FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 8.3

"Ik moet nu eigenlijk gaan, echt waar, Romeo," fluisterde Hikaru en hij kwam overeind. Hij had tegen Romeo's schouder aangelegen, terwijl Romeo met zijn vingers door zijn haren ging en ze kusjes deelden. Romeo zuchtte en drukte nog een kus op Hikaru's lippen. "Ja, ik snap het," mompelde hij afwezig. Hikaru keek hem vragend aan. "Wat is er? Is er iets mis?" Romeo haalde zijn schouders op. "Niks bijzonders, het is alleen dat ze verwachten dat ik een danser voor vanavond regel, omdat er één een auto-ongeluk heeft gehad, maar ik weet niemand. En ik kan op zo'n korte termijn ook niemand regelen, denk ik," legde Romeo zuchtend uit. Hikaru knikte kort. "Sneu, en niet alleen voor die jongen, ook voor jou," zei hij terwijl hij op stond. Romeo volgde zijn voorbeeld en pakte nog even Hikaru's hand vast.

"Anders wil ik wel invallen," flapte Hikaru er ineens uit. Romeo keek hem geschrokken aan. "Dat hoef je echt niet te doen," zei hij snel. Hikaru keek hem serieus aan. "Ik kan toch niet het risico lopen dat ze jou iets aandoen, omdat je niemand kon vinden? Soms moet je opofferingen maken voor datgene waar je voor je staat, je mening en datgene waar je van houdt. Ik moet een opoffering maken voor het feit dat ik altijd bij mijn partner wil staan, en omdat ik van je houd," zei hij. Romeo keek Hikaru verliefd aan. "Je bent geweldig." De Japanse jongen bloosde lichtelijk, maar Romeo negeerde het en sprak verder. "Maar ik kan je niet door die hel laten gaan. Daarnaast wil ik echt niet dat er zoveel andere mannen aan je zitten." Hikaru bloosde nog heviger en hij keek naar de grond. "Maar ik wil het," fluisterde hij en hij kneep zachtjes in Romeo's hand. "Je weet wat je jezelf aan doet, toch?" vroeg Romeo hem bezorgd. Hikaru keek weer op, zijn ogen vol vastbeslotenheid. "Ik wil het, Romeo," zei hij zelfverzekerd.

Romeo drukte zijn lippen kort op die van Hikaru. "7 uur bij de club," fluisterde hij tegen zijn vriendjes lippen. Daarna liet hij Hikaru volledig los. "Ga Shin waarschuwen," zei Romeo en hij haalde zijn neus onverschillig op. Hikaru keek hem nog even aan en draaide zich daarna weg. Zijn voetstappen kraakten in de verse sneeuw, en Hikaru vroeg zich af waarom Romeo ineens zo onverschillig deed. Wilde hij Hikaru afschrikken, zodat hij weg zou gaan? Dat klonk eigenlijk wel Romeo-achtig. Hij deed vaker afstandelijk als ze afscheid namen, alsof hij dacht dat Hikaru anders niet weg zou willen gaan. Dat klopte niet, maar Hikaru wist dat er altijd dingen aan Romeo zouden zijn die hij niet zou begrijpen, en de enige reden dat hun relatie werkte was omdat hij dat had geaccepteerd. Romeo kwam uit een andere wereld dan hij, er zouden altijd verschillen zijn, maar Romeo zou ook verschillen zien. Het enige wat er echt toe deed, was dat ze van elkaar hielden. Romeo betekende meer dan de wereld voor Hikaru, en hij hoopte elke minuut van de dag dat het wederzijds was. Al had hij het echt wel al geweten als Romeo niet van hem hield, maar hij gewoon een spelletje voor Romeo was.

Hikaru sloeg een aantal straten verder linksaf en hij was al bijna thuis. Hij had uitgerekend dat de lessen inmiddels al waren afgelopen, dus hij zou Shin thuis kunnen vinden. In de verte kon hij het flatgebouw al zien. Het was hoogstens nog 5 tot 10 minuten lopen. Had hij tenminste nog even tijd om na te denken over wat hij Shin ging zeggen, hoe hij het ging uitleggen, en over die avond. Want hij had nog nooit eerder in een club gedanst, laat staan seks hebben met vreemden voor geld. Het was een eng idee, maar Hikaru stond achter zijn beslissing. Soms moest je dingen opofferen om te laten zien waar je voor staat.

Hikaru was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens doorhad dat hij er al was. Hij zag het net op tijd, anders was hij gewoon het gebouw voorbij gelopen. Snel rende hij de trappen op, hij deed het elke dag, maar het bleef een rot klim. Hij stak zo snel, en onhandig, als hij kon zijn sleutel in het slot en de deur zwaaide open. Op de bank zat alleen Haru een boek te lezen. Hikaru trok een wenkbrauw op en hij liep rustig het flatje in. "Waar is Shin?" mompelde Hikaru verbaasd. Haru haalde zijn schouders op. "Wat bedoel je..?" zei Hikaru geïrriteerd en hij imiteerde Haru. Haru keek op van zijn boek. "Man, wat heb jij?" Hikaru rolde ongelovig met zijn ogen. "Boeit het? Waar is Shin?" vroeg hij ongeduldig. "Geen idee," zei Haru langzaam en hij richtte zich weer op zijn boek. "Hoe bedoel je 'geen idee'?" Hikaru begon echt ongeduldig en geïrriteerd te raken. "Hij heeft een eigen leven weet je, en ik ben niet zijn moeder, hij verteld me echt niet altijd waar hij heen gaat. Toen we uit school kwamen zei hij dat hij ergens heen ging, alleen, en liep hij weg. So what? Waarom wil je hem eigenlijk zo graag vinden?" legde Haru uit, niet opkijkend uit zijn boek. "Ik-" begon Hikaru, maar hij kon het niet uitleggen aan Haru. Hij wist het niet van Romeo, en het zou teveel tijd en moeite vergen om het te vertellen en vervolgens ruzie te maken omdat hij tegen zijn broer had gelogen. "Ik moet hem gewoon vinden. Heb je echt geen idee waar hij is?" zei Hikaru uiteindelijk. Haru haalde zijn schouders op. "Nee, ga hem anders zoeken." Hikaru knikte snel en rende het flatje uit. "Je mag ons ook bedanken voor het meenemen van je tas, hoor!" schreeuwde Haru hem nog na.

Al rennend rolde Hikaru met zijn ogen.

Als Haru eens wist..

Als hij eens wist..

Reacties: