaars die het kleine stulpje verlichte. Met lichte stapjes ging ze dichter naar Tom. Ze nam hem bij zijn kraag en trok hem zo recht. Tosca was duizend maal sterker als hem. “Hallo lievelingetje”� zei Tosca. Ze likte weer over haar scherpe hoektanden.

Bill his point of view
Langzaam lopen ze langs mijn wangen, alsof het niets is. Ik word er echt gek van. Ik wou soms echt dat ik zo een knop had, waarmee ik alles kon uitzetten. Maar ook iets, waardoor ik de tijd kon stilzetten en Tom gaan zoeken. Ik weet gewoon zeker dat hij nog leeft. Echt meer dan 100%. Makbule haar zachte adem streelt mijn hals. Ik zink helemaal weg in een zoete droom maar dan, word die verstoord door een nachtmerrie. Gillend werd ik wakker gemaakt. “Gaat het wel liefje?”� vroeg Makbule. Ik kon niet antwoorden. Het leek alsof mijn stembanden het hadden begeven. “Liefje?”� vroeg ze opnieuw. Een bezorgde maar ook aantrekkelijke frons sierde haar voorhoofd Haar vingers gleeden over mijn kaaklijn. Troostend en vol liefde. “Je doet me echt aan iemand denken”� zei ze. Ze ging wat rechter zitten en nam mijn hand vast. Haar zachte vingers omringde die van mij. Ik kreeg er een leuk gevoel van. Iets onbeschrijfbaars. Aan wie?”� bracht ik uiteindelijk uit. “Aan een ex-vriend van me, we hadden een paar jaar geleden iets, hij leek echt op je, hij had precies hetzelfde uiterlijk als jou, maar zijn karakter was anders, maar toch hetzelfde”� zei Makbule zacht. Ze sloot even haar ogen. Ik weet niet waarom. Ik denk dat ze hem voor zich ziet. Ik neem haar hand even harder vast. Om te weten als ze er nog is want ik heb mijn ogen ondertussen ook al gesloten. “Hij maakte ongeveer hetzelfde mee als jou, het lijkt alsof ik alles 2 keer mee maak hier”� “Woonde hij ook hier in villa 13?”� Makbule opende haar ogen en nu kneep zij harder in mijn hand. “Ja”� haar stem klonk bang. Ik word bang van de gedachtes Tom nooit meer terug te krijgen. “Maar, Bill, het komt echt wel goed”� verzekerde Makbule me. Haar stem zat zo vol overtuiging maar waarom voelde ik het dan niet? Waarom kon ik haar overtuiging niet voelen? Ik wilde het zo doodgraag. Ik wilde haar geloven. Maar waarom lukte het me niet? Ik heb de hoop toch nog niet opgegeven? Dat kan toch niet? Nee toch!? “Bill rustig? wat is er, je doet zo onrustig”� zei Makbule. Ze legde een hand op mijn wang. “Het is wel oké”� bracht ik uit. Ik voelde mijn hartslag onregelmatig slaan. Ik had de hoop toch nog niet opgegeven? Nee toch? Dat kan toch niet? Ik zou nooit de hoop opgeven om Tom terug te krijgen. Nooit van mijn leven. Nooit! Nooit? Die tweede keer klonk een stuk onzekerder in mijn gedachten. Opeens klinken de zinnen van het refrein van That Day in mijn gedachten. Gonna be okay Gonna be okay Natuurlijk niet. One day One day. Nee niet op een dag. Nooit!

That day never came Echt niet!
That day never comes Inderdaad het zal nooit komen.
I'm not lettin' go Misschien?
I keep hangin' on Een vraagteken?
Everybody says
that time heals the pain Dit klopt, Daar ben ik zeker van!
I've been waitin' forever meer dan voor altijd.
That day never came Hier ben ik meer als 100% zeker van.

“Bill waar denk je aan?”� vroeg Makbule me. Ik opende mijn ogen. “Ik gaf een tekst een betekenis, denk ik”� zei ik zacht. “Welke?”� vroeg Makbule. “That Day, geloof ik”� “En wat voor een betekenis?”� Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet het niet, het is zo ingewikkeld”� zei ik. “Je hoeft het niet uit te leggen als het moeilijk is”� zei Makbule zacht. Een kusje werd achter mijn oor geplant. “Ik hou van je, en ik beloof het je dat het goed komt, en als ik wat beloof, dan komt het zeker uit”� zei Makbule zacht.
“Ik hoop het zo, echt ik hoop het zo”�

Reacties: