FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 12 - Mandy

De schoolbel ging en ruw schopte Mandy haar rugzak over haar rug.
Een veiligheidsspeld viel kletterend de grond op en Saskia bukte zich voor haar. Ze vond haar rugzak die ze nu had zo leuk dat ze geen nieuwe wou, ook al had ze die misschien nodig. De ritsen functioneerden niet meer goed, ook al ritste je ze honderd keer van links naar rechts open en dicht en hij werd gewoon ook redelijk klein om alles te vervoeren, gezien de extra vakken die ze er vanaf dit jaar bijgekregen had. Niet dat dat een drama was, want ze nam nooit echt al haar boeken mee naar school. Dat was veel te zwaar. Hadden de leerkrachten wel eens het verband gehoord tussen een hernia en het vroegtijdig ontwikkelen van rugpijn door te zware boekentassen? Daarom hingen er her en der veiligheidsspelden aan zodat er niets uit zou vallen. Haar moeder kreeg er grijs haar van.
“Slecht gezind?”� vroeg ze overbodig.
“Bwa.. Op zich valt het nog mee. Enkel een buis voor geschiedenis, en eigenlijk ook maar nipt geslaagd voor economie. Maar ik mag er niet aan denken wat mijn vader ervan zal vinden. Laat dat nog maar één van de vele vakken zijn die hij belangrijk vindt. Net als alle anderen.”�
“Hela! Waar is mijn party-animal naartoe?”� pepte Saskia haar op met die typische Saskia-achtige peptalk.
Beiden liepen naar buiten terwijl Mandy Saskia uitvroeg over diens cijfers. Stap voor stap naar de vrijheid buiten school Saskia verklaarde haar rapport, terwijl ze steeds weer deed of ze op een nerdy manier een brilletje op haar neus schoof.
Eenmaal buiten zag ze Laurien in Jared's armen springen, ten teken dat ook haar resultaten oké waren. Jaloers keek Mandy de andere kant op, tot Laurien's lippen Jared eindelijk los lieten.
Mandy voelde haar gsm trillen in haar broekzak, maar zag op hetzelfde moment dat Jared wat wou zeggen. Zijn lippen bewogen hemels heen en weer, Mandy kon aan niets anders meer denken en niets anders meer doen dan luisteren.
“Alles goed, Mandy?”�
Die knikte en zei: “Ja, mijn ouders mogen zeggen wat ze willen, ik vind mijn cijfers meer dan goed en de leerkrachten blijkbaar ook.”�
Ze deed zich veel stoerder voor dan ze zich voelde. Jared was dan wel een echte vriend, en ze kon alles aan hem kwijt, maar dat nam niet weg dat ze verliefd op hem was en dat ze wist dat Jared niet van watjes hield.
Ze wou zich een stoer imago geven, wetend wat te doen, onafhankelijk en vooral... net zo zijn als Laurien. Zien wat zij had dat Mandy niet had, zien waarom Jared Laurien verkoos boven haar.
Jared glimlachte stoer en als Mandy niet aan haar imago had gedacht, zou ze in katzwijm zijn gevallen.

Dit was hoe ze elke dag wel zou kunnen doorbrengen. Zittend in het nabij gelegen park in de schaduw van een grote boom. Leunend tegen Jared's gespierde schouder, nippend aan een blikje cola in het groene gras. Gewoon praten over van alles en nog wat, lachen om stomme grapjes en vieze Zwan-worsten uit de Delhaize eten. Kortom; genieten van het feit dat er geen examens meer waren, dat de uitslag binnen was en dat er nog zestig dagen als deze zouden volgen.
Een I-pod in een speaker en de heerlijke warmte in de schaduw. Niet zo heet dat de zon haar zou verbranden, maar warm genoeg voor Mandy.
“Mandy?”� vroeg Laurien, en daar ging de magie die er geweest was toen de laatste woorden van Jared in de lucht hingen. Was Mandy nu paranoïde, of zat er een afkeurende ondertoon in Laurien's stem? Had ze door dat Mandy geobsedeerd was, had ze haar verliefde ogen gezien toen Jared een arm om haar heen schoof? De moed zonk haar in de schoenen.
“Hoe zit het nu voor vanavond? Is het huis vrij?”� vroeg ze. Mandy kon het niet helpen dat ze opgelucht adem haalde. Ook al zou Laurien het niet leuk vinden wat ze nu wel ging vertellen, ze had tenminste niets door over het onderwerp dat iets gevoeliger lag.
“Maryl is er vanavond ook. Zij heeft het huis zowaar getransformeerd tot een echte discotheek, en er zal wel wat volk op afkomen, volgens mij, dus natuurlijk zijn jullie ook uitgenodigd.”� lachte Mandy.
“Ja, dat wordt dus het jeugdhuis. Ik heb echt geen zin uren onder hetzelfde dak als je zus te vertoeven, terwijl ik me erger aan haar irritante, kinderachtige gedrag samen met haar 'zielsverwanten', terwijl zij zich rot ergert aan mijn zo gezegde drankverslaving. Ik zweer het je, dat is goed voor niemand.”�
Mandy was al van plan om heftig mee te knikken. Het klikte nu eenmaal niet tussen haar beste vrienden en haar zus en ze wou echt geen partij kiezen. Eigenlijk koos ze nu wel voor haar vrienden, wat haar ook wel goed uitkwam, en tegen haar zus, wat haar ook goed uitkwam, aangezien zij haar vrienden ook niet echt moest. Ze deed gewoon wat haar op dat moment het simpelste leek, en nu was dat Maryl beschouwen als een hoopje, fel stinkende hondendrol.
Tot... Jared zich er ook in mengde.
“Je huis is toch echt wel groot genoeg? De kans is groot dat we na vijf minuten al verdwalen, en je zus en haar achterlijke vrienden nooit ontmoeten.. Tenzij we ze toevallig ontmoeten in onze tocht terug naar huis midden in de nacht. Of slapen ze dan al?”�
Mandy lachte overdreven, terwijl Saskia haar raar aankeek.
“Tja, hij heeft ergens wel een punt. In het jeugdhuis zijn er ook wel een paar mensen die ik liever niet zie, en meestal lukt dat. En het jeugdhuis is zelfs kleiner dan jouw villa!”� verdedigde Saskia hem.
Mandy keek naar Laurien. Die bekeek hen alle drie, met een twijfelachtige blik in haar ogen.
“Tja, het lukte ook met Nieuwjaar,”� trad ze Jared en Saskia bij. Ze zag haar gedachten grijnzend afdwalen naar dat feestje en wist dat ze zou toegeven. Iedereen hoopte op nog zo'n geweldig feestje als met Nieuwjaar. Het was dan ook echt wel geslaagd geweest. Jared knipoogde naar Mandy en haar dag kon niet meer stuk. Ze legde later vandaag wel uit aan Maryl dat het niet enkel haar feestje zou worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.