FanFic.nl

Toms Twin

Epiloog [2]

Met mijn schouder leun ik tegen een pilaar en bekijk de menigte. Iedereen beweegt energiek en schreeuwt in de oren. Ze verkleuren in elke kleur door de draaiende spots en de discobol versierd ze met witte vlekjes.
Mijn houding veranderd van nonchalant naar oplettend. De dansende mensen verplaatsen één stap, iemand probeert er doorheen te komen.
Donkere dreadlocks, knalblauwe bandana, witte vest driekwart gesloten, felroze topje eronder, vale jeans met overal Kani erop gestikt en witte Adidas schoenen met grote flappen die de pijpen op zijn plaats houden.
Mijn mond valt open.
Rea komt uit de massa stappen. Haar ogen kijken oplettend alle kanten op. Ze heeft nog steeds haar kenmerkende loopje en een uitstraling waar de schitterende discobol niet tegenop kan. Ze is geen steek veranderd, na haar weer meer dan twee jaar niet meer gezien te hebben.
Haar ogen zien mij nu ook, pinnen zich vast en loopt dan recht op mij af.
“Rea?”�
“De enige echte.”�
“Wow, jou had ik als laatste verwacht hier.”�
“Hoe moet ik dat opnemen?”�
“Ik heb werkelijk geen idee.”�
“Hmm..”�
We vallen stil.
“Gefeliciteerd, hè?”�
“Wat doen we onnozel, kom hier!”� Ik grijp haar vast en leg wang tegen haar kriebelige dreadlocks. Het gevoel dat altijd bij het zien van Rea lijkt op te dagen voel ik terug ophopen in mijn keel. De drang om haar samen te knijpen is groot, maar ik laat haar liever heel.
“Gaat alles goed?”� Haar lippen worden verdrukt door mijn shirt.
“Mijn dag kan niet meer stuk,”� zucht ik met een gelukkig gevoel in mijn hart. “Niet meer,”� murmel ik er nog achteraan.
“Ik denk dat ik je een excuus verschuldigd ben.”� Ze verbreekt de omhelzing en kijkt me met haar donkere ogen aan. “Het was stom van mij om me als een jerk te gedragen en je meisje zo te verleiden. Ik wist van te voren dat als ik te veel zou gaan drinken ik achter haar aan zou azen, maar ik heb niet naar mezelf geluisterd. Tom, ik zweer je, dit heb ik nooit zo willen laten lopen. Maar begrijp ook dat je mij ook hard pijn hebt gedaan.”�
Met een verbeten lip kijk ik haar aan, word in haar ogen gezogen en beleef terug die avond vanaf het begin waar het goed fout ging.

Mijn vingers lijken zich goed te voelen in mijn dreadlocks en blijven er stevig aan vast geklampt. Rea laat echt mijn hoofd verliezen.
“Wat wil je nou van mij? Serieus, wat?”� Zover ze het kan is ze opgestaan en kijkt met smeulende ogen naar mij.
“Ik wil dat je voor één keer in je leven eens nadenkt voordat je wat gaat doet en niet zomaar je mond laten lopen terwijl je hersenen in de achteruit staat. Dí¡t wil ik van jou.”�
“Je weet dat ik niet zo ben, waarom in godsnaam verlang je dat van mij? Waarom hebben wij dan überhaupt vriendschap gesloten als je mij niet eens neemt zoals ik ben?!”�
“Ik had niet verwacht dat je hersenen niet mee zou gaan met je leeftijd!”�
“Wat!”�
“Precies. Ik vind dat je je achterlijk gedraagt!”�
“Zo, dan is dat ook weer duidelijk, nog meer waar je je aan irriteert bij mij?”�
Ik val stil om eens serieus na te denken.
“Godverdomme, Kaulitz, dat meen je niet!”� Ze vliegt op me af en tackelt mij dan op de grond. Als een gekruisigde lig ik op de grond, Rea heeft mij stevig in haar greep. “Blijkbaar zit er niets goeds in mij? Waarom gaf Evelyn zich dan zo gemakkelijk over?”�
Bij het horen van haar naam begin ik me te verzetten, maar het werkt niet veel.
“Omdat ze dacht dat ik jou was. Haar verwarring was zo duidelijk af te lezen uit haar gezicht. Als ik dan zo’n idioot ben, dan jij ook, blijkbaar valt ze daar op.”�
Boos duw ik haar om zodat de rollen zijn omgedraaid.
“Daar is niets van waar, ik lijk verre van op jou!”� bries ik uit en kijk haar venijnig aan.
“Natuurlijk.”� Ze rolt met haar ogen.
“Ik ben niet iemand die al zijn geheimen voor zich houdt en degene die veel om mij geeft laat denken wat er aan de hand is tot hij een ons weegt!”�
“Zo ben ik helemaal niet! Je weet alles van mij!”�
“Ha!”� uit ik spottend. “Waarom deed je dan zo hysterisch bij die foto die op je mobiel staat? Hmm?”�
“Dat gaat je niets aan!”� roept ze kwaad en probeert nu uit mijn greep te komen, maar het lijkt niet te werken. Dan probeert ze maar van mij weg te kijken.
“Zie je, zelf nu ik een paar centimeters van je af zit probeer je mij nog te ontwijken. Wat is er zo erg dat er een of ander kind op je mobiel staat!”�
De smeulende ogen veranderen in uiteen spattend vuur. Woest duwt ze me van haar af, pijnlijk beland ik met mijn rug tegen een punt van de salontafel.
“Dat ‘kind’ is mijn zoon!”�
“Je wat?”� Geschrokken schieten mijn ogen naar die van haar, er zit een glanzig laagje overheen.
“Je hoorde het goed, Kaulitz, mí­jn zoon.”�
“Hoe kom jij aan een zoon?!”� Mijn stem schiet de lucht in.
“Jezus, moet dat je nog steeds uitgelegd worden?”�
“Je weet dat ik dat niet bedoel,”� grom ik. “En als dat je zoon in, waarom is die dan niet hier?”�
Zwijgzaam sluit ze haar ogen.
“Je wilt me niet zeggen..”�
“Ja, ik heb hem achtergelaten in Tokio, nou blij?”�
“Rea!”�
“Wat? Probeer jij maar eens een kind op te voeden terwijl je zestien bent, good luck with that!”�
“Dan kan je niet maken!”�
“Blijkbaar wel.”� Koppig keert ze haar gezicht van mij vandaan met haar armen voor haar borst gekruist.
“Ik dacht dat jij wel zou weten dat het niet kan om je kind achter te laten. Je moeder zat voor Gods sake met jou opgescheept op een jonge leeftijd!”� Ik weet me overeind te halen en sta niet ver van haar vandaan.
“Laat mijn moeder erbuiten, ja! Zij heeft het erg zwaar gehad met mij alleen opvoeden, ik wilde niet hetzelfde doormaken!”�
“Rea…”�
“Nee, geen Rea, ik raakte bang en ben hier heen gekomen, klaar.”�
“Dringt het niet tot je door dat het jouw kind is, iets wat jij en jí­j alleen gebaard hebt?”�
“Kap, het zij zo!”�
“Nee, ik ‘kap’ niet wanneer jij dat vindt. Dit is vreselijk! Je bent gewoon bijna 9000 kilometer verwijderd van je bloedeigen kind! Natuurlijk kap ik niet!”�
Tranen kleven aan haar onderwimpers. Het vuur is erdoor gedoofd en kan me alleen maar geraakt aankijken.
“Denk je dat ik dat niet weet? Hoe langer ik weg blijf van hem, hoe groter de haat voor mezelf wordt. Ik ben niet dom, ik ben gewoon bang dat ik een vreselijke moeder zal zijn en dat mijn kind een groot deel van haar leven zichzelf zal moeten opvoeden, net zoals ik. Nee, het is beter voor hem dat hij mij totaal niet kent en opgroeit in een stabielere omgeving. Ik kan gewoon niet getemd worden, en dat wil ik mijn kind niet aan doen..”�
Er valt een stilte. Tranen sluipen uit haar ogen. De overvloed van make-up volgt de banen van haar tranen.
“Ik vind het nog steeds niet goed wat je hebt gedaan.”� Mijn hand plaats ik op haar arm.
Bruut veegt ze haar laatste tranen weg. “Tom Facking Kaulitz! Je mag dan misschien in mijn leven zitten, een deel van mijn leven zijn, maar dat geeft je niet het recht om te zeggen wí¡t ik er mee doe en hoe! Ik stuur mijn eigen leven!”� Kwaad trekt ze haar arm van mij vandaan en loopt richting de voordeur, grijpt die en knalt de deur zonder nog iets te zeggen keihard dicht.

Met een klap kom ik weer terug in de deze tijd en zet het geluid van mute-stand af. Rea staat nog steeds voor me, zonder tranen, maar met een lichte grijns en doordringende ogen.
“Ik had al veel eerder sorry moeten zeggen en ik had nooit zo bot moeten doen.”�
“Mooi, dan is denk ik nu tijd om je aan iemand te laten zien.”� Ze zet een stapje opzij. Twee klauwende handjes hangen in haar vest, proberen zich nog te verstoppen, maar ik zie het jongetje met een gebogen hoofd vol zwarte dreadjes al staan.
“Jamie, dit is Tom, Tom dit is Jamie, mijn zoontje.”�
Hij heft zijn hoofd op bij het horen van zijn naam en kijkt mij met grote ogen aan.
“Hé, niet zo verlegen jij! Waar is die stoere bink gebleven?”� Rea geeft hem een duwtje in de rug zodat hij spreekt.
“Hoi, meneer,”� spreekt hij mompelend.
“Hallo, jongeman.”�
“Mam, die meneer spreekt Duits?”� Vol ongeloof blijft hij me aanstaren.
“Klopt, lieverd, we zijn ook in Duitsland en niet in Japan.”� Wanneer ze dat zegt begint hij gelijk te glunderen.
“Hallo, meneer, wat bent u groot! Ik ben Jamie, al vier jaar oud en ik wil later ook zo groot worden als u!”� Opgewonden gaat hij op zijn tenen staan en strekt zijn armen helemaal de lucht in om te bewijzen hoe groot hij gaat worden, al komen zijn handen niet eens bij de hoogte van mijn borst.
“Dan moet je heel veel eten!”� grijns ik en kijk dan naar Rea, ze rolt met haar ogen.
“Wie betaalt hier het eten? Wil hij eten wat jij eet, dan moet ik mijn spaarrekening leegplunderen,”� lacht ze en knipoogt dan bij het zien van mijn gezicht. “Grapje.”�
“Maar mama!”� Jamie trekt aan haar mouw. “Wie is die man nou? Ik heb hem nog nooit eerder gezien..”�
Onze ogen klikken weer samen.
“Dat is een lí¡ng verhaal, dat vertel ik je wel op onze terugreis.”�
“Terugreis?”� Verward kijk ik haar aan. “Is die er dan?”�
“Natuurlijk. Ik heb daar ook een leven opgebouwd en Jamie heeft daar zijn vriendjes zitten. Ik kan het niet maken om hem daar van weg te rukken. Buiten dat, ik ben gehecht geraakt aan die drukke stad, ikzelf wil er niet meer weg.”� Er duikt een waterig glimlachje op.
“Oh, ja, dat snap ik, denk ik.”�
“Kaulitz, niet zo doen. Het is vandaag je verjaardag en ik wil het niet iets triests van maken. Je bent beroemd, dus wanneer je wilt kan je mij opzoeken en je weet dat de deur altijd voor je open zal staan!”� Medelijdend trekt ze me terug in een omhelzing en plant een kus op mijn wang. Ikzelf hou maar gewoon mijn mond.
“Zo, ga je mij aan iedereen voorstellen?”�
En zo trek ik haar mee naar mijn familie. Naar Bill die zich voor de tweede keer deze avond lam schrikt en dan terug omslaat naar de babbelaar en stelt Rea aan Resi voor. Dan is mijn moeder aan de beurt die met moeite haar moedergevoel in bedwang houdt bij het zien van Jamie en omhelst Rea stevig. Georg en Gustav hebben hun instrumenten met rust weten te houden, wat niemand nog gelukt is, bij het zien van een oude vriendin en begroeten haar groots. Daarop volgt Andreas die elkaar ook voor even hebben gekend, hun gesprekken zijn dan ook heel erg ‘weet je nog dat!’ gesprekken. Oma Kaulitz begint gelijk weer over hoe ze het nou kon volhouden haar broer - ik dus - zolange tijd niet te zien, waarop opa haar verbeterd dat Rea helemaal geen familie is. “Nou, voor mij is ze familie,”� zegt ze dan vinnig en zo eindigen zij en Rea ook weer in een knuffel. En zo komen Jürgen en Gordon nog even aan de beurt en wat vrienden die wat van haar hadden gehoord maar nooit gezien, die waren vrij nieuwsgierig.
“Damn, ik heb lamme armen van het omhelzen,”� verzucht Rea toch wel een beetje lachend.
“Het waren jouw woorden dat je aan iedereen voorgesteld wou worden,”� verdedig ik me snel en ontwijk nog net een stomp tegen mijn bovenarm.
“Goed, laten we feesten tot dat we erbij neervallen, want je wordt maar één keer eenentwintig!”�
“Als je maar uit mijn buurt blijft,”� zegt Evelyn rap er achteraan met een wat schrikkerig gezicht.
Iedereen, daar bedoel ik mee: ik, Bill, Rea, Andi, Gustav, Georg en Resi, kijkt haar aan, blijft even stil om het bevatten en schiet dan keihard in de lach.

Reacties:

1 2

Reactiongirl zei op 16 okt 2010 - 23:16:
Dit was een prachtige story, that's all. I'm speechless

MariTom zei op 11 feb 2010 - 11:36:
*staat op en begint te klappen*

Zo goed, Dorien? 8D

Oehw. Ik vond dit verhaal zó leuk en mooi! Rea was echt éen van de leukste personages die ik ooit gezien heb, en het hele verhaal was gewoon zo goed bedacht, zo mooi in detail en ook heel prettig geschreven.
En hoe cute! Een jongetje van 4 met dreads ''Ik wil net zo groot als u worden!'' *gaat plat*

xxxx <3

KaulitzFreak zei op 11 feb 2010 - 9:58:
Dit was een zalig verhaal!!!

Ik heb echt compleet genoten van rea en echt,
HET WAS SUPER!!!!!
Het was die 2 maanden wachten echt waard

xNadezhda zei op 11 feb 2010 - 8:33:
*applaudisseert* ^^"

Omdat dat moest van Dorien, en ze eigenlijk wel gelijk heeft.
Man, wat heb ik genoten van dit verhaal.
[Dat klonk dom. :x]

Nee echt, ik vind Rea zo cuwl, en Resi ook, en Bill, Tom, Evelyn, Jamie... Allemaal dus.
Ik vind het trouwens echt tof dat je Resi hierin verweven hebt, super gedaan. ^^"
[En ik zit nu in de geschiedenisles, dus ik houd het maar hierbij. (a)]

<3

xSoParanoid zei op 10 feb 2010 - 22:24:
JA REA WAS GENIAAL
GENIAAL GENIAAL
was echt geniaal ^_^
heel veel
genoten
met dit verhaal
it was cuwte
en stoer
en nog meer dingen
kan nie wachten op je andere ding wat er komt