Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Koordinaten Unbekannt » Eerste droom
Koordinaten Unbekannt
Eerste droom
Ik open mijn ogen en staar naar een spierwit plafond. Ik draai mijn hoofd en zie dat ik omringd word door witte muren. In een hoek van de kamer zit een blonde vrouw, niet oud, niet jong. Ik herken haar ergens van, maar kan haar zo snel geen naam geven. Ze ziet er heel vermoeid uit. Op dit moment slaapt ze. Ik draai mijn hoofd nog verder en zie dat er een baby’tje naast me ligt. Ik probeer een beetje overeind te gaan zitten, want op mijn rug liggen is geen ideale houding. Mijn spieren werken niet mee. Het is niet zo dat ik ze helemaal niet kan bewegen, maar ze zijn niet sterk genoeg om mijn bovenlichaam een stukje omhoog te duwen. Ik steek mijn armen in de lucht en schrik van wat ik zie. Dit zijn mijn armen niet. Mijn armen zijn veel langer, breder en volwassen. Deze armen zijn klein, mollig en hebben ook een andere kleur dan de mijne. Ik merk dat ik wel in staat ben om mijn benen in de lucht te gooien, en zie dat die ook veel jonger zijn dan de mijne. Ze zijn dan wel gehuld in een bontgekleurd broekje, maar ze zijn veel te klein om van mij te zijn. Ik probeer de vrouw in de hoek te roepen, haar te vragen wat er aan de hand is. Meer dan een paar betekenisloze geluidjes komen echter niet uit mijn mond. Plots realiseer ik me wie de vrouw is, wie de baby naast mij is en wie ik ben. Ik zelf ben Tom Kaulitz, dat spreekt voor zich. De baby naast me is mijn broertje Bill, en de blonde vrouw is mijn moeder. Ik vraag me af waarom ik de vrouw niet eerder herkende. Waarschijnlijk omdat ze er redelijk anders uitziet dan haar twintig jaar oudere versie.
Er komen nog drie gedaantes in beeld. Deze gedaantes herken ik helemaal niet, ik herken er zelfs maar heel vaag mensen in. Waar ze vandaag komen weet ik ook niet, ze zijn er ineens. Al heb ik vanaf hier geen zicht op de deur, betwijfel ik toch dat ze daardoorheen zijn gekomen. Ik kan ze ook niet zien lopen. Ze bewegen zich langzaam in mijn richting, maar ze gaan niet op en neer, het is net of ze naar me toe zweven. Hun lange, slanke lichamen worden omhuld door rode mantels, met kappen die ze over hun hoofd heen dragen. De gezichten gaan verscholen onder de schaduwen die deze kappen op het gezicht vormen. Ineens voel ik hoe angst zich meester van mij maakt. Ik kijk naar mijn broertje, wie nog heel lief ligt te slapen. Ik besluit hem wakker te maken. Niet dat een baby zich kan verweren, maar het is het proberen waard. Vandaar dat ik heen en weer begin te rollen, steeds sneller. Tot ik mijn spieren helemaal samentrek en tegen de jongen naast mij aanbots. Kreunend opent hij zijn oogjes. Zodra hij me ziet komt er een soort van glimlachje op zijn gezichtje. Dan ziet hij de wezens achter mij en de glimlach verdwijnt. Ik draai me weer op mijn rug. Ze zijn dichterbij gekomen en ik kan nu zien wat er schuil gaat onder de kappen. Ik kijk recht in de misvormde gezichten van de drie schepsels. Of de gezichten van de drie misvormde schepsels, ik heb mijn keuze nog niet helemaal gemaakt. Ik merk dat ze ook geen normale kleur huid hebben. De kleur hangt een beetje tussen rood en paars in, net of ze op het punt staan te stikken. Hun gezichtuitdrukkingen zien er echter uit alsof ze heel veel lol beleven door mij en mijn broertje de stuipen op het lijf te jagen, dus dat zal het niet zijn. Ik hou de blik van het voorste wezen vast, ik weiger weg te kijken. Dit maakt hem duidelijk van slag.
‘Laten we opschieten.’ Bromt hij met zware stem. Het klinkt alsof hij verkouden is en een brok slijm in zijn keel heeft zitten, want zijn stem hapert een beetje. De twee achterste wezens knikken. Degene die rechts staat begint te praten.
‘Bill en Tom Kaulitz,’ Spreekt het wezen. Aan de stem te horen is ze van het vrouwelijke geslacht. Er is nog iets wat me opvalt: Bill wordt nu al vooraan gezet. Ik wil roepen dat ik nota bene de oudste ben, maar natuurlijk komt er geen zinvol geluid uit mijn mond.
‘Wij zijn hier speciaal voor jullie heen gereisd.’ Wees er maar blij mee, van mij mag je meteen weer weg ook, spreek ik in mijn hoofd.
‘Dat doen we natuurlijk niet zonder reden. Helaas moet ik jullie mededelen dat de reden voor jullie niet heel positief is.’ Ik geloof haar. Als ik volledige controle over mijn spieren had gehad, had ik op dit moment naar mijn broertjes hand gegrepen.
‘Honderden jaren geleden waren dingen een stuk makkelijker. Wanneer onze meester vroeg om nieuwe zielen, gingen we opzoek naar een zwerver, namen de zijne en brachten het terug. Maar de mensen werden oplettender en onze meester werd kieskeuriger. Jullie zullen je vast afvragen wat jullie daarmee te maken hebben. Dat kan ik heel makkelijk uitleggen: Hij wil jullie. Wij mogen geen zielen meer stelen, voordat deze vrijwillig aan ons gegeven zijn of geen lichaam meer hebben. Wij kwamen dit enkel even vertellen. Jullie hebben nog een heel leven voor je, dus vrees niet. Weet wel dat jullie elk moment welkom zullen zijn. Wat je moet doen om je bij ons te voegen kun je zelf waarschijnlijk ook wel bedenken. Eén waarschuwing: Onze meester zal er natuurlijk alles aan doen om jullie zo snel mogelijk bij hem te krijgen.’ Het voorste schepsel steekt zijn vinger naar ons uit en drukt deze eerst op Bills hoofd, tussen zijn haren, daarna op dat van mij. Op het moment dat onze huiden contact maken, lijkt het wel of mijn hoofd in brand staat. Ik begin te krijsen. Bill kijkt me verschrikt aan. De wezens zijn op slag verdwenen en mijn moeder wordt wakker.
‘Tom! Bill! Jullie zijn wakker!’ Roept ze verrast uit. Haar ogen stralen van blijdschap.
‘Ja,’ Zeg ik, ‘Maar ik denk dat ik hier liever doorheen geslapen was.’ Veel meer dan wat gepruttel komt er niet uit mijn mond.
Reacties:
Naajs, maar oe oud zijn ze in diy verhaal?
18? 20? of jonger :'
iloveit schnel weiter
<3333