FanFic.nl

Bite [Vamps]

Bill [18]

De deur slaat dicht. Ik druk mijn gezicht tegen het glas van het raam en probeer in het duister te zoeken naar een bewegende contour.
De koplampen van Huyens auto springen aan, de binnenkant wordt verlicht door de lampjes in het dak. Huyen zit aan het stuur, een beetje slaperig maar netjes aangekleed, Tom met opengesperde ogen en in pyjama naast hem op de passagiersstoel.
Ik blijf kijken tot ik me werkelijk besef dat ze weg gereden zijn, zo’n half uur geleden. Geeuwend laat ik me van bed glijden, trek mijn kamerjas aan en prutsend met het touw rond mijn middel verlaat ik Toms kamer. Op de gang staat Nancy, met in haar ene hand een kaars en in de andere een blad papier.
‘Ze zijn Bill halen.’ mompelt ze, en niet veel later volgt: ‘Wie in godsnaam is Bill?’
Een klein glimlachje dwingt zich om mijn lippen en ik loop haar voor de trap af, terwijl ik haar zeg dat Bill Toms tweelingbroer is, en dat de twee eigenlijk helemaal niet zonder elkaar kunnen en dat het daarom raar is dat Tom nu pas Bill gaan halen is en hem in eerste instantie niet meteen meenam.
‘Mag hij hier komen dan?’ vraagt ze. Ik draai me om en zeg lachend: ‘Dit is jouw huis, jij beslist daar toch over.’
Ze wrijft even over haar hoofd.
‘Ja. Ja, je hebt gelijk. Hmm, Nancy, mag hij hier komen dan?’
Gniffelend loop ik de woonkamer in en laat me in een zetel zakken. Ik wacht tot Nancy ook zit, en kijk haar dan verwachtingsvol aan.
Ze glimlacht even en fluistert dan: ‘Wat wil je weten?’
Ik zet me in kleermakerszit en leun tegen haar aan, terwijl ik even diep nadenk. Ja, wat wil ik weten? Heel die Huyen-Nancyrelatie intrigeert me, er is zoveel dat ik zou willen weten.
‘Nou ehm, wat is het eerste dat hij je ooit vroeg?’
‘Waarom ik Nederlandse boeken las, denk ik. Als ik me niet vergis.’ mompelt ze en roffelt met haar vingers op haar bovenbeen.
‘Nederlands?’
‘Ja, ik kom uit Nederland.’
‘Oh.’ mompel ik en krijg op dat moment een gedachte in mijn hoofd. Als ze al dí¡t hebben gedaan, dan hebben ze zeker ook al dí­t gedaan.
‘Nancy, als jij al euhm, jeweetwel, hebt gedaan met Huyen. Dan heb je toch zeker ook al gekust?’
‘Meer dan eens.’ zegt Nancy en strekt haar armen, vouwt ze om haar romp en lacht. ‘Ik herinner me mijn eerste kus nog als de dag van eergisteren.’
‘Eergisteren?’
‘Gisteren is zo cliché.’
En van zodra ze begint te vertellen, lijkt het wel als een film die zich afspeelt voor mijn ogen, het prachtigste verhaal dat nooit op papier is verschenen. Ik beland in het verhaal van Nancy als een vage geest, die alles van de zijlijn meemaakt.
‘We moesten samen een opdracht doen voor Geschiedenis, en we besloten dat bij mij thuis te doen, omdat mijn vader zich nooit moeide met wat ik deed en mijn moeder chefkok was en daarmee bijna altijd moest werken. Maar toen we bij mij thuis aankwamen, zaten allebei mijn ouders beneden aan de tafel. Dus we trokken naar mijn slaapkamer. We gingen op mijn bed zitten en legden boeken en papier en pennen en eigenlijk nog heel veel meer overbodige rommel op de sprei. Gelukkig had ik een tweepersoonsbed, anders hadden we het er nooit allemaal opgekregen.’
Ze zwijgt eventjes en ik maak gebruik van die onderbreking om gemakkelijker te gaan zitten.
‘Twee uurtjes later waren we al klaar, en Huyen moest nog niet naar huis. Dus borg ik alles op en sprong weer naast hem op bed. Ik zat echt vreselijk dicht, en stiekem vond ik dat helemaal niet erg. Hij op dat moment ook niet, denk ik. Huyen heeft nooit echt veel liefde mogen ondervinden, dus ik denk dat hij het toen wel aangenaam vond. Maar, ik zeg al twee keer ‘denk ik’, want ik kan het natuurlijk niet zeker weten. Dus, we zaten naast elkaar. En, hij wou net iets vragen toen ik mijn hand op die van hem legde. Hij keek geschokt op, maar ik glimlachte alleen maar.’
Ik zie hoe ze op haar lip bijt, waarschijnlijk beleeft ze de herinnering nu zo intens dat ze amper nog doorheeft dat ze eigenlijk hier bij mij is, heel wat jaren later.
‘Hij trok zijn hand niet terug, en dat vond ik reden genoeg om het daar niet bij te laten. Ik vleide me tegen hem aan en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Voorzichtig bracht hij een arm om mijn schouder en streelde zachtjes door mijn haar. Hij rook geweldig. Dat doet hij nog steeds. Ik weet niet wat het is, wat het was, maar het gaf me een vreemd gevoel van roekeloosheid. Alsof het allemaal toch wel goed zou komen. Dus wurmde ik me op zijn schoot, klemde mijn benen om zijn middel en mijn armen om zijn nek.’
De rest van het verhaal gaat op in een ronkende motor. Dat geluid valt al snel weg, wordt vervangen door klappende deuren en voetstappen. Iets van een tien seconden later wordt er op de deur geklopt.
‘Oh, wat jammer.’ zegt ze beteuterd en staat recht. Ik vind het ook zo jammer. Ik had graag meer gehoord. Of haar ouders er iets van gemerkt hadden, wat Huyen deed, of ze wel echt gekust hebben.
Nancy, gevolgd door Huyen en de tweeling, schuifelt weer naar binnen. Ik zwaai even naar Bill en klop op het plekje naast me terwijl ik naar Tom kijk.
Hij schuift naast me op de bank en legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Op een nauwelijks hoorbare toon fluistert hij dat Huyen Bill al heeft ingelicht. Over alles. En dat hij het pas geloofde toen hijzelf het bevestigde.
‘Ach, jij geloofde het ook niet van de eerste keer.’ lach ik maar zie dan dat Tom slaapt.
Wat schattig. Zijn mond een klein stukje open, zijn ogen gesloten, zijn cornrows rond zijn nek als een sjaal.
‘Nu ben je toch niet bang van me?’ richt ik me tot Bill.
‘Oh nee, helemaal niet. Nou goed, een beetje dan.’ lacht hij en komt aan mijn andere kant zitten en legt zijn hoofd op dezelfde manier als zijn tweelingbroer tegen mijn schouder.

Reacties: