FanFic.nl

Last Dance

<8>

Na het weekend had ze weer een gewoon slaapschema. Ze ging niet meer wandelen buiten, dat leverde toch alleen maar problemen op. Ze maakte braaf haar huiswerk op zondag toen iedereen weg was, alleen had Zara besloten Nona te pesten en toch te blijven. Dus kon ze Tokio Hotel en hun zogenaamde ‘knapheid’ nog heel de tijd aanhoren.
Maandag was ze blij dat ze lessen hadden, zodat Zara tenminste een ander gespreksonderwerp had.
Goedgeluimd liep Nona de klas van Duits in.
Free zat weer op de bureau, maar van zijn lang, bruin haar was niets meer te bekennen. Daarentegen had hij een kop bruine krullen en droeg hij kleren die in kleur met elkaar vloekten.
Dat leverde meteen een vragenberg op.
‘Mensen, rustig. Jullie krijgen heus een uitleg.’ kalmeerde hij de groep, zijn handgebaren waren vrij overbodig. Nieuwsgierigheid in combinatie met de hemel van een stem was voldoende.
‘Ik geloof in de filosofie dat het eerste liedje dat men hoort vlak na het opstaan de dag bepaalt.’
Geroezemoes vulde de klas, Free maande de klas weer aan tot stilte door boven het gefluister te komen.
‘Degene die raadt welke artiest het was, krijgt deze.’ glimlachte Free en zwaaide met de hippieketting die hij vrijdag nog om had gehad.
‘Mika!’ brulde Aaron, en kreeg tot zijn grote jolijt meteen de ketting toegeworpen.
‘En dit gaan we elke dag doen vanaf nu.’
Hij schoof van de bureau en zette zich op de stoel, haalde een boek boven en keek even door de klas. Ze waren stil, maar vragen brandden op hun lippen. Hij was nu eenmaal een rare vogel, die nieuwsgierigheid opwekte. Over een aantal maanden zouden ze toch alles over hem weten, dat moest niet allemaal tegelijk.
Hij sloeg het eerste blad om.
‘Gaat u voorlezen?’ vroeg Michael. Free knikte, sloeg nog een blad om en ging even met zijn hand over de eerste, echte bladzijde. Het was vlekkeloos, hij hield nu eenmaal van propere boeken. Hij kon zich enorm ergeren aan ezelsoren of andere dingen die een slordig persoon een boek had aangebracht.
‘Welk boek?’ Het kwam van iemand, maar Free wist niet van wie. De hele klas had zijn stoel gepakt en zich in een halve boog voor de bureau gezet. Nona steunde met haar ellebogen op de tafel voor haar en haar ogen glinsterden terwijl ze naar het boek keek.
‘De vanger in het koren.’
Er was slechts een enkeling die het kende, en Nona was er één van.
Free vertelde en vertelde, de woorden van inkt vloeiden soepel uit zijn mond. Zijn warme klanken vulden het lokaal. Elke leerling was stil en luisterde ingespannen.
Free ronde hoofdstuk een af en legde toen het boek op de bureau. Hij viste blaadjes uit zijn rugzak. Meteen was de stilte ver zoek, het had plaats gemaakt voor afkeurend geklaag.
‘Dit is geen taak of opdracht. Het is een recensie en het is voor de vrijwilligers die het willen lezen. En als ik het goed heb, gaat de bel in 5, 4 , 3, 2, 1.’ De bel kondigde het einde van de les aan.
‘Succes nog met jullie andere lessen.’

De rest van de dag was slechts een slap aftreksel van de les Duits die een diepe indruk had nagelaten. Het was niet zozeer wat hij deed, maar hoe hij het deed. Nog nooit eerder hadden ze zo’n leraar meegemaakt. Hij leek hen volledig te begrijpen, maar leek toch een buitenstaander. Dat was hij ook, maar zijn filosofie had enkele mensen tot denken aangezet.
Nona vond hem geweldig. Ze vond zijn lesmethode effectief, door een tekst vrijwillig te maken, zouden meer mensen het lezen. Een tekst zag er sowieso aantrekkelijker uit als het niet verplicht was.
En dan was er nog iets. Zijn aanpak was vrij algemeen, en toch leek het ook een persoonlijke aanpak te zijn. Hij leek zich af te stemmen per persoon, en toch leek het ook voor iedereen te zijn.
Hij was raar, speciaal, magisch, hoe je hem ook noemen wilde. Maar eigenlijk kon je hem niet beschrijven.
Nona haalde een hand door haar warrige haar. Ze zat in de studiezaal, met haar ogen op de tekst. Ze vond het interessant, maar haar gedachten zaten ergens.
De mensen voor de opdracht werden immers die avond bekend gemaakt.
Ze hoopte maar dat ze erbij was. Niet alleen om de opdracht te kunnen doen, maar stiekem om Bill nog eens te zien. En misschien met hem praten. Bedanken voor zijn ‘heldendaad’.
‘Nona!’
Ze keek op en zag Siska de studeerzaal in slenteren. Ze had een boek onder haar hand geklemd en ze keek nogal vaag.
‘Siska.’ glimlachte Nona en stopte de tekst weg, die kon ze later nog wel lezen.
‘Meneer Goethals is zo’n geweldige leerkracht. Hij heeft me een boek aangeraden dat ik meteen ga lezen. Het is zo geweldig!’
‘Welke dan?’ vroeg Nona geïnteresseerd en haalde het flesje water uit haar rugzak.
‘De eenzaamheid van de Priemgetallen.’
Nona knikte even, een boek dat ze al gelezen had. Het was wonderbaarlijk mooi, ze had er zo van genoten het te lezen. Het beste wel bij Siska, waardoor ze zich ging afvragen hoe Free dat wist.
‘Krijg je de uitslag niet vanavond?’ vroeg Siska toen. De zenuwen, die even weg waren geweest door de welkome afleiding, gleden weer op hun oorspronkelijke plek.
‘Ja, en ik ben zenuwachtig.’
Siska legde haar handen op die van Nona en fluisterde: ‘Maak je geen zorgen, je bent te geweldig om niet gekozen te zijn.’.
Het stelde Nona een beetje gerust, met de nadruk op beetje. Ze glimlachte nog even en schroefde toen het flesje open. Een slok water kolkte door haar keel.
‘Klas 1 en 2 DL6 naar de balzaal komen, nu onmiddellijk.’ galmde door de boxen.
De inhoud van Nona’s mond werd over tafel gespuugd.
‘Shit, dat ben ik!’ piepte ze en sprong gehaast overeind, sleurde bijna de tafel mee door haar tas te grijpen en weg te trekken maar geraakte uiteindelijk toch bij de deur. En toen spurtte ze de gang in.


Ik heb in Word net 25 afgerond, en ik moet het onder ogen zien: Ik ben enorm sadistisch voor Nona.
Oh, en nog iets anders: Het is bijna afgelopen. o.o'
Aber, hier zijn we nog maar bij 8, dus jullie hebben nog heel wat te gaan. ^^

Reacties: