FanFic.nl

All the same

Hoofdstuk 15

De rest van hun vakantie in Oostenrijk verliep redelijk rustig, behalve dan Simone die van de trap was gevallen wanneer ze haar koffers naar beneden sleurde. Isabelle was aan de betere hand en kon al stappen, weliswaar met veel moeite. Apple was bijzonder stil en zat soms uren alleen op haar kamer wanneer de rest ging snowboarden. "Vind het spijtig dat we hier weg moeten", jammerde Kevin die het huis bestudeerde. "We hebben toch nog één dag voor we naar huis gaan", zei Simone opbeurend terwijl haar hand op zijn schouder rustte. "Waarom moeten we onze koffers nu al klaarzetten, mevrouw Malfidus?" vroeg Apple nieuwsgierig aan Narcissa die de woonkamer binnen kwam. "Zodat alles klaar zou staan wanneer we vannacht vertrekken", antwoordde Narcissa afwezig, ze bekeek zich voor de vijfde keer in de spiegel. "Vertekken we 's nachts?" vroeg Isabelle geschrokken toen ze de trap net was af gestrompelt. "Uhu", mompelde Narcissa, en ze verdween uit de kamer. "Wat heb jij allemaal mee?" vroeg Apple lachend, toen ze naar Isabelle's koffer keek die gedragen werd door Draco. Kreunend en zuchtend liet hij deze op de grond ploffen. "Gewoon wat spullen", glimlachte Isabelle. "Nu we het toch over spullen hebben, ik maak me zorgen. Die man, met z'n cape, die Isabelle beschreef. Wie was hij en wat kwam hij doen?" fluisterde Simone, ze rilde. "Wat heeft hij nu met spullen te maken?" vroeg Kevin verward. Dat leverde hem een geïrriteerde blik van Simone op. "Ik weet niet. Hij kwam hier allesinds niet om ons te vermoorden", zei Apple, meer in zichzelf dan tegen de rest. "Hoezo?" vroeg Isabelle, ze kruiste haar armen. " Hij had kansen genoeg om jou te vermoorden maar je bent gewoon gewond." Voor het eerst in een paar dagen hadden ze het weer over die mysterieuze man. Isabelle wou er even niets over horen om hun vakantie niet te verpesten. "Gewoon gewond! Haar been ligt er bijna af!" zei Draco verontwaardigd, Apple en Simone grinnikte even om de bezorgde toon in zijn stem maar werden toen weer serieus. 'Hij had anders heel wat ergere dingen kunnen doen. Je kent onze wereld niet", zei Simone, het laatste zei ze bijna onhoorbaar. Ze huiverde en Kevin keek haar bezorgd aan.

“Gedraag je-“
“Naar mijn normen of de jouwe?”�
“Haal geen streken uit-“
“Valt toiletten opblazen ook onder die categorie?”�
“Doe goed je best-“
“In wat? Zweinstein slopen?”�
“ISABELLE!”�
Nina keek geërgerd neer op haar dochter die onschuldig grijnsde en een neppe “Sorry mam.”� mompelde.
“Ik meen het, hoor. Als jij je niet naar behoeven gedraagt dan laat ik je op de eerste trein naar huis gooien.”� dreigde haar moeder, Isabelle rolde met haar ogen.
Plots werden er twee handen voor haar ogen gelegd en ze voelde een gespierde buik tegen haar rug.
“Raad eens wie.”� klonk het in haar oor. Er verscheen een lach op Isabelle’s gezicht, ze riep vrolijk “Draco!”� en draaide zich blij om. Ze drukte haar lippen op die van haar verloofde en voelde hij zijn armen om haar heen gleden. Voorzichtig beëindigde ze de kus en sloeg haar armen om hem heen. Draco liet zijn kin op haar hoofd rusten en fluisterde: “Ik heb je gemist.”�
Isabelle grinnikte en keek hem lief aan terwijl ze “Je hebt me gisteren nog gezien, gekkie.”� giechelde. Draco glimlachte en drukte een kus op het puntje van haar neus. “Nou ik denk dat het tijd is om in te stappen.”� Draco en Isabelle keken op toen Narcissa dat zei. “Gedraag je!”� zei Nina nogmaals, Isabelle knikte grijnzend en omhelsde haar vader en moeder. Ze drukte een zoen op de wangen van beide en zei: “Tot Pasen.”� Ook Draco nam afscheid van zijn ouders. “Tot in de paasvakantie, meid, ik ben er zeker van dat we elkaar dan wel zullen zien.”� zei Narcissa op geheimzinnige toon, Isabelle keek haar nieuwsgierig aan maar Narcissa schudde glimlachend haar hoofd. “Kom op.”� Draco sloeg zijn arm over haar schouder en loodste haar naar de trein.
“Moeten we niet wachten op Simone, Apple en Kevin?”� vroeg Isabelle twijfelend, Draco trok haar een lege coupé in. “Nee hoor.”� grijnsde hij breed en drukte zijn lippen onverwacht op die van haar. Isabelle hapte even naar adem maar beantwoorde de zoen vrijwel meteen. “BOE!”� klonk het plots. Isabelle maakte een sprongetje van schrik en slaakte een kreet terwijl ze haar hoofd met een ruk omdraaide, net zoals Draco. “Apple!”� riep ze het volgende moment echter uit, “Ben je gek geworden! Ik schrok me dood!”� Grinnikend plofte Apple tegenover Isabelle neer. “Sorry, ik kon het echt niet laten.”� grijnsde ze en Isabelle schudde lachend haar hoofd. “Heb jij Simone al gezien?”� vroeg ze, Apple schudde haar hoofd.

Na een kwartiertje kwam ook Kevin de coupé ingelopen. Hij liet zijn blik even in het rond glijden en vroeg meteen daarna: “Waar is Simone?”� Met een schok begon de trein te rijden, niemand van hen had dit aan zien komen en ze vlogen zowat een meter opzij. Draco vloog tegen de bank met Isabelle die op hem vloog. Apple kwam pijnlijk tegen het tafeltje terecht en Kevin’s neus kraakte luid toen hij in contact kwam met de deur.
“AUW!”� riepen hij en Apple dan ook uit, Isabelle was grinnikend naast Draco gaan zitten en die had zijn arm om haar heen geslagen.
“Niet grappig!”� gromde Kevin gevaarlijk terwijl hij op de andere bank naast het raam ging zitten. Apple wreef pijnlijk over haar heup en leek ergens over na te denken
“Ik ga Simone zoeken.”� deelde ze mee en ze liep de coupé uit, hoewel ze nog steeds over de blauwe plek op haar heup wreef. “Waar zou ze toch in hemelsnaam zitten?”� mompelde Isabelle twijfelend, Draco trok haar dichter naar zich toe en streek met zijn hand door haar haren. “Ze zit vast gewoon bij haar afdelingsgenoten ofzo, maak je geen zorgen er is heus niets aan de hand.”� stelde hij haar glimlachend gerust, Isabelle legde haar hoofd op zijn schouder terwijl ze “Ik hoop het maar.”� zuchtte. Redelijk gerustgesteld sloot ze haar ogen en viel in slaap. “Hebben jullie echt geen idee waar ze is?”� vroeg Kevin op zachte toon na een aantal minuten stilte, Draco keek hem vragend aan. “Simone.”� mompelde Kevin terwijl hij met een rood hoofd door het raam keek.
Witte sneeuwvlokjes dwarrelden tegen het glas en de bomen waaiden heen en weer door de koude wind die buiten waaide. Alle wegen, grasvelden, akkers en daken waren bedekt door een dik, wit sneeuwtapijt. Het was best mooi om te zien, het leek alsof je naar een aanzichtkaart keek, in de plaats van door het raam.
“Vast ergens op de trein.”� antwoordde Draco nu ongeïnteresseerd, Kevin bleef door het raam staren, hij voelde gewoon dat er iets niet klopte. Toen Apple een twintig minuten later de coupé weer inkwam met de mededeling dat ze Simone nergens gevonden had, verscheen er een zorgwekkende uitdrukking op Kevin’s gezicht. Ook Draco keek fronsend en Isabelle, die net was wakker geworden, leek nu helemaal in paniek te schieten. “Zie je wel dat er iets mis is!”� foeterde ze tegen Draco die schuldig naar haar keek. “Ik snap er niets meer van!”� zuchtte Apple en ze plofte op de bank neer waar Kevin opzat, enkel een stuk van hem af, “Ze is niet op de trein! Ik heb in elke coupé gezocht, bij de toiletten, en zelfs in het kamertje van de machinist en niemand heeft haar gezien!”� Hoofdschuddend trachtte Apple een verklaring te vinden voor Simone’s afwezigheid. “Het is die demon,”� zei Isabelle plots zelfzeker, “Die demon van op vakantie, hij heeft haar. Hij onderdrukt onze krachten. Ze nemen af.”� Apple keek haar aan alsof ze gek geworden was. “Waar in vredesnaam heb je het over ?”� riep ze uit, Isabelle haalde even diep adem. “Ik kan niet meer orben.”� zei ze vervolgens, “Ik heb sinds die aanval géén visioenen meer gehad.”�

‘Je bedoelt dat ze ontvoerd is?’ vroeg Kevin benauwd.
‘Nemen onze krachten af. Ma-maar daar heb ik niks van gemerkt,’ zei Apple ze concentreerde zich op haar astrale projectie maar er gebeurde niks. ‘Dit moet een grapje zijn!’ gilde Apple geschrokken. ‘Ik dacht dat het eerst aan mij lag, maar ik merk dat jij ze ook niet meer heb. Probeer maar iets te bewegen,’ stelde Isabelle voor. Apple hief haar hand op zodat Draco opzij zou schuiven. Doordat ze had gedacht dat het haar niet zou lukken zwaaide achteloos met haar hand, de kracht werkte echter nog en Draco smakte tegen het raam aan. ‘Waarom probeerde je het nou weer op mij uit,’ riep hij verontwaardigt over zijn kaak wrijvend. ‘Waarom werkt die van jouw nog wel,’ zei Isabelle verontwaardigt. ‘Hallo! Simone is ontvoert, kunnen we onze aandacht misschien even van het feit halen dat jullie je krachten missen en Simone gaan redden,’ zei Kevin geërgerd. 'Als zij ook haar krachten mist heeft ze een probleem,' merkte Draco op. 'Ik vraag me wel af wat hij van ons wil, behalve onze krachten dan,' zei Apple. 'Misschien moeten we Perkamentus om raad vragen,' stelde Isabelle voor. 'Ben je gek! We gaan die oude gek niet om hulp vragen,' zei Draco walgend. Isabelle en Apple draaiden met hun ogen. 'Als dat de enige manier is om Simone terug te krijgen doen we dat wel,' zei Apple terwijl ze Draco boos aankeek.

“Nee hoor toch niet.”� zei Isabelle plots, ze sprong overeind en concentreerde zich op Simone. “Kom op Siem! Ik weet dat je me hoort!”� mompelde ze.

“Lieg niet!”� een koude hand raakte de reeds blauwe huid van een bruinharig meisje. Met een klap viel de geboeide Simone weer neer op de kille stenen van de kerker. “Ik lieg niet!”� gilde ze, “Ik weet niet eens waar je het over hebt!”� De in het zwart gehulde man hief opnieuw zijn hand op maar Simone was hem te slim af. “Nee blijf van me af!”� siste ze en ze deed hem struikelen door haar voeten achter zijn hielen te haken, waardoor haar aanvaller met zijn hoofd tegen de grond smakte. Even was het ijzig stil, Simone wierp een blik op de man. Een pluk zilvergrijs haar was ontsnapt uit de kap van zijn mantel, maar zijn gezicht lag verborgen in de schaduwen. Hij was bewusteloos, dat was duidelijk. ”�Simone!”� raasde het door haar hoofd. “Help!”� fluisterde Simone met moeite en ze concentreerde zich. Het volgende moment werd alles echter zwart voor haar ogen, en ze hoopte maar dat Isabelle haar hulpkreet gehoord had en dat zij en Apple haar gauw te hulp kwamen schieten...


“Jullie gaan nergens heen zonder krachten!”� zei Kevin terwijl hij met een priemende vinger naar de twee meiden in de coupé wees. “Oh nee ? En wie gaat ons tegenhouden?”� spotte Isabelle terwijl ze sceptisch een wenkbrauw ophief. “Ik!”� gromde Kevin, Apple barstte in lachen uit. “Leuk geprobeerd, wij gaan Simone NU halen,”� zei Isabelle vastberaden en ze greep Apple’s pols, “En waag het niet ons tegen te houden!”� met die woorden straalde ze weg.

Met een plof kwam ze op de stenen vloer terecht. “Simone!”� riep ze uit toen ze een bruinharig meisje bewegingloos op de grond zag liggen. Ze stormde naar haar toe en Apple, die ondertussen ook was overeind geklauterd, volgde haar. “Siem!”� riep ze geschrokken uit en ze draaide Simone op haar rug. Haar linkerwang was blauw en haar handen en voeten waren geboeid. Haar huid was lijkbleek geworden en haar ogen waren gesloten. Isabelle voelde even aan haar pols. “Ze leeft nog,”� zuchtte ze opgelucht, “Maar ze is onderkoeld. We moeten zo snel mogelijk terug naar de trein.”� ze wierp even een blik op de man in de mantel die eveneens op de grond lag. “Isa laat hem, we hebben geen tijd.”� waarschuwde Apple haar, Isabelle draaide zich om en greep de pols van Simone en die van Apple vast. Ze probeerde te stralen, en dit lukte wonderbaarlijk genoeg.

Toen Isabelle terug in de coupe straalde hielden Apple en zij niet langer hun evenwicht en met z'n drieën vielen ze op de grond. 'Ben je soms helemaal gek geworden!' bulderde Draco en hij hees Isabelle omhoog. 'Goh bedankt voor je hulp,' zei Apple die zelf op haar knieën ging zitten en Simone op haar rug draaide. Deze kreunde lichtjes, tilde haar hoofd iets op en verzwakte toen weer zodat haar hoofd met en klap op de grond kwam. ‘Wat als je niet terughad kunnen stralen! Dan had je daar nu opgesloten gezeten! Had je dat soms gewild!’ brulde Draco verder. ‘Draco houd je kop,’ zei Kevin en hij boog zich over Simone. "Liever dat dan een dode vriendin." gromde Apple nu tegen Draco, deze keek haar even kwaad aan maar richtte zich meteen weer tot Isabelle. Terwijl hij zijn mond opende om al te beginnen schreeuwen legde Isabelle haar vinger tegen zijn lippen en nam zij het woord. "En die vriendin is alsnog dood als jij nu niet stopt met schreeuwen, dus houd alsjeblieft even je mond." siste ze en ze boog zich over Simone. "Waar is ze gewond? Misschien kan ik haar helen." Draco stond er met een verongelijkt gezicht bij maar gaf het toen maar op en plofte op de bank neer. Isabelle boog zich over Simone hield haar handen boven haar gezicht. ‘Ehm… hoort er nu niet iets te gebeuren?’ vroeg Kevin na zo’n halve minuut. Isabelle en Apple gaven hem een vernietigende blik en de coupe verkeerde weer in stilte. Plotseling begonnen Isabelle’s handen licht te geven. ‘Yes!’ gilde Apple uit, maar het licht verzwakte weer en Isabelle moest moeite doen om te blijven helen. ‘Weet je-’ ‘Ssssst,’ onderbrak Apple Draco. ‘Maar-’ ‘Isabelle probeert zich te concentreren ja!’ siste Apple. ‘Ik probeer alleen maar te zeggen dat het misschien een goed idee is om haar boeien af te doen!’ zei Draco op luide toon terwijl hij Apple negeerde. Apple keek hem even boos aan terwijl Draco voldaan terugkeek, vervolgens draaide ze Simone om en pakte haar toverstok uit haar gewaad. ‘Alohomara,’ zei Apple terwijl ze haar toverstok in het slot stak van Simone’s boeien die om haar voeten zaten. Kevin dit ditzelfde bij haar geboeide handen terwijl Isabelle Simone probeerde te helen. Er klonk een luide ‘klik’ en de boeien sprongen af, op hetzelfde moment dat Isabelle’s krachten weer iets sterker werden. Er klonk een zwakke kreun en langzaam opende Simone haar ogen. ‘Heey,’ mompelde ze. Op dat moment zwakten Isabelle’s krachten weer af, tot ze volledig verdwenen waren. ‘Nee! Kom op!’ mopperde ze en ze probeerde opnieuw te helen. ‘Isa, stop, je krachten zijn weg en ze komen heus niet terug omdat jij dat nu wilt. Je hebt haar gered, ze redt het heus wel tot de ziekenzaal,’ vermaande Draco haar terwijl hij Isabelle naast zich trok. ‘Wat was er gebeurd?’ vroeg Apple terwijl Kevin Simone’s ijskoude hand pakte.

Apple kreeg geen antwoord. Isabelle zat stil op de bank, met Draco's arm om haar heen. Ze staarde onafgebroken naar de grond en maakte geen geluid. Kevin zat nog steeds geknield naast Simone en keek bezorgd naar haar lijkbleke gezicht. Apple had zich tegenover Draco op de andere bank gezet, en staarde nu zuchtend door het raam. De trein reed verder en de stilte bleef heersen in de coupé. Niemand zei iets, maar hoogst waarschijnlijk vroegen ze zich allemaal af of Simone het wel zou halen. 'Een hoofdwonde is dodelijk,' ging het door Isabelle heen, ze wierp een blik op Simone en meteen kwamen er al herinneringen boven die ze nooit zou vergeten.

"Néé!" gillend probeerde Isabelle zich los te wrikken uit Draco's ijzersterke greep. "Laat los jij, voor ik je castreer!" dreigde Simone terwijl ze Kevin een trap trachtte te geven, dit lukte echter niet. "Waag het om me dat meer in te gooien en ik zorg er persoonlijk voor dat je de leeftijd van 15 niet haalt!" siste Isabelle terwijl ze haar arm probeerde los te trekken, hierdoor werd ze alleen maar tegen Draco's borstkas aangedrukt. "Goed, maar alleen als je met me uitgaat." antwoordde deze nu rustig. De rand van het meer was amper drie meter meer van hun verwijdert. "Nooit! Hoor je me? Nooit!" riep Isabelle, Draco grijnsde breed, "Goed dan." Met een luide plons kwam Isabelle in het koude water terecht. Naar ademhappend bereikte ze het oppervlak weer, toen ze een tweede plons hoorde wist ze dat ook Simone het water was ingevlogen. "Malfidus! Noot!" klonk het plots, Simone en Isabelle kregen een grijns op hun gezichten terwijl Kevin en Draco luid zuchtten. "Hoe halen jullie het in je hoofd!" Apple stormde woedend op de twee veertienjarige jongens af terwijl Simone en Isabelle het meer uitklommen, na zorgvuldig gechekt te hebben of er geen kledingstukken doorzichtbaar geworden waren door het water. "Nou gewoon-" begon Draco maar toen hij de woedende blik op Apple's gezicht ontdekte, zweeg hij. "Laat hen met rust! Ze willen jullie niet!" bromde Apple en ze trok Isabelle en Simone mee naar de griffoendortoren.

Er verscheen een glimlach op Isabelle's gezicht, ze hadden met z'n drieën al veel meegemaakt, het was haast ondenkbaar dat ze ooit misschien maar met z'n tweeën zouden zijn. De trein kwam tot stilstand. "Kom op, ze moet zo snel mogelijk naar de ziekenzaal!" zei Apple, Kevin tilde Simone op en iedereen liep naar de koetsen.

Verbaasd keken andere naar het vijftal, daar trokken ze zich echter niks van en ze liepen gewoon door naar de koetsen. Voorzichtig legde Kevin Simone op de bank neer, hij kon echter niet beletten dat er een pijnschok door Simone heen ging en dat haar gezicht vertrok. De andere vier schoven tegenover haar. Het bleef stil terwijl de koets begon te schommelen en Simone’s gezicht meerdere malen vertrok van de pijn. Apple had afwezig naar buiten lopen staren vanaf het moment dat ze in de koets was gestapt. Ze had Sam uit de trein zien lopen met verschillende Zwadderaars, snel had ze haar blik afgewend. Nu haalde ze, net als Isabelle, herinneringen van vroeger op.

‘Pas op!’ gilde Simone. Apple, Isabelle en zij waren net op tijd weggesprongen toen er een gigantische knal klonk. Nog geen seconde later vlogen de brokstukken hun over de oren en uiteindelijk was er niet meer dan een stofwolk te zien. ‘Woow, dat was krachtiger dan ik dacht,’ grijnsde Isabelle. ‘Die knal was mijlenver nog te horen. Kom op, we moeten hier weg,’ grijnsde Apple ook. Behendig stonden ze op en bekeken de rotzooi. Al het puin was over hun heen gevlogen en lag nu op een grote hoop over de gang verspreid, die je nu kon zien doordat de deur om ver was gestoten. Zelf zagen ze grijs van het stof. Van de toiletten die er eerst nog stonden was geen spoor te bekennen. ‘Behoorlijk goed gelukt,’ grijnsde Simone. ‘Kom op, weg gaan voordat de leraren komen,’ vervolgde ze en in de stofwolk die was blijven hangen verdween ze. Apple en Isabelle volgde snel voordat ze gesnapt werden. ‘Gaan jullie ergens heen?’ klonk er een onschuldige stem toen ze linksaf sloegen op de gang. Met een ruk draaiden ze zich om. Voor hun stond Draco arrogant te kijken en er vormde een gemene grijns op zijn lippen. Geërgerd draaiden de meiden zich weer om om verder te lopen alleen kwam van die kant Kevin arrogant aan lopen, met dezelfde grijns als Draco. Sam kwam achter Draco vandaan en alledrie liepen ze met hun toverstok te spelen. Toen de drie meiden langs Kevin wilden lopen deed hij een stap naar het midden en hief hij zijn toverstok op. Toen ze omkeken zagen ze dat ook de toverstokken van Draco en Sam op hun gericht waren. ‘Wat willen jullie?’ riep Apple gefrustreerd uit. ‘Ooh niks hoor, jullie komen gewoon rustig met ons mee en wij zeggen niks over dit ongelukje of we blijven hier staan en we wachten gezellig op de leraren,’ zei Draco snel. ‘Of we vervloeken jullie en we gaan weg,’ grimaste Isabelle en zij, Apple en Simone grepen hun toverstokken. Plotseling klonk er een hoop gestommel om hun heen en er klonken geschrokken stemmen, die overduidelijk van leerlingen waren. ‘Laat ons er door!’ zei Simone terwijl ze haar toverstok in de aanslag hield, het enige antwoord waren drie brede grijnzen. Op dat moment waren de leerlingen aangekomen bij de ravage en de stemmen van de leraren klonken nu ook al luider. ‘Laat ons er onmiddellijk door! Wat is hier aan de hand!’ piepte Banning uit toen hij het tafereel zag. ‘Expelliarmus,’ riep hij toen en er vlogen zes toverstokken door de lucht. Ook Anderling was aangekomen, en erg vrolijk keek ze niet. Het was overduidelijk dat de drie meiden de schuldige waren doordat ze bedekt waren met een grote laag stof. Woedend wierpen ze een blik op de drie jongens en dachten alle drie hetzelfde: ‘Hier zouden ze voor boeten.’

Schokkend stopte de koets en snel sprongen ze eruit. Kevin tilde Simone weer op en, weer onder de blikken van nieuwsgierige medeleerlingen, liepen ze naar de deur. Vervolgens liepen ze rechtstreeks de trap op, naar de ziekenzaal. ‘Wat hebben jullie in hemelsnaam gedaan!’ riep Madame Plijster geschrokken uit, terwijl ze Draco en Kevin achterdochtig aankeek. ‘Wij hebben helemaal niks gedaan, u hoeft ons niet zo aan te kijken!’ zei Draco beledigd. ‘We weten niet wat er is gebeurd maar kunt u haar misschien snel oplappen,’ zei Isabelle toen Plijster Draco doordringend aanbleef kijken. ‘Natuurlijk kan ik dat,’ antwoordde Plijster, met een haast gekwetste stem. Kevin legde Simone voorzichtig op één van de bedden neer. ‘En nu wegwezen! Ik heb hier de ruimte nodig!’ zei Plijster streng en ze duwde de andere vier de deur uit voordat ze konden protesteren. Zijzelf liep snel naar haar kantoor en haalden er verschillende potjes vandaan. Vervolgens liep ze terug naar Simone en zette de potjes op het nachtkastje. Snel begon ze de zalfjes op de wonden te smeren voordat Simone weer bij bewustzijn zou komen.

‘Hoe durft ze ons zo eruit te gooien!’ riep Apple beledigd uit. ‘Hoe durft ze mij en Kevin te beschuldigen!’ wees Draco haar terecht, alsof dat veel belangrijker was op het moment. Isabelle was ondertussen nog steeds tegen de deur aan het bonken om hem open te krijgen en Kevin ijsbeerde onrustig heen en weer terwijl hij af en toe de klink naar beneden rukte om te kijken of de deur al open was.
‘Aaah!!!’ gilde Simone plotseling uit het niets. Dit was de druppel voor de vier op de gang en ze riepen precies op hetzelfde moment ‘Alohomara!’ waardoor de deur met een klap tegen de muur aan kwam. Plijster keek geïrriteerd naar het viertal terwijl Simone zich dood schrok. Toen ze zag dat het Isabelle, Aplle, Kevin en Draco waren kalmeerde ze weer. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Kevin met een gevaarlijke ondertoon. ‘Niks, ze werd wakker,’ antwoordde Plijster bot en ze ging werkte weer verder aan een diepe snee op Simone’s linkerbovenarm. ‘Auw! Hé laat dat!’ riep Simone uit. Plijster negeerde haar echter en ging gewoon door waardoor Simone haar verongelijkt aankeek. Isabelle en Apple moesten moeite doen om niet in lachen uit te barsten ondanks alle ernst. ‘Kan ik nu gaan?’ vroeg ze hoopvol en ze bewoog haar voeten, waarvan er één ingezwachteld was, al naar de rand van het bed. ‘Nee,’ zei Plijster en ze zwachtelde de arm in. Vervolgens hield ze een flesje voor. ‘Wat? Moet ik dat opdrinken?’ vroeg Simone met een walgende uitdrukking op haar gezicht. ‘Ja, voor je onderkoeling,’ antwoordde Plijster ongeduldig. Simone keek even benauwd naar het flesje maar dronk het toen maar in één keer leeg. Er trok een ijzige kou door haar lichaam, maar volgens kreeg ze het verschrikkelijk warm. ‘Mag ik dan nu gaan?’ vroeg Simone met een onschuldig gezicht.

‘Wat is er nou eigenlijk gebeurt?’ vroeg Apple voorzichtig toen ze in de leerlingenkamer van Zwadderich zaten. ‘Ik weet het niet meer precies. Ik weet alleen nog dat ik mijn kamer binnen stapte en toen werd alles zwart. Toen ik weer wakker werd was ik geboeid en stond er een man voor me in een zwart gewaad, waardoor ik zijn gezicht niet kon zien,’ vertelde Simone, ze rilde bij de gedachte eraan. Bezorgd sloeg Kevin een arm haar heen. ‘Wat moesten ze van je?’ vroeg Isabelle. ‘Geen idee. Ik moest zeggen wie er allemaal een dooddoener waren. Hij vroeg of jullie er ook één waren,’ zei Simone met een blik op Isabelle en Apple. ‘En hij wilde informatie over een één of andere kraak,’ ging ze verder. Draco en Kevin trokken wit weg. ‘Wat?’ vroeg Isabelle nieuwsgierig. ‘O niks hoor, we hebben er over gelezen. Het heeft in de Ochtendprofeet gestaan,’ zei Draco snel.

De meiden keken hen even wantrouwig aan maar besloten er niet verder op in te gaan.
“Ik denk dat we beter naar onze slaapzalen gaan. Het is al halféén gepasseerd en we moeten morgen op tijd uit bed voor de lessen.”� glimlachte Apple nu. Simone knikte en wierp even een blik op Kevin, die als verdoofd naar de vlammen in de open haard keek. Apple stond op en zei de jongens gedag, Draco trok een droevig gezicht toen Isabelle ook opstond. Hij sprong op en knuffelde haar, Simone aarzelde even en keek naar Kevin. Ze drukte gauw een kus op zijn wang en mompelde “Ik zie je morgen.”� het volgende moment was ze Apple al voorbij gesneld en uit de leerlingenkamer verdwenen. Apple schoot prompt in de lach en ook Isabelle en Draco grijnsden breed terwijl Kevin’s wangen rood kleurden. “Slaapwel schat.”� zei Draco en hij drukte een kus op Isabelle’s lippen. Vijf kussen later werd Apple het wachten beu en duwde ze Isabelle de gang op. Simone was nergens meer te bekennen, die was waarschijnlijk al naar de toren van griffoendor gegaan. Ze stapte haastig verder naar haar eigen toren, die van ravenklauw, om uitgeput in haar bed neer te vallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.