FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Vierde droom

Vanaf deze hoek heb ik een concertzaal nog nooit gezien. Ik heb regelmatig in het publiek gestaan, ben backstage geweest en heb ontelbaar keer op het podium gestaan. Nu zie ik de zaal vanaf een ander punt. Waar dat punt is weet ik niet, maar het moet ergens helemaal bovenin zijn. Ik kan alles in de zaal zien, maar niemand lijkt naar mij te kijken. Dat is nieuw. De duizenden fans kijken allemaal in de richting van het podium, waar niemand staat. Ze spitsen hun oren om het eerste geluid wat uit de boksen komt op te pikken, maar deze blijven doodstil. Op de zwarte vloer van het podium staat in het wit het logo van mijn band geïllustreerd. Ik vraag me af waarom ik hier ben, in plaats van daar beneden. Ik laat de volle zaal aan mijn aandacht ontsnappen en draai me om. Ik zie een kleine, donkere ruimte. Bill zit in een hoekje met een hoop koffers aan zijn zijde. Gustav timmert lusteloos met twee drumstokjes op zijn knieën en Georg zit in kleermakerszit op de grond, zijn rug leunt tegen de muur. Zijn vingers spelen met een koortje. De jongens zien er tevreden uit. Ze schijnen zich niet druk te maken over de fans die op ons staan te wachten. Ze zijn er ook niet op gekleed om op te treden. Bill heeft niet eens make-up op zijn gezicht gesmeerd. Mijn blik glijdt weer naar de koffers naast hem. Ik weet dat Bill altijd veel koffers heeft, maar dit zijn er zelfs voor hem teveel. Dit zijn er zoveel dat ze van ons alle vier zouden kunnen zijn. Ik loop er naar toe, niet wetend wat ik aan zal treffen. Ik kniel neer naast de grote stapel en kijk er aandachtig naar. Op de koffers zitten briefjes geplakt. Onze namen ontcijferen lukt nog net, maar wat er verder op gekrabbeld staat zou ik echt niet weten. Ik probeer mijn mond open te doen om het te vragen, maar merk dat er geen geluid uit komt. Ik kijk op naar mijn broertje, hopend dat hij de vragen in mijn ogen kan lezen, en me antwoorden kan geven. Hij kijkt me aan. Hij doet geen moeite zijn mond open te doen, hij kijkt alleen maar. Zijn ogen staan anders dan ik gewend ben. Rustiger, alsof Bill te horen heeft gekregen hoe de rest van zijn leven eruit zal zien. Alsof hij er wel iets aan zou willen doen, maar het niet kan, en dat hij zich daar bij neer heeft gelegd. Dat is niets voor Bill; zich ergens bij neer leggen. Ik voel dat de tranen achter mijn ogen beginnen te prikken. Waarom kan mijn broertje mijn vragen niet beantwoorden? Ik zie dat hij opstaat en voel hoe hij me aan mijn handen omhoog trekt. Vervolgens omhelst hij me. Hij is nog dezelfde warme, vertrouwde Bill als hij altijd geweest is. Ik voel hoe hij probeert me gerust te stellen, waarschijnlijk kan hij zelf ook geen geluiden meer maken. Vanuit mijn ogen zie ik hoe Gustav en Georg ook opstaan en zich in de omhelzing mengen. Hun stemmingen zijn precies zoals die van mijn broertje. Terwijl de vragen door mijn hoofd blijven spoken, strijkt de tijd voorbij. Na een poosje laten Bill, Gustav en Georg tegelijkertijd los, alsof ze een seintje hebben gekregen. Ze lopen richting de koffers en pakken hun eigen ertussenuit. De stapel wordt steeds kleiner, tot alleen mijn koffers overblijven. Ik kijk mijn vrienden vragend aan. Ze zeggen niets, maar knikken in de richting van de overgebleven stapel. Zelf zijn ze bezig een manier te vinden om alle bagage tegelijk vast te houden en te verslepen. Als de stemming niet zo bedrukt was geweest, had ik waarschijnlijk heel hard om het tafereel gelachen. Nee, dan ook niet. Ik kan geen geluid meer maken. Mijn aandacht wordt weer naar de zaal getrokken. Het gegil wordt luider. Ik loop terug naar het raam een kijk de zaal in. Er staat een onbekende man op het podium, met een microfoon in zijn hand. Ik zie hoe hij zijn keel schraapt en begint te praten: ‘Aller, aller liefste Tokio Hotel fans. Het spijt mij zeer dat ik deze boodschap pas zo laat kom brengen. Ik moet jullie helaas vertellen dat het geplande concert voor vanavond niet door gaat. Ik snap dat jullie dit allemaal heel vervelend vinden, maar het is niet anders. Ik wil er ook even bijzeggen dat jullie allemaal je geld terugkrijgen. Het kaartje kan niet ingewisseld worden tegen een kaartje van een volgend concert. De reden daarvoor is heel simpel: Er komt geen volgend concert meer. Tokio Hotel treedt niet meer op. Tokio Hotel bestaat niet meer.’ De lichten in de zaal springen aan. Zo kan ik de gezichten van alle ontzette fans nog beter zien. Ik laat me door Bill mee trekken, de kleine ruimte uit, een gang op. Het is een witte gang, maar wel een donkere, want er zitten geen ramen in. Het geluid uit de concerthal vervaagd. Hoe verder ik door de gang gevoerd wordt, hoe zachter het wordt. Tot ik het helemaal niet meer hoor. Het is doodstil in de lange gang. Terwijl ik me erdoorheen laat slepen, vraag ik me af wie deze beslissing voor ons heeft genomen. De tranen die al een poosje achter mijn oogleden prikken, zetten door. Langzaam rollen ze over mijn wangen, om vervolgens op de grond neer te komen. Ik heb nooit geweten dat een neervallende traan zoveel geluid kon maken.

Reacties: