FanFic.nl

Voetbalschoenen & Naaldhakken

Hoofdstuk 1

Meera:
'Meera! Waar zit je, we moeten als de wieddeweer naar het stadion toe. Je broer is al een half uur geleden vertrokken!'
'Ik kom! Ik kom! Geef me een minuutje, ik moet alleen nog eh... AAH!' met een luidde bonk belandde ze op de houten vloer van haar kamer. In de spiegel zag ze, tot haar grote ongenoegen, dat ze het stomme knaloranje shirt niet op de goede plek aanhad. Haar hoofd zat in één van de enorme mouwen, -tsja, wat wil je anders als je vader alleen XXL shirts had meegenomen- een arm zat door het hoofdgat en haar andere arm zat nog ergens onder dit enorme laken verstopt.
'Meera?' klonk haar vaders stem onderaan de trap.
'Grmbl.. alles oké, ik kom er al aan.' Ze stond langzaam op, deed een poging -wat goddank lukte- om haar shirt normaal aan te trekken, pakte nog even snel de oranje muts die ze kostte wat het kostte op moest van haar vader en liep vervolgens naar beneden toe. Haar vader stond al bij de deurpost en ze zag dat hij stond te springen om weg te gaan. Zijn haar was bij een paar plukken oranje gespoten en hij was bijna geheel oranje gekleed, zelfs zijn schoenen waren oranje -gespoten uiteraard. Maar verder was hij wel normaal, onder al dat oranje spul was hij een gewone snurkende vader. Alleen op dit moment wilde haar vader haar het liefst met of zonder schoenen naar de auto toe sleuren, naar zijn gezicht te oordelen. Na wat in haar vaders wereld een eeuwigheid leek te duren was Meera eindelijk klaar met haar schoenen aan doen en stond ze op om naar de auto te lopen terwijl ze haar jas van de haak pakte.
'Kom, snel, we hadden allang weg moeten gaan!'
'Pa-hap! Rustig, waarom moesten we ook al weer twee uur voordat de wedstrijd begint present zijn?'
'Dan ervaren we de spirit van alle supporters, je weet wel. Dat is het mooiste wat er bestaat...' haar vader -de voetbalfanaat- keek even dromerig naar boven, maar richtte zich toen weer op het sleuteltje in zijn hand waarmee hij de auto moest starten. Meera kwam naast hem zitten aan de passagierskant en wachtte tot haar vader ongeduldig zou wegscheuren.
Vandaag zou Nederland een oefenwedstrijd spelen voor de Kwalificaties van het WK. Normaal zou haar broer zijn meegegaan met haar vader, ze gingen namelijk naar bijna alle wedstrijden van het Nederlandse elftal, maar deze keer had zijn vriend hem uitgenodigd om mee te gaan. En je raad het al, nu moest zij natuurlijk in de plaats van haar broer gaan. Haar vader had namelijk de kaarten al gekocht -al meteen toen bekend werd dat je de kaarten kon kopen trouwens.
Vroeger toen ze nog klein was ging ze altijd met haar vader mee, maar ja als je klein bent vind je alles wat je vader doet geweldig. De laatste jaren bleef ze echter thuis en liet ze haar broer en vader gaan terwijl ze op het huis paste. Daar was deze keer drastisch verandering in gebracht, haar plan was om samen met Mary-Kate een typisch meidenavondje te houden, maar toen moest haar broer weer opperen dat zij ook wel mee kon naar die wedstrijd omdat hij al met iemand anders ging. En het plan om een meidenavondje te houden was van de baan geveegd. Trouwens nu ze erover nadacht...
'Pap, tegen wie speelt Nederland ook al weer?'
Haar vader keek even snel naar zijn dochter en schudde toen zachtjes zijn hoofd. 'Spanje, Engeltje. Ze spelen tegen Spanje, dat had ik je gisteren toch al verteld?'
'Oh, ja dat is waar ook!' zei ze vrolijk om de uitdrukking op haar vaders gezicht. 'Het was me even ontglipt.'
'En vergeet niet dat je bij me in de buurt moet blijven, ik wil je niet opeens kwijt zijn,' zei haar vader, denkend aan de ene keer dat Meera er samen met Mary-Kate vandoor ging om "die prachtige shirt in de etalage te bewonderen." Ze waren toen naar Rotterdam gegaan omdat hij iets moest regelen voor werk daar en het had hem twee uur geduurd eer hij zijn dochter weer vond; Mary-Kate kwam net het pashokje uit met een belachelijk gele glitterjurk aan. Niet dat ze het wilde kopen, maak je maar geen zorgen zo gek waren ze nou ook weer niet, ze deden het gewoon voor de lol. Haar vader vond het jammer genoeg iets minder leuk, ze had hem nog nooit zo kwaad gezien. Eerst kregen ze een hele tirade over "vertrouwen" en "verantwoordelijkheid" toen werden ze een half uur doodgezwegen en daarna was pas het vergevingsproces begonnen.
Haar vader was nooit lang boos op haar, simpelweg omdat ze over het algemeen een voorbeeldige dochter was: ze rookte niet, ze dronk niet, ze gebruikte geen drugs, ging alleen naar schoolfeestjes (als ze al uit ging), kwam over het algemeen op tijd thuis en als klap op de vuurpijl was ze ook nog eens een boekenwurm. Op school verklaarde ze haar voor gek, maar de ouders van al die kinderen vonden haar geweldig, het scheelde nog dat ze niet gepest werd. Niet dat ze populair was op school. Om eerlijk te zijn: eigenlijk was ze dat helemaal niet.
Mary-Kate Johnsen was dat duidelijk wel. In de eerste had Meera geleerd hoe je het best in je eentje het schooljaar kon doorkomen, maar toen Mary-Kate, een blonde vrolijke tiener met helblauwe ogen, haar klas binnenstapte en had besloten haar beste vriendin te worden bedacht ze zich dolgelukkig dat ze niet voor de tweede keer alleen hoefde te zijn.
Mary-Kate woonde vroeger in Amerika maar was toen naar Nederland verhuist omdat haar vader een betere baan kreeg aangeboden. Vanaf haar zesde tot en met haar dertiende woonde ze in Amsterdam en was toen weer verhuisd, naar Utrecht. Meera zou het vreselijk vinden om te verhuizen -nieuwe vrienden maken ging haar niet zo goed af- maar Mary-Kate had haar schouders opgehaald en gezegd dat ze Amsterdam toch niet zo geweldig vond. Waarom Mary-Kate precies haar als vriendin wilde wist ze nog steeds niet, maar ze besloot niet te mopperen. Mary-Kate bleek iedereen om haar vinger te kunnen winden; ze was vrolijk, zag er goed uit en had altijd een sprankelend humeur. En ze ging uit, die moeten we niet vergeten. Door Mary-Kate werd Meera geen buitenbeentje meer, ze zou er natuurlijk niet helemaal bij horen, dat had ze gewoon niet in zich, maar mensen deden aardig tegen haar en negeerden haar niet meer.
Ook de beruchte "kleine, hoor jij niet in de eerste te zitten" bleven uit. Ja, ze maakte er niet een nieuwspagina van, maar groot was ze ook niet helemaal. Meera was nét één meter zestig en veel groter zou ze niet worden. Nu is dat geen groot probleem, er waren wel meer mensen die niet zo groot waren. Maar het geluk zat haar tegen en de school deelde haar in met de grootste reuzen van het universum, goed dan de wat langere leerlingen. Ze zaten nu alweer in de vijfde en Mary-Kate en zij waren nog steeds zulke goede vriendinnen als in het begin.
De verschillen tussen hun waren misschien wel als dag en nacht -zelfs uiterlijk leken ze totaal niet op elkaar; Mary-Kate had blond haar en zij zwart, Mary-Kate had blauwe ogen en zij bruine ogen, Mary-Kate had een lichtte huidskleur en zij was getint, Mary-Kate was lang en zij klein- maar konden het desondanks goed met elkaar vinden.
'Meera? Hoor je wel wat ik zeg?' haar vader haalde haar uit haar mijmeringen.
'Wat? Uh.. Ja, pap. Ik beloof dat ik bij je in de buurt blijf en braaf zal zijn, nu blij?' ze knipperde nog eens overdreven met haar wimpers en keek haar vader stralend aan. Die grinnikte en streek haar even over het hoofd en richtte zich toen snel weer zijn aandacht op de weg, ze konden zich natuurlijk niet veroorloven om later dan gepland aan te komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.