FanFic.nl

Voetbalschoenen & Naaldhakken

Hoofdstuk 2

Jaythen:
'Jaythen!'
'Jaythen, kijk eens hier!'
'Hoe denk je dat jullie zullen spelen tegen Nederland?'
'Denk je dat jullie zullen winnen? Jaythen!'
Samen met vier bodyguards dwong Jaythen zich een weg door de duwende mensen heen. Journalisten zwermden om hem heen en daarachter zag hij al een hele menigte fans. Hij zou graag wat handtekeningen willen uitdelen, maar zijn manager had hem gezegd dat hij meteen naar binnen moest gaan en geen tijd moest verliezen door "even gezellig een theekransje te houden" met zijn fans. Hij glimlachte op de juiste momenten en zwaaide hier en daar een beetje voor hij zich verder worstelde, het stadion in. "Vooral géén commentaar geven op hun vragen!" had Arjun hem met klem verteld, "je bent al beroemd genoeg, jou uitspraken zullen ze vervormen en binnen no time zit je op een voorpagina van één of andere roddelblad." Zijn bodyguards kregen het zwaar te verduren, maar uiteindelijk bereikte hij toch nog de deur, waar hij werd opgewacht door zijn twee trouwe vrienden.
'Hey, daar hebben we voetbalbroekkie weer!' een kleine jongen met donker krulhaar sloeg hem joviaal op de rug.
'Moet jij nodig zeggen, kleine.' Kaatste hij terug.
'Nee, hé. Jullie beginnen toch niet weer? Doe dat later, we moeten nu rek en strek oefeningen doen. Over iets meer dan een uur horen spelen we al en Arjun vermoord ons nog een keer als we niet beginnen.' De blonde jongen duwde hen voor zich uit terwijl ze naar de kleedkamers liepen. De jongen met het donkere krulhaar duwde zijn hand ongeduldig weg.
'Ja, ja, Delano. We zijn heus geen kleine kinderen meer.'
'Niet? Nou, ik dacht anders wel kleine schattepattige Juantje van me,' zei Delano op pesterige toon.
Jaythen grijnsde breed en Juan deed een verwoedde greep naar Delano, maar greep mis. 'Haha, heel grappig, hoor,' mopperde Juan en liep nukkig door. Delano kwam grijnzend naast zijn vriend lopen en klopte hem verontschuldigend op zijn schouder. 'Rustig aan, makker,' zei hij vriendelijk. 'Het was maar een geintje.' Juan besloot hem te vergeven, maar eerst deed hij een val naar Delano's schenen. Ha, dat voelt goed, bedacht hij zich toen hij het gekreun hoorde van Delano terwijl die naar zijn voet greep. 'Het is je vergeven, makker,' zei hij op dezelfde vriendelijke toon. Jaythen keek de twee geamuseerd aan en liep toen door naar de kleedkamers. Daar wachtte een schoonheidspecialist en een kapper op hen. Ze gebaarden naar de voetballers dat ze moesten opschieten en deden een paar dingen aan hun uiterlijk.
'Ik snap nog steeds niet waarom ze dat doen,' mompelde Juan wetend dat de schoonheidspecialisten geen Spaans konden. 'We gaan straks toch voetballen, dan is alles toch weer voor niets geweest.'
'Interview.' Jaythen trekt een gezicht. 'Ze wilden ons drie weer, zoals altijd.'
'Hm..' bromde Juan en liet de specialisten begaan. Jaythen laat zich in één van de stoelen zakken en een meisje snelt naar hem toe om zijn haar in model te brengen. Niet dat er zoveel aan gedaan moet worden, al voordat hij het stadion kon betreden moest zijn haar al gedaan worden en zijn kleding natuurlijk. Bij Delano en Juan was het iets minder erg, maar ook zij zaten bijna non-stop in de spotlights.
Ze waren, zonder uitzondering, -goed dan, alleen Christiano Ronaldo- de meest beroemde voetballers ter wereld en dan hebben we het niet over hun voetbalgedrag, want daar ging het de paparazzi niet om. Juan stond bekend als de typische sexy Spanjaard -en dit is volledig uit geredeneerd uit de tijdschriften-, Delano als het ideale rustige knappe vriendje en hij.. eh, hij als de nummer één Hotste Voetballer van de Wereld. En ze waren de beste vrienden, niet omdat de tijdschriften dat wilden, maar al vanaf het moment dat Jaythen in het Internationale team van Spanje kwam en dat is vier jaar geleden, toen hij vijftien was.
Hij was toen eigenlijk nog maar een jonge onervaren beginneling met een uitzonderlijk talent voor voetballen, maar wel de jongste in de geschiedenis die het nationale team mocht betreden. Niemand kende hem toen nog en niemand bekommerde zich ook om hem, behalve Delano en Juan. Delano was drieëntwintig en Juan tweeëntwintig. Delano zat er al toen hij net in het team kwam, hij was toen ook nog een nieuweling, Juan kwam een jaar later.
Waarom hij beroemd is geworden weet niemand precies. Sommige zeggen dat het door zijn uiterlijk komt, anderen doordat hij meisjes versleet als een rookverslaafde zijn sigaretten en weer anderen doordat de paparazzi hem geweldig vond en hem in elk tijdschrift plaatste die maar een beetje geïnteresseerd was. Delano en Juan probeerden zich nog afzijdig te houden toen Jaythen steeds meer in de belangstelling kwam als "sexy voetballer" maar het was hen niet gelukt, de paparazzi vond iedereen, verstoppen hielp niet.
In het begin was al die aandacht nogal, eh... aandachtig. Elke stap die hij zette werd gevolgd elke beweging die hij deed werd afgedrukt, maar het wende. Alles wendt, als je het de tijd ervoor geeft. Hij schrok nu niet meer als hij even naar een restaurant wilde en daar werd opgewacht door een meute camera's en al helemaal niet meer als hij weer een roddel in de tijdschriften las die over hem ging. Toegegeven het was wat moeilijker om privacy te behouden, maar zo veel te verbergen had hij toch niet.
Behalve Arianna dan, maar die was veilig bij zijn pleegouders. Braaf wachtend tot hij haar kwam halen zodat zij hem naar een of andere pretpark kon sleuren. Arianna, zijn zusje, was vier jaar en net zo stout als haar leeftijdsgenootjes, maar bovenal was ze hartstikke dol op haar halfbroer: Jaythen Noyen. Stervoetballer, meisjesverslinder, kampioen uitslapen, hij was het allemaal, maar Arianna gaf daar niet om. Tenminste, ze snapte er nog niets van en hij was niet van plan te veranderen -behalve het uitslaap gedeelte maar daar maalde ze niet om, even bij zijn oor gillen en haar broer was wakker. Een meisje van vier hoorde niet het middelpunt van de media te zijn, die hoorde een normale jeugd te krijgen.
Tot nu was het hem aardig gelukt de aandacht op hem te blijven vestigen en niet op haar. Het kwam wel is voor dat er een paparazzo voor de deur stond met een camera in zijn handen, maar een enkeling was nog niet zo'n probleem. Iedereen in de media wist dat hij een zusje had, en iedereen wist ook dat hij niet wilde dat ze haar gingen opwachten als ze ergens naar toe gingen. Het duurde even maar er ontstond een soort communicatie tussen hem en die verdomde aasgieren: als hij zorgde voor een goed verhaal tussen één van zijn huidige vriendin van dat moment, lieten ze zijn familie met rust, want dan hadden ze een verhaal en hoefden niet verder te zoeken. En eerlijk gezegd was het hem een zorg wat er gebeurde met de al die modellen waarmee hij ging, misschien hard maar zo dacht hij er eenmaal over. De meeste waren toch zo arrogant als wat en hadden een agent die alles voor hen regelde, ze kwamen er wel bovenop. En iedereen wist dat hij niet zocht naar een serieuze relatie, hij hield het nooit langer dan een maand met ze uit. Niet eerlijk voor hen, maar zo is het leven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.