FanFic.nl

Toms Twin

Epiloog [1]

Bill
We zijn er allemaal. Ik, Tom, Evelyn, Georg, Gustav, Andreas, mijn moeder, mijn vader, Gordon, David, opa en oma Kaulitz, een hoop neven en nichten en ooms en tantes en ook wat bij elkaar gehaalde groep vrienden en kennissen. Zo komen we bij een massa mensen gepropt in één ruimte ergens in Berlijn om onze verjaardag te vieren, we zijn namelijk eenentwintig geworden.
De speakers staan op hun luidst. Tom zie ik op een afstandje zijn uiterste best te doen om Andreas wat duidelijk te maken, maar aan de frons te zien van onze witblonde vriend wordt hij er niet wijzer van.
Evelyn kletst met een grote glimlach tegen Simone en twee nichtjes van ons, beide staan ze met een cocktail in de hand. Net achttien en super trots dat ze legaal zware drank mogen drinken.
Gorden en Jürgen zijn, zo raad ik, aan het praten over hun werk en passies, aan hun stralende gezichten te zien heb ik gelijk.
Gustav en Georg bevinden zich op het kleine podiumpje om de instrumenten ready te maken. Het is te zien dat ze geen last hebben van de harde muziek, hun podium skills hebben er voor gezorgd dat doormiddel van enkele oogcontacten en handgebaren ze precies weten wat er bedoeld wordt en wat ze daarmee moeten.
De oudjes hebben zich veilig afgezonderd van de luide muziek. Kijken zittend toe hoe een groep jongeren druk dansen op de beat. Glimlachen van tijd tot tijd om dan wat in elkaars oor te fluisteren. Waarschijnlijk in de richting van: ‘Weet je nog onze eerste dans?’
Iedereen is er waar ik om geef. Het geeft mij een onmogelijk grote glimlach en bedank ik God voor mijn leven en de mensen die er in voorkomen. Voor geen goud had ik mijn leven geruild voor een ander, al heb ik geen makkelijke jeugd gehad, was elke tour een zware uitdaging en heeft Tokio Hotel op het randje van de afgrond gestaan door de cyste op mijn stembanden, het heeft me gemaakt wie ik ben. Sterk, een grote wilskracht, een eigen mening, een eigen ik, een krachtige band met mijn tweeling, vrienden gekregen vanwaar ik weet dat het mijn vrienden door dik en dun zijn, mijn muziek, mijn passie en vooral het nut van het leven gevonden.
Tom heeft het communiceren met zijn vriend gestaakt en kijkt me met een grote glimlach aan, heft zijn glas op als toost. Glimlachend kijk ik terug, richt mijn glas ook naar hem op en neem er dan een nip van. Ik schrik wanneer er handen voor mijn ogen wordt geplaatst.
“Ik breek nooit mijn erewoord.”� De handen verwijderen zich weer, zie als eerste Tom met een grijns van oor tot oor en draai me dan vlug om. Daar zie ik Resi staan met een opgekrulde mondhoek.
“Wauw.”� Verbazing heeft me sprakeloos gemaakt.
Ze is helemaal niets veranderd. Je ziet alleen aan haar gezicht dat ze ervaring heeft opgebouwd en haar haarkleur zal wel de zoveelste zijn. Vandaag is het een blauwe dag, precies de kleur als toen ik haar voor het eerst had ontmoet in haar winkel. Alleen dit keer heeft ze het zowaar in een ‘nette’ hanenkam dan naar achteren gekamd, eigenlijk eerder een kuif. De zijkanten van haar hoofd zijn niet meer zo erg geschoren, maar bestaat uit centimeterhaar, haar bakkenbaarden zijn als enige wat langer, vallen puntig op haar kaken.
Ze heeft haar lippen vertrouwd knalrood gestift en haar ogen zijn verassend opgemaakt, precies zoals ik het bij haar had gedaan de avond van de modeshow.
“Nog even spraakzaam zie ik.”� Ze blijft haar glimlach behouden. “Zal ik dan maar het gesprek starten?”� Ik blijf ongelovig uit mijn ogen kijken. “Hai, gefeliciteerd, wauw eenentwintig, dat is een leuke leeftijd, vond ik dan.”� Ze omhelst me en geeft twee wangkussen zoals ze dat in Parijs doen.
“Ja, uhm, bedankt, wat doe jij hier?”� Subtiel, Bill, heel subtiel.
“Ik had meer iets verwacht van: Oh, Resi, wat leuk dat je er bent! Hoe ben je hier gekomen?”�
Mijn wangen kleuren lichtelijk roze.
“Goed. Ik ben hier omdat ik van je broer vernomen heb dat je jarig bent, hij zowel ook. En nu maar even mijn eigen vraag beantwoorden: ik ben met de jet gekomen, ik wilde geen moment van je verjaardag missen.”�
Eindelijk begint de verwondering van me af te glijden en lach zachtjes om haar woorden.
“Ik ben echt super blij dat je er bent. Je wilt niet weten hoe klote ik mij voelde toen ik hoorde dat je al weg was.”� Mijn omhelzing is wat aan de stevige kant, maar dat lijkt haar niet te deren, ze knuffelt net zo hard terug.
“Mojito?”� zegt ze met een grijns en glunderende ogen.
“Alleen van jou.”�
“Vanzelfsprekend.”�

Tom
Er zit echt een gloed om Bill heen, dat doet me goed. Het heeft me veel moeite gekost om Resi te pakken te krijgen, maar dit is het allemaal waard.
Zie hem daar staan, lachend en druk pratend, heeft niet meer door dat hij ook sociaal moet blijven met de rest van het bezoek. Hij heeft alleen maar oog voor haar en zij lijkt er het minst last van te hebben. Ze glimlacht, grijnst en gebaart alleen maar terug met een glas mojito in haar hand.
Evelyn komt mijn kant opgelopen, ze glimlacht breed, omhelst me dan met een kus op mijn mondhoek.
“Waar heb ik dat aan verdiend?”�
“Gewoon, omdat je echt alles voor me betekend en ik nog nooit zoveel uit me heb gehaald voor één iemand.”�
Grijnzend plaats ik mijn lippen op haar lipglosslippen en leg mijn handen vertrouwd op haar heupen. Ze giechelt tussen de zoen door en zegt dan dat we niet alleen zijn. Dat maakt het juist zo leuk.


“Hé, ik ga even wat drinken halen, willen jullie ook?”� Evelyn kijkt mij en Andreas aan.
“Bier,”� wordt er simpel geantwoord. Ze moet er om grinniken en loopt dan weg met het woord “typisch.”�
“Ik denk dat ik haar maar eens ga helpen. Ik geloof niet dat ze de drankjes zonder het te verspillen bij ons kan brengen.”� Andreas geeft een klapje tegen mijn schouder en verdwijnt dan ook. Lekker, sta ik hier nu alleen.

Reacties: