FanFic.nl

Verdriet dat niet verdwijnt

Chapter 4

Pire ging elke dag naar het bos en het belletje in mijn achterhoofd ging steeds harder luiden. En het ergerde me verschrikkelijk dat ik er niet achter kwam wat het was waarvoor mijn geheugen mij wilde waarschuwen.
Drie weken nadat ze me over Joham had verteld kwam ze opeens niet meer thuis ’s middags. ’s Avonds was ze er nog niet en ik was op van de zenuwen. Ik durfde vader niet te vertellen over Joham. Stel dat ze zo toch binnenkwam! Haar leven zou ondragelijk worden en Jevi zou niet meer met haar willen praten, laat staan trouwen. Wel vertelde ik mijn vader dat Pire vaak naar het bos ging om te wandelen en hij en mijn broers gingen in het bos zoeken. De dagen die daarop volgde waren een hel. Elke keer kwamen ze terug zonder Pire.
Mijn moeder hield mij goed in de gaten, bang dat ik ook zou verdwijnen en ik dacht dat ik gek werd van verdriet. Ik voelde dat ze nog leefde en ik wist dat ik haar zou kunnen vinden als ik tenminste naar buiten mocht. Ik geloofde dat er iets in onze lichamen zat wat ons naar elkaar trok en dat deel van mijn lichaam brandde hevig omdat Pire er niet was.
Doordat ik zo in gedachten was liep ik mijn vader bijna omver toen ik de keuken uit kwam na het afwassen. Tierend joeg hij mij naar boven en ik was blij dat de vader van Chai en Jevi kwam om de huwelijken te bespreken zodat hij geen tijd had mij te straffen.
Ik ging op mijn rug op het bed liggen en zocht met mijn ogen het plafond af alsof daar het antwoord op mijn vraag lag.

Opeens had ik een idee en ik sprintte weer naar beneden.
Mijn toekomstige schoonvader was er al en ik begroette hem beleefd.
Ik richtte me tot mijn vader. ‘Vader, ik loop naar Machi. Zal ik uw recept voor u mee nemen?’
Hij knikte en rustig liep ik naar buiten. Toen ik de deur achter me sloot rende ik snel richting het huisje van Machi.
Daar aangekomen klopte ik aan op de deur. ‘Machi mag ik binnen komen? Ik ben het, Huilen.’
Een vaag brommend gemompel hoorde ik achter de deur vandaan komen en ik liep naar binnen.
‘Huilen! Wat een fijn bezoek!’ een gerimpeld oud vrouwtje stond glimlachend voor me.
‘Machi!’ ik omhelsde haar. Haar echte naam wist ik niet, maar Pire en ik mochten haar machi noemen terwijl de rest van het dorp haar “de Machi”� noemde.
‘Kom kom!’ en ze schuifelde naar het kleine woonkamertje waar in de haard een klein vuurtje aan het knapperen was. Boven het vuur hing een kleine ketel.
Machi drukte me neer in een stoel. Elke keer verbaasd ze me weer met de kracht die in haar kleine gerimpelde handen verborgen zat. ‘Lust je wat thee?’
‘Lekker!’
Ze liep weg en ik keek om me heen het knusse kamertje rond. Er stonden vier grote comfortabele stoelen. Alle vier verschillend van kleur en vorm, maar desondanks paste het toch bij elkaar. In het midden stond een lage tafel met een vaas met bloemen erop. Aan de muur aan de linkerkant hingen veel schilderijen en aan de rechterkant werd heel de muur bedekt door een grote kast waar boeken in stonden.
Machi kwam terug met twee dampende mokken met thee. Eén gaf ze aan mij en ze liet zich in de stoel tegenover mij zakken. ‘Hoe gaat het nou met je?’
‘Hmm…nou ja het is zwaar.’
‘Ik heb het idee dat je hier niet alleen komt om je gedachten te verzetten.’ glimlachte ze.
Ik voelde mijn wangen kleuren. ‘Nee, dat klopt.’
‘Wat kan ik dan voor je doen, lief kind?’
Het voelde alsof ik een grote slok thee had genomen zo warm werd ik van binnen toen ze dat zei. Mijn grootouders had ik nooit gekend. Ze waren overleden toen ik nog klein was. Maar ik beschouwde Machi een beetje als mijn oma en zij Pire en mij als haar kleindochters.
Ik aarzelde even, want ik wist niet goed hoe ik moest beginnen. ‘Ik maak me zorgen om Pire.’ zei ik uiteindelijk.
Machi zei niks maar trok haar wenkbrauwen omhoog ten teken dat ik verder moest gaan. Ik vertelde haar hoe Pire haar hart had verloren aan de man die ze helemaal niet kende. ‘En wat het raarst is, vervolgde ik, ‘zijn zijn ogen. Ze zijn rood!’
De ogen van Machi werden zo groot als schoteltjes van schrik. ‘Rood?’
Ik knikte en ik was bang voor wat Machi zou gaan zeggen. Als zij daarvan zo schrok was zou dat geen goed nieuws zijn.
Ze stond op en pakte een oud boek uit haar kast, bladerde er even in en gaf deze aan mij.

Libishomen

Libishomen zijn bloeddrinkende demonen die de voorkeur aan mooie jonge vrouwen geven als prooi. Door het bloed wat zij tot zich nemen worden hun ogen rood gekleurd. Hun uiterlijk is onmogelijk mooi en perfect. De huid lijkt op marmer: heel bleek en is ijskoud. In het zonlicht schittert de huid alsof het bezet is met duizenden diamanten.

- Pire was een tijdje geleden teleurgesteld terug gekomen toen Joham een paar dagen niet was komen opdagen en ik bedacht me nu dat het toen zonnig was geweest. -

Rond de ogen zie je paarse schaduwen, het gevolg van slapeloosheid. Vampieren bezitten bovenmenselijke schoonheid, kracht, snelheid en uithoudingsvermogen. Hun geur en stem kunnen mensen verleiden. Een vampier heeft normaal geen behoefte aan ademen.
Sommige vampieren hebben naast de gewone kenmerken ook enkele specialiteiten of dingen waar ze extreem goed in zijn.

Ik liet het boek in mijn schoot zakken en even kon ik niks zien.
‘Herken je er iets van?’ ik schrok op van Machi’s stem.
‘Ja,’ zei ik ademloos. ‘Ze vertelde dat hij de knapste persoon is die ze ooit heeft gezien en dat hij bleek ziet.’ Ik vertelde haar dat Pire met de zon terug gekomen was.
‘Je moet Pire naar me toe brengen zodra je haar weer ziet!’ Haar stem kraste en ik werd er bang van. Waar had Pire zich nu weer in geworsteld? Vampieren? Ik had natuurlijk de verhalen vroeger gehoord en nu wist ik waarom er een belletje was gaan rinkelen, maar ik had nooit geloofd dat ze echt bestonden.
‘Ik ga haar direct zoeken!’ met een klap zette ik de mok neer op het tafeltje en weg was ik.
Machi riep me nog iets achterna, maar ik had zo’n haast om mijn zus bij die freak weg te halen dat ik niet stil stond om te horen wat ze zei.

Reacties: