FanFic.nl

Dreads and brother love don’t go together

Chapter III. Bill - Hou maar als aandenken, want mij zul je nooit meer zien!

’Alles oké?’ Vraagt Georg me dan twijfelend als hij mijn sombere gezicht ziet. Ik schud even mijn hoofd en moet moeite doen niet te gaan huilen ‘Wat is er dan?’ Vraagt Georg me medelevend. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik wil eerst wat drinken..’ Hij knikt en we lopen de gang door naar de lift. Maar als ik dan naar mijn broekzak voel merk ik dat ik mijn portemonnee niet mee heb. ‘Kut.. Geld vergeten.. Ik ren even snel terug!’ Georg kijkt me lachend aan. ‘Ach ik wil ook wel betalen hoor?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Jij hebt de vorige keer betaald, nu ben ik weer!’ Georg haalt zijn schouders op. ‘Als jij dat wilt..’ En we draaien ons samen weer om terug naar mijn kamer.

‘Je hebt ruzie met Tom of niet?’ Vraagt Georg dan. Ik knik schuldig. ‘Om het doosje..’ Georg kijkt me wat stom aan. ‘Toch niet alweer?’ ‘Helaas wel..’ Zucht ik. ‘Zeg hem dan gewoon wat erin zit!’ Ik kijk hem geschrokken aan. ‘Georg dat ik kan ik echt niet.. je weet hoe hij over .. homo’s denkt.’ En dat laatste spreek ik zo zacht uit dat ik het zelf bijna niet eens versta. ‘Je kunt het niet je hele leven voor je houden Bill!’ ‘Ja maar jij weet het toch..’ Sputter ik Georg tegen. Hij schud even zijn hoofd. ‘Hier bemoei ik me niet mee..’ Ik steek de sleutel in het slot en duw de deur open. Georg is tegen me aan aan het praten over het feit dat Gustav geen zin had om mee te gaan en dan zie ik hoe Tom geschrokken overeind vliegt.

‘Ik ben nog nooit zo bang geweest als op dat ene moment!’ Huil ik nu zo hard ik kan. Kirsten wiegt me zachtjes op en neer. ‘Waarom heb je me dit niet eerder vertel Bill.. Dan hadden we er wat aan kunnen doen.’ Ik kijk haar hoofdschuddend aan. ‘Ik dacht dat je kwaad op me zou zijn, dat je het niet zou begrijpen.’ Ze schud zachtjes haar hoofd. ‘Ik heb geen recht van spreken want ik bevind me niet in dezelfde situatie Maar ik ben niet kwaad, en ik walg niet van je, en ik probeer je te begrijpen.. echt.. Maak je daar alsjeblieft geen zorgen om. Je bent de beste vriend die ik me kan wensen, je staat altijd voor me klaar.. Dit is het minste wat ik voor je kan doen.’ Ik kijk haar even ontroerd aan. Nog meer ontroerd dan dat ik al was stort ik me weer huilend in haar armen. ‘Het spijt me zo dat ik dit niet eerder heb gezegd..’ Ik voel hoe ze me een stukje van zich afduwt. ‘Je hoeft je helemaal nergens voor te schamen.. Ik ben allang blij dat je het me vertelt! Wil je een glaasje water?’ Ik knik zachtjes en Kirsten laat me los en loopt de kamer uit om een glaasje drinken voor me te halen.

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dit zelfs aan iemand vertel. Mama begin ik nu ook weer ontzettend te missen. Haar heb ik het ook nooit durven vertellen, en ook haar heb ik al 20 jaar niet meer gezien.. Al 20 jaar lieg ik tegen mijn moeder over wat er die dag is gebeurd.. Ik heb er zo’n spijt van! Dan zie ik hoe Kirsten de kamer weer in komt lopen en me een glaasje water aangeeft en weer naast me komt zitten. ‘Maar Georg was dus de enigste die hier van wist?’ Ik knik. ‘Ik kon hem altijd alles vertellen.. We waren ontzettend eerlijk tegen elkaar en hij heeft me ontzettend vaak advies en raad gegeven.. Ik keek tegen hem op omdat hij de oudste van ons was.’ Ik neem even een slokje van mijn water. En dan ga ik met mijn gedachten terug naar hét moment wat mijn hele leven op zijn kop zette.

Tot mijn schrik zie ik dat hij het kistje open op de grond laat vallen. Ook het papiertje uit mijn dagboek dwarrelt grondwaards. Ik weet niet meer wat ik moet doen.. Ik word bang van de blik in mijn grote broers ogen.. Ze branden.. van haat. Ik kijk hem geschrokken aan en ik zie hoe hij zijn dread in zijn vuist geklemd heeft. Ik merk hoe Georg schrikt van Tom’s gezicht en zachtjes mompelt hij;’Ik kom zo wel even terug.’ Ik knik en ik sluit de deur achter hem. De tranen stromen inmiddels over mijn gezicht. Ik voel me verraden, ik ben bang.. voor mijn eigen broer.. Ik strompel met veel tegenzin naar Tom’s bed en ik ga erop zitten. Ik kijk hem angstig en spijtend aan. Dan snijdt zijn woeste stem door de pijnlijke stilte.. ‘Hoe lang al? Hoe Lang Al?!’ Godverdomme Bill geef antwoord!’ Ik kijk hem spijtend aan. Ik jank me de tranen uit mijn lichaam,.. maar ik krijg geen woord meer over mijn lippen.

‘Laat maar vieze flikker!’ Schreeuwt hij me dan toe. En hij smijt het stukje dread wat hij nog steeds in zijn vuist geklemd had in mijn gezicht. En als een gek begint hij zijn spullen bij elkaar te rapen. En nog steeds.. nog steeds kan ik geen woord over mijn lippen krijgen. Ik wil hem wel tegen houden, maar het lukt me gewoon weg niet! Tom heeft inmiddels zijn spullen bij elkaar gepakt en loopt naar de deur. Net voor hij naar buiten loopt schreeuwt hij kwaad:’Hou maar als aandenken…want mij zul je nooit meer zien!’ En hij trekt met een harde klap de deur achter zich dicht. De enige persoon waar ik echt met mijn hele hart om geef… heeft me zojuist verlaten.

Reacties: