FanFic.nl

Leugens en gedachten

3

“En ik wil dat het ordelijk is of je krijgt een nul zonder dat ik er ook maar een letter van lees. Heb je mijn begrepen Kaulitz? En zet je recht! De les is nog niet voorbij!”�
“Maar ik doe helemaal niets!”� Wordt er van de andere kant van het lokaal geroepen, overduidelijk door Bill.
“Ik heb het niet tegen jou, ik heb het tegen die andere Kaulitz.”� Mijn hoofd, dat net nog ondersteund werd door mijn rugzak hef ik even op om de leerkracht aan te kijken en even lief te glimlachen om duidelijk te maken dat ik haar begrepen heb. Ze zucht. “Oke, jullie kunnen opruimen.”� Over het hele lokaal worden pennen dicht geklikt, pennenzaken dicht geritst en ook rugzakken ondergaan dat laatste lot. Na de rugzakken en andere spullen wordt het geluid overgenomen door de leerlingen die hun uitstappen van vanavond bespreken, of in mijn geval, langs welke plaatsten we gaan terwijl we onze honden uitlaten. De gesprekken worden verstoord door de bel, wat niemand erg vindt want vrijwel meteen staat iedereen recht om zijn rugzak over zijn schouder te zwaaien en het lokaal, of beter gezegd, de school te verlaten. In de gang moet ik behoorlijk mijn best doen om Bill te herkennen in de menigte en bij hem in de buurt te blijven. Zodra we het gebouw uit zijn en de mensenmassa zich wat meer verspreid heeft, versnel ik mijn passen wat zodat ik weer naast Bill loop.
“Nog 73 dagen.”� Zegt hij met een zucht zonder me aan te kijken.
“Komop Bill, als we die poort uit zijn, zijn we vrij tot morgenvroeg.”� Hij zucht en we verlaten de school. Synchroon steken we onze handen in onze rechterbroekzak, halen er een pakje sigaretten uit en steken er eentje op terwijl we naar de bushalte wandelen. We zijn een van de eerste aan de bushalte, de enige die voor ons zijn, zijn enkele volwassenen, die er nu al spijt van hebben dat ze deze bus moeten nemen, en enkele spijbelaars. Terwijl we gedurende tien minuten wachten op de bus, groeit de groep mensen tot wat bijna een volledig jaar op school zou kunnen zijn. In tegenstelling tot deze morgen is het totaal niet rustig in de straat en wordt de groep lawaaimakende tieners aangekeken door elk voorbijkomend individu. Ook deze keer horen we de oude bus al van op afstand aankomen en gaan de deuren met een sissend geluid open wanneer hij voor onze voeten stopt. Iedereen vecht zich een plaats naar binnen in de hoop een zitplaats te hebben, maar Bill en ik zijn een van de weinige gelukkigen die daar in slagen. De nu overvolle bus sluit opnieuw zijn deuren, waarvan het sissende geluid deze keer niet te horen is door het gepraat, en vertrekt. Ik haal mijn iPod opnieuw boven terwijl Bill, nog steeds pissed-off vanwege zijn mohawk, gewoon voor zich uit blijft staren. Een paar keer landt er een of andere kerel op mij die geduwd werd door zijn maten, gewoon om aandacht te zoeken, of om Bill weer eens te kunnen pesten. Ze moeten hem altijd hebben, vraag me niet waarom. Oke, hij heeft een paar vrouwelijke trekjes zoals make-up, kettingen, ringen, nagellak en strakke kleren, maar hij blijft toch gewoon een jongen. Na enkele haltes stappen ze uit en is het meteen een heel stuk rustiger op de bus. Bill laat zich wat onderuit zakken op de zetel en ik steek ook het tweede oortje diep in mijn oor nadat ik hem opnieuw aan Bill had aangeboden, en hij hem opnieuw geweigerd had. Ik leg mijn hoofd tegen het raam, wat koud aanvoelt op de huid tussen mijn cornrows, en sluit mijn ogen zodat ik helemaal opga in de muziek van Sammy Deluxe.

“OH MY GOD!! GA DAAR WEG!!”� Hoor ik iemand boven mijn muziek uit roepen. Langzaam open ik mijn ogen, het zal toch wel niet tegen mij zijn.
“TOM!!”� Ik kijk Bill aan, want dat was toch echt wel overduidelijk tegen mij. Ik zie dat hij heel snel ademt en een paniekaanval nabij is. Met een trillende hand weet hij op de een of andere manier mij duidelijk te maken dat er buiten iets is. Ik draai mij om en zie een vrachtwagen veel te snel rijden. Hij gaat door het rode licht en komt precies op de plaats af van waar wij zitten. In plaats van weg te rennen en Bill met me mee te trekken verstijf ik en zie het gevaarte op me afkomen. Pas wanneer de vrachtwagen de eerste blutsen in de zijkant van de bus heeft gemaakt kan ik me weer bewegen en houd mijn armen voor mijn gezicht om het te beschermen. Ik voel hoe glasscherven mijn armen openhalen en vlak voor ik een helse pijn over de rest van mijn lichaam voel hoor ik mijn naam schreeuwen. Ik weet dat het Bill is, en aan de verte van de stem te horen is hij veilig. Het voelt alsof mijn hele lichaam in brand staat en de pijn is niet te verdragen, maar schreeuwen kan ik niet. Nog voor het in mijn opkomt om het uit te roepen van de pijn worden mijn armen tegen mijn voorhoofd gedrukt door een enorme kracht en wordt alles zwart voor mijn ogen. De pijn verdwijnt en geen geluid dringt nog tot mij door.

[reacties??]

Reacties: