FanFic.nl

Fallen myself

37. at least he sees

Rebecca pov: Het is vier weken na het feest. Mijn cijfers beginnen weer beter te worden. Ik kom iets meer tot rust, maar toch ik ben niet gelukkig. Ik voel me eerlijk gezegd alleen nog maar verdrietiger. Het woord blij ken ik niet meer. In een spiegel durf ik eigenlijk niet meer echt te kijken. Ik heb flinke wallen onder mijn ogen van de vele slapeloze nachten. Mijn wangen zijn ingevallen, en mijn ogen stralen niet meer. Mijn haar is dof en sprieterig. Ik heb al een aantal nieuwe liedjes geschreven voor de band. Met liefdesverdriet heb je echt veel inspiratie. Mijn leven begint langzaam aan op rolletjes te lopen. Dat wil zeggen dat ik weer een patroon aanneem. Vandaag is het vrijdag. De weekeinde zijn meestal het ergst. Dan heb ik geen huiswerk om op te concentreren terwijl Tom langzaam mijn hoofd insluipt. Ik heb daarom besloten dat ik vandaag gezellig met Abby ga winkelen. Ik doe mijn portemonnee in een zilveren tas. Beneden bedel ik nog om wat extra geld. Mijn moeder geeft me 50 euro. “Verwen jezelf maar eens goed.”� “Zal ik doen.”� Abby komt al met de auto naar ons toe. Ik herken haar blauwe auto van zover ik kan kijken. Ik trek mijn jas aan en spring in de auto. “Jij hebt er zin in zeker.”� “Ja, heb ik een keer iets anders om over na te denken. En de meeste nieuwe kleren heb ik allemaal van de jongens gekregen.”� Iets wat ik eigenlijk wou vermijden te dragen. “Je houdt nog van hem hè?”� “Je zou eens moeten weten. Het voelt alsof ik niet helemaal compleet ben. Maar ik heb het verpest en daarmee zal ik moeten leren leven. Ik heb hem niet teruggenomen toen het nog kon.”� Het lijkt net of Abby nu iets bedenkt, maar ik kan me ook vergissen.

In de stad gaan we als eerste naar mijn lievelingswinkel. Er ligt weer een totaal nieuwe collectie. We gaan weer richting de winter, dus het worden ook weer dikkere kleren. Ik zie een paar hele leuke rokjes. Met een gekleurde legging en shirtje wordt het toch nog vrolijk. Na bijna de hele winkel gehad te hebben, valt mijn oog op een jurk. Hij is prachtig rood. Er zit versteviging in het bovenstukje. Langzaam verplaatst de jurk zich naar een kant. Het is daar vastgemaakt met een soort diamand. Er zitten nog veel meer diamandjes op het bovenstukje. Er is een open rug met een paar bandjes erover gespannen. Bij de heupen waaiert hij sierlijk uit elkaar. Ik blijf eerst drie minuten staren voordat ik mijn maat uit het rek haal. “Zeker passen,”� zegt Abby. Als ik het pashokje weer uitkom, bewonder ik mezelf in die jurk. De kleur komt perfect uit met mijn huid. Iedereen die daar staat, staat naar mij te kijken. “Het is prachtig”� weet Abby eruit te krijgen. Ik lach. “Ik denk dat ik deze zeker neem.”� Ik zou hem met het gala aan het einde van het jaar kunnen dragen. We lopen naar de schoenenwinkel om prachtige rode hakjes te kopen. Ik ben nu al bang om er mee te lopen. Het zit maar vast met een paar diamantjes voor en een met diamand bezet bandje. Ook zoeken we er gepaste sierraden en make-up bij. Na nog een aantal uur winkelen gaan we naar huis. Ik bedank Abby nog eens voor deze prachtige dag.

Abby pov: Vanmiddag in de auto is me al duidelijk geworden dat Rebecca Tom mist. Ik hoop dat ze niks zoekt achter mijn plotselinge stilte. Ze heeft me op een idee gebracht. En dat idee brengt me een heel eind Duitsland in. Het is even zoeken maar gelukkig heeft Maarten me het goede adres weten te geven. Toen ik het hem net voorstelde wou hij me meteen helpen. Zonder hem zou ik hier nu ook niet rijden. Ik rijdt de straat in waar Bill en Tom wonen. Nou maar hopen dat ze opendoen en willen luisteren. Ik pakeer mijn auto en loop naar de voordeur. Als ik aanbel doet er een vrouw open. Ik herken haar meteen van foto’s. Het is Simone. “Ehm, ik ben Abby en ik vroeg me of ik Tom misschien even zou kunnen spreken.”� Ze knikt. Ik loop langs haar heen de woonkamer in. “Heey Abby”� begroet Bill me. “Wat brengt jou nou hier?”� “Weet je daar het antwoord niet al op.”� Dan knikt hij. Ik hoor voetstappen op de trap en weet dat Tom zo voor me verschijnt. Als mijn plannetje maar gaat werken.

Tom pov: Beneden hoor ik de bel gaan. Het zal wel weer iemand voor mama zijn. Dan roept mama mijn naam. Zal ik dan toch maar naar beneden gaan. Ik sjok de trap af de kamer in. Daar zie ik Abby zitten. Ze is nog voor mij met iets te zeggen. “Kan ik je even privé spreken?”� Ik knik en ga haar voor naar mijn kamer. “Sorry voor de troep. Ik wist niet dat ik bezoek zou krijgen.”� “Geeft niet. Ik kan er wel doorheen kijken.”� “Waarom ben je hier?”� Ik moet het gewoon weten. “Een misverstand rechtzetten, althans dat hoop ik. Tom wat voel jij voor Rebecca?”� Wat ik voor haar voel. Die vraag heb ik vermeden. Zelfs mijn gevoel heb ik vermeden en onderdrukt. Maar met alleen haar naam al, begint mijn hart driedubbel zo hard te slaan. “Nog steeds hetzelfde als vroeger. Alleen zij houdt niet meer van mij.”� Ik voel de tranen al hangen. Een hand op mijn been moet me troost geven. “Ze liegt.”� Ik kijk in Abby haar ogen. Ik bespeur geen leugen. “Rebecca liegt over wat ze voelt. Ze wou je gelukkig laten zijn. Ze wou dat je een eigen leven kon leven zonder haar leed erin. Ze vond het niet eerlijk dat jij haar zoveel liefde kon geven, maar zij alleen maar kon huilen. Ze wou je beschermen voor haarzelf.”� “Hoe is het nu met haar?”� “Ze leeft en dat is het”� Ik luister ongelooflijk. “Wat moet ik eigenlijk met deze informatie?”� vraag ik haar dan. Ze kijkt me dom aan. “Ik zeg je net dat Rebecca van je houdt en jij vraagt wat je met deze informatie moet. Ongelooflijk. Denk na wat je wilt Tom. Rebecca is te krijgen. Ze zal alleen niet naar jou toe komen. Ze denkt dat ze het heeft verprutst en dat je geen contact meer wil. Een deel wat in die brief stond was een leugen.”� Voor de woorden van Abby goed doordringen is ze al weg. Versuft ga ik naar beneden. “Wat zei Abby?”� vraagt Bill meteen. Mijn hand heeft haar ring al omklemt. “Ik weet het niet. Ze zegt dat Rebecca liegt over haar gevoelens. Dat ze de helft van de brief heeft gelogen. Maar wat moet ik daarmee.”� Bill kijkt me echt aan of ik van een andere planeet kom. Ik haal de brief uit mijn broekzak en strijk hem glad. Bill komt naast me zitten.

Sorry Tom,
Ik hou het gewoon echt niet meer uit.
Dit is het laatste wat je ooit van me zult horen.
Ik kan niet meer spelen dat ik nog steeds van je hou.
Het spijt me echt.
Groetjes Rebecca.

“Ik denk dat ze het stuk met ‘Ik kan niet meer spelen dat ik nog steeds van je hou’ liegt. Het kan haar echt spijten en ze is weggegaan omdat ze het niet meer uithoudt zoals ze bezig was. Je hebt nog wel van haar gehoord, maar dat was onbewust. Tenzij je dat nummer op het feest meetelt. Dan was het bewust”� Van Bill zijn woorden word ik ook niet echt wijzer. “Ze houdt van me.”� Ineens dringt het tot me door. “Ze houdt van me, daarom heeft ze haar ring achtergelaten. Daarom zong ze dat nummer. Het ligt niet aan ons, maar aan haarzelf.”� “Ze wou je gewoon beschermen.”� “Ik ga naar haar toe.”� “Wacht nou tot morgen. Zo kom je midden in de nacht aan en dan zul je ook iets veiliger rijden.”� Ik sla mijn armen om mijn broer heen. Als ik in mijn bed lig beginnen mijn gedachten weer. Morgen zie ik Rebecca weer. Kan ik haar weer in mijn armen sluiten. Waarom heb ik er niet eerder aan gedacht om haar op te zoeken. Met een glimlach op mijn gezicht val ik in slaap.

Reacties: