FanFic.nl

Eyecatcher

\36./

Bill
Georg schrok zich een aap toen we binnenkwamen. Tenminste, dat zei hij. Hij kon evengoed bedoelen dat hij zélf een aap was.
'Waar bleven jullie? Oh. Sofie?' Ze piepte van achter Toms rug en glimlachte verlegen.
En toen begon hem iets te dagen.
'Zeg. Het was toch niet zij die daarboven...? Of wel?' Hij slikte toen Tom, Sofie en ik een blik van verstandhouding met elkaar wisselden; die hij interpreteerde als een geërgerde.
'Betekent die blik ja?' Hij sperde zijn ogen open toen we schoorvoetend knikten.
'Georg, hou je mond. Je hebt geen flauw benul waar het over gaat.' zei Tom toen hij zijn mond opende om een algemene uiting van protest te verkondigen.
'Over wat gaat het dan wel, behalve dan het feit dat zij geen enkele reden had om zichzelf- zichzelf te.. nou ja, je weet wel?'
Slim joh. Wat ga je nu zeggen?
-Ik red me wel. We hadden afgesproken niks te vertellen over de interventie van onze tweede ziel. Het klonk te ongeloofwaardig om hem ervan op de hoogte te stellen.
'Het gaat over- over. Over-'
'Over wí t, Tom?'
'Laat me dan toch tenminste uitspreken als je een antwoord wil! We waren gewoon-'
'Hee! Zijn jullie terug? Oh hallo, Sofie.' Gustav kwam binnenvallen en keek verbaasd op. In zijn handen lagen twee blikjes cola en een spelletje waarvan ik de titel niet kon lezen.
'Wat? Jij geen vragen?'
'Heh? Moet dat dan? Ik bedoel, als jullie zo graag vernikkelen van de kou door eeuwig buiten te blijven, ga ik mij daar niet mee moeien. Ik geef er geen ene moer om.' Hij haalde zijn schouders op en installeerde zich in de zetel, na eerst het blikje in Georg T-shirt te hebben gedeponeerd. Hij sloeg geen acht op de gillende reactie en laadde het spel in de PlayStation.
'Gustav, waar heb je dat in godsnaam gevonden??!!' brulde Tom, handig profiterend van de afleiding.
'Gewoon, in de kast. Tussen die 78 andere, zoals altijd.'
'Cool, man! Georg, schuif op met die kont van je, je zit in de weg.' Hij keek deze alleen geïrriteerd aan toen hij het al heel wat minder koude blikje in zijn nek legde en concentreerde zich op de controller.

De volgende uren van de avond - nou ja, nacht - gingen voorbij met het trotse gebrul van een winnende Tom, of, als hij verloor, het spottende gelach van Georg, die na elk level tevergeefs de controller uit zijn handen probeerde te rukken.
Sofie dronk niet van haar water, en leek met elk halfuur dat verstreek dieper weg te zakken in de zetel. Ze had haar benen opgetrokken en haar kin op haar knieën gelegd, ze keek van tussen haar haren afwezig naar het kinderachtige gedoe van Tom, Gustav en Georg.
Ik zat stijf rechtop, aan de andere kant van de zetel, maar het spel en vooral het gejammer konden me niet boeien. Ik vroeg me af waarom het in niemand opkwam om te gaan slapen. Of waarom niemand zich afvroeg waar zij zou slapen.
Vanuit mijn ooghoeken keek ik haar aan. Ik wenste dat ik op iets zou komen om over te praten, maar het enige waarover we allebei iets te zeggen hadden, was verboden terrein.
'Bill?' Ze fluisterde, maar iedereen werd stil.
'Waar moet- mag ik slapen?' Niemand antwoordde, we keken alleen. De geluiden van het nog steeds onbekende spel klonken veel luider dan daarnet, alsof iemand onbewust op de afstandsbediening was gaan zitten, maar ze stoorden niet.
'Hallo?' aarzelde ze. 'Wat zitten jullie zo glazig te kijken?'
Tom knipperde met zijn ogen, en probeerde de situatie te redden. 'Nou, je kan natuurlijk altijd bij mij...' De guitigheid in zijn stem werd bruusk afgebroken door mijn ijzige 'Nee.' Toms ogen flitsten.
'Dan slaap ik wel op de zetel, en mag ze in mijn bed.'
'Oh nee. Nee nee, í­k ga dan wel op de zetel. Zeg, ik ga hier niemand uit zijn bed lichten omdat jullie persé de gentlemen willen uithangen, hoor!'
'Is er iets mis met mijn bed?' riep Tom gespeeld verontwaardigd.
'Nee hoor. Ik voel er gewoon niks voor om in het midden van de nacht resten van onbepaalde viezigheden van tussen mijn tenen te vissen, dat is alles.' Ze dook zwakjes weg voor het kussen dat naar haar gezicht vloog, en legde het na de vangst ervan op haar schoot.
'Dus?'
'Bill, zit niet zo op je tong te kauwen, zeg gewoon wat je wil zeggen.' Ik hapte naar adem toen Gustav me betrapte. Op momenten als deze vond ik zijn opmerkingszin beangstigend.
'Laat me raden: je wil jouw bed voorstellen.' Ik negeerde de giftige blik in Toms ogen toen ik Georgs idee bevestigde. Marijn had het altijd al moeilijk gehad met opgelegde beperkingen.
'Zij mag beslissen.'
'Oh, dan weten we nog niks.' mompelde Tom sarcastisch tussen zijn tanden. Sofie trok waarschuwend haar wenkbrauwen op en piepte: 'Nou ja, als het dan echt een bed moet zijn... dan eh, dan ga ik maar voor dat van Bill, denk ik.'
Tom snoof, en Sofie sloeg haar ogen neer. Ik vroeg me af wat Marijn allemaal aan het schelden was.
'Nou, kom op dan.' Ik stond op en slalomde naar de deur. Bijna had Tom me een voetje gelicht, maar ik had al een voorgevoel dat Marijn me iets zou lappen.
Mis poes.
-Kater, als dat voor jou hetzelfde is.
'Het is op het einde van de gang,' zei ik toen de deur achter me dicht was, maar ze reageerde niet.
'Het einde? Is er eigenlijk een einde aan deze ellenlange straat?' vroeg ze na een tijdje.
Ik lachte, blij om wat ze zei.
'Je moest eens weten wat ik dacht toen ik hier voor het eerst was. Ik denk dat ik David bijna om kilometerpalen had gesmeekt.' Ze grinnikte en drukte in zeven haasten op de lichtknop toen we voorbijliepen.
'Niet-' Maar het was al te laat. Het volgende moment sloegen we allebei verschrikt onze handen voor onze ogen.
'WIE heeft het in zijn idiote hoofd gehaald hier, ik bedoel, HIER op de gang, zíºlke felle witte lichten te plaatsen?'
'Ik vrees dat uhm, dat ik daar een beetje voor iets tussen zit.'
'Nee toch? Komaan, Bill, hoe kom je erbij??' Ze keek me aan van onder het dakje dat ze met haar hand boven haar ogen had gemaakt.
'Eh. Ik liep constant mensen omver toen er nog geen lichten waren?' probeerde ik op verontschuldigende toon. Ze schaterde het uit.
'Oké. Dat klinkt als Bill.'
'We zijn er.' zei ik opeens, en zwaaide de deur open. Meteen werden we achteruit geblazen door een windvlaag.
'Shit, het raam.' gromde ik, en sprong voor haar de wagon binnen. Mijn haar vloog alle kanten op naargelang ik rechter onder het raam ging staan.
'Welk raa- JEZUS!' brulde ze. 'JE DAK IS WEGGEBLAZEN!'
Ik lachte terwijl ik in de lade van het nachtkastje naar de afstandsbediening zocht.
'Wel nee, gek. Kijk.' wees ik haar op het knopje, en zoemend schoof het glas over de hor.
'Gaaf.' zei ze vol ontzag. 'Wat is jouw kant?'
'Heh?'
'Van het bed.'
'Oh. Eh, ik lig altijd in het midden.'
'Not really helping, Bill.'
'Ik eindig 's ochtends altijd aan de linkerkant. Helpt dat wel?'
'Veel beter. Hee. Ik heb je jas nog aan.'
'Oh. Wat doe je?'
'Koop een bril, ik doe hem uit. Alsjeblief.' zei ze, en duwde de vest in mijn armen.
'Ik geloof er niks van dat je al warm bent. Je moet nog onderkoeld zijn van op-' Mijn stem stokte. Ik sprong naar mijn kast en viste een sweater tevoorschijn.
'Hier, trek dat dan aan.'
'Ja mama.' gniffelde ze. Ik duwde haar achterover op het bed en liep naar de deur.
'Hee, Bill?' Ze wachtte tot ik me had omgedraaid. Ze wist dat ik dat ging doen.
'Ja?'
'Slaap lekker.'
'Eh. Jij ook.'
'Tot morgen, mama.' giechelde ze nog, voor ze onder het dekbed sprong. Ik overwoog even om boven op haar te springen nu ze me niet zag aankomen, maar ik besloot niet te overdrijven. Ik liet de deur op een kier en wandelde terug naar de salon, mijn hoofd vol van haar ogen en haar lach.

Reacties: