FanFic.nl

Delirium (4-shot)

3

Een scherpe pijn klopt doorheen mijn hoofd op het ritme van mijn hart. Teveel gedronken gisteren? Met een kreun draai ik me op mijn buik en trek mijn lakens wat strakker om me heen. Ik snuif het bloemachtige parfum van mijn kussen op en open abrupt mijn ogen als ik doorheb dat dit helemaal niet de geur van onze wasverzachter is. Een beetje moeizaam verleg ik me op mijn zij en kijk naar de rode bos uitgezakte krullen die als sprietjes vanonder het dekbed komen. Alsof ze me heeft gehoord rolt ze zich op haar rug, woelt door haar haren om ze een beetje deftig te krijgen en kijkt me met slaapoogjes aan. ‘Hai.’ komt er slaperig uit haar mond. Iets aan haar zorgt ervoor dat ik me terug gerustgesteld voel. Voorzichtig schuif ik me tegen haar aan, leg mijn arm rond haar middel en terwijl ze haar ogen sluit druk ik mijn lippen kort op haar voorhoofd. Mijn lichaam raakt haar volledige linkerkant en met mijn hand voel ik dat ze geen slaapkledij aanheeft, net als ik blijkbaar. Ze draait haar hoofd lichtjes zodat het topje van haar neus tegen mijn kin rust. Ik haal mijn hand van haar heup en steek het boven het laken uit om zo haar krullen achteruit te wrijven. Als ik mijn hand naar haar wang laat glijden grijpt een lichte schittering mijn blik. Een gouden ring rond mijn ringvinger. Ben ik getrouwd?
Hopelijk met haar want anders heb ik me flink in de nesten gewerkt…

Mijn hand blijft peinzend op mijn voorhoofd liggen terwijl ik nog maar eens een poging onderga om David te contacteren. Soms vraag ik me af of hij op een andere planeet woont. Ik druk de cijfertjes traag en zorgvuldig in voor de derde keer en luister naar de wachttoon in mijn oor.
Een warm lichaam drukt zich tegen mijn rug aan en vingers verstrengelen zich met de mijne. Gewillig laat ik haar begaan en voel haar vrije hand zacht over mijn ribben wrijven, terwijl haar lippen mijn nek vlinderzacht aanraken. Haar neus drukt ze daarna achter mijn oor en haar warme adem kruipt langs mijn hals naar beneden. Elk klein haartje gaat overeind staan en de geur van appeltandpasta bereikt mijn neus. Ik lach zachtjes en hef mijn linkerarm op zodat ze eronderdoor kan zonder me los te laten. Haar gezicht legt ze zijdelings op mijn borstkas en haar handen liggen op mijn onderrug. Mijn linkerhand vindt de opening van haar slaapkleedje en glijdt voorzichtig over haar warme rug.
‘Hallo?’
Ik schrik op, ‘David, met mij.’
‘Zeg het eens maat.’

‘Zo. Nog ergens waar je naartoe wil?’
Mijn moeder bekijkt haar boodschappenlijstje nog eens en besluit dat ze nog even langs de groenten wil. Ik loop achter haar aan, met de eerder gekozen waren in het karretje. Als ze bij de bloemkool aankomt draai ik me verveeld om en laat mijn ogen over andere mensen glijden. De meesten heb ik nog nooit eerder gezien, waarschijnlijk omdat ik dan ook nooit meekom naar de winkel. Andere gezichten herken ik dan wel. Vaag, maar toch.
‘Mam, vind jij het ook niet raar dat ze de cornflakes recht tegenover de groenten plaatsen?’ vraag ik langs mijn neus weg. Ze kijkt me even aan en schud dan haar hoofd. Ik kan haar zo zien denken dat ik dringend volwassen moet worden en serieuze vragen moet stellen.
Een doos Honey Pops wordt uit het rek genomen en langs het vrijgekomen gaatje staren twee nieuwsgierige ogen me aan. Ze heeft er duidelijk plezier in als ik een glimlach om mijn lippen krijg en verlegen even over mijn schouder naar mijn moeder kijk. Ze draait zich om en een rode bos krullen trekt mijn blik. Plots zie ik weer het tafereel van in het park voor me. Als dat hetzelfde meisje is moet ik dringend werk maken van mijn capaciteiten om een deftig gesprek te voeren. Ze loopt van tussen de rekken met de doos cornflakes in haar rechterhand en een bus melk in de andere. Ze stopt nog even om een oudere vrouw door te laten en loopt dan richting kassa. Zonder mijn ogen van haar rug te verwijderen vraag ik over mijn schouder heen of mama bijna gedaan heeft. Ze knikt, legt niets van groenten in het karretje en loopt richting kassa. Subtiel probeer ik haar naar de middelste kassa te leiden om zo achter een ouder paar terecht te komen. Als alles goed gaat kan ik tegelijk met haar afrekenen en dan vriendelijk haar deur openhouden. Dat is toch het minste wat ik kan doen?
‘Gaat het jongen of wil je dat ik een zakdoekje ga vragen?’
‘Huh, wat?’
‘Straks begin je nog te kwijlen.’
Ik zie haar zo giechelen terwijl het schaamrood naar mijn wangen stijgt en ik mijn moeder een dodelijk blik geef.
Ze rekent af en duwt twee plastieken zakken mijn richting uit. Wanneer ik naast haar richting de uitgang loop merk ik op dat het desbetreffende meisje achter me loopt en me nieuwsgierig aankijkt in de weerspiegeling van de schuifdeuren. Een grijns speelt nog steeds om haar lippen en ze begint nog breder te lachen als ik bijna tegen mijn moeder aanloop. Die heeft natuurlijk ook meteen door wat er gaande is en maakt zich klaar om weer een opmerking te maken. Luid genoeg.

Ik gaap, rek me tegelijk uit en sla vervolgens mijn rechterarm om haar schouders. Ze kijkt wat omhoog en begint te glimlachen. Ik breng mijn hoofd een beetje naar voren en kus zacht haar lippen. Ze nestelt zich wat beter tegen me aan en probeert de film verder te volgen. En dat terwijl ik duidelijk voel dat ze snapt waar ik mee bezig ben. Een meesteres in de boot afhouden, dat is ze. Ze kan me gek maken, en ze houdt ervan.
Plots begint één van de mobieltjes op tafel hevig te trillen. Zonder uit de zetel te vallen probeert ze hem van tafel te vissen om te kijken wie haar op dit uur nog probeert te bereiken. Ze neemt op nadat ze verbaasd naar haar scherm kijkt. Wat gemompel is het enige wat me bereikt en ik kan niet opmaken uit haar woorden wie het is en wat die persoon precies wilt.
‘Nee, die heb ik niet.’, ze verheft haar stem een beetje, iets wat ze nooit doet, zelfs niet als we ruzie maken. Amber is er eentje die liever praat dan woorden in het rond gooit om het zo enkel erger te maken. Ze ontdoet zich van mijn arm, staat op en loopt richting de ladekast. In een simpele beweging trekt ze een blauwe ringmap uit de verschrikkelijke rommel die ik eerder maakte toen ik de gasrekening niet meer vond. Ze werpt een blik over haar schouder en ik haal verontschuldigend mijn schouders op. Als antwoord schud ze haar hoofd. Laat me alsjeblieft onthouden dat ik dat morgen opruim…
Als zo vaak klemt ze de telefoon tussen haar schouder en wang, om zo door de inhoud te kunnen bladeren. Een paar keer zie ik haar terugbladeren om te zeker te zijn dat ze niets gemist heeft. Ondertussen blijft ze herhalen dat ze het niet heeft. Helpen kan ik niet, die map is de enige waar ik af moet blijven. Zover ik weet zitten er documenten van haar familie in, maar dat is zowat het enige wat ik weet.
De persoon aan de andere kant van de lijn begint zich duidelijk op te winden, dat zie ik aan hoe ze reageert. Ze wrijft haar krullen van haar voorhoofd en rommelt dan wat in haar haren. Een luide zucht verlaat haar mond terwijl ze voor de zoveelste keer herhaalt dat ze het niet heeft.
Uiteindelijk legt ze af, laat de mobiel en map op de tafel liggen terwijl ze weer naast me komt zitten. Als ze niet opruimt is ze duidelijk boos. Ze kruist haar armen over haar borst en zet zich in kleermakerszit. Geen enkel deel vaan haar raakt mijn lichaam op de plaats waar ze eerder lag.
‘Schat?’ Ik buig me naar haar toe, wrijf mijn neus zacht over haar wang en duw er dan mijn lippen tegenaan.
‘Er is niets.’
Wat dus eigenlijk wil zeggen dat ze het er niet over wil hebben. En de enige persoon die dit kan uitlokken is Jonas, haar “O zo geweldige ex”� volgens haar vriendinnen. Ik mompel binnensmonds dat het oké is en kus nog voorzichtig haar slaap. Er volgt geen enkele reactie buiten de glanzige schijn in haar ogen.
Hier gaan we ruzie over hebben.

Reacties: