Hoofdcategorieën
Home » Overige » Sa.'s » Wanna be my Valentine?
Sa.'s
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
14 feb 2010 - 1:12
Aantal woorden:
778
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
208
Wanna be my Valentine?
[IMG]http://i50.tinypic.com/2ngyn0w.jpg[/IMG]
[center][i]Dit verhaal zat vannacht(13-02-'10) in mijn hoofd. Ik ben uit bed gestapt en heb dit uitgetyped. Sorry dus voor spellingsfouten maar het was like; 4 uur 's ochtends, dus ik dacht nog niet helder. Des al niet te min, hoop ik toch dat jullie deze sa leuk zullen vinden om te lezen.(:
SnowEyes[/i][/center]
''Wanna be my Valentine?,''
De koude, ietwat kille ochtendwind komt Ivy tegemoet. Het is nog best koud voor deze tijd van het jaar.
Ze stapt vol goede moed de met sneeuw bedekte tuin in. Zachte, heldere, witte vlokjes dwarrelen naar beneden in de frisse februarilucht. De vlokjes proberen het al deels bedekte landschap hélemaal te bedekken met een dikke, witte deken van sneeuw. Dit wordt ze echter moeilijk gemaakt door de sterke en koude rukwinden.
Haar blote voeten laten bij elke stap die ze zet een spoor achter in de dikke deken. Een rilling loopt over haar rug die zich verspreidt over haar hele ruggengraat. Kippenvel ontstaat op haar armen, maar toch stapt ze vrolijk door.
Haar ogen pinnen zich vast aan een hoopje sneeuw. Als vanzelf wordt ze naar het hoopje toegetrokken. Alsof ze één of ander proefdier is dat wordt geobserveerd, loopt ze met alle voorzichtigheid naar het hoopje toe.
Ze hurkt voor het hoopje neer en veegt voorzichtig de sneeuw opzij. Een glimlach siert haar gezicht wanneer ze een sneeuwklokje tevoorschijn ziet komen. Met haar veel betekende glimlach op haar gezicht kijkt ze naar het winterbloemetje, waar ze zulke leuke herinneringen aan heeft.
Vele hartjes, rozen en andere spullen die met Valentijn te maken hebben, komen het jonge, lichtblonde meisje tegemoet. Ze zucht diep en laat haar hoofdje hangen terwijl ze haar handjes dieper in de zakken van haar warme vest laat glijden.
Valentijn, oh wat haat ze die dag. Die commerciële feestdag. Mama zei dat het die dag alleen nog maar om de spullen die krijgt gaat en niet meer om de liefde waarvoor het vroeger wel bedoeld was. Alsof je de rest van het jaar niet mag laten merken dat je erg veel van iemand houdt.
Iedereen vindt dat je de liefde tenminste één keer per jaar moet vieren. Het liefst op veertien februari.
Maar wat valt er te vieren als je op die dag geen vriendje meer hebt? Als je er überhaupt al één hebt? Nee, Valentijn is niet aan haar besteed.
“Ivy kom je?” Een jongen van een jaar of tien glimlacht lief naar de jonge, onzekere Ivy. Hij steekt zijn hand uit naar Ivy, die zijn handje wat onwennig vastpakt.
“Waar gaan we heen, Marco?” De onzekerheid is duidelijk te horen in de stem van het jonge meisje. “Dat zul je wel merken!” glimlacht het jongetje mysterieus.
Hand in hand lopen de jonge kinderen door het kleine open bosje heen. Plots stopt het jongetje dat naar de naam ‘Marco’ luistert met lopen en laat Ivy’s handje langzaam los. Het lichtblonde meisje kijkt vreemd op naar haar zwartharige klasgenootje wanneer hij neerhurkt voor een hoopje sneeuw.
“Marco, wat doe je?” Haar stem rilt. Hij negeert haar en gaat rustig door met waar hij mee bezig is.
Hij gaat weer staan terwijl hij iets in zijn handen houdt.
“Marco, wat heb je daar?” De angst die de kleine Ivy zojuist had, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Haar nieuwsgierige kant neemt het nu van haar over.
Marco draait zich om en kijkt haar blozend aan. Eén van zijn voetjes laat hij over de sneeuw glijden.
“Omdat rozen zo onpersoonlijk zijn en jij net als dit sneeuwklokje uniek bent…,” hij stopt even met praten, “Ivy, zou jij mijn Valentijn willen zijn?” Hij haalt een sneeuwklokje achter zijn rug vandaan terwijl hij geduldig wacht op antwoord van het onzekere meisje. “Ja heel graag!” Vrolijk neemt ze het winterbloemetje over.
“Ivy!” De stem van Marco laat haar opkijken van haar flashback. “Ivy, schat, kom alsjeblieft naar binnen voor je kou vat!”
Een rukwind steekt op.
Ivy glimlacht even. “Ik kom zo,” antwoord ze rustig.
Haar hand brengt ze met veel zorgvuldigheid naar de steel van het sneeuwklokje en buigt deze iets naar rechts waardoor het steeltje knakt.
Ze staat rustig op en stapt kalm door de sneeuw.
Ze opent de schuifdeur en stapt naar binnen. Meteen overvalt de warmte haar. Ze rilt.
Een warme deken wordt over haar schouders gelegd. De schuifdeur wordt gesloten.
Met een dampende mok chocolademelk en een dekentje om haar lichaam, zit Ivy op de bank van de knusse woonkamer.
“Waarom ging je nou met dit weer naar buiten?” Marco kijkt Ivy aan. Ze glimlacht even naar hem terwijl ze hem het sneeuwklokje geeft. “Omdat rozen zo onpersoonlijk zijn en jij net als dit sneeuwklokje uniek bent…” Ivy kijkt Marco met een betoverende glimlach aan. “Wil je mijn Valentijn zijn, Marco?” De zwartharige jongen kijkt zijn vriendin glimlachend aan. “Natuurlijk wil ik je Valentijn zijn.” Hij neemt haar lachend in zijn armen. Ivy lacht en drukt een kusje in zijn nek. “En dan te bedenken dat ik altijd zo’n hekel had aan Valentijn…”
Ze stapt vol goede moed de met sneeuw bedekte tuin in. Zachte, heldere, witte vlokjes dwarrelen naar beneden in de frisse februarilucht. De vlokjes proberen het al deels bedekte landschap hélemaal te bedekken met een dikke, witte deken van sneeuw. Dit wordt ze echter moeilijk gemaakt door de sterke en koude rukwinden.
Haar blote voeten laten bij elke stap die ze zet een spoor achter in de dikke deken. Een rilling loopt over haar rug die zich verspreidt over haar hele ruggengraat. Kippenvel ontstaat op haar armen, maar toch stapt ze vrolijk door.
Haar ogen pinnen zich vast aan een hoopje sneeuw. Als vanzelf wordt ze naar het hoopje toegetrokken. Alsof ze één of ander proefdier is dat wordt geobserveerd, loopt ze met alle voorzichtigheid naar het hoopje toe.
Ze hurkt voor het hoopje neer en veegt voorzichtig de sneeuw opzij. Een glimlach siert haar gezicht wanneer ze een sneeuwklokje tevoorschijn ziet komen. Met haar veel betekende glimlach op haar gezicht kijkt ze naar het winterbloemetje, waar ze zulke leuke herinneringen aan heeft.
Vele hartjes, rozen en andere spullen die met Valentijn te maken hebben, komen het jonge, lichtblonde meisje tegemoet. Ze zucht diep en laat haar hoofdje hangen terwijl ze haar handjes dieper in de zakken van haar warme vest laat glijden.
Valentijn, oh wat haat ze die dag. Die commerciële feestdag. Mama zei dat het die dag alleen nog maar om de spullen die krijgt gaat en niet meer om de liefde waarvoor het vroeger wel bedoeld was. Alsof je de rest van het jaar niet mag laten merken dat je erg veel van iemand houdt.
Iedereen vindt dat je de liefde tenminste één keer per jaar moet vieren. Het liefst op veertien februari.
Maar wat valt er te vieren als je op die dag geen vriendje meer hebt? Als je er überhaupt al één hebt? Nee, Valentijn is niet aan haar besteed.
“Ivy kom je?” Een jongen van een jaar of tien glimlacht lief naar de jonge, onzekere Ivy. Hij steekt zijn hand uit naar Ivy, die zijn handje wat onwennig vastpakt.
“Waar gaan we heen, Marco?” De onzekerheid is duidelijk te horen in de stem van het jonge meisje. “Dat zul je wel merken!” glimlacht het jongetje mysterieus.
Hand in hand lopen de jonge kinderen door het kleine open bosje heen. Plots stopt het jongetje dat naar de naam ‘Marco’ luistert met lopen en laat Ivy’s handje langzaam los. Het lichtblonde meisje kijkt vreemd op naar haar zwartharige klasgenootje wanneer hij neerhurkt voor een hoopje sneeuw.
“Marco, wat doe je?” Haar stem rilt. Hij negeert haar en gaat rustig door met waar hij mee bezig is.
Hij gaat weer staan terwijl hij iets in zijn handen houdt.
“Marco, wat heb je daar?” De angst die de kleine Ivy zojuist had, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Haar nieuwsgierige kant neemt het nu van haar over.
Marco draait zich om en kijkt haar blozend aan. Eén van zijn voetjes laat hij over de sneeuw glijden.
“Omdat rozen zo onpersoonlijk zijn en jij net als dit sneeuwklokje uniek bent…,” hij stopt even met praten, “Ivy, zou jij mijn Valentijn willen zijn?” Hij haalt een sneeuwklokje achter zijn rug vandaan terwijl hij geduldig wacht op antwoord van het onzekere meisje. “Ja heel graag!” Vrolijk neemt ze het winterbloemetje over.
“Ivy!” De stem van Marco laat haar opkijken van haar flashback. “Ivy, schat, kom alsjeblieft naar binnen voor je kou vat!”
Een rukwind steekt op.
Ivy glimlacht even. “Ik kom zo,” antwoord ze rustig.
Haar hand brengt ze met veel zorgvuldigheid naar de steel van het sneeuwklokje en buigt deze iets naar rechts waardoor het steeltje knakt.
Ze staat rustig op en stapt kalm door de sneeuw.
Ze opent de schuifdeur en stapt naar binnen. Meteen overvalt de warmte haar. Ze rilt.
Een warme deken wordt over haar schouders gelegd. De schuifdeur wordt gesloten.
Met een dampende mok chocolademelk en een dekentje om haar lichaam, zit Ivy op de bank van de knusse woonkamer.
“Waarom ging je nou met dit weer naar buiten?” Marco kijkt Ivy aan. Ze glimlacht even naar hem terwijl ze hem het sneeuwklokje geeft. “Omdat rozen zo onpersoonlijk zijn en jij net als dit sneeuwklokje uniek bent…” Ivy kijkt Marco met een betoverende glimlach aan. “Wil je mijn Valentijn zijn, Marco?” De zwartharige jongen kijkt zijn vriendin glimlachend aan. “Natuurlijk wil ik je Valentijn zijn.” Hij neemt haar lachend in zijn armen. Ivy lacht en drukt een kusje in zijn nek. “En dan te bedenken dat ik altijd zo’n hekel had aan Valentijn…”
Reacties:
wauw,
goed geschreven man!
x