FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Derde droom

In de verte hoor ik tientallen geluiden. Ik hoor schelle, hese, lage en hoge geluiden. Geschreeuw, gegil, gehuil, gelach, gepraat. Kreten van verdriet, blijdschap, angst en woede. De meeste geluiden komen dan ook van stemmen. Een enkele mannenstem, maar voornamelijk vrouwenstemmen. Of eigenlijk meisjesstemmen. Verder hoor ik voetstappen, en als ik goed luister kan ik ledematen horen kermen van pijn.
Mijn gehoor is niet het mijn enige zintuig dat op de proef wordt gesteld. Ik zie honderden donkere schimmen. Lange schimmen, dunne schimmen, brede schimmen en smalle schimmen. Hoe dichterbij ik kom, hoe meer verschil ik ook zie in kleur. Al deze schimmen hebben echter één ding gemeen: Ze proberen allemaal zo dicht mogelijk bij mij in de buurt te komen.
Langzaam dringt het tot me door dat er nog een derde prikkeling is, die mijn zenuwen opmerken. Een prikkeling die steeds heviger wordt. Iets knijpt in mijn hand. Ik wil mijn hoofd draaien om te kijken wat het is, maar merk dat ik niet meer weet hoe ik mijn spieren moet aansturen. De geluiden worden steeds luider. De schimmen komen steeds dichterbij. Het gevoel in mijn hand wordt steeds heviger. Langzaam krijg ik ook de controle over mijn eigen lichaam terug en merk ik dat ik loop. Ik loop richting het gedrang. Ik draai mijn hoofd, zie mijn broertje naast me staan. Hij is degene die in mijn hand knijpt. Zijn bruine ogen staan angstig. Mijn benen brengen mij steeds dichter bij de schimmen. De schimmen veranderen in gedaantes. Gedaantes van honderden fans. Honderden fans, die allemaal wachten op een handtekening, die ik moet gaan zetten met een pen die van het ene op het andere moment in mijn hand terecht is gekomen. Ik krabbel mijn naam op honderden papiertjes. Pas als na een hele tijd merk ik dat ik alles met links schrijf. Over de reden daarvoor is me al snel duidelijk. Mijn broertje trilt zo verschrikkelijk, dat hij om zal vallen als ik hem los laat. Vandaar dat ik mijn rechterhand voor hem opoffer. Terwijl ik probeer om kalm te blijven, vraag ik me af waarom mijn broertje zo angstig is. Ik zie zijn ogen doodsbang voor ons uit staren. Ik volg zijn blik, maar zie niets dan gedaantes en schimmen. In het begin van onze carrière zou het angstaanjagend geweest zijn, nu is het vanzelfsprekend. De hekken, de gedaantes en de geluiden zijn er altijd. Overal waar we komen, overal waar we gaan. Zelfs als we een korte tussenstop maken, worden we opgewacht door mensen die we niet kennen, maar er toch zo vertrouwd uitzien. Vandaar dat ik me afvraag waar Bill vandaag zichzelf niet is. Ik concentreer me weer op de geluiden, misschien worden er dreigementen naar ons geroepen. Ik hoor dat er inderdaad mensen zijn die de moeite nemen om zinnen te vormen. De zinnen bestaan uit woorden, maar verder kan ik niets ontcijferen. De kreten zijn me allemaal zo bekend, dat ik ze echt alleen opmerk als ik me erop concentreer. De woorden zijn me zo gewoon dat ze niet eens meer tot me door dringen, zelfs niet als ik probeer ze op te vangen. Langzaam dringt er dan toch een onbekend geluid mijn oren binnen. Een scherp, doordringend, schrapend geluid. Ik vraag me af waarom ik dat niet eerder had gehoord. Ik realiseer me dat Bill niet in de richting van zijn angst kijkt, maar in dat hij probeert zich op iets anders te concentreren. Ik staar naar de hekken en zie dat ze niet stevig stil staan, zoals zou moeten. Ik besluit mijn broertjes voorbeeld te volgen, net te doen of er niets aan de hand is. Ik zie de heken nog een paar millimeter verschuiven, waarna het schrapende geluid verstomt. In plaats daarvan gaat het gegil een paar decibel omhoog. Ik knijp in de hand van mijn broertje, terwijl ik merk dat alle fans gillend op ons afrennen. Ik hoef niet meer te beslissen wat ik nu doe, die beslissing heb ik jaren geleden al gemaakt. Ik heb nachtmerries gehad over dit moment. Ik heb er met Bill over gepraat. Samen zijn we tot een beslissing gekomen, waar we niet eens heel lang over gedaan hebben. Ik sta honderd procent achter de beslissing, maar nu het erop aankomt is het toch wel een beetje raar. Ik heb dit moment gevreesd, maar ik had nooit gedacht dat die angst werkelijkheid zou worden. Het heeft geen nut op weg te rennen, de fans omsingelen ons van alle kanten. We maken geen schijn van kans. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe Gustav en Georg zich wel proberen uit de voeten te maken. Ik hoor hoe ze mijn naam roepen, en die van Bill. Ik merk hoe we er beiden niet op reageren. Het is voorbij, het heeft geen zin meer. Van deze laatste momenten zullen we het beste moeten maken. Mijn broertje en ik duiken naar de grond. De fans stormen op ons af, hebben ons bijna bereikt. Ik bereid me voor op een stel gebroken botten en flinke beurse plekken. Het schiet door mijn hoofd dat, als dat gebeurt, ik het er nog goed vanaf breng. Het heeft geen nut om daar nu over na te denken. Er is maar één ding dat nu telt. Ik moet zo dicht mogelijk bij mijn broertje in de buurt blijven. Ik grijp zijn hand zo mogelijk nog steviger vast, voel dat hij hetzelfde doet, en laat alles over ons heen komen.

Reacties:

xSabinex zei op 16 feb 2010 - 12:57:
ik zie het helemaal voor, allemaal fans om hun heen, hun inelkaar gedoken op de grond..

verder

xx

xjeszell zei op 16 feb 2010 - 0:59:
ik wil trouwens meer, maar dat moest in mijn vorige reactie..

TomEnDoos zei op 15 feb 2010 - 20:52:
o.o !

ik zie ze al staan :"DD
VERDER? [a]

xBlackAngel zei op 15 feb 2010 - 20:35:
WTF... ><"
Pijnlijk, au, bah. Plup.
Maar wel heel mooi
Snel veder ajb.
-xxx-

xjeszell zei op 15 feb 2010 - 20:27:
mooooi.<3
Ik zou nooit beroemd willen zijn weetje XD

x<3