FanFic.nl

Bite [Vamps]

Snowball fight [19]

Ik word op mijn schouder getikt. Voorzichtig kijk ik om, zonder de tweeling te wekken, en zie Nancy staan. Ze heeft een speelse grijns op haar gezicht.
‘Ik heb zin in een sneeuwballengevecht.’ fluistert ze en wijst eerst naar Bill en daarna naar Tom.
‘Nu? Ze slapen.’ mompel ik en streel voorzichtig Toms cornrows.
‘Juist daarom. We tillen ze op en gooien ze in de sneeuw.’ De lach klinkt hard door de kamer terwijl ze haar fluistertoon laat varen. Kaulitz’en slapen blijkbaar heel diep.
‘Jij bent gemeen.’ zeg ik maar kan een glimlach niet van mijn gezicht vegen. Tom en sneeuw is zonder meer een geweldige combinatie, en een sneeuwballengevecht zal hem de nachtmerrie van deze nacht meteen doen vergeten.
‘You in?’ vraagt ze en knippert overdreven. Haar met roze mascara besmeurde wimpers zweven op en neer.
‘Vooruit dan.’
Nancy wurmt haar armen onder Bills lichaam en tilt hem zonder moeite op. Zijn hoofd rolt heen en weer en bungelt over haar arm, net als zijn benen. Ik doe hetzelfde bij Tom, terwijl ik vertederd kijk naar de schattigheid die van zijn gezicht straalt.
Hij is toch ook om op te eten.
Dat dacht ik serieus niet letterlijk maar figuurlijk!
Buiten staat Nancy al te wachten, terwijl het zwarte jurkje dat ze draagt door de wind in beweging wordt gebracht. Het stukje stof hoort bij de zomer, maar ze staat er te goed mee om het te laten.
‘Klaar?’ giechelt ze. Ik knik. Ze telt van tien tot nul en als ze eindelijk stil is, laat ik Tom uit mijn armen glippen.
Welgeteld drie seconden gebeurde er niets, toen schoten ze allebei overeind en namen de omgeving in zich op.
‘Oh, ik krijg jullie nog wel!’ brult Bill als hij ons in het vizier krijgt en raapt wat sneeuw van de grond. Hij gooit maar mist me ruim. Ik lach.
Let the battle begin!
Nancy en ik zijn aan de winnende hand, maar de jongens geven niet op. Wij hebben een soort kamp gebouwd achter het huis, waar we een voorraad hebben liggen. De jongens rollen over de grond en springen in het rond om onze worpen te ontwijken en hebben blijkbaar niet echt een tactiek bedacht of doordacht.
Ik sluip op handen en knieën om het huis heen terwijl ik een bolletje sneeuw, dat naast me ligt, steeds verder duw zodat het groter word.
Tom heeft me net nog vol in mijn gezicht geraakt, en nu wil ik hem terugpakken. Of in minder beleefde woorden: Hij gaat eraan!
Ik gluur om de hoek maar niets anders dan sneeuw is wat ik zie. Waar is hij in godsnaam?
Op dat moment voel ik gewicht op mijn rug drukken en klemmen handen zich om mijn schouders.
‘Je dacht me te besluipen hé?’
Ik werp hem van mijn rug en zie dat het Tom is. Hij ligt hoestend in de sneeuw, met nog steeds niets anders dan zijn pyjama aan.
‘Had je me niet moeten laten schrikken.’ lach ik en duw de sneeuwbal in zijn gezicht. Hij proest en draait zich lachend om, om zich steunend op zijn ellebogen omhoog te krijgen. Ik ren snel weg.
Ik besluit een stuk sneeuw waar we nog niet zijn geweest op te zoeken. Het komt tot halverwege mijn kuiten en het voelt glad onder mijn voeten. Ik weet me keer op keer te behoeden van vallen door mijn armen te strekken en mijn evenwicht te hervinden.
Het niveau van het sneeuw daalt gestaag en na een tijdje blijft er niets anders dan ijs over.
‘WHAAAAAAAA!’ klinkt op achter me. Over mijn schouder zie ik dat Tom zich op de grond bevindt en verder schuift. Verder schuift in mijn richting!
Ik merk het te laat en wordt onderuit gehaald. Met mijn volle gewicht beland ik op hem, mijn borst op die van hem en mijn hoofd iets boven dat van hem. Onze adem, in vorm van witte wolkjes, vermengen zich met elkaar en ik staar in zijn glanzende ogen. Hij glimlacht, het metaal van zijn piercing fonkelt al bijna net zo hevig als zijn ogen.
Voorzichtig duw ik mijn voorhoofd tegen dat van hem en zet mijn handen naast zijn schouders op het ijs.
‘Tom, kom nou-hou, Nancy doet me pijn!’ jammert Bill.
Ik zucht en rol van hem af. Hij krabbelt overeind en helpt mij dan ook weer op mijn benen. Ik zie dat hij weer wraakzuchtig kijkt en houdt me al klaar om te vluchten, maar de sneeuwbal die hij pakt, richt hij niet op mij maar op Bill.
Bill wordt geraakt op zijn achterhoofd en draait zich verbaasd om.
‘Wat doe je nou, je staat aan mijn kant?’ vraagt hij verontwaardigd.
Tom bespringt Bill, ik bespring Tom en Nancy gooit zich lekker bij op de vleeshoop, tot we alle vier teveel lichaamsdelen hebben gezien om gezond te zijn.
‘Ik kan jullie ook nooit zonder toezicht naar buiten laten gaan hè?’ klinkt Huyens stem helder en nabij. Nancy werkt zich uit de hoop en rent op hem af, slaat haar armen om zijn middel en trekt hem naar de nog steeds krioelende hoop.
‘En jij moet wat meer plezier maken.’ zegt ze en duwt hem de sneeuw in.
Tom en Bill zitten rillend voor de haard terwijl Nancy de sneeuw uit mijn haren kamt. Huyen heeft zich snel gedoucht en zit nu weer aangekleed en piekfijn aan de tafel een krant te lezen.
Op dat moment gaat de bel. Tom, Nancy én Huyen willen alle drie als eerste bij de voordeur zijn en openen dan samen de deur maar.
Ik weet niet wie of wat het is, maar het interesseert me ook niet. Dus pak ik de borstel, die op de leuning ligt, en ga verder met het kammen van mijn haar. Water druppelt over mijn handen.
Ik kijk weer naar Bill, die ook naar mij kijkt. Hij wijst het plekje naast hem, waar net Tom nog zat, aan. Ik knik even ter bevestiging en kruip dan naar hem toe. De warmte omhelst me, net als Bill doet. Voorzichtig leg ik mijn armen om hem heen.
‘Wat is er nu?’
Hij kijkt even op.
‘Ik wou je bedanken. Omdat je mijn broer eindelijk weer gelukkig maakt.’

Reacties: