Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Ik ben Yaren. » Hoofdstuk 5; Het spijt me
Ik ben Yaren.
Hoofdstuk 5; Het spijt me
Sorry van dat laatste, zeker het handschrift, maar dat moest er even uit. Tot dat tijdstip heb ik wakker gelegen. Gediscussieerd met mezelf. Een manier gezocht om mezelf te redden. Van wie vraag je? Van mezelf, dat is het ergste. Om iemand te beschermen kan je die persoon binnen laten zitten, opsluiten, laten beschermen door andere personen. Maar hoe moet ik me beschermen tegen mezelf? Op de meest onmogelijke momenten, met de meest onmogelijke voorwerpen bedenk ik me hoe het zou zijn om op die manier tot mijn einde te komen. Ik heb amper 10 pagina’s beschreven van jou. Zou je het eerlijk vinden als het hierbij stopt? Vast niet. Nou, dat hoop ik tenminste. Misschien ben jij op dit moment de enige die snapt wat ik bedoel. Tot zover papier zoiets snapt.
Het is trouwens weekend. Zei ik dat al? Nee, waarschijnlijk niet. Na dat gedoe met die dagen is het ook beter dat ik het er niet over heb. Maar nu is het wel de moeite om te vermelden dat het zondag is. Waarom niet zaterdag? (Volgens mij is mijn handschrift echt vreselijk… Dat wou ik al eens eerder vermelden, maar nu is het echt erg) Dus, zondag omdat ik gisteren werd meegesleurd op één van die ‘familie-uitjes’. Het was zo vreselijk dat ik zelfs de moed niet meer kon opbrengen om je erover te vertellen. We gingen naar de zoo. Nou, leuk denk je. Echt niet.
Mama was voor de verandering wel mee gegaan, niet dat dat een goed idee was.
Elk terrasje dat we tegenkwamen werd vrolijk bestudeerd om dan met veel enthousiasme een pint te bestellen, een cola voor papa en fristi kleine Lies. Dat werd dan gevolgd met ‘Hoi, kijk nou, dit is mijn dochter.’ mensen aanschouwen mijn dronken moeder en mijn vader die zich zo onopvallend mogelijk naar de achtergrond verplaatst. ‘Herken je haar niet? Nou, ze is nochtans veel in het nieuws geweest. Niet schat?’ een aai over mijn hoofd en ik die koppig mijn hoofd schud. Op dat moment komt de ober en kijken mensen terug naar hun eigen glas. Maar ik weet dat ze me aanstaren als ze zich plots herinneren wie ik ben.
Ik ben Lies. Lies Cooreman. Hét meisje van 1999. Wie mij niet kent moet dringend de krant beginnen lezen.
Sorry, daar moest ik weer even stoppen omdat papa binnenkwam. Kweet niet of hij het leuk zou vinden als ik over dat soort dingen schrijf. Het is al erg genoeg dat mensen mij herkennen en dan met mijn moeder te maken krijgen.
Ik kan me wel inbeelden dat het hem zou kwetsen. Hij weet heus wel hoe en wat ze is. Maar, om het blauw op wit te zien staan? Hem pijn doen is het laatste wat ik wil. Naast jij, is hij de enige die nog iets om me lijkt te geven. Om wie ik dan écht ben, bedoel ik. Niet wat mensen lijken te zien.
Het spijt me als je in mijn dagboek snuffelt om vrolijk te worden. Dan kan je er beter meteen mee stoppen (moest het nog niet doorgedrongen zijn). Vrolijk is een woord dat nooit meer in dit dagboek geschreven zal worden.
Vanaf.
Nu.
Reacties:
Ik weet soort van niet wat ik moet zeggen.
Sorry.
Er staan tranen in mijn ogen.
<3
Hm, ik heb het gevoel dat dit stukje iets lichter is dan normaal^^
Like, minder negatief^^
Ik bedoel, ze is nog steeds negatief, maar het lijkt er op een een of andere manier toch op dat ze in dit stukje gewoon zeer chagrijnig is vanwege dat uitje dat ze heeft gemaakt.
Ik vind het serieus sneu dat ze geen gewoon leven meer kan leiden.
En let niet op mij, ik ben ook een beetje in een slechte reactiebui :'
<3
dit was ook weer zo'n gevoelig stukje,
snel verder,
xx