FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 15, Help is always byside you.

‘’Geen dank… Ik kon je daar moeilijk laten staan.’’ Zegt Yu zacht. Hij mag er dan wel ruig uitzien. Maar dat weerspiegelt totaal niet hoe hij is. ‘’Ja maar nu lig je wel hier.’’ Zeg ik. ‘’Nou, daar kan jij niks aan doen!’’ Zegt Yu snel. ‘’Nee weetik..’’ Mompel ik zachtjes. Ik voel me nog steeds een beetje schuldig. Hij aait voorzichtig over mijn hand. ‘’het is niet jouw schuld.’’ Herhaalt hij, alsof hij mijn gedachten heeft gelezen. ‘’Ich weiss..’’ Antwoord ik. Ik heb nu eindelijk ook het gevoel dat het echt niet mijn schuld is. Ik vind het oneerlijk voor de andere op de gang en ik besluit ook maar te gaan. ‘’Ik denk dat het beter is als jullie Romeo meenemen.’’ Zegt Yu daarop. ‘’Ja en jij dan? Er moet toch ook iemand bij jouw blijven?’’ Vraag ik. ‘’Dat zoeken jullie samen maar uit. Ik loop dan maar naar de gang. ‘’Romeo jij gaat mee naar huis. Daar staat Yu op. Maar.. Er moet wel iemand hier blijven.. Maar wie?’’ Meld ik. Opdat moment roept Yu: ‘’Jullie kunnen ook gewoon allemaal gaan!’’ Waarop we allemaal nee roepen. Kiro kan zoizo niet blijven. Hij moet natuurlijk voor iedereen die thuis blijft zorgen. Ik besluit ook niet te blijven. Strify wil wel graag. Dus we nemen allemaal afscheiden van Yu en Strify Als we weer in de trein zitten, slaak ik een diepe zucht. ‘’Fijn om te zien dat het goed gaat.’’ Zeg ik blij. En ik leg mijn hoofd op Kiro’s schouder. De rest knikt. Romeo prop ik thuis meteen in bed. Aangezien hij er zo lekker lodderig uiziet. We laten hem lekker in Kiro’s ouders bed slapen. Zodat hij niet zo snel wakker zal worden van ons. Wat we zelf willen gaan doen weten we eigenlijk ook niet. De sneeuw buiten is al verandert in snotterige derrie. Dus daar hebben we ook niks meer aan. Kiro besluit verstandig om ook maar zijn bedje in te duiken. Maar ik heb daar totaal geen behoefte aan. Dus ik en Shin blijven achter. We spelen de hele dag spelletjes. ’s Avonds gaan we nog naar Yu en Strify. Strify gaat mee terug en ik blijf achter. Ik slaap naast Yu in een ziekenhuisbed. Aangezien ze er op het moment weer meer hebben. Raar idee, ik heb er nog nooit in gelegen. Nou, vroeger dan een keer. Maar dat weet ik niet meer. Yu en ik kijken een poos tv en kletsen wat. Het is best wel gezellig. Maar hij is best wel snel moe dus gaan we vroeg naar bed.
Naast me hoor ik mensen lopen. Ik hoor vreemde geluiden die ik niet ken. Voorzichtig gluur ik tussen mijn wimperharen door. De gordijnen zijn nog open. In het licht van de maan zie ik mensen bij Yu’s bed staan. Ik ben meteen klaar wakker en schiet overeind. ‘’Was ist los!’’ Roep ik meteen. ‘’Er is huid voor een transplantatie.’’ Meld een van de mannetjes in een groen jasje. Ik spring in mijn bed en hobbel naar Yu’s bed. Hij kijkt nogal lodderig. Hij pakt mijn hand beet. ‘’Je gaat wel eventjes mee he?’’ Vraagt hij. ‘’Natuurlijk!’’ Zeg ik. Ik krijg meteen ook een groen pak toegegooid. Yu moet er ook een aantrekken. Dus ik draai me maar eventjes om. Als hij klaar is moet hij in een ander bed gaan liggen en gaan we op weg naar de O.K. Daar aangekomen lopen er nog meer groene marsmannetjes rond. Er wordt aan ons uitgelegd wat er gaat gebeuren. Daarna blijf ik totdat Yu slaapt. Dan moet ik weg. Niet dat ik dat erg vind. Ik wil er toch niet bij zijn. Ik lever mijn groene pakje weer in en kruip in mijn bed. Niet dat ik kan slapen ofzo. Maargoed. De minuten kruipen voorbij. Ik wordt gek van naar de klok kijken, dus besluit ik om maar te gaan DS’en. Ik vis hem uit mijn tas en ga in kleermakerszit op het bed zitten. Nog steeds gaat de tijd niet echt wonderbaarlijk snel. Aangezien ik mijn aandacht toch niet bij het spel kan houden. Eindelijk, na een uur komt Yu teruggebracht. Sleeping ofcourse. Als de mannetjes weer weg zijn sleep ik een stoel naast Yu’s bed en ga daar verder DS’en. Want wachten heeft toch geen zin. Na ongeveer een uur of 2 wordt Yu langzaam wakker. Het is rond een uur of 2 ’s nachts. Ik wrijf voorzichtig over zijn hand. ‘’Goeienacht Yu Phoenix.’’ Glimlach ik. ‘’Auw.’’ Is het enige wat Yu weet uit te kramen. ‘’Zal ik maar iets van een pijnstiller gaan halen?’’ Vraag ik. ‘’Arg heel graag.’’ Mompelt Yu. Ik spring op en sluip de gang op. In een van de kamertjes brand licht, dus ik neem aan dat daar de nachtzusters zitten. Ik klop op de deurpost. ‘’Euhw.. Yu Phoenix is net wakker geworden en barst van de pijn zou hij misschien iets tegen de pijn mogen?’’ Ik probeer het doodnormaal te vragen maar zoals altijd vind ik dat eng. Schijtluis dat ik ook been. ‘’Bitte.’’ En ik krijg een bakje met een pil erin in mijn handen geduwd. Okee, dat mens mag ik dus niet. Ik loop terug naar Yu’s kamer en geef het bakje aan Yu. Ik pak het glas naast zijn bed en vul die met water. Als Yu de pil heeft weg gewerkt vraagt hij opeens: ‘’Waarom ben je eigenlijk wakker gebleven?’’ Hele domme vraag als je het aan mij vraagt. ‘’Nou, ik kon toch niet slapen en wilde weten hoe het met jouw zou aflopen en vond het een beetje lullig als jij wakker zou worden en ik lig te ronken daaro.’’ Zeg ik. ‘’O nou, daar zou ik niet dood aan gaan hoor.’’ Mompelt hij. ‘’Dat jij nog fut hebt om wakker te blijven. Romeo was na een nacht al helemaal afgepeigerd. Ik neem aan dat jij vannacht ook niet echt hebt geslapen. Zegt hij als volgt. ‘’Nou, ik heb letterlijk geen oog dicht gedaan. De enige slaap die ik heb gehad is tussen dat we naar bed gingen en dat jij weg ging.’’ Eerlijk gezegd ben ik Total loss maar dat hoeft Yu niet te weten. ‘’Ga maar slapen dan nu. Ik ga dat toch ook proberen. Bedankt dat je op me hebt gewacht.’’ Zegt hij. Ik sta op uit de stoel en aai over Yu’s bolletje. ‘’Ik zal je nu maar geen knuffel geven want dat gaat een beetje moeilijk.’’ Giechel ik. Dus ik geef hem maar een kus op zijn wang. Neee! Ik zie niks in hem! Gewoon vriendschappelijk hoor! Yu’s witte kop geeft nogal licht in het donker dus het is nogal te zien dat hij stiekem een beetje kleurt. Met gevolg dat ik in de lach schiet. ‘’Nou slaap lekker dan maar maar.’’ Zeg ik als ik uitgelachen ben. ‘’Truste.’’ Antwoord Yu. Ik loop naar mijn bedje en kruip onder de warme dekens. Ik kan natuurlijk de slaap alweer niet vatten. Ik gluur in de richting van Yu om te kijken of hij al slaapt. In het licht van de maan zie ik de glinstering van zijn ogen. Die slaapt dus ook nog niet. Uit alle macht probeer ik mijn hoofd leeg te maken en ik doe mijn ogen dicht. Eindelijk, na nog eens een half uur, val ik eindelijk in slaap.
Als ik de volgende ochtend wakker wordt, zit Yu al vrolijk te genieten van zijn ontbijt. ‘’Nou, met jouw gaat het ook goed zie ik.’’ Mompel ik half slapend. Volgesmij kijk ik zo stoned als een koe. Anders proest Yu het niet zomaar uit. En inderdaad…’’Wat zie jij er heerlijk uit vandaag!’’ Lacht hij. Zelfs voor iemand na een operatie ziet hij er nog beter uit dan ik. ‘’Ik krijg zeker niks?’’ Zeg ik, terwijl ik naar Yu’s in plastic verpakte boterhammetjes kijk. Niet dat ik die plastic zooi hoef. ‘’Ja, helaas wel. En je mag het ook niet mee naar boven nemen. En zo smerig is dit niet hoor.’’ Zegt hij als hij mij met een vies gezicht naar zijn brood ziet staren. ‘’Naja, dan ga ik maar even beneden eten…’’ Ik haal mijn badjas uit mijn tas en trek hem aan. Geen zin om me al aan te gaan kleden. ‘’Ga JIJ zo naar beneden?’’ Vraagt hij verbaast. ‘’Dat Romeo dat nou doet.’’ Eerlijk gezegd voel ik me niet op mijn gemak om zo door een ziekenhuis rond te stekkeren. Denken ze zeker dat ik iets mankeer. Als ik de kamer uit wil lopen schrik ik me rot van mijn spiegelbeeld. ‘’Hell no!! Zo ga ik niet naar beneden!’’ En ik staar naar een of andere zombie met uitgelopen make-up. Dus ik trek het gordijn bij mijn bed dicht en kleed me maar om. Daarna doe ik het weer open en ga mijn gezicht wassen, haar fatsoeneren en make-up verversen. Dan ga ik eindelijk naar beneden. In het restaurantje kies ik wat broodjes uit en ga aan een tafeltje zitten. Alleen. Saai.. Heel saai. Er zitten wel meer mensen alleen. En zelfs nog een in een pyjama.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.