FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[24] Tom - Appointments

Het is nu precies vijf dagen geleden sinds ik Bill huilend in de keuken aantrof. En het is nu ook al de vijfde dag dat ik hem negeer. Dat is het beste voor hem. Hij gaat eraan kapot. Ik heb de kleine tekstjes, die hij schreef bij Simone thuis weggenomen, zodat hij ze niet kan herlezen. Dat wil ik hem niet aandoen. Ze zitten veilig opgeborgen in het houten kistje achterin mijn kast, samen met andere rommel die me aan Bill doet denken.
De inhoud: Het blad met de tekstjes, een foto van ons twee aan het strand zo’n tien jaar geleden, een ketting die ik ooit van hem kreeg en waarvan hij vast niet eens meer weet waarom hij het me gaf maar dat weet ik zelf nog wél, een armbandje van hem dat ik onder zijn bed in de tourbus vond en hem keer op keer vergat terug te geven en een pluk van zijn haar. En die heb ik er niet zelf afgeknipt! Een drietal jaren geleden wou hij koste wat het kost zijn haar kort, en ik ging met hem naar de kapper. En toen bleef wonder boven wonder een pluk van zijn haar aan mijn trui hangen.
Dat ik dat allemaal nog weet.
Dat ik dat allemaal nog bijhoud!
Ik slof door de keuken en stop bij het aanrecht, daar ligt immers de post. Met een vlugge blik glijd ik over de enveloppen, maar niets voor mij, of niets dat mijn aandacht trekt. Dan hef ik mijn hoofd weer op, en stuiten mijn ogen op de kalender.
Vandaag staat omcirkeld. Omcirkeld met zwart en rood. Met kleine hartjes in en vetgedrukte G’s.
Nee, nee, nee, nee, nee, nee! Heb ik al nee gezegd? Gedacht? Whatever.
Nee!
Glastonbury, is dat vandaag? Nee, ik bedoel… Nee!
Bill slentert de keuken ook in, stopt vlak voor de ijskast en trekt die open. Hij haalt de fles fruitsap uit het rek, draait zich om en tikt de deur toe met zijn voet.
‘Goedemorgen.’
Ik blijf naar de kalender staren, en haal zwaarder adem.
Glastonbury is in Engeland. Engeland betekent vliegtuig. Vliegtuig betekent vliegtuigangst. Vliegtuigangst betekent in Bills armen wegduiken. En in Bills armen wegduiken betekent mijn regel, het negeren, schenden. Nee!
Ik voel hoe Bill naast me komt staan, en ik voel ook hoe mijn arm zijn blote huid raakt. Het is alsof er 200 Volt door mijn lichaam wordt gejaagd.
Wacht, Bill, blote huid?
Ik beveel mijn hoofd in zijn richting te draaien, maar dat had ik beter niet gedaan. Bill staat daar...zonder T-shirt. What the hell? Waarom staat hij daar zonder T-shirt? Om mijn aandacht te trekken? Zodat hij zeker kan zijn dat ik hem niet negeer?
Damn, hij ziet er zo vreselijk...
Niet aan denken, Tom!
‘Het vliegtuig vertrekt over twee uur.’
‘Waarom heb jij in gódsnaam geen T-shirt aan?’
Ik zie het schaamrood naar zijn wangen lopen en hij verstopt zich snel in zijn haren. Ik hoor hoe hij zucht.
‘Je negeert me. En... Mijn hersenen vonden geen betere manier om je aandacht te trekken.’
Ik kan het niet laten even te lachen. Hij is en blijft mijn kleine, domme, broertje. Ik haal een hand door zijn haar en breng het volledig in de war, maar hij geeft geen kik.
‘Het vliegtuig vertrekt over twee uur.’ herhaalt hij weer en duikt dan onder mijn arm door. Ik kijk hem na, hoe hij iets van zijn vroegere elegantie herwint terwijl hij de keuken uitwandelt.

Ik schuif achter in de auto. Andreas stond erop te rijden, en wie ben ik dan om hem tegen te houden? Bill zit, dat is gewoon het beste voor iedereen, op de passagiersstoel.
‘En, wat hebben jullie de afgelopen tijd nog gedaan?’
Ben bijna gestorven aan onderkoeling, heb Bill doen huilen, heb Bill getroost, heb gedroomd en gefantaseerd over Bill, heb Bill genegeerd, heb mijn moeder bezocht en heb daar bijna met Bill in één bed geslapen, heb Bill een hele nacht begluurd. Bill, Bill, Bill.
‘Niet veel.’ mompel ik en wrijf over mijn hoofd. Ik ben moe. Zo vreselijk moe.
‘Dat is niet veel.’ zegt Andreas, waarop Bill begint te schaterlachen. Ik weet niet of hij Andreas’ droge humor echt zo leuk vindt, want normaal gezien doet hij dat serieus, of gewoon wilt doen alsof er helemaal niets mis is.
En er is veel mis!
Ik leg mijn hoofd tegen Bills hoofdsteun en staar een beetje door het raam. Het is zo’n eeuwigheid rijden naar de luchthaven, en een dubbele eeuwigheid vliegen naar Engeland.
En Glastonbury zelf gaat hele millennia duren, maar tegen dan ben ik al minstens tien keer gestorven. Dus waak ik daar wel als geest over Bill en Andreas, ook heel erg leuk.
Gedaan geestgedachten. Ik blijf leven tot ik een uiterst pijnlijke en eenzame dood sterf.
Gedachten aan dood vrolijken me niet echt op. Bill zei me altijd dat als we moesten gaan, we samen zouden gaan. Maar wil hij dat nu nog wel? Ik bedoel, misschien is hij allang blij als ik sterf, en dan leeft hij rustig verder.
Van die gedachte word ik haast depressief.
Correctie: van die gedachte ben ik depressief geworden.
Het is officieel: Tom Kaulitz is depressief.
Depressief zijn, voelt niet goed. Ik voel me leeg, maar eigenlijk voel ik me zo al een tijdje. Ik voel me doods, maar eigenlijk voel ik me zo al een tijdje. Ik voel me helemaal kapot, en dat gaat nog een tijdje zo zijn. Godverdomme, ik wil niet huilen in een auto in bijzijn van mijn beste vriend en de jongen waar ik hopeloos verliefd op ben. Ik wil gewoon niet huilen. Niet nu, niet morgen, niet gisteren. Oh, die gisteren kan geschrapt worden want dat heb ik tóch gedaan. Ik wil niet huilen nu, en niet morgen. Maar ik ben zeker dat ik me toch niet aan die afspraak kan houden. Tegenwoordig huil ik mezelf in slaap. Zachtjes, onhoorbaar, en diep weggedoken in mijn deken. Bill mí¡g het niet zien. Bill moet me vergeten.
Ik dobber wel verder in mijn zwarte zee van depressiviteit, terwijl de enige ster aan de hemel mijn kleine broertje is.
Depressief zijn is niet leuk!

Reacties: