FanFic.nl

Villa 13 (afgelopen)

23.

Tosca her point of view
Het was nacht en het perfecte moment om Bill en Tom samen te brengen. Maar hoe zou ik dat perfect kunnen doen? Piekerend keek in het houten huisje rond. Mijn ogen bleven hangen op Tom. Hij verschool zich in een hoekje. Met kleine hapjes knabbelde hij aan een appel. Verveeld trok een ik een loshangend draadje van mijn broek. Ik wist het. Ik bracht Bill hierheen. Dat zou het beste zijn om ze weer samen te brengen. Maar hoe zou ik nu Bill hier krijgen? Hmm, best moeilijk, aangezien Bill niet mocht weten dat Tom hier zat. Hij zou de politie verwittigen en ik zou dus de cel in vliegen wegens ontvoering. Tom keek me aan. Zijn bruine ogen schitterde in het maanlicht dat binnenviel door een raampje. Hij keek zo doordingend. Ik kan het gevoel dat door me heen ging, niet echt beschrijven. Ik was weer in de gewone wereld toen Tom weer voor zich uit keek. Ik besloot nu Bill te gaan halen en hem in zijn slaap naar hier te voeren. Het was toch bijna middernacht, dan is de maan op zijn hoogst en de donkerheid op zijn hoogtepunt. Ik sloop villa 13 binnen. Een nare kriebel bekroop me. Ik moest weer denken aan die tijd dat ik Jacob heb meegenomen naar het houten huisje in het bos. Het was zijn dood geworden, Makbule was kwaad op me, maar ze kon niet kwaad blijven en had het uiteindelijk aanvaard. Zeker sinds ze Bill heeft ontmoet. Hij was een geschenk uit de hemel vond ze. Het klonk belachelijk als je niet wist hoeveel Bill voor Makbule betekende. Ik vond het wel schattig als ze over hem praatte. Geklingel vulde de hal. Ik had een vaas van het rekje gestoten. Ik weer met mijn geklungel. Ik bleef even staan om te horen of ik Bill niet had wakker gemaakt, maar dat was dus niet het geval want ik hoorde zacht gesnurk. Bill zat in de woonkamer. Ik maakte zachtjes de deur open. Meteen viel mijn oog op een doosje medicijnen op tafel. Slaappillen. Bill maakt het me ook erg gemakkelijk. Snel stopte ik een reepje in mijn broekzak, voor het geval hij onderweg wakker werd. Ik nam hem zachtjes en voorzichtig op en ging via de achterdeur naar buiten. Ik klom met Bill over mijn schouder op het dak en sprong met hem in mijn armen over de daken. Even dacht ik dat hij wakker zou worden, maar hij was gewoon aan het dromen. Hij bracht wat woorden uit. Ik kon enkel Pokèmon verstaan, de rest was meer gebrabbel. Ik sprong met nog steeds Bill in mijn armen in de bomen, met vloeiende bewegingen stond ik voor het houten huisje. Ik opende zachtjes de deur. Tom sliep waarschijnlijk al dus ik wilde hem niet wakker maken. Maar Tom zat rechtop en keek me strak aan. Hij keek woedend, de reden was omdat ik Bill vast had. “Je begrijpt er niets van”� siste ik. Tom gromde wat maar verder deed hij niets. Ik verliet nu het houten huisje en sloot het ook. Ik ging wat te eten zoeken, het was nodig, want ik had al een tijd niets meer gegeten.

Tom his point of view
Toen Tosca weg was sprong ik recht en probeerde ik Bill wakker te maken, maar hij was niet wakker te krijgen. Wat had Tosca met hem gedaan? Ik klopte zachtjes tegen zijn wang, maar hij bleef doorslapen. Ik was er zeker van dat hij sliep want hij ademde en brabbelde dingen. Maar Bill brabbelt nooit in zijn slaap, enkel als hij… Ik wist het al: Tosca had hem een slaappil gegeven of hij had er zelf één genomen. Dan kan ik maar één ding doen en dat is afwachten tot Bill wakker word. Ik sleepte hem naar het matrasje en legde hem er op. Tosca had hem midden in de kamer op de grond gelegd. Dat lag niet echt goed. Het was ochtend toen iemand aan me zat te schudden. Ik opende mijn ogen en zag een vage schim boven me zitten. Na een paar keer knipperen kon ik duidelijk zien dat het Bill was. “Wat doe ik hier? Waar ben ik? En ben je echt?”� ratelde hij aan een stuk door. “Bill kalm, ik ben het echt, en ik weet ook niet waarom jij nu ineens hier bent”� stelde ik hem gerust. Bill liet me los. “Zit je hier al de hele tijd?”� vroeg hij. “Ja…”� zei ik. Bill kreeg tranen in zijn ogen. “Niet huilen”� zei ik. “Ze zeiden dat je dood was”� snikte Bill. “Echt?”� vroeg ik. “Ja, en toen ik naar het politie bureau ging zeiden ze dat ik je niet mocht zien, ik werd gewoon gek,”� snifte Bill. Ik balde mijn handen tot vuisten. “Damn ik vermoord dat mens nog eens,”� bromde ik. “Wie?”� vroeg Bill. “Tosca,”� zei ik. Ik sprong recht. Bill kroop ook recht en hield me tegen. “Zit zij hier achter?”� vroeg Bill. “Ze haalde me uit de cel op een of andere manier en toen gebeurde er zulke rare dingen, ik kan het niet goed plaatsen, maar dat het jou zo een verdriet heeft aangedaan pik ik niet.”� zei ik in één adem. “Rustig maar, het is goed nu, we zijn tenminste samen”� zei Bill. Mijn spieren verslapten. “Je hebt gelijk, we zijn weer samen”� bracht ik ook. “We komen hier wel weer uit, maar ik ben er zo blij om dat ik weet dat je nog leeft”� zei Bill. Ik liet een mondhoek omhoog gaan. “Ik ben zo blij om je te zien. Ik dacht dat ik dat nooit meer zou kunnen.”�, Bill omhelsde me. “Ik houd van je, vergeet dat niet,”� fluisterde hij. “Ik houd ook van jou, en dat mag je nooit vergeten.”�

Reacties: