FanFic.nl

Voetbalschoenen & Naaldhakken

Hoofdstuk 3

Meera:
Pfoe! Het had even geduurd -eerst door de duwende fans, dan kaartjes showen, stoeltje met goed zicht vinden- maar eindelijk zaten ze. Het bleef nog steeds een vraag waarom mensen naar zo'n stadion toegingen, want volgens Meera was het beeld op de televisie een heel stuk beter dan zo vanaf de tribune. Goed, ze kon dan nog wel ontcijferen dat die kleine poppetjes mensen waren en ze zag ook wel wie de voetballers waren door de nummers op hun rug -alleen moest ze dan nog kijken welke nummer bij wie hoorde- maar op de televisie zag je die poppetjes tenminste van dichtbij. En ze lieten herhalingen zien van de goals en overtredingen, hier moest je goed opletten want voor je het wist speelden ze alweer verder. In het begin toen de spelers nog niet op het veld waren gekomen had ze haar vader gevraagd waarom ze in hemels naam de wedstrijd niet thuis op de buis konden kijken en zie hier zijn voortreffelijke antwoord: "het gaat allemaal om de spirit Engeltje, daar draait het om. We moeten ons land steunen op deze momenten en toejuichen wanneer het minder met ze gaat."
Als je hem zo hoorde zou je nog denken dat ze in oorlog waren. Meer kreeg ze niet te horen want op dat moment kwamen de gekleurde poppetjes op -Nederland in lichtblauw en Spanje in rood- en haar vader juichte z'n longen helemaal leeg.
Ze waren nu al ongeveer een half uurtje bezig en het stond nog steeds nul - nul. Soms was er wel eens een speler die helemaal naar voren vloog, maar tot nu toe werden al die "gevaarlijke" schoten tegen gehouden. Om eerlijk te zijn vond ze het nogal saai, de mensen om haar heen vonden dat duidelijk niet. God, wat waren die luidruchtig en om de minuut gillen ze zo hard dat haar oren ervan suisden. Sommige spelers kon ze nu wel ontdekken, Klaas-jan Huntelaar bijvoorbeeld en eentje die Braafheid heette. Daar moest ze eerlijk gezegd wel om lachen, die zal vast heel braaf zijn die Braafheid. Goed, misplaatste grap, maar ja dat komt ervan als ze niemand had om mee te praten. Bij de Spanjaarden was vooral ene Noyen helemaal in en í�greda ook wel, hoewel wat minder. De Spanjaarden schreeuwden het uit als één van die twee aan de bal kwamen, toegegeven ze waren goed, dat kon zelfs zij zien. Maar de Nederlanders hadden een betere verdediging, tenminste dat was wat haar vader telkens tegen zichzelf herhaalde.
Plotseling lopen alle blauwe poppetjes naar hun doel toe, ze kan hen nu niet van dichtbij zien, maar als ze dat wel kon dan zagen ze er vast verschrikt uit. Nummer twintig van de Spanjaarden kreeg blijkbaar een adrenaline shot want hij vloog naar voren en ontweek in rap tempo alle tegenstanders. Toen hij bijna volledig ingesloten was schoot hij de bal naar Noyen de spitser van hun en probeerde zo dicht mogelijk bij het doel te komen. Noyen rende naar links, want hij werd nogal achtervolgt door blauwe poppetjes en schoot daarna de bal in een mooie boog terug naar nummer twintig, die sprong omhoog met de blauwe poppetjes op zijn hielen en kopte de bal met één beweging erin. Alsof het afgesproken was kwamen de mensen aan de andere kant van het stadion omhoog en even is het één en al een rode waas aan die kant. Naast zich hoorde Meera haar vader verslagen mompelen en ze sloeg troostend een arm om hem heen.
'Ik kan gewoon niet geloven dat ze achter staan,' mompelde haar vader, vlak daarna hervatte hij zijn moed. 'Maar ze zullen ze terugpakken, engeltje, wees maar niet bang.'
'Tuurlijk, pap.' Meera antwoordde zoals van haar verwacht werd en glimlachte. 'Maar het is zo pauze en dan zal het heel druk worden daarbeneden, zal ik alvast drinken halen?'
'Hm, ja is goed.' Haar vader zat al weer met zijn gedachten bij de wedstrijd. 'Maar blijf niet te lang weg, anders mis je alles nog.'
'Zal ik doen, paps. Ben zo terug,' ze wuifde nog een beetje en liep één van de gangen in. Ah, eindelijk van het eeuwige gejuich af, wat een verademing. Het was niet zo dat ze voetbal hí¡í¡tte, ze snapte alleen niet waarom de mensen zo hysterisch werden als een paar mensen het speelden. Neem nou haar vader, die valt elke keer bijna bewusteloos neer als Nederland verliest, of PSV, zijn favoriete club. En haar broer was ook al zo erg, maar hij uitte het op een andere manier, namelijk zo: als Nederland won dan slaakte hij een oerkreet en bouwde hij een feestje samen met zijn vader in het huis en als ze verloren, tsja... dan was hij zeker vier dagen niet normaal aanspreekbaar. Kijk dí¡t vond ze dan weer overdreven, maar goed ze had ermee leren leven. En ze gunde het haar vader, na haar moeders dood is het enige waar hij zich nog enigszins voor interesseerde voetbal. Misschien omdat het echt een mannen-ding was -niet dat meisjes niet kunnen voetballen of zo, maar over het algemeen. Hij werd niet herinnert aan zijn vrouw als hij voetbal keek. Meera kon er aan de ene kant niet mee omgaan, ze wilde zo graag dingen weten over haar moeder tot de kleinste details. Ze wilde de herinneringen opslokken en voor altijd bewaren. Maar haar vader en broer wilden het juist niet over haar hebben, ze konden er niet over praten zonder gek te worden. Dat begreep ze niet, 's nachts als ze in bed lag en het beeld van haar moeder tevoorschijn wilde halen lukte het niet en dat was waar zij bang voor was: haar moeder vergeten.
Somber liep ze naar de bar toe waar een vrouw naar haar toe gesneld kwam.

Reacties: