FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 3

Traag opende Gitte haar ogen. Ze rekte zich uitgebreid uit en graaide naar haar gsm. Geen nieuwe berichten. Dat was altijd het eerste waarnaar ze keer 's ochtends. Achteloos gooide ze het toestel terug op haar nachtkastje. Ze had een vreemd gevoel, alsof ze iets belangrijks over het hoofd zag. Maar wat?
Naast haar zoemde haar telefoon. Ha, toch niet de hele wereld was vergeten dat ze bestond!
Wat een opluchting.
“Bericht ontvangen. Zaterdag 14 november 2009.”�
Wacht eens even, zaterdag? Za-terdag? Zater-dag? Plots kreeg ze een vreemd, zeurderig gevoel in haar buik, alsof het haar wou herinneren aan wat ze vergeten was.
Ze opende haar bericht.
“Klaar voor D-day? Jake.”�
Hoe kon ze dat nu vergeten? Zelfs het langzaam wakker worden en het vroege tijdstip van de dag waren hier geen excuus voor.
Hoe kon ze nu vergeten dat ze vanavond moest optreden voor duizenden mensen, terwijl ze dat nog nooit had gedaan? Waar dacht ze trouwens aan toen ze ha d toegestemd voor dit alles? Het nare gevoel in haar buik werd versterkt, als ze dacht aan wat haar nog te wachten stond. Oké, ze mocht twee fantastische jurkjes draken, en dat maakte al veel goed, maar niet alles. Ze kon straks vallen. Ze kon de ene valse noot na de andere zingen. Ze kon tomaten en rotte eieren naar haar hoofd gegooid krijgen en die restjes konden dan op haar nieuw kleedje druipen.
Voor er nog meer walgelijke ideeën in haar opkwamen, hief ze zichzelf uit bed en liep ze slaapdronken de trap af.
Daar zat haar moeder te ontbijten aan de kleine keukentafel. Hun huis riep bij Gitte het gevoel op alsof ze in een loft stond. De woonkamer grensde aan de eetkamer, en daar had je dan weer zich op de keuken. Ze woonde er ontzettend graag.
“Goed geslapen?”� vroeg haar moeder, maar zonder op antwoord te wachten, ging ze verder: “Papa is koffiekoeken gaan halen voor hij naar zijn werd vertrok.”�
Ze schoof de schaal voor zich uit, zodat Gitte er ook eentje kon nemen. Ze ging zitten op een witte barkruk en begon met lange tanden aan een verse chocoladekoek. Ze had honger, en ze moest 's ochtends ontbijten, maar ze kreeg amper een hap door haar keel. Het leek alsof er iets enorm, rechthoekig en droog in haar keel zat, dat al het voedsel leek te blokkeren.
“Ben je zenuwachtig?”� vroeg haar mama.
“Mmm...”� mompelde Gitte. Natuurlijk was ze zenuwachtig, maar ze bracht dat niet graag onder woorden.
“Maak je maar alvast klaar, voor Natalie op de stoep staat en jij je tanden nog moet poetsen.”�
Zonder nog iets te zeggen, nam ze een appel uit de fruitschaal en liep de trap op, om te douchen en zich aan te kleden.

Een uurtje later zat ze op de fauteuil in haar woonkamer. Ze had er een uitzicht op de straat, waar ze verwachtte Natalie's ouders snel te zien verschijnen.
Het was één uur en ze zou zo moeten gaan toekomen, maar alhoewel Natalie graag altijd op tijd kwam, lukte het haar niet vaak.
Ze graaide al naar de dvd-box van seizoen 1 van 'Gossip Girl', die haar zinnen misschien wat zou doen verzetten, toen ze de grijze Picasso van Natalie de straat zag inrijden.
Op Nate Archibald kwijlen deed ze wel een andere keer. Ze voelde weer een steek in haar maag als ze dacht aan wat haar nog allemaal te wachten stond.
Ze opende de voordeur, schoof haar tas over haar schouder en plukte haar jas van de kapstok.
“Mam, ik ben weg!”� riep ze en ze keek nog even in de spiegel.
“Succes, Git!”� riep haar moeder en ze keek haar nog even sentimenteel aan, voor ze de deur achter zich toe trok. Haar ouders zouden pas later komen. Ze hielden niet zo van al die drukte, maar wouden Gitte's eerste optreden voor geen geld van de wereld missen. Misschien vooral omdat ze beseften dat Gitte dit helemaal niet kon, en het bij die ene keer zou blijven.
Ze stapte in bij Natalie op de achterbank en wuifde nog even naar haar mama.
“En? Klaar om als klein meisje op zo'n groot podium een liedje te zingen voor enorm veel mensen, die allemaal -”�
Gitte onderbrak Natalie. “Ja, ja, zwijg maar al.”�
Dat kwam er misschien iets meer kortaf en botter uit dan ze het bedoelde, maar haar zenuwen stonden strak gespannen. Nu al.
“Sorry dat ik onze superster onderbreek.”� grinnikte Natalie. Gitte keek haar vijandig aan en Natalie keek uitdagend terug.
De rit verliep zwijgzamer dan anders als ze met Natalie in de wagen zat en Gitte voelde van alles in haar buik rommelen.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij de concertzaal. Het Sportpaleis. Ze had nooit gedacht dat ze hier ooit zou staan, nog minder dat ze dat zou doen op zo'n jonge leeftijd en al helemaal niet dat ze hier voor haar eerste optreden al zou staan.
Natalie's vader toonde het pasje en ze reden door naar de parking, waar al enkele Mercedes' stonden en zelfs een tourbus van één of andere groep.
Ondertussen was al bekend dat onder andere Big Ali, Jasper Erkens, Jamelia, Natalia, Das pop, Nailpin en the Veronica's er zouden optreden. Er was ook een suprise-act, waarover al dagen werd gespeculeerd op het internet.
Als die allemaal op de afterparty zouden zijn, zou Gitte haar ogen uitkijken!
Ze ademde wat verse lucht in en keek om zich heen. Het zou geweldig zijn als dat haar zou kalmeren, maar dat deed het niet.
“Kom nu toch!”� klaagde Natalie en ze trok aan haar arm.
“Wordt jij nooit zenuwachtig?”� vroeg Gitte knorrig.
“Oh, jawel, als ik een toets afleg. En zeker als ik een toets terug krijg. Maar eigenlijk is dat nooit nodig, aangezien ik altijd goeie punten heb. Hier met ik toch niet zenuwachtig voor zijn? Jij, daarentegen!”�
“Jij gaat ook zowat half Hollywood zien op één avond, hoor, en nog belangrijker: zij gaan jou zien.”�
“Ja, en? Zie ik er niet fantastisch uit, misschien?”� lachte Natalie. Ze was zelfzeker, maar had helemaal geen dikke nek door haar vriendelijke uitstraling en haar lach, die altijd aanwezig was.
Intussen hadden ze de backstage-ruimte bereikt. Er waren al enkele visagistes druk met potjes aan het rammelen. Ze gunden Gitte geen blik waardig.
“Wow, vriendelijkheid staat blijkbaar niet op het lijstje van vereisten om sterren te schminken.”� zei Natalie, geïrriteerd door zoveel negatie.
Eindelijk merkte één van die visagistes hen op.
“Aha! Jij bent waarschijnlijk die nieuwe.”� zei ze hooghartig. Ze had pikzwart, golvend haar, een schoonheidsvlekje op haar wang, dat ze extra in de verf leek te willen zetten, en een varkensneusje.
Natalie keek haar geschokt aan.
“Ja, en die nieuwe -”� begon ze, extra nadruk leggend op dat laatste woord, “heeft nu waarschijnlijk al meer geld op haar bankrekening en ervaring op haar palmares staan dan jij ooit zal hebben.”�
Ze keek even hooghartig terug, maar de visagiste liet zich niet van haar stuk brengen en trok aan Gitte's arm.
“Euh, is het niet wat vroeg om al te beginnen aan mijn make-up? Ik weet nog niet eens waar mijn kleren liggen en -”� begon ze.
“Tut, tut, er is veel werk aan jou.”� antwoordde de visagiste ongeïnteresseerd in haar uitleg.
“Ik denk eerder dat haar capaciteiten ondermaats zijn, en dat ze nog niet weet wat ze met je gezicht gaat uitsteken.”� zei Natalie luid. Luna, haar moeder, gaf haar een schop en wierp haar een strenge blik toe.
“Wat? Als ik de waarheid al niet meer mag zeggen...”� mompelde ze. Dat was het laatste wat Gitte hoorde, voor de visagiste haar in een stoel duwde en de rammelende potten haar rond de oren gierden.

Gitte tikte met haar voet op de onderkant van de stoel waarin ze zat. Het was kwart na tien. De TMF-awards waren zo'n drie kwartier geleden van start gegaan. Zij moest op om half elf.
Ze keek in de spiegel. Haar lange, bruine haar was bewerkt met losse krullen en ook al had Gitte nu een nog grotere hekel aan de visagiste - die Valérie bleek te heten -, ze had haar werk wel goed gedaan. Ze had Gitte lichte smokey eyes aangemeten, met een transparante gloss en ze had van alles op haar huis gesmeerd om hem mooi egaal te maken.
Het was iets wat ze zelf nooit zou uitproberen en ze zou het waarschijnlijk ook niet kunnen, maar het was mooi. Ze had haar paars kleedje aan, en haar blik was eerder onzeker dan opgewonden om wat er allemaal stond te gebeuren.
“Ah, hier zit jij!”� riep een bekende stem achter haar. Jacob. “Ben je er klaar voor?”�
“Nee.”� lachte Gitte trillerig.
“En dat vindt je grappig?”� vroeg hij onzeker.
“Nee...”� antwoordde ze, maar ze moest nog harder lachen. Daar had je het al. Als ze zenuwachtig werd, kreeg ze de slappe lach. Niet zoals de meeste mensen die kregen, maar echt met knorrige geluiden en ademloze toestanden.
“Kalm, kalm, Anneleen weet wie de special guests zijn. Ze heeft ze net zien lopen.”� probeerde hij, maar Gitte was niet te stoppen. Ze onderbrak haar lachbui alleen even om te vragen: “Is Anneleen hier dan ook?”�
“Ja, we moeten later op de avond ook een award uitreiken met z'n drieën, weet je wel?”�
Hij leek met de minuut meer te twijfelen aan Gitte's geestelijke gezondheidstoestand.
“Een award uitreiken? Juist, ja, dat wist ik nog wel.”� lachte Gitte.
“Wil je niet weten wie de special guests zijn?”� probeerde Jacob nog eens.
“Ja, vertel maar.”� zei Gitte. Op haar gezicht was enkel nog een nerveuze glimlach te zien.
“Zo onenthousiast heb ik je nog nooit gezien. Dat zullen die drie miniatuur-versies op je kamer niet leuk vinden. En al die posters...”� antwoordde Jacob.
Gitte's mond zakte open.
“Komen de... gaan... komen de Jonas Brothers?”� vroeg Gitte geschokt.
“Eigenlijk zijn ze er al.”� lachte Jacob breed.
“Dat moest je echt niet zeggen.”� panikeerde Gitte. Haar grote idolen zouden haar eerste optreden bijwonen.
Oh, my God!
“Aaaaaah! Gitte, je gaat het niet geloven!”� riep Anneleen, die net was binnengekomen.
“Ik weet het al, de Jonas Brothers zijn hier!”� schreeuwde Gitte.
“Wow, jij bent ook een trage, dat weet ik al uren. Nee, ik heb Joe gezien!”�
Gitte had het niet meer. Deze dag op zich was al geweldig, en nu liepen hier ook nog eens drie grote wereldsterren rond.
“Waar heb je hen gezien?”� vroeg Jacob wantrouwig, alsof hij eraan twijfelde of ze uit hun tourbus zouden komen, voor ze moesten optreden.
“In de ruimte waar de afterparty wordt gehouden straks.”� zei Anneleen, alsof dat overduidelijk was.
“Daar ben ik ook geweest, Anne.”� begon Jacob fijntjes. “Dat was niet jullie geliefde Joe, maar Sean D'hondt.”�
Hij lachte triomfantelijk en Anneleen keek hem ontzet aan.
“Jij moet ook al mijn dromen verpesten, hé.”� zei ze zeurderig en ze keek hem zuur aan.
“Tempo, tempo! Jullie moeten op!”� riep een medewerkster.
“Maar... ik heb... Nu al?”� riep Gitte haar na, maar ze was uit het zicht verdwenen, voor de woorden haar bereikten.
“Komaan, Gitte. Jij, van alle mensen die ik ken, kan dit.”� zei Jacob en zijn bruine kijkers boorden zich in de hare, op een manier dat haar ogen door de zijne gevangen werden, en ze wel naar hem moest kijken.
“Moet ik de speech nog eens herhalen, die jij nota bene hebt opgedreund op de dag van de auditie? Ik heb je horen zingen, en het klinkt prachtig. Het klinkt altijd prachtig. Je zal dit geweldig doen, echt waar. Ik geloof in jou.”�
Hij gaf haar een korte knuffel, en voor het eerst die avond voelde Gitte zich weer iets meer op haar gemak. Het voelde bijna alsof ze gewoon op de set stond en met Jacob wachtte op hun beurt om op te komen. Hij trok haar zachtjes mee aan haar arm, en ze liet zich gewillig meevoeren. Jacob had gelijk, ze moest minder aan zichzelf twijfelen. Ze kon dit!
Anneleen riep hen nog na: “Yes, you can!”� en toen haastten ze zich op het podium.
Onderweg kwam ze Natalie nog tegen. Die stak haar duim omhoog en daarna liepen ze weer verder. Het was alsof alles haar als in een roes voorbij ging. In de verte hoorde ze gejuich, handgeklap en het feestgedruis van mensen die ze onmogelijk van elkaar kon onderscheiden. Het was één grote mensenmassa die stond te joelen, en elke kreet werd duidelijker, naarmate ze dichter bij het podium kwam.
En dan was ze er. Enkel één stap die haar scheidde van de backstage-ruimte, waar ze niemand was, en het het podium, waar ze Jasmien, een popidool, was.
Een klein duwtje op haar rug herinnerde haar eraan dat Jacob ook nog achter haar stond. Automatisch zette ze een stapje naar voor, waardoor ze op het podium terechtkwam, en geen tijd meer had om na te denken. Het was groter, beter en meer dan ze verwacht had. Een groter podium, meer volk en een beter totaalplaatje dan ze elke nacht opnieuw weer had gedroomd.
Elk gezicht afzonderlijk staarde naar haar, en tegelijk was het één grote mensenmassa die allemaal zo op elkaar leken.
Haar hart klopte als een bezetene en haar ademhaling ging onregelmatiger tekeer dan hij ooit gegaan was. Even dacht ze dat ze het niet zou kunnen. Ze was hier gewoon niet voor gemaakt. Natuurlijk kon ze acteren, zich een rolletje aanmeten. En natuurlijk kon ze een CD inzingen, zonder stress.
Maar live zingen voor een uitbundig publiek dat geen tweede kansen kende, was nu eenmaal nog iets geheel anders.
Maar toen de eerste noten van de muziek begonnen te spelen, leek dat haar standpunt helemaal te veranderen. Door een verandering van spotlights zag ze nog maar alleen de voorste rijen van het publiek. De muziek drong tot haar door. Dit was gewoon acteren. Ze waren niet meer Jacob en Gitte. Ze waren Sean, de meedogenloze rockster, en Jasmien, het gevoelig meisje, dat bij Sean toch wel iets los weet te maken. En dat uitte zich ook in het liedje. Na Jacob's eerste strofe zette zij de tweede in. Haar stem klonk helder en de woorden kwamen er vlot uit. Natuurlijk bonsde haar hart nog vijf keer sneller dan anders, maar door de adrenaline en het plezier dat ze eraan beleefde, voelde ze dat niet eens.
Ze had dit nooit verwacht, maar ze genoot er ook echt van. En het publiek leek dat ook te doen. Vrolijk shaketen ze mee met 'de nieuwkomers'.
Zelfs haar danspasjes liepen mooi gelijk met die van Jake. De laatste noot werd zo lang mogelijk uitgerekt en dan was het liedje afgelopen.
Al haar zenuwen leken verdwenen en ze zwaaide nog even naar de bomvolle zaal. Jacob volgde haar voorbeeld en samen sprongen ze het podium af. Ze was nog maar een seconde bekomen van alle drukte of Natalie sprong al rond haar nek.
“Je deed het zo goed, Git! Je was echt geweldig, ik weet niet waarom jij zenuwen had!”� riep ze. De woorden kwamen recht uit haar hart en het complimentje deed Gitte deugd.
Ook Anneleen kwam erbij staan.
“Jullie waren subliem. Wie hier vanavond niet was, heeft iets gemist!”�
Ze hief haar twee handen op, om een dubbele high five uit te voeren. Grinnikend keken Gitte en Jacob elkaar aan en beide sloegen ze met één hand op Anneleens hand.
“Ik heb er wel dorst van gekregen.”� klaagde Jacob.
“Ik ga wel drank halen.”� zei Gitte opgewekt. “Wat willen jullie drinken?”�
Terwijl de rest nadacht, keek ze snel even naar de hal, die leidde tot de bar. Nu ze had vernomen dat de Jonas Brothers hier waren, moest ze hen zien. Zo'n kans kreeg ze nooit meer! Niet dat ze iets zou durven zeggen, maar weten dat ze op zo'n vijf meter afstand van haar stonden, was al meer dan voldoende.
De rest had blijkbaar gekozen.
“Doe mij maar een biertje.”� zei Jacob.
“En voor mij een passoa. 't Is niet alle dagen feest, hé.”� antwoordde Anneleen.
“Mijn ma zei dat ik geen rode wijn mocht, maar over witte wijn heeft ze niets gezegd!”� grijnsde Natalie.
“Goed, een biertje, een passoa en een rode -”� begon ze, tot Natalie haar onderbrak en uitdrukkelijk schreeuwde: “Een wit wijntje!”�
“Volgens mij ben je nu al dronken.”� lachte Gitte. “Maar goed, ik ben weg!”�
ze stond op van haar plaats en liep de gang door. Ze passeerde Natalie, die vriendelijk naar haar lachte. Ze glimlachte terug. De geruchten dat de roem naar haar hoofd gestegen waren, klopten dus ook niet.
Aan het einde van de gang was er geen deur, maar wel tientallen parels aan draden die naar benden gingen. Gitte stapte er - met veel gerinkel - door, en kwam zo in de backstage-ruimte terecht. De lichten waren er gedempt, de bar stond helemaal aan het einde van de grote ruimte en in het midden ervan hing een grote discobal.
Het logo van de TMF-awards ging in grote, zilveren letters aan de muur. Al enkele vroege feestvierders stonden in het midden van de dansvloer hun beste dansmoves boven te halen.
Gitte ging naar de bar en bestelde haar drankjes. De barjongen keek haar even bevreemd aan. Voor hij haar de verkoelende drankjes gaf, vroeg hij: “Ben jij wel al zestien?”�
Hij liet zich duidelijk niet van de wijs brengen. Gitte gromde. “Natuurlijk ben ik zestien.”�
“Ik zou je graag op je woord willen geloven, maar zo werkt dat hier niet.”�
Dit was een verloren zaak. Ze had haar identiteitskaart niet bij, en zonder zou ze niets krijgen. Waarom leek ze toch zo jong voor haar leeftijd?
“Zal ik de cola dan maar al inschenken?”� grijnsde hij breed. Het was niet onvriendelijk bedoeld, en Gitte wist ook wel dat hij ook maar gewoon zijn job deed.
Opeens kwam er een loopjongen tevoorschijn, die overduidelijk hun gesprek had opgevangen. Hij hield een zware bak bier in zijn handen, waarop nog twee flessen rozige drank vervaarlijk heen en weer rolden, bij elke stap die hij zette. Het leek alsof het hem absoluut geen moeite kostte.
“Het is oké, Thomas. Ik ken dat meisje. Mijn zusje zeurt me de oren van het hoofd over haar. Het laatste feitje dat ze erin stampte, was dat ze in oktober zestien is geworden. Geef haar maar wat ze vraagt. Aan haar fantastische optreden van daarnet te horen, kan ze het wel gebruiken.”�
Hij stak zijn hand op naar Gitte. De barjongen, die dus Thomas heette, knipoogde en zei: “Je hebt geluk.”�
Hij overhandigde haar de drankjes. Ze wou haar portefeuille al nemen uit haar kleine tasje, toen Thomas zei: “Deze is van het huis. Eigenlijk is alles hier van het huis.”�
Goh, leuk, gratis drank!
Ze nam een flinke teug van haar kriek. Eindelijk drank! Genietend liet ze het goedje langs haar keel naar benden glijden.
Plots kreeg ze een ingeving. Ze nam een servet van de stapel, die op de toog lag. Ze schreef er haar naam op met drie kruisjes eronder. Ze gooide hem naar de loopjongen en zei: “Geef die aan je zusje en bedank haar. Zonder haar stond ik nog droog.”�
De loopjongen knipoogde en Gitte draaide zich om, met de drankjes.
Met twee glazen in elke hand loodste ze zich naar de uitgang. Ze was al bijna aan de ellenlange gang gekomen, en had nog geen druppel gemorst, tot... er iemand tegen haar op botste. De twee glazen in haar linkerhand klonken tegen elkaar. Er kletste wat bier en witte wijn over de rand van de overvolle glazen. Als in een automatisme deinsde ze achteruit, om niets op haar jurk te krijgen.
“Oh, God, sorry!”� stamelde de jongen in het Engels. Dat vond Gitte niet zo vreemd, aangezien de helft van de gasten hier internationaal was.
“Oh, het is oké, ik kan ook wel beter oppassen.”� antwoordde ze beleefd, omdat ze hier niet als een verwend nest wilde overkomen. Ze keek omhoog om te zien wie haar bijna van haar sokken had geblazen en hield haar adem in.
Voor haar stond een zwartharige krullenbol. Hij had een grijs pak aan met een witte das. Nick Jonas. Ze voelde zich trillen op haar benen.
“Hej, ik ben Nick.”� stelde hij zich voor.
“Tja, iedereen die dat hier niet weet, leeft in een grot, die afgelegen genoeg ligt om jullie hits niet te horen.”� lachte Gitte.
“Oh, help, een fan?”� vroeg hij, maar zijn blik was geamuseerd.
“Een grote.”� glimlachte Gitte. Dit was niet te geloven. Ze stond tegen nick Jonas te praten alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze shakete een beetje en de glazen botsten opnieuw tegen elkaar. Dit ging zo niet. Ze wou de glazen al op een nabij gelegen tafeltje zetten, toen Nick haar aanbood: “Zal ik anders even helpen dragen? Ik vermoed immers dat je die niet allemaal alleen gaat opdrinken.”�
Dit was te mooi om waar te zijn.
“Ja, is goed. Dan kan je zelf aan mijn vriendin uitleggen waarom haar glas nog maar halfvol is.”� stemde Gitte toe.
“Hé, niet overdrijven, hé...”� begon hij, maar hij aarzelde even. Toen besefte ze dat ze hem nog steeds haar naam niet had verteld. Niet dat dat hem waarschijnlijk iets zou interesseren, en hij kende waarschijnlijk honderden meisjesnamen, maar hij had zich voorgesteld, en dus zou zij dat ook doen.
“Oh, ja, mijn naam is Gitte.”� zei ze.
“Guitah?”� vroeg hij. Gitte moest lachen.
“Nee, Gitte. Git-te.”� legde ze uit.
“Guitah.”� zei hij, en hij leek boos op zichzelf. Ze beet op haar lip om niet te lachen. Hij sprak haar naam uit als 'guitar', het Engelse woord voorn gitaar.
“Ook al kan ik hem niet uitspreken, je hebt een mooie naam.”� glimlachte Nick. Was dat echt een glimlach?! Glimlachte Nick Jonas naar haar?
“Treed je hier op?”� vroeg hij en hij nam de twee glazen aan die Gitte hem aanreikte.
“Ja. Ik heb er net mijn allereerste optreden opzitten.”� antwoordde Gitte stralend.
“Echt?”� vroeg hij gefascineerd. “Voor of na die Jasmien?”�
Weer moest ze lachen. “Ik bén Jasmien. We zijn één en dezelfde persoon. Alleen kan je de naam van mijn alter ego wel uitspreken.”�
“Nu snap ik het! Een beetje als Miley Cyrus en Hannah Montana. Maar... ik heb je liedje gehoord. Ik zei nog tegen Joe dat je talent had. Je stem klinkt heel zuiver, weet je.”�
“Dank je wel. Van iemand als jou vind ik dat een ontzettend groot compliment.”�
Gitte voelde dat ze bloosde. Dat zou vast vloeken met haar paarse jurk.
“Hoe heb je het voor mekaar gekregen om hier je eerste optreden te mogen geven?”� vroeg hij verwonderd.
“Dat is een lang verhaal.”� lachte ze weg.
“Heb je de lengte gezien van deze gang? Ik geloof dat we tijd zat hebben.”� zei hij geïnteresseerd. Bingo, dat was het antwoord dat hij vannacht ook in haar dromen had gegeven.
“Wel, twee vriendinnen van me hebben me ingeschreven voor een auditie. Blijkbaar vonden ze me goed, want nu speel ik mee in een film. En toen hoorden ze me zingen en -”�
Gitte vertelde het hele verhaal en eindigde met een relaas over haar eerste optreden net.
“Wauw, dat is niet slecht.”� complimenteerde hij haar. Gitte grinnikte.
“Moeten jullie nog optreden?”� vroeg ze.
“Ja, als allerlaatste. Volgens mij kondig jij ons aan.”�
“Ja, waarschijnlijk wel. Met Jacob en Anneleen.”�
Ze opende de volgende deur.
“Oh, wie zijn Jacob en Anneleen?”� vroeg hij.
“Die staan voor je.”� lachte Gitte. Anneleens mond zakte open.
“Je beseft toch wel dat Nick Jonas naast je staat?”� vroeg ze geschokt.
“Oh, ja, die gozer.”� zei Natalie schouderophalend. Ze nam haar glas wijn uit zijn handen. “Dat duurde ook lang.”�
Nick keek hen niet-begrijpend aan. Gitte wou hen net allemaal aan elkaar voorstellen, toen Anneleen zei: “Dit is allemaal geweldig, maar we moeten dringend die award gaan uitreiken.”�
Ze trok aan Gitte's arm. Die draaide zich verontschuldigend om naar Nick en zei: “Als je zin hebt in nog meer saaie verhalen, zie ik je graag op de afterparty.”�
Nick lachte even en dat was het laatste wat ze zag voor ze zich naar de schemerige coulissen begaf, geflankeerd door Jacob en Anneleen.

Reacties: