FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Tweede droom

Ik wandel met Bill door het park. De zon straalt aan de hemel, waardoor het lekker warm is buiten. Een paar meter van mij vandaan spelen een aantal kleine kinderen tikkertje. Ze gillen van plezier en lachen aan één stuk door. Verder loopt er een blonde vrouw, van middelbare leeftijd, die haar hond uitlaat. Een bejaard stel zit op een bankje van de zon te genieten. Wat mijn aandacht trekt, is een groep meisjes, die giechelend op de grond zitten. Ze hebben chips en cola meegenomen en zitten nu te picknicken. Ook dat is niet heel opvallend. Het opvallende is de muziek die ze luisteren. Muziek die ik uit duizenden herken, die van mij en mijn band. Ik merk dat Bill zijn pas inhoudt. Tegen de tijd dat we bij de meisjes aangekomen zijn, staan we stil. Ze kijken ons aan, recht in ons gezicht. Iets zeggen doen ze echter niet. Ik kijk mijn broertje verbaasd aan. In stilte besluiten we erbij te gaan zitten. Even kijken de meisjes net zo verbaasd aan als ik me een paar tellen geleden voelde, dan glimlachen ze en geven ons de chipszak. Ik schud mijn hoofd en geef hem weer terug. Aan Bills gezichtsuitdrukking zie ik, dat hij net zolang hier blijft zitten tot de meisjes hem herkennen. Ze moeten onze namen weten, onze gezichten herkennen en weten wie we zijn. Waarom ze dat niet toegeven, is ons beiden een raadsel. Bill vraagt de meisjes hoe ze heten. Dit is het begin van zijn spelletje, hij gaat net zoveel vragen stellen tot ze toegeven dat ze hem kennen. Eén voor één vertellen de meisjes hun namen. Een donker meisje met grote, blauwe oorringen, wie zich heeft voorgesteld als Jamila, kaatst de vraag terug. Bill antwoordt met zowel zijn voor- als achternaam. Ik volg zijn voorbeeld. Het meisje knikt en glimlacht en raakt afgeleid door het één of ander. Bill kijkt me lichtelijk geïrriteerd aan. Hij houdt van zijn spelletje, maar deze meiden acteren wel heel goed. Zo goed, dat ik me zelfs afvraag of ze wel acteren.
‘Wat voor muziek luisteren jullie?’ Vraagt mijn broertje.
‘Tokio Hotel.’ Antwoordt het donkere meisje, plots weer enthousiast.
‘Dat ken ik niet. Kan je daar iets over vertellen?’ Denkt Bill tactisch te spelen.
‘Ken je dat niet? Wat raar. Ze zijn heel veel in het nieuws de laatste tijd.’ In het nieuws? Daar weet ik niets van.
‘Waarom zijn ze in het nieuws?’ Vraagt Bill, duidelijk net zo verbaasd als ik.
‘Ze hebben een nieuw album uitgebracht. Moet je kijken,’ Het meisje laat een zwarte albumhoes zien, ‘Iedereen vraagt zich af wie het zijn. Er staan geen namen of foto’s in, maar het album is wel goed.’ Zwarte albumhoes? Ik volg mijn eigen nieuws niet elke dag, maar ik dacht dat ik nog wel wist welke albums ik uitbracht.
‘Hoe heet het album?’ Vraag ik nieuwsgierig. Het meisje richt haar glanzende ogen op mij.
‘Dat weet niemand.’ Niemand, nee. Zelfs ik weet het niet. Wel herken ik de muziek die gespeeld wordt. Ik zou het zo mee kunnen spelen op mijn gitaar.
Nog geen kwartier later geeft Bill het op. Dit is de eerste keer dat hij zijn eigen spelletje verloren heeft. We zeggen de meisjes gedag, al lijken ze het niet eens te horen. Terwijl we onze wandeling voort zetten, stelt Bill de vraag die ook door mijn hoofd spookt: ‘Zouden ze het echt niet geweten hebben?’ Ik denk dat ze het inderdaad niet wisten. Niet elke fan is zo dat ze ons aanspreken en om een handtekening vragen, maar deze meisjes kwamen wel heel overtuigend over.
‘En,’ vraag ik mijn broertje, ‘Bevalt het om niet herkend te worden?’ Hij staart voor zich uit en haalt zijn schouders op.
‘Ik weet het niet. Het is een beetje raar.’ In stilte lopen we verder. De zon gaat steeds feller schijnen.
‘Bill,’ verbreek ik de stilte, ‘Wist jij iets over die CD?’ Mijn broertje schudt zijn hoofd. Ik zie hoe hij zijn schouders laat hangen.
‘Ik snap het niet,’ zegt hij, ‘Ik dacht dat wij het voor het zeggen hadden. Tenminste, als het over Tokio Hotel ging.’ Ik knik. Dat dacht ik ook. Ik werp een blik op mijn schouder, om nog een laatste glimp op te vangen van de meisjes die mij met zoveel vragen opgezadeld hebben. Ik zie hoe Jamila terug kijkt. Zou ze het toch weten? Zou ze weten wie ik ben, weten dat ze mijn muziek luistert? Zonder het te merken hou ik mijn pas in. Bill pakt me bij mijn arm, zegt me dat we door moeten lopen. Mama is thuis aan het koken, we moeten op tijd thuis zijn voor het eten. Ik kijk nog eens beter naar mijn broertje en zie dat hij er eigenlijk een stuk jonger uit ziet dat ik gewend ben. Ook zijn haar is aan de zijkanten nog niet kortgeschoren. In plaats daarvan werpen de lange, zwarte lokken speelse schaduwen op zijn gezicht. Wanneer ik mezelf goed bestudeer zie ik dat mijn schouders niet bedekt zijn met zwarte vlechtjes, maar met blonde dreadlocks. Ik wil terug rennen naar de meisjes, vragen wat ze gedaan hebben. Vragen wat er allemaal gebeurd is en waarom niets is zoals het hoort te zijn. Die kans krijg ik echter niet, want alles om me heen begint te kolken. De vrolijke kleuren van de bloemen en de planten in het park vervagen. De kreten van de spelende kinderen verdwijnen. De warme zon brandt steeds minder vel op mijn gezicht en ledematen. Ik voel hoe Bill mijn arm los laat. Als hij hem ooit vast heeft gehad, want misschien was dat ook wel een illusie.

Reacties: