FanFic.nl

Villa 13 (afgelopen)

21.

Tosca her point of view
Ik ging Bill zijn kamer weer uit en besloot ook villa 13 te verlaten. Ik klom handig op het dak van het huis en liep zo naar het bos. Ik ging even kijken hoe het met Tom was. En ik plukte uit een boom nog een appel voor Tom. Zodat hij toch iets kon eten. Anders zou hij lang niet zo lekker meer gaan ruiken. Ik sprong uit de bomen en maakte mezelf weer zichtbaar. Best handig die truckjes. Tom zat weer in dat ene hoekje verscholen. De appel die ik hem gisteren had gegeven was op. Enkel het klokhuis was over gebleven. Ik gaf hem de appel. Hij zette meteen zijn tanden er in. Ik keek hem aan. Eerst stoorde het hem niet maar na een tijd voelde hij zich toch bekeken. Hij keek op en onze ogen kruiste. “Wat ga je met me doen?”� vroeg hij voorzichtig. “Dat weet ik nog niet”� zei ik. De zetel leek me goed zitten dus sprong ik er met een vloeiende beweging in. Zonder mijn ogen van Tom te hebben losgemaakt. Hij nam weer een hap. Nu ik Bill had gezien wist ik niet zeker meer wat ik met Tom moest beginnen. Ik kon hem toch niet in flarden gaan scheuren en Bill alleen gaan achterlaten? Dat doe je toch niet. Maar ik deed het wel bijna. Slecht van me, maar ik ga Tom terug geven. Maar niet zomaar voor zijn deur zetten met een groot roze met witte bolletjes strikje er rond. Dat zou te idioot zijn. Hoewel het makkelijk klonk. Gewoon een mooi strikje rond Tom binden en hem voor Bill zijn voordeur zetten. En er nog een kaartje aanhangen met de tekst ‘zo goed als nieuw, amper gebruikt’ Maar dat zou TE zijn. Bill zou het niet geloven en Tom zou niet binnen mogen. Dat voorspel ik nu al. Er moet toch een manier zijn om ze terug samen te krijgen.

Bill his point of view
Ik had zo een vreemd gevoel dat er iemand was. Ik voelde een aanwezigheid, maar er was niemand, want ik heb het hele huis afgezocht naar iemand. Vanavond ga ik weer naar dat casino. Het zal mijn zinnen wat verzetten want het is best fijn daar. Misschien vraag ik Makbule mee, als ze wilt. Ik stuurde een smsje naar haar met als inhoud als ze meewilde. Maar er kwam geen smsje terug. Ik had best honger dus besloot ik wat te eten. Enkel nog maar diepvries. ‘Geweldig’. Sarcasme heerst. Ik deed de koelkast weer toe. Eten kan later ook nog. Ik eet wel bij die frituur waar we de vorige keer ook zijn geweest. Dat zal mijn maag wel vullen. Hoop ik. Ik plofte op de bank. Ik verveelde me dood en ik wist wat ik kon doen dus besloot ik even naar mijn plekje te gaan, daar op het eind van de straat. Het verlaten skatepark. De koude wind sneed in mijn huid toen ik er naar toe wandelde. Je kon voelen dat de zomer zo goed als voorbij was. Het was niet voor niets 31 augustus. Ik wou dat morgen nog eeuwen duurde. Ik wil morgen niet alleen zijn. Toch niet dan. Dat kan ik toch niet. Nu toch niet. Ik zou het nooit kunnen onze verjaardag alleen vieren. Dan ontbreekt er sowieso zo iets. Ik ging op een ram zitten. Een grote boom hing er over. Als ik recht stond zat ik met mijn hoofd in de takken. Het was verleidelijk om er niet in te klimmen maar ik wist zeker dat ik er uit zou vallen. Ik ging dus zitten en nam mijn Block note boven. De lege lijntjes bleven me maar aanstaren. Ze waren echt leeg. Te leeg. Ik kreeg er een naar gevoel van. Ik zette met mijn pen een punt in het begin van het eerste lijntje. Maar ik kon maar niet beginnen. Het leek alsof het begin nog kilometers van me vandaan was. Na een tijd kon ik er toch wat opkrabbelen, op het papiertje. Niet dat het veel voorstelde maar het was toch iets. Ik kon dan toch maar de helft van het papiertje vullen dus krabbelde ik wat tekeningetjes op de onderkant. En ik tekende nog wat, dat Makbule me geleerd had. Ze is zo wondermooi. Ze is iets mysterieus dat in mijn leven is gekomen. En ik hou er wel van. Makbule is het liefste meisje dat ik ooit heb gekend. Zij is mijn grote liefde. Ik hou van haar, met heel mijn hart en met heel mijn ziel. Mijn gevoelens zijn onbeschrijfbaar. De kriebels die ik krijg als ik haar zie zijn onbeschrijfbaar. Onderaan het blad, op het laatste lijntje schreef ik ‘I’m counting the butterflies of love’ Een hartje maakte de zin af. Net boven het hartje, op het voorlaatste lijntje tekende ik een vlindertje, hoewel ik dat niet kon tekenen, leek het er toch op. Ik moest even lachen om mijn tekenkunsten en stak dan mijn Block note weg en keek rond. De zon scheen toch nog heerlijk, want de wind was er niet meer. Ik kreeg een smsje. Ik schrok wel van het getril in mijn broekzak. Makbule stuurde me dat ze niet mee kon. Ze ging naar familie, en dat was al langer geleden gepland. Ik stuurde terug dat het niet zo erg was, dat we een andere keer wel samen gingen. Ik stopte mijn gsm weer weg en genoot van de zon. Het was niet zo sterk meer als eind juli, begin augustus maar het was toch nog iets. Dat Makbule niet mee zou kunnen vanavond, zou me er niet van weerhouden om naar het casino te gaan. Ik had er nood aan op een of andere manier.

Reacties: