FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 6; Niet meer

Ik vraag me of waarom ik me hiermee bezig houd. Nee, echt, dat meen ik. Geen kat die dit ooit zal lezen. En als ik ooit schrijf waar dit dagboek voor bedoeld is, verbrand ik het. Geen zever - of ‘No shit’ zoals mama het zou verwoorden (moet ik nog vermelden dat ze op zo’n moment nogal aangeschoten is?).

Papa is vandaag voor de eerste keer thuis gebleven van werk. Het was rustig en geen school omdat het gisteren carnaval was. Blijkbaar moeten mensen daarvan bekomen. Nou, ik vond er nochtans niets aan… Al dat gedoe. Mensen zaten meer naar mij te wijzen in plaats van uit te kijken voor rondvliegend snoepgoed. En daarbij was het dan ook beslist. We gingen definitief verhuizen. Papa wou dit niet meer voor mij.
Hij heeft mijn hoofd tussen zijn twee handen genomen en me duidelijk gemaakt dat dit niet mijn toekomst wordt. Daarvoor zou hij wel zorgen, hoelang het ook duurt.

Oma is ook nog geweest. Ze had lippenstift op. Je kan het al raden dat hij oud was, net zoals zij trouwens - en da’s geen grapje. Volgens mij was het eentje die ze nog van opa had gekregen. En zover ik het me herinner is die al twee jaar dood. Dat zegt genoeg niet?
Met het excuus dat ik moest plassen ben ik boven mijn wang gaan afkuisen. Echt smerig. Misschien moet je het eens proberen, dan snap je wat ik precies bedoel.

Nou, genoeg over oude oma’s. Iemand al eens verhuisd in deze duidelijk overvolle zaal?

Hoeveel mensen zouden samenkomen om mij te zien en horen praten over hem?
Daar gaat mijn humeur. Erg niet? Dat ik het zelf verpest…
Vast veel eigenlijk. Mensen zijn van nature aangetrokken tot drama en van die dingen, maar als zichzelf in mijn plaats zouden zetten snappen ze vast dat ik niet echt normaal meer ben.
Dat zei Bram gisteren. Dat hij me een beetje raar vond. En dat alleen omdat ik gehurkt in het lange gras naar een dode vogel zat te kijken. Hij was tegen het raam gevlogen. Één enkele slag en zijn leven was voorbij. Toen ik dan ook nog eens wou voelen of het hartje nog klopte is er iemand beginnen huilen en hebben ze papa gebeld. Hij was niet boos, alleen een beetje teleurgesteld. Blijkbaar had ik beloofd om me te gedragen (vraag me niet wanneer, want volgens mij begin ik dingen te vergeten).
Ik denk dat ik ga stoppen voor vandaag. Morgen wordt een belangrijke dag zegt papa. Dus dan heb ik vast meer te vertellen.

Ik wil eigenlijk niet meer.

Reacties: