FanFic.nl

Eyecatcher

\35./

Bill
Hij is gevaarlijk. Heel erg gevaarlijk.
Niet het type om alleen mee op straat te staan.
Ik bleef zelf bijna achter de deurresten hangen, en struikelde naar buiten. Marijn praatte op haar in, en ik hoorde hem zeggen dat ik nooit te vertrouwen was. Dat ze me nooit moest geloven, want dat dat haar zuur zou kunnen opbreken. Want ze wist toch nog van die ene keer, die keer dat ik - Maarten dus - zo kwaad was geworden?
Ik had het moeten weten, ik had me nog kunnen verzetten. Maar ik hoefde er niet eens over na te denken, er was nooit sprake van een krachtmeting tussen hem en mij. Hij won altijd. Zonder twijfel, zonder uitzondering.
Ik voelde niks toen hij me overnam.
Zonder toestemming, zoals altijd.

Maarten
Waarom deed hij dit nou? Moest hij het weer verpesten, ja? Ik had het bijna gedaan, nu waagt hij zijn kans, of wat? En ik dacht nog zo dat hij het meende, daarnet.
Het leek eeuwen geleden dat hij me beloofde nooit meer verliefd op haar te worden. Een blik op het horloge van de juwelier vertelde me dat een eeuw vier uur en drie kwartier duurde.
'Marijn, hou je mond. Dit is pure onzin, dat weet je zelf ook.'
'Zie je nou wel, Sofie? Zie je nou wel dat hij niet weg is?' Zijn triomfantelijke lachje was alleen voor mij bedoeld. Mijn mond zakte open.
Ze is bijna terug, broertje van me. Nog even... en dan.
-Is dat de bedoeling? Doe je het alleen voor haar?
'Alleen klinkt zo negatief, lieve Maarten.'
'CLARA? Zeg nou niet dat jij ook al- dat jij-'
'Welkom thuis, Maarten. Ieder weer op zijn post?'
'Hou op, allebei! Wat is dit in godsnaam? Zijn jullie verdomme helemaal gek geworden?'
'Gék? Zo zou ik het niet durven noemen,' zei Marijn verzoenend, 'ik hou het er liever op dat zí­j gek geworden zijn. Tenslotte waren zij degenen die stemmen in hun hoofd hoorden, toch?'
'Jij hebt het ons doen inzien. Het is dankzij jou dat wij de leiding namen.'
'Wat doen inzien verdomme?'
'Hoe het voelt om te léven, wat dacht je anders?'
'Dit is niet goed, dit mag niet... Hoe gaan jullie het uitleggen? Hoe zouden jullie het in godsnaam aan Georg en Gustavs verstand kunnen brengen wie jullie echt zijn?'
'Wie wij echt zijn, Maarten. Je zou haast jezelf nog vergeten!'<br>
'Nu is het genoeg. Ik EIS dat jullie nu meteen Sofie en Tom weer vrijlaten. Ik ben er niet meer.'
'Kom op nu, Maarten! Ik snap je niet! Jij was de allereerste, en je vond het leuk. Weet je nog hoe Sofie je met alle moeite van de wereld heeft kunnen overtuigen? Je wilde zo graag-'
'Ja. Je hebt gelijk. Ik wou Maarten zijn om bij Clara te kunnen blijven. Maar nu ik merk welke- welke ongelofelijke eigengereide monsters jullie in al die jaren geworden zijn... het hoeft niet meer. Niet voor mij. Ik werk niet mee aan jullie plan. Wat dat ook is.'
'Maarten? Je kan niet meer terug, dat weet je toch?' Marijns stem zorgde ervoor dat ik in het midden van de straat die ik aan het oversteken was bleef stilstaan.
'Wat, “ik kan niet meer terug”�?'
'Hoor jij Bill nog? Sofie? Tom misschien? Wat zou er met hen gebeurd zijn, denk je?' Grijnzend en meedogenloos keek hij me aan, trots op de hak die hij mij gezet had.
Bill? BILL? BEN JE DAAR NOG?
Bill?
'Wat heb ik je gezegd? Je kan niet meer terug, Maarten.'
Maarten?
Heel zwak klonk de meisjesstem in mijn hoofd. Niemand anders liet merken dat hij of zij ze ook hoorde. Ik bleef verstijfd staan, nog steeds op straat, terwijl de stem duidelijker werd.
Maarten? Ik weet niet of ik er bij jou doorraak. Je kan het me ook niet laten weten. Ik weet niet waar ik ben, wat er met me is. Clara zegt niks, Bill niet, Tom niet en Marijn nog minder. Ik wil je alleen laten weten dat ik- nou ja, dat ik er wel nog ben. Denk ik.
Ik kon haar niks vertellen, ik kon haar niet geruststellen. Maar Sofie was er nog. En dat is genoeg.
Want als Sofie er nog is, dan Bill ook.
Ze zijn met elkaar verbonden als Clara en ik, ze kunnen niet weggaan of blijven zonder dat de ander dat ook doet.
En als Bill er nog is, dan moet Tom er ook nog zijn. Hun band was nog sterker dan die van Marijn en ik. Tussen ons had jaloezie gestaan, tussen hen enkel minuten.
De hoop was nog niet gaan vliegen.
Behoedzaam keerde ik terug naar Clara en Marijn. Ik kon ze overtuigen. Het was één van mijn specialiteiten. Ik was blij dat ik ze had kunnen meenemen naar mijn tweede lichaam. Nooit gedacht dat ik ze nodig zou hebben, maar nu beklaag ik me de keuze niet.
'Er is wel één klein probleempje.'
'?' Ze leken verbaasd om mijn plotse ommezwaai, en ik besefte dat het werkte. Ze wisten niet dat ik wist dat ze bluften.
'Hoe gaan jullie met mensen praten zonder alle herinneringen? Als de ziel weg is, dan de herinneringen ook, dat wisten jullie toch?' Ik wilde ze tot een bekentenis dwingen. Ik had Bill niet kunnen wegkrijgen toen ik dat wilde, dan kunnen zij dat ook niet, al wilden ze het harder dan ik.
Pas als ze snapten dat ik met hen speelde, zouden ze voor rede vatbaar worden. Als er één onmogelijk ding aan mij was, dan was het wel dat ik mensen graag voor schut zette. En net daar hadden ze de afgelopen jaren genoeg van gehad. Zo genoeg dat ze nu wel twee keer zouden nadenken vooraleer ze weer met mij optrokken.
Marijn werd bleek toen Toms stem door zijn hoofd galmde. Clara schrok ook en keek verwilderd naar me op. Ze zag dat ik het altijd al had geweten, en gaf het op.
Busted. Toms stem droop van de ironie.
Ik grijnsde veelbetekend naar hen en ze keken schuldbewust naar hun voeten. Ik had gewonnen. Alweer.
'Wat dachten we eigenlijk?' mompelde Clara. 'We hadden nooit volledig mens kunnen zijn. Marijn, we moeten- we moeten alles ongedaan maken.'
'WAT BEDOEL JE, mens? Je gaat toch niet opgeven, of wat?'
'Marijn, besef je het niet? We hadden nooit kunnen praten alsof we Sofie of Tom waren, we hadden nooit kunnen ademhalen zonder hen in leven te houden, als het dat is wat wij in hun hoofd zijn. Het kí n gewoon niet.'
Marijns gezicht ging van wit naar rood naar paars en weer wit.
'Het kan gewoon niet?' siste hij witheet van woede.
'HET KAN WEL, VERDOMME! HET MOET KUNNEN! WAT DENKEN JULLIE, IK GA NIET WEER ALLES OPGEVEN! Clara, ik ga niet weer net naast je grijpen. Niet weer, niet weer.' De tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij op haar afvloog, zijn handen om haar hals.
En toen deed hij iets heel vreemds. In plaats van haar te kussen, wat hij waarschijnlijk wel eerst wilde doen, gleden zijn handen gewoon naar haar rug, en zonder haar nog verder aan te kijken huilde hij geluidloos de schouders van Bills vest nat. Overdonderd en onbeholpen klopte ze hem troostend op zijn rug, wat niets uithaalde.
'Snap je het niet, Clara? Nu is mijn kans. Mijn enige, laatste kans. Als ik me nu meng, als ik nu hun toekomst verander, is niks voor niks geweest. Als wij nu gewoon van elkaar houden komt alles toch goed? Ons verleden hoeft toch niet hun toekomst te worden?' Zijn gezicht, nat van de tranen, blonk in het licht uit de etalage toen hij opkeek.
'Net wel, Marijn. Hoe graag zou ik jou gelukkig maken, hoe graag zou ik er willen voor zorgen dat jij niet weer een tweede keer- Het kan gewoon niet. Ik wil er niet aan denken wat er gebeurt als we hun lot proberen veranderen...'
Mijn stem kraakte toen ik ook iets wilde inbrengen en dus hield ik m'n mond maar.
'Dus...' aarzelde Clara, en haar stem trilde, 'geen opstanden meer?'
'Geen opstanden meer.' antwoordde ik beslist.
'Geen opstanden meer.' snifte Marijn. Clara nam onze handen en we vormden een kring.
'Behalve dan als de ander er niks van bakt en alles in de soep dreigt te draaien.'
'Behalve dan.' En tegelijk sloten we onze ogen, wetend dat we ze nooit meer zelf zouden openen.

Reacties: