FanFic.nl

Delirium (4-shot)

1

Ik kijk nog maar eens op mijn horloge. Hoelang zit ik hier nu eigenlijk al? Dit duurt me echt veel te lang. Misschien kan ik maar meteen terug naar huis gaan.
‘Hoelang zit jij hier al?’, ze kijkt even naar mijn horloge en staart dan recht terug in mijn ogen. Nieuwsgierig.
‘Een dikke drie kwartier.’
Ze lacht, alsof ze begrijpt wat ik bedoel en buigt zich wat dichter naar me toe om buiten de gehoorafstand van de verpleegster te blijven, ‘Een goeie raad? Geef het op.’
Ik kijk haar vragend aan en ze antwoordt met een prachtige glimlach. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar als de verpleegster mijn naam afroept draai ik abrupt mijn hoofd. Ik knik om haar te laten weten dat ik kom, grijp mijn spullen samen en kijk nog even op om nog een paar seconden van haar verschijning te genieten.
Mijn ogen glijden doorheen de hele gang. Vreemd. Ze is nergens te bespeuren. Ik kon zweren dat ze net nog naast me zat. Tevergeefs probeer ik me te herinneren wat voor schoenen ze aanhad, misschien moest ik het wel gehoord hebben?
‘Meneer Schäfer?’, mijn naam komt een beetje ongeduldig uit haar mond. Ik aarzel nog even maar draai me dan toch om en volg haar naar het einde van de gang. Wanneer ik binnen stap zit de dokter ongeduldig op me te wachten.
‘Zo zo, opgehouden?’ Ik krijg zelf geen tijd om te antwoorden. Hij staart me boven mijn dossier aan, slaat een zucht en legt de map neer. ‘Je resultaten zijn terug.’
Alles wordt zwart.

‘Zo ben je terug?’
‘Wat?’
Ze staart me een beetje nieuwsgierig aan. Wat was dat van die resultaten?
‘Je leek even ver weg.’, ze zwaait licht met haar hand voor haar gezicht. Had ze net geen rood vestje aan?
‘Ja.’, antwoord ik dan maar. ‘Waar was je naartoe?’
‘Wanneer?’, ze trekt één wenkbrauw op en kijkt me vragend aan.
‘Net, toen die verpleegster -’ ik wil over mijn schouder wijzen maar als ik me omdraai kijk ik recht in het gezicht van de treinconducteur.
Ik kijk haar terug aan, wat is hier aan de hand? Met mijn hand ga ik door mijn haar terwijl ik hardnekkig probeer om te ontdekken wat er in tussentijd is gebeurt.
‘Gaat het wel?’, ze raakt licht mijn knie aan. Ik schrik op, voel een schok door me heengaan en kijk haar ontzet aan. Snel trekt ze haar hand weg en mompelt excuses. Ze stapt of zodra het toestel tot stilstand komt en maakt zich uit de voeten.
‘Vervoersbewijs meneer?’
Verbazingwekkend houd ik een ticket in mijn handen. Dit is niet meer normaal. Hoe heb ik dit klaargespeeld? Mensen staren me langs alle kanten aan. Het is eigenlijk een normale zaak, aangezien ik de drummer van Tokio Hotel ben, maar dit voelt anders. Als ik terugkijk staren ze weg, net alsof ze me geen slecht gevoel willen geven. Ik ben toch nog steeds de drummer van Tokio Hotel, niet? Twijfel stijgt omhoog door mijn aderen en slaat rond mijn hart. Ik probeer wanhopig een venster te zoeken waarin ik me tenminste kan spiegelen. Om toch maar iets te weten te komen over mezelf.

‘Gustav? Haal je voeten van het tafeltje.’ Mama passeert en duwt mijn voeten uit de weg. ‘Voor de zoveelste keer vandaag.’ Mompelt ze er nog achteraan. Ik grijns gewoon en kijk verder naar mijn programma. Niets interessant, maar dit is beter dan wat doelloos rondlopen met de jongens. Die doen toch niets anders dan onnodige commentaar geven op alle vrouwelijke personen die ons passeren. Bill ergert zich er ook aan, maar hij gaat nu eenmaal overal mee naartoe met zijn broer. Net goed dat ik die verplichting niet heb.
‘Gustav!’
Ik schuif met een zucht mijn voeten opnieuw van het tafelblad en kan nog net een klap tegen mijn achterhoofd ontwijken. Het programma gaat intussen over het verschil tussen varkens met en zonder stress. Wat een zever. De onderzoekers testen het verschil tussen biggen die de speentijd volledig uitdoen en biggen die vroegtijdig gespeend zijn. Die laatste worden na amper twee tot vier weken bij hun moeder weggehaald en houden daar een trauma aan over.
‘Mam?’
‘Wat jongen?’
‘Denk je dat Bobby vroegtijdig gespeend is?’
‘Gustav, alsjeblieft. Houd je bezig met iets nuttig.’
‘Wat? Dat zou haar angst voor water verklaren. Kijk.’
Een gezonde big weet perfect waar het platform is in een ondiep zwembad. Een gestreste big kan het echter niet onthouden en panikeert al bij een enkel druppeltje water.
Oh ja, je leest het niet verkeerd. Onze hond noemt Bobby, maar na een jaar kwamen we erachter dat het eigenlijk een meisje was. Een Bobbientje dus.
‘Nee? Denk je niet dat het kan?’ ze staat me met één opgetrokken wenkbrauw aan te kijken van in de keuken. Ik zie haar zo denken dat ik een hobby moet zoeken.
‘Misschien heeft ze gewoon een trauma aan water omdat jij haar op de eerste dag in het zwembad hebt laten vallen.’
‘Kan ook…’ Komt er stil uit, dat was ik al vergeten. Ik hoor haar lachen en verander snel van zender.

Reacties: