FanFic.nl

Leugens en gedachten

1

“Bill! Komaan, het is tijd! Je broer staat hier al een kwartier te wachten, dadelijk komen jullie te laat!!”�
“Ik kom!”� Boven wordt de deur van de badkamer dichtgegooid en voetstappen snellen de trap af. In mijn ooghoek zie ik een mager gedaante snel door de gang rennen richting de schoenkast. Ik zet de televisie uit en gooi met een zwaai mijn rugzak over mijn rechterschouder terwijl ik rechtsta. Ik geef mijn moeder nog een kus op haar wang en wacht dan aan de voordeur op mijn tien minuten jongere broertje. Nadat ook van hem mam een kus op haar wang gekregen heeft staat hij naast me en gaat door de voordeur die ik inmiddels al opendeed.
“Tot straks mam!”� Ik trek de deur achter me dicht en maak dan een soort rare huppel om weer naast Bill te lopen. Een hele tijd blijft het stil, wat me op mijn zenuwen werkt als we de straat uit zijn.
“Waarom had je zoveel tijd nodig?”�
“Ik realiseerde me te laat dat we vandaag les hebben van Herke, ik heb me dus twee keer moeten douchen. Het is haar schuld! Als zij niet zo moeilijk deed over mijn mohawk was ik al lang klaar geweest.”�
“Laat je toch gewoon uit de les zetten.”�
“Ik heb al een onvoldoende voor biologie, als ik daar nog teveel streken uithaal heb ik een jaarbuis en ik ben niet van plan om mijn laatste jaar over te doen hoor!”�
“Ja, je hebt gelijk.”� We slaan een straat in en opnieuw is het stil. Halverwege de straat staat de bushalte waarbij de rest van de buurt ook staat te wachten. Oef, nog op tijd dus. We sluiten ons bij de wachtende groep jongeren aan en ik steek een oortje van mijn I-pod diep in mijn oor. Verbaasd kijk ik Bill aan als hij gewoon voor zich uit blijft kijken naar de overkant van de straat, waar niets te zien is trouwens, in plaats van ook zijn iPod te nemen. “Geen muziek?”�
“Ben mijn iPod vergeten op te laden.”� Ik neem het oortje dat gewoon voor mijn borst hangt vast en rijk het naar hem uit. Hij schudt zijn hoofd. “Nee bedankt, zelfs in deze situatie ben ik geen hiphop fan.”� Ik haal mijn schouders op en laat het oortje weer gewoon los zodat het weer nutteloos voor mijn borst kan bengelen. De rustige stilte van de straat wordt verbroken door het geluid van de oude motor van de bus die voor ons stopt. Met een sissend geluid gaan de deuren open en de man achter het stuur kijkt ons aan met een blik waarvan het duidelijk is dat hij liever nu al op pensioen zou gaan dan nog zo’n rit met deze jongeren te doen. Zonder een woord te zeggen stappen we in. Niemand aankijkend gaan we naar het midden van de bus waar we twee lege plaatsen opvullen met onze lichamen, rugzakken en ego’s. De bus rijdt verder en aan de situatie verandert niets. Ik luister naar de muziek van Sammy Deluxe die door mijn hoofd galmt en Bill staart gewoon voor zich uit en prutst af en toe aan zijn zwarte nagels die hij vanmorgen nog een wit randje gegeven heeft. Het gepraat rondom ons neemt toe naarmate we dichter bij de school komen en ook Bill en ik zeggen regelmatiger iets tegen elkaar. Wanneer de bus aan zijn laatste halte stopt en de deuren opnieuw met een sissend geluid opengaan stormt een hele menigte waar ook wij toe behoren naar buiten. Zodra de massa zich wat meer verspreid heeft houd Bill zijn pakje sigaretten voor mijn neus. Behendig vis ik er een uit en haal dan mijn aansteker boven om ze aan te steken. Vlak voor de schoolpoort trappen we de peuken uit en betreden voor de zoveelste keer de hel genaamd ‘School’. We zetten ons bij Andreas neer op een bankje en praten wat over koetjes en kalfjes terwijl we wachten op de bel.


[Eerste reacties??]

Reacties: