Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Reality Check » (on)Geluk.
Reality Check
(on)Geluk.
Oh! Je bent er al! Bill kijkt me met slaperige oogjes aan, terwijl hij een poging doet om van de bank af te komen. Ik dacht; die belt of smst even voor ze weggaat. Maar je bent er al. Gelukkig.
Als hij voor me staat, slaat hij zijn armen om me heen. Ze hebben niks gedaan toch? Vervelende dingen gezegd?
Ik schud mijn hoofd, en kruip in Bill zijn armen. Gewoon zoals wel vaker. Of ik het wel echt ben enzo.
Gelukkig ben je echt ja. Anders zou mijn broertje zijn vriendinnetje verzonnen hebben. Klinkt het achter ons, en ik maak me los uit Bills omhelzing om naar zijn broer te lopen. Ook Tom slaat zijn armen om me heen, en zijn lippen plaatsen een snelle kus op de zijkant van mijn hoofd. Alles oké? Volgende keer misschien toch maar iemand meenemen ofzo..
Liever niet Giechel ik, maar van binnen weet ik dat Tom heus wel gelijk heeft.
Een ander paar armen slaat zich ook om mij heen. Jullie vergeten mij!
Hoewel ik echt heel erg geniet van deze.. erhm.. Kaulitz-knuffel, ik krijg erg weinig adem zo.
Geeneen van de tweeling laat los.
Hmm, ik snap wel wat jij zo leuk aan haar vindt, Bill Zegt Tom opeens, terwijl hij zijn gewicht op mij laat leunen.
Bill volgt het voorbeeld van zijn broer. Ja hè? En ze is nog aardig ook. Au!
Plagend duw ik mijn elleboog tussen Bills ribben. Lekker voor je.
Nou zeg. Gespeeld beledigd haalt Bill zijn armen terug en doet een stap naar achter. Tom, je mag dr hebben.
Voor ik precies door heb wat er aan de hand is, brult Tom Yes, eindelijk!, tilt me op en rent naar zijn slaapkamer. Met een plof laat hij mij vallen op zijn bed.
Bill was ongerust. Zegt hij vrijwel meteen. Hij is bang dat er iets gebeurt.
Voorzichtig kies ik mijn woorden. Ik denk dat Bill zich soms een beetje te veel zorgen maakt. Ik bedoel.. Hij was er 100 procent van overtuigd dat zijn fans hem heus wel een vriendin zouden gunnen, en dat ik nog kon gaan en staan waar ik wilde. Ik was het daar niet mee eens, maar hij met zn koppigheid..
Met allebei een grijns op ons gezicht denken Tom en ik terug aan die tijd. Jullie hadden zo verdomd veel ruzie. En ook echt alleen maar om die fans..
Belachelijk als je er over nadenkt. Maar goed, hij is nu van gedachten verandert, en we zien wel hoe we hier weer uitkomen.
Langzaam laat ik mezelf vallen op het bed. Liggen is toch altijd beter dan zitten, en ook Tom moet zo gedacht hebben, want hij volgt mijn handelingen al snel.
Denk je.. Geloof je dat..
Tom kijkt naar me. Wat?
Is Bill gelukkig?
Even is het stil in de kamer, het enige geluid komt uit de woonkamer, maar het is te zacht om te onderscheiden waar het precies van is. Langzaam voel ik dat mijn lichaam zich ontspant, en het is een fijn gevoel. Ik wist niet eens dat ik zo gespannen was, maar nu ik veilig in het huis van de jongens ben, en nu de vraag die me zo bezighield gesteld is, kom ik eindelijk tot rust.
Hoe durf je dat te vragen? zegt Tom opeens. Het klinkt nog niet eens zo heel boos, eerder verontwaardigt, of verbaasd.
Je weet zelf heus wel dat Bill gelukkig is. Het enige wat nog miste in zijn leven was iemand die net zoveel van hem kon houden, als dat hij van haar kon houden. En die persoon ben jij. Jij kwam opeens ons leven in, totaal onverwacht, en ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien. Nog nooit.
Stilte overvalt ons weer.
Dat het nu de laatste week even wat minder gaat, is niet omdat Bill ongelukkig is. Vervolgd Tom opeens. Hij is zo gelukkig, dat hij al 100 situaties heeft bedacht waarbij er iets misgaat. Waarom denk je anders dat hij zo bezorgd is? En volgens mij ben jij net zo bang als Bill is.
Ik knik, hoewel ik ergens ook wel weet dat Tom dat niet echt kan zien. Tuurlijk ben ik bang. Maar voor andere dingen dan Bill is.
Voor Tom nog iets kan zeggen, klim ik van het bed af en loop zijn slaapkamer uit, op zoek naar Bill. Ik vind hem in de woonkamer, ogen bijna vastgeplakt aan de televisie.
Wil je ook wat drinken? Vraag ik voorzichtig, in de hoop dat Bill niet begint over het feit dat ik hem af leid. Als hij knikt, loop ik naar de keuken.
Bill wilt.. Cola ofzo. Ik haal mn schouders op, en glimlach. Er is toch niks anders. Op het moment dat ik voor mezelf een glas water in wil schenken, komt mijn blik langs het raam in de keuken. Er staan meisjes op de stoep beneden het appartementengebouw.
Vier meisjes.
Vier mooie meisjes.
Bill..
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.