FanFic.nl

All the same

Hoofdstuk 16

Isabelle gooide haar gebruikte handdoeken in de wasmand. Ze kamde driftig met haar borstel door haar haren die nog een klein beetje nat waren van het douchen. Vervolgens liep ze naar de wasbak en poetste haar tanden, ze trok het badkamerkastje -wat onder de spiegel zat- open. Ze legde haar hand instinctief rechts in het hoekje op de laagste plank en wilde het doosje met pillen naar zich toe schuiven. Alleen…Lag er geen doosje. Ze keek verward naar de kast en speurde de planken af, nergens een doosje, of nog maar een strip met pillen. “Wat?”� bracht ze verbaasd uit. Ze rende naar de vuilbak en keek of niemand ze had weggegooid, maar de vuilbak was leeg. “vervloekte huiselfen!”� mopperde ze en ze vloekte luid. Ze zocht in alle kasten, maar vond nergens pillen. Ze wierp angstig een blik op de klok die aan de muur hing. Ze moest tegen het einde van het 3e lesuur een pil genomen hebben, anders… “Nee!”� riep ze uit en de tranen sprongen in haar ogen bij de gedachte alleen al dat ze dan zwanger kon zijn van Draco. Ze drukte haar handen tegen haar gezicht en viel snikkend op haar knieën neer op de koude badkamervloer. De tegels bevroren haar benen bijna, maar dat kon haar niet schelen. “Het-..het kan niet..Ze moeten..snik…Hier ergens..-li..-liggen.”� probeerde ze zichzelf moed in te spreken, maar ze zocht niet verder. Niet 1 hoekje van de kamer had ze overgeslagen, en nergens waren de pillen te vinden.

“Zocht je dit soms?”� klonk het ijzig koel achter haar. Isabelle snakte naar adem, haalde haar handen weg van haar gezicht en draaide zich abrupt om. Daar stond Draco, nonchalant tegen de muur leunend….Met een paarsroze doosje in zijn hand…Haar pillen.

“Geef hier!”� gilde ze in paniek, Draco grijnsde schamper, maar het was niet de grijns die hij normaal had, niet triomfantelijk of arrogant. Eerder spottend…Bijna woedend eigenlijk. En woedend was hij ook, zijn grijze ogen puilden bijna uit zijn kassen en hij had zijn vrije hand tot een vuist gebald. “Hoe durf je!”� siste hij op lage toon, Isabelle keek zwijgend naar de grond, ze wilde het risico niet nemen om hem nu tegen te spreken. “Hoe durf je tegen mij te liegen, me wijs te maken dat je niet aan de pil zit, mij m’n kinderen af te nemen! HOE HAAL JE HET IN JE HOOFD?!”� hij begon steeds luider te brullen. “WAAR HAAL JIJ HET LEF VANDAAN OM MIJ UIT TE DAGEN?!”� schreeuwde hij, hij greep het eerste vast wat hij kon vinden -een flesje parfum dat op de kast naast hem stond- en gooide dit tegen de muur naast Isabelle kapot. Ze hield haar armen beschermend naast en voor zich, zodat ze niet door het uiteenspattende glas geraakt zou worden. Draco beende met kordate passen naar haar toe, greep haar arm vast, en trok haar ruw overeind. “Kijk maar eens goed wat ik met jouw pilletjes doe.”� siste hij op lage, duistere toon, Isabelle keek hem machteloos aan. Hij trok haar mee naar het raam -waar het meer zich onder bevond- en gooide de pillen naar beneden. “Nee!”� Isabelle probeerde ze nog uit de lucht te grijpen, maar het was al te laat, nog geen seconde later hoorden ze beneden een zachte plons. “Dat zal je leren, waag het nooit meer om mij zo te beliegen.”� siste Draco, hij sloeg het raam met een harde klap dicht en deed de rolluiken haastig naar beneden. Vervolgens duwde hij Isabelle tegen de muur naast het raam.

Ze snakte naar adem, alle lucht werd uit haar longen geperst door de harde klap toen ze in contact kwam met de koude stenen. “Binnen welgeteld 4 maanden ben jij mijn vrouw, en het word tijd dat jij je als mijn toekomstige vrouw gaat gedragen.”� zei hij, Isabelle slikte hoorbaar. ‘Oh dus je wilt dat ik zelfmoord pleeg, nou, mooi is dat.’ ging het door haar heen, even wilde ze die zin recht in zijn gezicht uitspreken, maar ze besefte dat dit geen goed moment was om Draco kwaad te krijgen. “Heb je dat goed begrepen?”� gromde hij nu op vragende toon, Isabelle staarde nietszienend naar een plek op de muur links naast zich. Plots kwam zijn hand niet bepaald zachtaardig tegen haar wang. Haar hoofd vloog met een klap opzij terwijl een brandende pijn zich verspreidde over heel de linkerkant van haar gezicht. “Ik vroeg je iets!”� brulde Draco woedend. Isabelle voelde de tranen in haar ooghoeken branden, langzaam vielen ze op haar wangen en gleden naar haar kin. Op het zelfde moment gooide Draco opnieuw met een glazen flesje, dit keer vloog een stuk glas omhoog en creëerde een diepe wonde in haar pols, net op haar slagader. Isabelle zakte tegen de muur neer, tot haar kont de vloertegels raakten. Draco ging tegenover haar zitten en legde 1 vinger onder haar kin, zo tilde hij haar gezicht op. “Ik doe dit voor je eigen bestwil.”� siste hij, hij veegde haar tranen weg met zijn duimen. “Lap me niet weer zoiets, want dan zullen de gevolgen zwaarder zijn.”� zei hij emotieloos, hij drukte zijn lippen even op die van haar, maar Isabelle weigerde ronduit om hem terug te zoenen. Draco liet haar los en verdween plots in het niets. “Ik haat je, Draco.”� fluisterde Isabelle zacht tegen de vloer.

Ze veegde haar tranen weg en stond op, binnen een halfuur begonnen de lessen. Ze liep de leerlingenkamer uit, en rende richting de grote hal. Ze wierp even een blik op haar pols, hij bloedde nogal erg. Ze aarzelde even maar rende toen toch maar naar de ziekenzaal. “God, kind! Wat heb jij voorgehad?!”� riep madame Plijster uit toen Isabelle de ziekenzaal in liep. Ze duwde Isabelle op een bed neer en rende naar haar kantoortje. Even later kwam ze terug met een rode fles en een plastic bekertje. Ze goot een beetje vloeistof uit de rode fles in het bekertje en duwde dit in Isabelle’s rechterhand, de hand die niet gewond was. “Drink op, je bent verzwakt door al dat bloedverlies.”� zei madame Plijster nu en ze liep weer naar haar kantoortje. Nog geen halve minuut later kwam ze alweer terug. Dit keer had ze een verband, een fles en wattenproppen meegenomen. “Geef me je pols.”� zei ze tegen Isabelle. Deze strekte haar arm uit, madame Plijster bekeek de wonde even en begon ze toen te verzorgen. Toen kreeg Isabelle een idee. “Uhm, madame Plijster?”� vroeg ze aarzelend, de vrouw keek haar aan. “Ja?”� “Uhm ik vroeg me af uhm…Ik zit met een probleempje…”� begon Isabelle terwijl ze een knalrode kop kreeg. “Je hebt een vriendje, gaat met hem naar bed en hebt geen pillen meer?”� onderbrak madame Plijster haar glimlachend. “Uhm ja…Zoiets.”� zei Isabelle. ‘Als je een verkrachtende verloofde waar je tegen je wil in mee moet trouwen een vriendje kan noemen, tenminste.’ dacht ze er nog achteraan . “Heb je vanmorgen al een pil genomen?”� vroeg madame Plijster, Isabelle schudde haar hoofd. Madame Plijster stond op en liep naar haar kantoor. Even later kwam ze terug met een 2 strippen pillen en een beker water. “Neem maar één in kindje. Daarna kan je denk ik wel naar de lessen.”� zei ze, ze zette de beker op het kastje naast het bed en overhandigde Isabelle de pillen. Die nam er gauw één in en stopte de rest in haar schooltas, in een apart vakje waar Draco ze nooit zou vinden. Vervolgens liep ze de ziekenzaal uit. Simone en Apple kwamen net de grote zaal uit, Isabelle rende naar hen toe terwijl de tranen opnieuw over haar wangen stroomden.

“Isa wat?-“ begon Apple maar Isabelle vloog haar snikkend om de hals. “Gaat het wel?”� vroeg Simone nu bezorgd. Isabelle schudde haar hoofd. “Hij..-hij..Heeft-..de-….-pi..-pillen…gevonden.”� stamelde ze. Simone bekeek haar even en merkte toen de rode handafdruk op Isabelle’s wang op. “Wat heeft hij met je gedaan!”� riep ze uit, Isabelle begon stotterend en huilend het hele verhaal te vertellen. “Hij gooide met glas naar je!?”� gilde Apple uit toen Isabelle vertelde over het glas. Ze knikte en beet op haar lip om te stoppen met huilen, maar de tranen bleven over haar wangen stromen. “Ik kan er niet meer tegen. Vanavond,”� Ze zweeg even, “...Ben ik weg van zweinstein. Voorgoed.”� Apple en Simone keken elkaar even in paniek aan en keken vervolgens weer naar Isabelle. “Mijn besluit staat vast, ik kan niets anders doen dan vluchten.”� fluisterde ze nu.

‘Maar-’
‘Nee Apple, ik zei dat mijn besluit vast stond,’ onderbrak Isabelle, Apple. ‘Ja maar, je krachten. Het is te gevaarlijk!’ zei Simone, die zich niet liet onderbreken. ‘Ik red me wel. Ik moet hier weg!’ ging Isabelle er tegen in, haar hoofd afwendend. Apple en Simone keken elkaar onzeker aan, Isabelle leek wel heel erg zeker van haar besluit.

‘Je kan naar Anderling gaan,’ stelde Apple voor.
‘Praat er anders met je ouders over,’ zei Simone weer.
‘Of laat ons het anders doen,’
‘Je kan ook naar Perkamentus gaan als je niet naar Anderling wil,’
Isabelle keek even geërgerd uit haar koffer op en keek met een geïrriteerde naar Apple en Simone. ‘Houden jullie nou eens op! Ik ga met helemaal niemand praten! Ik ga hier weg!’ riep ze uit. ‘Waar wil je heen gaan. Naar je ouders kan niet, want dan moet je alsnog met hem trouwen. En naar andere familieleden kan dus ook niet. Wij kunnen je niet verstoppen in ons huis en verder zou ik niet weten waar je heen moet gaan,’ ging Simone onverstoorbaar verder. ‘Ja inderdaad. Wil je soms in een tentje in het weiland gaan staan?’ vroeg Apple. ‘Als jullie niet ophouden doe ik dat misschien inderdaad wel!’ viel Isabelle uit. ‘Heel grappig hoor,’ smaalde Apple. ‘We maken ons alleen maar zorgen,’ vervolgde ze terwijl Simone snel knikte. ‘Hoeft niet,’ zei Isabelle terwijl ze snel een traan weg knipperde. ‘Wel contact houden hè! Als er ook maar iets gebeurd of je vertrouwt het niet dan waarschuw je ons,’ zei Simone toen Isabelle zich concentreerde om haar krachten op te roepen. ‘Ja ja,’ zuchtte Isabelle die dat voor de zoveelste keer hoorde. ‘Ik zie jullie vanzelf hoor! Het is niet dat ik voor jullie van de aardbodem verdwijn,’ wees ze hen terecht. ‘Doei,’ zei ze toen Apple en Simone hun mond open deden en ze verdween in de bekende blauwe lichtjes.
‘Het komt wel goed,’ zei Apple, in het algemeen, toen de twee vriendinnen met ze tweeën over bleven. ‘Kom op, laten we naar de bibliotheek gaan. We hebben nog bergen huiswerk,’ zei Simone met een bedroefd gezicht. Het was nog net zeven uur geweest, en Isabelle had besloten na het eten te vertrekken zodat ze niet meteen gemist werd. Nog steeds was er tijd om over de gangen te dwalen en dus was het erg druk op de weg naar de bibliotheek. In de bibliotheek waren voor zevendejaars te vinden, die in het examenjaar zaten. Dit betekende dat je tweemaal zo veel huiswerk kreeg als in de zesde.
In Simone’s ogen verscheen plots een kille blik, Apple wuifde met haar hand voor haar ogen maar Simone sloeg deze weg. Ze keek moordlustig naar de stroblonde jongen die nonchalant achterover leunde op zijn stoel en breed grijnzend iets zei tegen Sam. Met kordate passen beende ze op hem af en trok hem aan zijn trui overeind.
“Jij walgelijke eikel!”� schold ze tegen Draco die, aan zijn gezicht te oordelen, niet wist wat hem overkwam. “Simone, laat me los!”� bracht hij verontwaardigd uit. Simone staarde hem een aantal tellen dodelijk aan, het volgende moment knalde haar vuist tegen zijn neus en vloog Draco met zijn rug tegen de grond. “ROTZAK! HOE DURF JE ISA ZOIETS AAN TE DOEN!”� schreeuwde ze, ze verkocht hem woedend een schop tegen zijn hoofd. Draco probeerde haar nog te ontwijken maar was niet snel genoeg.

Bijna iedereen in de bibliotheek volgde het spektakel aandachtig, hoewel niemand iets deed. “Simone, laat het! Hij is het niet waard!”� probeerde Apple maar Simone hoorde haar niet eens. Ze trok haar toverstok uit de zak van haar gewaad en richtte deze op Draco, die haar nu wantrouwig aankeek. “Wat?”� vroeg hij spottend, “Wou je me gaan vervloeken misschien?”� hij grijnsde breed, hoewel het bloed uit zijn neus stroomde. Simone zei niets, haar hand trilde terwijl ze hem met een lege blik aankeek. “Avada Keda-“ riep ze plots, maar ze werd ruw onderbroken door Sam die haar toverstok uit haar handen trok en haar tegen de grond gooide. “Ben je gek geworden!?”� vroeg hij haar razend kwaad. Simone duwde hem van zich af en rende de bibliotheek uit, met Apple op haar hielen. “Siem wacht!”� riep deze, ze rende even om haar vriendin in te halen en legde haar hand op haar schouder. “Het is goed dat Sam je tegenhield, ik zou niet willen dat je door Draco in azkaban terecht komt.”� zei ze zacht, Simone schudde haar hoofd. “Ik wou dat hij dood was! Samen met die andere twee klojo’s!”� fluisterde ze zacht, het volgende moment was ze al naar de griffoendortoren gerend, Apple achterlatend.

Terwijl Apple beduusd bleef staan rende Simone verder naar haar leerlingenkamer. Hijgend gaf ze het wachtwoord aan de Dikke Dame en ze stormde naar haar slaapzaal. Daar plofte ze op haar bed neer en begon te huilen. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest om Draco te vermoorden. Ze wilde hem gewoon pijn doen maar ze was zo kwaad dat ze, voor ze het doorhad, een onvergefelijke vloek had gebruikt. Ze had pas door gehad wat ze had willen doen toen ze door Sam op grond werd gegooid. Woendend smeet Simone haar toverstok tegen het raam. Er klonk een luide tik maar vervolgens werd het weer helemaal stil. Er werd op de deur geklopt. "Simone?" Hermelien kwam voorzichtig binnen. "Perkamentus wil je graag spreken, je moet naar zijn kantoor komen." zei ze, Simone keek haar even met een betraand gezicht aan. Vervolgens stond ze op, knikte even dankbaar naar Hermelien en liep de slaapzaal uit. Ze droogde snel haar tranen terwijl ze door de gangen liep. Af en toe werd ze nagekeken en hoorde ze gefluister. Snel liep ze verder totdat ze bij de waterspuwer was. Twijfelend bleef ze staan. Ze wist niet wat het wachtwoord was om naar binnen te gaan en ze wist niet zeker of ze wel naar binnen wilde gaan. 'Flossende Flintmints,' klonk een diepe stem achter haar. Geschrokken draaide Simone zich om. 'Ik had al zo'n vermoeden dat je het wachtwoord niet wist, daarom ben ik maar vast naar beneden gekomen,' Perkamentus stem klonk niet warm en vriendelijk zoals die normaal klonk. Ook de twinkeling in zijn ogen was nergens te bekennen. 'Professor, ik-' begon Simone maar ze werd onderbroken door Perkamentus. 'Ik denk dat we beter naar mijn kantoor kunnen gaan,' zei hij en hij gebaarde naar de trap. Simone liep met lood in haar schoenen naar boven. Eenmaal in het kantoor aangekomen probeerde ze weer wat te zeggen. ze de blik van Perkamentus gezicht zag zweeg ze echter. Voor het eerst zag Simone Perkamentus kwaad. 'Ik denk dat je wel begrijpt dat er maatregelen moeten worden genomen na deze daad,' begon Perkamentus. 'We kunnen geen onderdak verlenen aan potentiële moordenaars,' ging hij verder terwijl zijn stem kouder en kouder klonk. 'Professor-' probeerde Simone met een gesmoorde stem. De portretten in de kamer keken haar haast vijandelijk aan, blijkbaar waren niet alleen de leerlingen op de hoogte. 'Wat dacht je in hemelsnaam!' verloor Perkamentus zijn zelfbeheersing. Hij keek Simone teleurgesteld aan. 'Het was niet mijn bedoeling. Ik wou niet. Het was-' Simone kon haar zin niet afmaken omdat ze opnieuw hartverscheurend begon te huilen.
Perkamentus keek haar verbouwereerd aan. Toen liep hij naar haar toe en probeerde haar te troosten.
'Waarom deed je het eigenlijk,' vroeg Perkamentus voorzichtig toen Simone wat na snikte. 'Isa is weg. Ze is niet meer op Zweinstein,' zei Simone aarzelend, wetend dat ze dit niet mocht vertellen. Perkamentus keek gealarmeerd op. 'Ze is gevlucht voor Draco,' fluisterde Simone. 'Waarom?' vroeg Perkamentus verbaasd terwijl hij een glas water voor Simone neerzette. Twijfelend begon Simone te vertellen wat er in al die jaren tussen Draco en Isabelle gespeeld had en waarom ze nu was weggegaan.

Even zweeg Perkamentus, maar toen stond hij plots op. “Simone, ik wil dat je Draco uit de buurt van mijn kantoor houd. Je mag hulp vragen aan Apple en, indien nodig, jullie krachten op hem gebruiken. Zal dat lukken, denk je?”� hij keek haar vragend aan.
Simone knikte verbaasd, “Ik denk het wel.”� zei ze zacht. Perkamentus glimlachte zwak.
“Mooi, ondertussen laat ik onze docenten Caitlin zoeken en ga ik een hartig woordje spreken met zowel Draco’s ouders als die van Isabelle.”� Het was voor Simone duidelijk dat dit het einde van hun gesprek was, ze kwam overeind en liep het kantoor uit, richting de leerlingenkamer van Apple.

Toen ze voor de leerlingenkamer stond begon ze te twijfelen of ze wel naar binnen zou gaan. Ze wist dan wel het wachtwoord maar ze had zo’n vermoede dat Draco en Sam ook binnen zouden zijn, en ze had wel door dat de Zwadderaars haar niet met open armen zouden ontvangen. “Misschien kan ik beter mijn onzichtbaarheidmantel gaan halen,”� dacht ze toen ze stemmen in de gang hoorde. Snel rende ze weg, daarbij een aantal Zwadderaars passerend die haar woedend aankeken, op weg naar haar eigen leerlingenkamer.

‘Ik zal maar oppassen Draco, ik zag Simone net in de buurt van de leerlingenkamer. Volgens mij komt ze haar werk afmaken,’ zei Sean, een zesdejaar Zwadderaar. Woedend keek Draco even naar hem om vervolgens weer naar het haardvuur te kijken. Zijn wang was blauw, en ondanks dat zijn neus nu gestopt was met bloeden was deze nog wel erg dik. Tegen zijn opgezwollen, gescheurde lip hield hij een ijszak.
‘Die Anderling is echt vreemd, ze hoorde ene geluid en op eens moest ik weg en- Wat is met jou gebeurd?’ Kevin plofte verbijsterd op de zetel naast Draco neer. ‘Wat dat? Dat heeft je geweldige vriendinnetje gedaan,’ zei Sam.
‘Wat? Simone?’ vroeg Kevin, nog meer verbijstert.
‘Ja, heb je er nog meer dan?’ vroeg Sam smalend. Draco zat nog steeds verdwaasd naar het haardvuur te kijken. ‘Ze probeerde de Avada Kedavra vloek op hem, het is dat ik haar tegen hield,’ zei Sam, die steeds bozer leek te worden. ‘WAT! Waarom?’ riep Kevin geschrokken uit.

Simone schuifelde voorzichtig naar binnen. Bij het haardvuur zag ze Kevin met een verbijsterd gezicht zitten. Sam keek ronduit woedend, maar Draco’s gezicht zag ze, gelukkig, niet omdat hij met zijn rug naar haar toe zat. Pas toen de muur weer met veel kabaal dichtsloeg keken ze alle drie om. Geschrokken bleef ze even naar Draco’s gezicht staren maar vervolgens liep ze snel verder naar de meidenslaapkamer en stapte ze bij Apple binnen. Deze keek geschrokken op. ‘Ik vroeg me al af waar je bleef. Ik hoorde dat je naar Perkamentus moest,’ zei ze vervolgens. Simone deed snel de mantel af. ‘Ja klopt. Hij wou me eerst van school wegsturen maar vervolgens moest ik gaan uitleggen waarom ik deed wat ik deed. Ik heb alleen ook gezegd dat Isabelle weg is,’ vertelde Simone. Apple keek even geschrokken. ‘Isa doet je wat aan! Wat gaan ze nu doen?’ vroeg Apple.
‘Ze gaan haar zoeken, en Perkamentus gaat met Isa’s en Draco’s ouders praatte,’ zei Simone. ‘Dus je wordt niet van school gestuurd?’ vroeg Apple ongerust. ‘Ehm… ik denk het niet nee, anders had hij dat toch wel meteen gedaan?’ vroeg Simone onzeker. ‘Ja, natuurlijk word je niet van school gestuurd,’ zei Apple vol moed. ‘We mogen trouwens onze krachten gebruiken op Draco als het moet. Ik moet hem namelijk uit de buurt van Perkamentus’ kantoor houden,’ zei Simone toen. ‘Had hij daar beter niet iemand anders voor kunnen gebruiken, ik bedoel, zodra jij tegen Draco komt te staan vermoord hij je, en anders doen de andere Zwadderaars dat wel,’ zei Apple bedachtzaam. ‘Zeker nu onze krachten niet optimaal werken en jij ze dus misschien maar voor twee tellen bevriest.’

‘Begon ze zomaar uit het niets op je in te slaan?’ vroeg Kevin nog altijd even verbijsterd. ‘Zonder reden? Dat geloof ik niet!’ zei hij toen Draco knikte. ‘Nou, Isa en ik hebben ruzie gehad, misschien dat ze daarom zo boos was,’ zei Draco toen Kevin hem doordringend aankeek. ‘Dat betekent nog niet dat ze je zomaar gaan slaan en proberen te vermoorden! Jouw relatie met Isabelle gaat haar niks aan!’ zei Sam kwaad. Er viel een lange stilte waarin Draco zijn best deed doen om Kevins doordringend blik te ontlopen. ‘Had je dat boek nog nodig, Draco? Anders loop je even mee naar de slaapzaal en geef ik hem,’ begon Kevin toen, met een waarschuwende ondertoon in zijn stem. ‘Eh…’ Draco’s schoten even snel naar Kevin. ‘Nee hoor, ik heb hem niet meer nodig,’ zei hij vervolgens, zijn blik afwendend. ‘Jawel. Je hebt hem wel nodig,’ zei Kevin met een besliste toon en hij stond op. Draco stond met een zucht op en liep richting de jongenslaapzaal. Sam had wel door dat er iets aan de hand was en stond ook op. ‘Ik zou maar blijven zitten, ik moet even met Draco praten,’ zei Kevin terwijl hij zijn toverstok pakte. ‘Hier, dan heb je wat te doen,’ zei hij toen Sam zijn mond opendeed, en Kevin stopte hem een boek in zijn handen. Vervolgens liep hij Draco achterna en liet hij een verontwaardigde Sam achter.

‘Dus? Wat is er werkelijk gebeurd tussen jou en Isa?’ vroeg Kevin toen hij de slaapkamer binnenstapte. Draco lag naar boven te staren terwijl hij de ijszak omdraaide. ‘Ik zei al, we hadden ruzie,’ antwoordde Draco.
‘En verder?’ vroeg Kevin door.
‘Verder niks!’ zei Draco geïrriteerd. Kevin ging demonstratief voor hem staan. ‘Denk je nou echt dat ik dat geloof! Kom op zeg! Ik ken je wel wat langer dan vandaag hoor. En als jij het niet vertelt, vraag ik het aan Isa,’ viel Kevin uit.
‘Kan niet,’ zei Draco zuchtend. ‘Ik kan haar nergens vinden. Ik keek in het boek maar ze was nergens te vinden, dus ze is weg. In ieder geval is ze niet meer op Zweinstein,’ vervolgde hij met een hoofdknik naar een klein boekje dat op de grond lag. Vervolgens trok hij een pijnlijk gezicht toen er een pijnscheut door zijn hoofd ging. ‘Ten eerste, laat jij dat soort spullen altijd zo slingeren?’ vroeg Kevin berispend terwijl hij naar hun informatieboekje keek. Met dit boek kon je alles opzoeken over een persoon, ook waar hij of zij was, zolang deze maar in dezelfde omgeving was of er mee in toegestemd had om opgespoord te kunnen worden. ‘En ten tweede jij beweert dat er niks is gebeurd, maar vervolgens is Isa wel vertrokken. Overtuigend hoor! Fijn, dan vraag ik het wel aan Simone, die weet het overduidelijk ook,’ zei Kevin terwijl hij het boekje opraapte. ‘Ik werd een beetje boos,’ mompelde Draco toen Kevin aanstalten maakte om weg te lopen. ‘O nee hè!’ kreunde Kevin, die Draco’s woede aanvallen kende. ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg hij vervolgens streng. ‘Ik mmoeg maar,’ kwam er mompelend uit een ijszak. ‘Wat?’ vroeg Kevin verward.
‘Ik sloeg haar,’ zuchtte Draco nu.
‘En… wat nog meer?’ vroeg Kevin toen hij zag dat Draco’s even heen en weer naar hem schoten. ‘Ehm… Ik… ik gooide met zo’n flesje,’ mompelde Draco.
‘Naar haar!’ riep Kevin geschrokken uit.
‘Nee natuurlijk niet! Naar beneden, maar het glas sprong op en volgens mij raakte het haar pols,’ gaf Draco twijfelend toe. Kevin keek hem geërgerd aan. ‘En ik bedreigde haar,’ klonk het, nauwelijks hoorbaar. ‘En waar ging dat allemaal om?’ vroeg Kevin met een zucht. ‘Ze slikte de pil, ze zei dat ze dat niet deed. Nou ja ze zei er in ieder geval niets over toen we het over kinderen hadden, en ook niet toen mijn ouders of haar ouders er wat over zeiden,’ legde Draco uit. ‘Af en toe ben jij echt een ongevoelige zak, weet je dat?’ zuchtte Kevin.
“Ik ben ongevoelig?”� riep Draco uit, “Zij nam me mijn kinderen af!”� en hij schoot verontwaardigd overeind. Kevin zuchtte en schudde zijn hoofd.
“Draco, jullie zijn beiden 17 jaar oud, alleen een debiel denkt er aan om dan al kinderen te krijgen!”� viel hij uit. “Isabelle kon niets beter doen dan weglopen van je, je dwong jezelf aan haar op en trachtte voor haar te beslissen wat er verder zou gebeuren in haar leven.”� hij zweeg even en haalde diep adem. “Je nam haar vrijheid af, hoogst waarschijnlijk hield ze niet eens echt van je maar was ze gewoon bang, dat zou ik ook zijn met zo’n enge stalker achter me aan.”� Dit vond hij een waardige afsluiter en hij liep de kamer uit, Draco achterlatend.

‘Nou ja zeg,’ mompelde Draco diep beledigd, terwijl hij de ijszak weer tegen zijn lip aandrukte.

Kevin liep ondertussen snel door naar de Griffoendorleerlingenkamer. Pas toen hij voor het portret stond kwam hij tot de conclusie dat hij het wachtwoord helemaal niet wist. Gelukkig kwam op dat moment Ginny de hoek om. ‘Hey, wat is het wachtwoord?’ vroeg Kevin snel. Ginny keek hem alleen spottend aan. ‘Kom op! Doe niet zo kinderachtig!’ zei Kevin geërgerd. ‘Zelfs als ik je het wachtwoord geef heb je er niks aan want Simone is niet binnen,’ antwoordde Ginny, even geërgerd als Kevin. ‘Waar is ze dan?’ vroeg Kevin meteen.
‘Ze moest zich bij Perkamentus melden,’ zei Ginny, ze keek even ongerust. Kevin keek geschrokken op voordat hij meteen wegrende. Snel rende hij door naar het kantoor van Perkamentus, maar hier stond alleen madame Plijster, die net de deur had geopend van het kantoor. ‘Waar is Simone? Is ze van school gestuurd? Dat kan je niet maken!’ ratelde hij achter elkaar op. ‘Geen zorgen, ze is niet van school gestuurd,’ zei madame Plijster snel toen Kevin zijn mond weer open deed. Even keek Kevin verbaasd, maar vervolgens draaide hij zich om en liep bedachtzaam terug naar zijn leerlingenkamer. Plotseling kreeg hij nog een ingeving en begon hij weer te rennen. In de Zwadderaarleerlingenkamer aangekomen rende hij de trap naar de meidenslaapzaal op. ‘Apple! Weet jij wa-’. Simone keek geschrokken op, en doordat ze op het randje van het bed zat, verloor ze haar evenwicht en viel ze achterover het bed of waarna ze op de grond plofte. ‘-ar Simone is,’ mompelde Kevin het laatste van zijn zin. Snel klom Simone, met een rood hoofd, weer op het bed. ‘Volgens mij hoor ik Jessica roepen, zie je zo wel weer,’ Apple stond snel op, rukte zich los van Simone die haar shirt vanachter vast had gepakt, en liep de slaapzaal uit, Kevin en Simone achterlatend in de kamer.

“Hij verdiende het dus je kan mij niet de schuld geven en-“ begon Simone maar meteen legde Kevin haar het zwijgen op. “Weet ik, hij is te ver gegaan en het spijt me dat ik hem niet eerder heb tegengehouden.”�
Het werd muisstil in de kamer, geen van beiden wist iets zinnigs te zeggen.
“Hij is echt gek.”� mompelde Simone uiteindelijk, Kevin knikte.
“Kinderen,”� hij schudde zijn hoofd, “Op z’n zeventiende, logisch dat Isa niet met hem wilde trouwen.”�
Simone wist een zwak glimlachje tevoorschijn te toveren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.