FanFic.nl

All the same

Hoofdstuk 17

Zuchtend draaide Isabelle zich weg van de spiegel. Ze liet haar blik nog eens over de armzalige kamer gaan. Het bed stond scheef, de kastdeuren waren er niet meer en af en toe schoot er een muis weg. In de kamer kon je nog net twee stappen zetten tussen de kast en het bed, maar verder was er geen bewegingsruimte. Meteen nadat ze afscheid had genomen was ze naar een hotel in het noorden van het land gestraald. ‘Hier zal hij me nooit vinden,’ mompelde Isa, terwijl ze op het bed plofte, dat gevaarlijk kraakte. Ze wreef over haar, inmiddels blauw geworden wang en dacht aan wat Apple en Simone aan het doen waren. Nadat ze zo’n vijf minuten op bed had gelegen, kreeg ze het benauwd in dat kamertje en besloot ze om haar omgeving te verkennen. Al gauw stond ze buiten en keek ze verbaasd om haar heen. Haar kamer was niet het enige armzalige in deze buurt, de hele straat leek af te brokkelen. Ze haalde eens diep adem, waarbij ze een hoestaanval kreeg van alle stoffen die er in de lucht zaten, en besloot er maar het beste van te maken.

‘Meneer Noot! Ze wordt niet van school gestuurd dus u kunt gerust vertrekken,’ probeerde Anderling voor de zoveelste keer. ‘En waarom zou ik dan niet mogen weten waarom ze hier naar toe moet komen?’ vroeg Kevin achterdochtig. Apple grinnikte even en op Simone’s gezicht vormde een glimlach. ‘Omdat jij er misschien niks mee te maken heb!’ zei Andering geërgerd. ‘Wat Simone aangaat, gaat mij ook aan,’ zei Kevin achterdochtig. Anderling slaakte een diepe zucht, maar gaf het op omdat Perkamentus binnenkwam.
Simone en Apple waren naar Perkamentus kantoor gestuurd. De meeste Zwadderaars keken nogal wraakzuchtig naar Simone toen ze door de leerlingenkamer heen liep zonder onzichtbaarheidmantel maar omdat Kevin hen meteen was gevolgd, deed niemand iets.
‘Kevin zou jij Draco misschien even willen halen?’ vroeg hij kalm. Kevin keek hem verbaasd aan. ‘Hierheen?’ vroeg hij ongelovig.
‘Ja, hierheen. Anders wordt het zo moeilijk communiceren,’ zei Perkamentus met zijn overbekende twinkeling. ‘Maar…,’ Kevin’s ogen schoten snel naar een geschokt kijkende Simone en toen terug naar Perkamentus. ‘Er zal heus niks gebeuren, haal hem nou maar gewoon,’ zei Perkamentus glimlachend. Kevin liep snel naar de deur, en met nog één bezorgde blik verdween hij.
‘Zo, dan kunnen wij nu snel aan de slag. Jullie moeten voor Isabelle gaan pendelen. Het blijkt dat ze niet in Londenis, dus zou ze overal kunnen zijn. En jullie zijn de enige twee die erachter kunnen komen waar ze is,’ vertelde Perkamentus aan Apple en Simone. Hij liep snel naar een kast en haalde daar een kaart uit. ‘We proberen het eerst nog in Engeland, ik heb een vermoeden dat ze niet naar het buitenland is gegaan,’ zei Perkamentus terwijl hij de kaart uitrolde. Een enorme kaart waarop Engeland was afgebeeld werd zichtbaar.

“Ik heb haar!”� riep Apple uit toen de pendel als een magneet door de kaart werd aangetrokken. “Waar is ze?!”� Draco viel bijna over een stoel in zijn haast om bij het bureau en de kaart te komen.
“Alsof ik dat aan jou zeg!”� snauwde Apple, “Dit alles is jouw schuld hoor!”�
Mompelend zakte Draco in een stoel neer terwijl Isabelle’s moeder vragend naar Simone en Apple keek, die over de kaart gebogen stonden.
“Ik stel voor dat jullie hier blijven, dan ga ik Isabelle halen.”� Perkamentus klonk even kalm als anders, na twee tellen was hij met een zachte “plop”� verdwenen.
“Ben je gek geworden om onze dochter te slaan!?”� vloog Nina uit tegen Draco, deze vloog een meter omhoog van de schrik. “Ehh…”� was het enige wat hij kon uitbrengen.
“Hoe haalt jullie dochter het in haar hoofd om weg te lopen van haar eigen verloofde?”� verdedigde Lucius Draco, “Ze stemde zelf in met dit huwelijk!”�
Nina’s ogen werden groot van schrik en ze slikte even.
“Ze stemde toch in uit vrije wil of niet?”� vroeg Lucius nu achterdochtig, Nina en Kris gaven elkaar een blik van verstandshouding.
“Ja natuurlijk!”� zei Kris snel toen Lucius opnieuw zijn mond opende. “Enkel eh… hebben we haar bij het ondertekenen van het akkoord een licht toverdrankje gegeven..”� voegde hij er voorzichtig aan toe, Lucius keek hem kil aan.
“En waarom zou dat nodig geweest zijn? Is onze zoon soms niet goed genoeg voor haar?”� vroeg hij op dreigende toon. “Jawel, natuurlijk wel!”� kwam Nina gauw tussen beiden, “Maar we waren bang dat eh..door de zenuwen…ze nou..ze misschien niet zou tekenen.”�
Lucius zuchtte, “Gaat dat huwelijk nou nog door of niet?”�
“PARDON!?”� riep Simone verontwaardigd, “Ben je gek ofzo? Ze wí­l niet met hem trouwen, wie nou wel?!”� ze haalde even diep adem en begon te schreeuwen.
“Zelfs een debiel zou zien dat Isa hem haat, ze word ziek van hem, en jullie zijn haar ouders en hebben het nog niet door!”� ze wierp Kris en Nina een walgende blik toe. “Wat voor ouders zijn jullie wel niet!”�
“Simone, houd je kop!”� siste Apple die haar een schop tegen haar schenen gaf.

“Simone, dit zijn je zaken niet, houd je erbuiten!”� waarschuwde Kris haar en hij richtte zich tot Lucius. “Tuurlijk gaat dit huwelijk door!”� zei hij licht geïrriteerd. Lucius knikte kort en er viel een doodse stilte in het kantoor.
Deze werd verbroken door een luide “KNAL”� . Perkamentus was het kantoor inverschijnseld, samen met Isabelle.

“Hoe haal je het in je hoofd om-“ begon Kris meteen maar Perkamentus deed hem met 1 blik zwijgen. “Verloofd of niet, ik duld het niet dat er onder mijn dak, op mijn school, leerlingen verkracht worden of met angst naar hun lessen lopen, of zelfs niet durven te gaan slapen uit angst-“ begon hij maar hij werd meteen onderbroken door Lucius.
“Wat zich tussen Isabelle en Draco afspeelt gaat jou niets aan!”� riep hij, Perkamentus keek boos op. “Als die dingen zich in mijn school afspelen gaan ze me wel degelijk aan, Lucius!”� zijn stem klonk niet meer kalm zoals altijd, hij klonk kwaad.
“Nou dan lijkt het mij beter dat zowel Draco als Isabelle van school gaat. Ik laat onze huiself de spullen van beiden ophalen en zij kunnen hun opleiding voltooien door behulp van privé-lessen.”� Iedereen was geschokt door Lucius uitspraak. Isabelle’s ogen werden groot en ze snakte naar adem terwijl Draco zonder enige emotie op zijn gezicht te vertonen naar zijn ouders toeliep. “Kom Isabelle, we hebben hier niets meer te zoeken.”� Kris keek haar dwingend aan.
Isabelle slikte en liep met tegenzin naar haar vader toe, Narcissa had zich al omgedraaid en liep het kantoor uit, gevolgd door Lucius, Draco, Nina en Kris die Isabelle door de deur duwde.

Apple’s mond zakte open van verbijstering en Simone keek alsof Merlijn voor haar stond. Perkamentus keek ronduit woedend naar de vier volwassenen, maar hij zei niks. ‘Isa, je k-’
‘Houdt je er buiten Evers!’ Lucius wierp haar een vernietigende blik toe. Isa, die nog in de deuropening stond, keek Apple en Simone even verdrietig aan maar ze schudde onopvallend met haar hoofd. Ook Draco keek om, het eerste wat Simone opviel was de zelfvoldane schittering in zijn ogen, die al snel veranderde in een soort van verslagen blik. ‘Denk je nou echt dat w-’ Apple’s zin werd afgekapt door de luide klap van de dichtgeslagen deur.

Onderweg naar buiten werd er geen woord gewisseld tussen Draco en Isabelle. Kris en Lucius bekritiseerden zweinstein en zijn personeel schaamteloos terwijl Narcissa en Nina bespraken hoe het verder moest met de opleidingen van Draco en Isabelle.
Toen ze zweinsveld bereikt hadden vertelde Lucius hen dat ze zouden verschijnselen naar de wegisweg, en van daaruit zouden ze met de auto weer naar huis terugkeren.
Iedereen kon verschijnselen behalve Isabelle, die had haar verschijnselbrevet nog niet dus besloot Nina dat Isabelle zichzelf en Draco maar naar huis moest stralen.
Terwijl hun ouders met een knal verdwenen, sloeg Draco zijn arm om Isabelle heen. Deze verstijfde en richtte haar blik naar de grond.

Draco voelde hoe Isabelle verstijfde en voelde zich weer meer schuldiger worden. Terwijl hun ouders wegliepen was Draco zich aan het bedenken wat hij moest gaan zeggen tegen Isabelle. ‘Isa,’ begon hij zachtjes. Hoe het mogelijk was wist hij niet maar Isabelle verstijfde nog meer dan ze al was. ‘Kom op hé, Het spijt me ma-’ hij werd onderbroken door Isabelle, die het niet kon laten om even laatdunkend te snuiven.

“Laten we maar naar huis gaan.”� zuchtte hij. Isabelle concentreerde zich op het landhuis van Lucius en Narcissa, maar toen ze weg wilde stralen gebeurde er niets.
“Komt er nog wat van?”� vroeg Draco ongeduldig, Isabelle gunde hem alleen een woedende blik. “Kop dicht!”� snauwde ze terwijl ze opnieuw probeerde te stralen.
“Eh… Het lukt niet…”� mompelde ze uiteindelijk zacht. Draco keek haar verontwaardigd aan, “Pardon?”�
“Nou het lukt niet. Sinds die aanval werken mijn krachten met momenten wel en op andere momenten niet.”�
“Ja, en?”�
“Nou dit is dus zo’n moment waarop m’n krachten niet werken.”� Isabelle keek hem geïrriteerd aan. “Oké, best, dan nemen we wel een hotelkamer.”� Draco haalde zijn schouders op en liep verder de straat door. “WAT!”� riep Isabelle geschokt uit.

Hoewel Draco's pas iets vertraagde bleef hij doorlopen en keek hij niet om. Hierdoor zag hij niet dat Isabelle hem geschokt aankeek, met angst in haar ogen. Toen Draco merkte dat Isa hem niet volgde, keek hij ongeduldig om.
'Er is niets wat je aan de situatie kan veranderen Isa, dus werk je gewoon mee. We nemen een hotelkamer, we schrijven onze ouders zodat ze niet ongerust worden en vervolgens wachten we tot we naar huis kunnen,' preekte hij. Met een woedend gezicht volgde Isabelle hem.

Draco liep een redelijk groot hotel in aan het einde van de straat, met tegenzin liep Isabelle door de deuren naar binnen.
“Luxe-kamer voor 2 graag.”� hij keek de man achter de balie ongeduldig aan. “Voor hoelang?”� vroeg deze monotoon.
“Tot overmorgen.”�
Na een aantal documenten getekend te hebben en ook een brief naar hun ouders gestuurd te hebben konden ze naar hun kamer. Draco moest Isabelle zo ongeveer de lift in trekken omdat deze alles probeerde om het hotel uit te komen.
Toen hij haar eindelijk de hotelkamer had ingeduwd, draaide hij gauw de sleutel om en stak deze in zijn broekzak.

Isa bleef nerveus aan de andere kant afwachten wat Draco zou gaan doen. Zenuwachtig wreef ze over haar stekende pols maar toen ze zag dat Draco daar naar keek hield ze snel op. ‘Weet je, het is niet allemaal mijn schuld hoor,’ begon hij geïrriteerd te praten. Isabelle keek gekwetst op maar ze hield zich voor om hoor mond te houden, en daarom zei ze ook niks terwijl hij op haar afliep. ‘Je kan me echt niet voor altijd blijven negeren,’ zei hij rustig toen hij Isabelle’s verbeten gezicht zag. Isabelle moest moeite doen om niet een stap naar achter te zetten toen hij voor haar stond. Snel wendde ze haar gezicht van hem af en keek ze geïnteresseerd naar haar voeten.

“Toe nou, Isa!”� smeekte Draco zacht. Hij sloeg zijn armen om haar heen en streelde door haar haren. “Niet doen.”� Fluisterde ze terwijl ze haar hoofd wegdraaide. Isabelle voelde hoe de angst door haar lichaam schoot toen hij haar niet losliet, maar zijn hand onder haar kin legde. 'Isa, kalmeer toch. Het spijt me echt,' begon Draco smekend. Toen ze haar hoofd weg probeerde te halen uit zijn handen besloot hij het anders te doen. Snel drukte hij zijn mond op de hare. Geschrokken deed Isabelle een stap naar achter, Draco hield haar echter met 1 arm vast.

Isabelle probeerde zich los te trekken maar Draco drukte haar opnieuw tegen zich aan. Ze rilde toen ze zijn buik tegen haar rug voelde.
“Laat me los!”� riep ze in paniek en ze spartelde hevig tegen terwijl hij haar naar de zetel trok.
Draco lachte. “Oh nee hoor dametje, jij blijft mooi hier en gaat naar me luisteren. Ik ben het nu echt spuugzat met dat gedoe van jou!”�
“Nou daar is een hele simpele oplossing voor-“ begon Isabelle maar Draco onderbrak haar meteen. “Inderdaad!”� zei hij, “Als jij nou gewoon stopt met tegenwerken dan is er geen probleem meer.”�
“Nee hoor, ik verdwijn uit jouw leven en jij uit het mijne en dan hebben we beiden nergens last van.”� mokkend sloeg ze haar armen over elkaar heen terwijl Draco “Dobby!”� riep.
Met een luide “KNAL”� verscheen er een huiself, gehuld in een vieze, versleten kussensloop.
“Wat kan Dobby doen voor meneer?”� vroeg die met een pieperig stemmetje.
“Ik wil dat je alle spullen hier op dit lijstje naar hier brengt, zo snel mogelijk.”� Draco tikte met zijn toverstok op een blaadje papier en drukte dit in Dobby’s hand.
“Ja meneer, dat doet Dobby meneer, meteen meneer!”� piepte deze, Draco keek hem alleen maar kil aan en siste “Haast je wat!”� waarop Dobby weer met een luide knal verdween.
Hij draaide zich om en keek naar Isabelle die dromerig naar de grond staarde. Grijnzend ging hij op haar schoot zitten en drukte zonder aarzelen zijn lippen op die van haar. Isabelle verstijfde en drukte zich tegen de rugleuning van de zetel terwijl Draco de rits van haar vestje los deed en dit van haar schouders duwde. Net toen hij het vestje op de grond had gegooid, verscheen Dobby met een hutkoffer. “Voor u, meneer, Dobby heeft alles bij wat meester vroeg!”� zei hij trots, Draco knikte kort terwijl hij van Isabelle afsprong. “Best, maak dat je wegkomt.”� zei hij ongeïnteresseerd en Dobby verdween opnieuw, de hutkoffer achterlatend.

‘Is hij helemaal gek geworden!’ Hoe haalt hij het in zijn hoofd!’ schreeuwde Simone luid.
‘Er zit nu echt een steekje los bij hem!’ haakte Apple daar, ook luid schreeuwend, op in. ‘Ehm… over wie hebben we het nu precies?’ vroeg Hermelien die al een kwartier naar het geschreeuw van de twee meiden aan het luisteren was.
Toen Isabelle en Draco waren verdwenen waren werden ze door Anderling van Perkamentus’ kamer afgestuurd, zonder dat ze maar ook maar iets konden zeggen. Woedend waren ze naar de Griffoendortoren gegaan, waar ze begonnen met het gedrag van Perkamentus te kritiseren. Vervolgens gingen ze over naar het gedrag van de ouders van Isabelle en Draco, en nu waren ze Draco verrot aan het schelden.
‘Hoe durven ze!’ riep Apple nog eens om vervolgens Simone’s voorbeeld te volgen en uitgeput op een stoel neer te ploffen. ‘Het heeft niet veel zin hoor, om hier te schreeuwen, niemand die je hoort,’ merkte Hermelien droog op.
‘Inderdaad, als je Draco zo graag de huid vol wil schelden dan houd ik je absoluut niet tegen maar kan het misschien ergens waar wij er geen last van hebben?’ vroeg Ron geïrriteerd, voordat hij zich weer over zijn Toverdranken boog. ‘Dat is het!’ riep Simone uit, ze sprong met een grijnzend gezicht overeind. Zonder nog iets te zeggen liep ze de meidenslaapzaal op. Apple volgde haar terwijl Hermelien opgelucht aan haar huiswerk ging. ‘Simoon, wat ben je van plan?’ vroeg Apple terwijl ze zag dat Simone naar een verborgen muur achter haar bed liep. Ze drukte op een paar stenen en de muur schoof opzij. Een grote standaard werd zichtbaar, waar een gigantisch dik boek op lag. ‘Wij gaan naar Draco,’ grijnsde Simone. Ze pakte het boek van de standaard en vanuit de hoek pakte ze een kaart. ‘Zoek jij ze? Dan zoek ik de projectie spreuk,’ ze gooide de kaart naar Apple, die een kristal pakte en geconcentreerd ging zitten, terwijl Simone door het spreukenboek bladerden. ‘Je weet dat dit kan gaan mislukken hè? Nu onze krachten zo onvoorspelbaar zijn,’ merkte Apple op. ‘Pessimist!’ mompelde Simone ongeduldig.

Toen Dobby was verdwenen trok hij zijn Zweinsteinjas uit en draaide zich weer naar Isabelle om. ‘Je zou wel eens wat aardiger tegen hem kunnen doen. Niet alleen tegen hem trouwens,’ wees Isabelle hem terecht. Draco grijnsde, maar drukte vervolgens zijn lippen weer op de van Isabelle, die zich meteen weer tegen de leuning aandrukte. Terwijl Draco ondertussen bezig was zijn stropdas los te trekken, klonk er een zacht gekuch, geschrokken keken ze beide op. Hoewel ze beide grijnsde keken de ogen van Apple en Simone woedend. Onmiddellijk stond Draco op en trok zijn toverstok, de twee meiden bleven echter onbewegelijk staan. ‘Wat willen jullie nu weer?’ zuchtte hij ongeduldig.
‘Niks bijzonders, we komen je alleen even waarschuwen,’ antwoordde Apple poeslief.
‘O, werkelijk?’ schamperde Draco, terwijl hij zijn toverstok weer liet zakken.
‘Ja inderdaad! We hebben namelijk wel door dat dit verdoemde huwelijk niet te stoppen is-’
‘Goh, wat zijn jullie snel van begrip. Hoelang heeft dat geduurd? Drie kwart jaar ongeveer?’ vroeg Draco smalend. ‘Maar, toch willen we even wat zaken duidelijk maken. Ten eerste, als je Isabelle ook maar iets doet, dan heb je een gigantisch groot probleem. Ten tweede, er gebeurd niks wat Isa ook niet wil en als laatste, ze wordt minstens de komende drie jaar niet, ik herhaal, niet zwanger. Dit valt eigenlijk onder de voorgaande regel maar het is maar even voor de duidelijkheid,’ noemde Simone op. Even keek Draco stomverbaasd, maar toen begon hij keihard te lachen. ‘Denk je nou echt dat je mij voorwaarden kan stellen? Binnen een aantal maanden is ze mijn vrouw! Ik kan doen met haar wat ik maar wil,’ zei hij duister nadat hij eindelijk uitgelachen was. Woedend trok Simone haar toverstok. ‘Simone!’ zei Apple waarschuwend en Isabelle ging snel staan. ‘Ik zou maar oppassen Malfidus,’ siste ze zacht. ‘Wat nu, wil je me vermoorden?’ smaalde Draco, Simone’s gezicht vertrok terwijl Apple waarschuwend een stap naar Simone toe zette. ‘Heel wat moeilijker om het uit te spreken he, zonder dat je onder de invloed bent van de Imperius,’ grijnsde Draco. Simone zette geschrokken een stap naar achter terwijl de drie meiden Draco stomverbaasd aankeken. ‘Wa-wat?’ hakkelde Simone. ‘Probeerde je hem te vermoordden?’ vroeg Isabelle verbijsterd.
‘Was ze onder de Imperiusvloek?’ vroeg Apple verbaasd. ‘Maar… hoe weet je dat?’ vervolgde ze. ‘Ik zag Patty een spreuk mompelen om vervolgens weer achter de boekenkasten te duiken. Daarna zag ik Simone’s blik wazig worden, dat was trouwens nadat ik op de grond lag,’ zei Draco met een grimmige uidrukking. ‘Je hebt hem in elkaar geslagen?’ vroeg Isabelle nog steeds verbijsterd. Vervolgens begon ze keihard te lachen, waar ze snel mee ophield toen ze Draco woedend zag kijken. ‘En je neemt ook niet de moeite om Perkamentus even te vertellen dat ik onder de Imperiusvloek was! De hele school denkt dat ik een gestoorde maniak ben! Ik werd bijna van school gestuurd!’ riep Simone verontwaardigd.
‘Ach, het kwam me eigenlijk wel goed uit als je van school werd gestuurd. Dan stopte dat eeuwige gezeik van jouw tenminste,’ zei Draco schouderophalend. Simone’s mond viel uit verontwaardiging open, dit zag er echter zo komisch uit dat Apple in de lach schoot.
‘Dus als ik het goed begrijp heb jij hem in elkaar geslagen, heeft Patty jouw vervloekt zodat je hem vervolgens ging vermoorden?’ vroeg Isabelle verward.
‘Ja, maar Sam hield het tegen. Blijkbaar zag Patty een kans toen ze Simone zo boos zag,’ legde Apple uit. “Maar waarom wil Patty hem dan dood?”� vroeg Isabelle nu fronsend, “Ze is gek op hem!”� Simone en Apple fronsten nu ook en probeerden, aan hun gezichten te zien, een antwoord te bedenken.
“Achja hoe dan ook, jullie moeten weer naar zweinstein, dus wegwezen.”� Draco keek de twee dwingend aan.

‘Je kan ons niet zomaar gaan commanderen,’ zei Apple meteen tegendraads. Net toen Simone daar wat bij wilde toevoegen voelde ze opeens een ruk om haar middel, wankelend deed ze een paar stappen naar achter. Toen ze opzij keek zag ze dat bij Apple hetzelfde was gebeurd. ‘Wat gebeurt er?’ zei Simone achterdochtig, maar op dat moment werd ze met zo’n ruk naar achter getrokken dat ze naar achtervloog. Net toen ze de muur raakte verdween ze uit de kamer. Apple keek met stomheid geslagen totdat bij haar hetzelfde gebeurde. Heel even zweefden ze allebei in het duister totdat ze weer in een kamer kwamen en verder naar achtervlogen. Toen ze hier bij de muur kwamen verdwenen ze echter niet en met een klap kwamen ze tegen de muur aan, om vervolgens op te grond te vallen. ‘Ik vroeg me al af waar jullie waren,’ klonk de kalme stem van Perkamentus boven hen.
'Toen Hermelien jullie misten op de meidenslaapzaal heeft ze mij gewaarschuwd en ik had al snel een vermoeden waar jullie heen waren gegaan. Omdat de vorige ontmoeting niet zo vloeiend was verlopen dacht ik dat het beter zou zijn om jullie bij Draco weg te halen,' legde Perkamentus uit terwijl de meiden omhoog klauterden. Doordat Perkamentus dit had gezegd herinnerde ze zich weer wat Draco had gezegd en ze vertelden snel het verhaal door aan Perkamentus. Nadat Patty’s toverstok was gecontroleerd bleek inderdaad dat Patty Simone had vervloekt. Toen Perkamentus haar vertelde dat ze van school af moest barste ze in huilen uit. ‘Maar hij was van mij!! Als ik hem niet krijg dan krijgt niemand hem!’ gilde ze hysterisch, geschrokken zetten Apple en Simone, die nog in het kantoor van Perkamentus waren, een stap achteruit. Patty stopte echter niet met krijsen en Madame Plijster moest er bij komen om haar te kalmeren.
Binnen een aantal minuten was het nieuws verspreid en wist iedereen van Patty’s daad af. Maar dat was niet het enige, de hele school leek ook te weten dat Draco en Isabelle van school af waren gehaald.
'Het wordt wel erg stil op Zweinstein zo. Er missen twee leerlingen uit Zwadderich en één uit Ravenklauw,' zei Kevin bedachtzaam terwijl hij, Sam, Apple en Simone in de Zwadderichleerlingenkamer zaten. Eigenlijk zat Sam er niet echt bij, maar deed hij alsof hij verdiept was in het boek dat hij voor zich had liggen.

“En als je dan nog even bedenkt dat Isabelle met zowel Draco als Patty voortdurend een derde wereldoorlog voerde-“ ging Kevin verder maar hij werd onderbroken door Apple. “Is dat nou al waar jij om geeft, dat het wat stiller word hier op zweinstein!?”� riep ze uit terwijl ze overeind sprong. “Je beste vriend is net van school gehaald, dat verdomde huwelijk kan door niets of niemand worden tegengehouden en als klap op de vuurpijl is het leven van een zeventien jaar oud meisje compleet verwoest!”� schreeuwde ze, ze gunde Kevin alleen nog een blik van minachting en stormde toen de leerlingenkamer uit.

'Nou zeg, ik zeg alleen maar waar het op staat hoor,' mompelde Kevin verontwaardigd. 'Ze koelt wel weer af. Volgens mij is het haar iets teveel geworden,' zei Simone terwijl ze naar de plek keek waar Apple net verdwenen was. 'Moet je haar niet achterna gaan?' vroeg Kevin twijfelend. 'Ben je gek! Dan krijg ik vervolgens een preek. Ik ga daar niet naar binnen,' zei Simone vastbesloten. 'Ik vraag me af wat Draco op dit moment allemaal aan het doen is. Hoewel, ik denk dat ik dat helemaal niet wil weten,' wees Simone zichzelf terecht, en haar blik versomberde. 'Hij zal heus niet zo dom zijn om weer helemaal opnieuw te beginnen, tenminste ik denk dat hij wel wat meer verstand heeft dan dat,' stelde Kevin haar gerust. 'Hij was anders al aardig op gang toen wij binnenkwamen,' zei Simone met nog steeds dezelfde uitdrukking.

Stomverbaasd staarde Isabelle naar de plek waar Simone en Apple net nog hadden gestaan. “Hoe-“ begon ze maar aan Draco’s gezicht te zien had ook hij geen idee waar Simone en Apple naartoe waren. “Achja, hun probleem.”� mompelde hij alleen maar en hij plofte weer naast Isabelle neer in de zetel. Die vloog onmiddellijk naar de andere kant van de zwarte bank maar Draco greep haar pols vast en trok haar dichter waardoor ze met haar nek tegen zijn schouder terechtkwam.
Hij sloeg zijn armen om haar heen maar Isabelle spartelde hevig tegen en probeerde zich los te trekken, maar dit zonder resultaat. “Zit stil.”� gromde Draco terwijl hij haar opnieuw naar zich toe trok. “Nee! Laat me los!”� piepte Isabelle die zijn armen trachtte weg te duwen.

Net op dat moment rinkelde Draco’s gsm, Isabelle zuchtte opgelucht toen hij haar met tegenzin losliet en het telefoontje beantwoordde.
“Met Draco.”� zei hij dan ook nors in de hoorn, het volgende moment verscheen er een geschrokken blik op zijn gezicht.
“Ehh Daniel hoi-“ hij werd blijkbaar halverwege zijn zin onderbroken en klapte zijn mond dicht. “Of ik ermee bezig ben? Ehm.. Ja hoor.”�
Hij zweeg opnieuw even.
“Zaterdag? Ja prima.. Hoezo ziek?”� hij schoot overeind en luisterde naar wat Daniel zei.
“Maar dan komen we een danseres te kort!”� riep hij uit, het volgende moment viel zijn oog op Isabelle en er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. “Daniel, ik heb de perfecte vervangster gevonden.”� zei hij vrolijk in de hoorn, nu schoot ook Isabelle overeind.
“Oh nee!”� begon ze, “Wat je ook van plan bent, hou mij er buiten!”�
“Jep dat komt in orde, tot zaterdag.”� Isabelle totaal negerend duwde hij de telefoon uit.
Het volgende moment sprong hij vrolijk uit de zetel, gooide zijn gsm achteloos op het salontafeltje en ging achter Isabelle staan.
Hij sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde in haar oor: “Raad eens.”�
“Ik wil het niet weten!Wat het ook is, ik doe het niet!”� zei Isabelle terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. “Ah kom op!”� zeurde Draco, zijn hand gleed van haar wang naar beneden. “Je hebt me ingeschreven voor een cursus paaldansen?”� gokte Isabelle toen sarcastisch. Draco bleef een moment lang verbijsterd staan maar schoot vervolgens in de lach.
'Heel grappig,' smaalde Draco. 'Misschien wel een goed idee,' vervolgde hij nadenkend, Isabelle trok een walgend gezicht. 'Maar nee, jij gaat meedansen in een clip van Kev en mij, we missen namelijk een danseres,' zei hij opgetogen toen Isabelle haar mond hield.
Even bleef het stil maar het volgende moment sprong Isabelle de zetel uit en had ze zich al omgedraaid terwijl ze hem geschokt aankeek.
“wí¡t?”� was het enige wat ze kon uitbrengen. 'Je hoorde het wel,' grijnsde Draco breed. 'Ben je gek geworden,' vroeg Isabelle twijfelend, ze keek zo serieus dat Draco in de lach schoot. 'Welnee, het is juist een perfect idee. Iedereen op school zal die clip zien, dan zijn meteen alle roddels uit de wereld verdwenen. En we hoeven natuurlijk geen nieuwe danseres de regelen,' zei Draco simpel. 'Je bedoelt die roddels die eigenlijk de waarheid zijn?”� vroeg Isabelle poeslief.
“Niet zeuren.”� mompelde Draco terwijl hij in de hutkoffer dook. “Hebbes!”� riep hij triomfantelijk en hij kwam weer overeind met een cd in zijn handen. Hij schoof de zetel opzij waardoor ze meteen veel meer plek hadden en stak de cd in de cd-speler.
“Oké kom hier.”� zuchtte hij toen Isabelle bleef staan. Met tegenzin liep ze naar hem toe en Draco begon uit te leggen wat ze moest doen.

Toen Isabelle voor de zoveelste keer bijna over haar eigen benen struikelde kon ze het niet laten om een luide gil te slaken. “God wat haat ik jou!”� riep ze gefrustreerd uit terwijl ze zich bevrijdde uit Draco’s greep. “Net zoals dat stomme dansje!”� voegde ze er nog aan toe. Draco grinnikte en liep naar de cd-speler toe. “Probeer nog eens, je had hem bijna.”� zei hij kalm, hij wachtte tot Isabelle weer in haar beginpositie stond en zette het liedje weer op.
Uitgeput draaide Isabelle de kraan open en stapte onder de douche. Nadat ze de hele avond hadden geoefend had ze het dansje eindelijk onder de knie. Hoewel dansen voor Draco niet tot haar favoriete bezigheden behoorden, was hij nu tenminste afgeleid en had hij haar niet meer lastig gevallen met zoenen.
Nadat ze een kwartiertje onder het heerlijke koele water had gestaan en ze zo’n halve fles douchecrème op zich had gesmeerd en weer afgespoeld, stapte ze onder de douche vandaan. Ze droogde zich af en trok haar pyjama aan. Tot haar spijt had Dobby alleen haar zomerpyjama meegebracht, een kort, lichtblauw broekje dat tot zo’n 30 cm boven haar knieën reikte en een topje in dezelfde kleur met een gele ster op. Net toen ze het topje aanhad kwam Draco de badkamer ingestormd. “Nee hé!”� zuchtte Isabelle, Draco, die achter haar stond, grijnsde breed. “Je dacht toch niet dat je van me af was he?”� grijnsde hij terwijl zijn handen over haar heupen streelden. “Dat had ik eerlijk gezegd wel gehoopt.”� mompelde Isabelle. Draco grinnikte en drukte snel zijn lippen op de hare. 'Kan je me nou niet gewoon twee seconden met rust laten!' zei Isabelle geergerd toen zijn lippen naar haar nek gleden. 'Nee,' grijnsde hij tegen haar nek. 'Draco-'
'Sst, ik doe je niks,' zei Draco, proberend geruststellend te klinken. Isabelle zuchtte nog eens diep. 'Ik ben moe en wil naar bed! Laat me los,' zuchtte ze vervolgens en ze probeerde
weg te stappen. Wonder boven wonder lukte dit en Draco keek haar alleen glimlachend aan.

Stomverbaasd liep Isabelle naar de slaapkamer en plofte doodmoe op het bed neer. Het volgende moment klonk er echter een luide knal en schoot ze overeind.
“Isa kijk uit!”� Draco stormde naar het bed toe en trok haar eraf. Net op tijd want een vuurbal miste haar op het nippertje. “SIMONE! APPLE!”� gilde Isabelle die geschrokken naar de demon staarde. Met een “plop”� verschenen Apple en Simone die haar eerst vragend aankeken maar vervolgens opzij sprongen voor een tweede vuurbal. Simone hief haar handen op en de demon verdween, wat as achterlatend. Isabelle en Draco zaten nog steeds op de grond, tegen de muur. Draco had zijn armen om Isabelle heen geslagen en keek nu verbijsterd naar de plek waar zonet de demon nog had gestaan. 'Als wij er toch niet waren,' begon Simone grijnzend. 'Wat zou er dan nu van jullie gekomen zijn,' haakte Apple grijnzend op Simone in. 'Niet zo opscheppen! Zoveel deden jullie niet,' mopperde Draco die Isabelle omhoog trok nadat hij was opgestaan. 'Is dat jouw manier om iemand te bedanken?' vroeg Apple met opgetrokken wenkbrauwen.

Draco negeerde haar en zei: “Ga maar terug naar zweinstein, hier hebben jullie niets te zoeken.”�
Simone lachte, maar niet van harte. “Pardon?”� vroeg ze toen, “Jij denkt toch niet serieus dat ik bevelen van jou aanneem?”�
Draco opende zijn mond om haar tegen te spreken maar Isabelle was hem voor. “Hij heeft anders wel gelijk-“ begon ze, meteen vielen de monden van Apple en Simone open.
“Wat? Nu kies je zijn kant?”� riep Simone verontwaardigd uit, er kroop een brede grijns over Draco’s gezicht.
“Wat denk je dat Perkamentus doet als hij merkt dat jullie weer hier zitten?”� verduidelijkte Isabelle nu, “Jullie kunnen hier niet steeds zomaar naartoe komen wanneer jullie willen. Als hij erachter komt dan is er een grote kans dat jullie van school gestuurd worden.”�
“Maar-“
“Nee Simone! Ga naar zweinstein en blijf daar, ik red me wel. Maak je dus niet druk om mij, ga gewoon weer naar school.”�
Simone bleef Isabelle met open mond aankijken en had duidelijk geen antwoord klaar. “Ik zie jullie tijdens de vakantie, ga nu weg!”� Ze keek Simone en Apple dwingend aan.
“Kom Simone, laten we maar gaan.”� zei Apple stil en ze trok zachtjes aan Simone’s mouw. Deze keek Isabelle met medelijden aan, het was duidelijk dat ze haar niet graag achterlieten met Draco. Met tegenzin schemerde Simone samen met Apple weg.

Meteen nadat ze verdwenen waren, viel er een doodse stilte in de kamer. Isabelle zei niets en bleef met haar rug naar Draco toe staan. Ze hoorde zijn voetstappen naderen en voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg.
“Geef je het op?”� fluisterde hij in haar oor, opnieuw werd het stil. Isabelle slikte terwijl er duizenden gedachten door haar heen raasden.
‘Verzetten heeft geen zin meer, hoe dan ook ik moet met hem trouwen, het doet er niet meer toe wat ik wil.’ dacht ze, ze kneep haar ogen dicht en probeerde tegen de tranen te verzetten, maar toch rolden ze over haar wangen toen ze zacht knikte.
Draco’s lippen vormden een brede grijns en in zijn ogen schitterde een triomfantelijke blik. “Ga op het bed liggen.”� zei hij en hij liet haar los, Isabelle gehoorzaamde maar de tranen stroomden geluidloos over haar wangen. Draco kleedde zich, op zijn boxershort na, uit en kwam bij haar liggen. Zijn lippen raakten de hare en zijn handen gleden over haar lichaam. Gedwongen zoende hem terug terwijl hij het topje van haar pyjama over haar hoofd trok. “Zie je wel dat ik uiteindelijk toch zou winnen.”� fluisterde hij hees in haar oor terwijl hij het lichtblauwe broekje naar beneden duwde en op de grond gooide. Isabelle draaide haar hoofd weg en sloot haar ogen, hopend dat hij haar gauw met rust zou laten.

“Hoe kon ze ons zomaar wegsturen!”� riep Simone terwijl ze voor de zoveelste keer uit de zetel sprong. “Simone kalmeer toch eens,”� zei Kevin geërgerd, “Door de hele avond te lopen ijsberen help je Isa niet. Ga slapen en we zien morgen wel of er echt niets is dat we kunnen doen.”�
Simone zuchtte, ze zei iedereen gedag en liep toen maar naar de toren van griffoendor om te gaan slapen.

“Schat,”�
Isabelle opende slaperig haar ogen en knipperde een aantal keer tegen het felle zonlicht dat door het raam naar binnen viel. Draco zat op de rand van het bed en streek zachtjes door haar haren. “Ik moet naar de studio, ik blijf tot ongeveer vijf uur weg, oké?”� hij bekeek haar even uitvoerig en ze knikte zwakjes. “Tot straks, lieverd.”� glimlachte hij en hij gaf haar nog gauw een kus op haar mond voor hij de kamer weer uitliep.
Twee uur later werd Isabelle voor de tweede keer wakker, ze gooide haar benen over de rand van het bed en rekte zich uit. Ze rilde even en trok gauw haar ondergoed aan, dat op de grond lag, en liep naar de hutkoffer. ‘Hij is de hele dag weg, dus nu kan ik eindelijk weer eens een rokje aan zonder dat hij me bespringt.’ dacht ze blij, nadat ze proper ondergoed, een zwart rokje, een topje en een wit vestje uit de hutkoffer had gehaald, liep ze naar de badkamer. Ze liet het grote, ronde bad vol lopen en gooide het ondergoed dat ze aanhad in de wasmand. Vervolgens stapte ze in het bad en liet zich in het heerlijke warme water zakken.

Nadat ze zo’n drie kwartier in het water had gelegen droogde ze zich af en kleedde zich aan.
“Wat zal ik nou gaan doen?”� mompelde ze, toen kreeg ze een idee. Ze trok haar schoenen aan en deed haar sjaal om haar nek. Toen ze op de gang stond sloot ze de deur af en ze rende het hotel uit, de wegisweg door naar de lekke ketel. Via het kleine café kwam ze in de winkelstraten van Londen terecht.
‘Er bestaat maar 1 oplossing voor een rot gevoel,’ ging het door Isabelle heen en er verscheen een brede grijns op haar gezicht, ‘Shoppen!’

Vijf winkels later besloot ze om naar de kapper te gaan, ze was haar kapsel spuugzat en met een beetje geluk vond Draco haar nieuwe kapsel maar niets en bleef hij uit haar buurt.
Toen ze een uur later buitenkwam was het al drie uur, haar haren reikten tot aan haar schouders en waren donkerblond. Met een brede grijns op haar gezicht liep ze terug naar het hotel.

‘Wat! Maar dat is onmogelijk,’ Draco sprong geschrokken op en keek Daniel met een geschrokken gezicht aan. ‘Als je Isa wat meer met rust had gelaten had je dit ook wel zien aankomen,’ merkte Kevin op, die rustig bleef zitten terwijl Draco hem een geïrriteerde blik toe wierp. ‘Wat bedoel je daar nou weer mee? Had jij het dan zien aankomen?’ vroeg Draco verbaasd. ‘Je kan beter vragen wie het niet door had dat hij zich niet op zijn plaats voelde. Dat antwoord is namelijk korter, alleen jij,’ zei Kevin simpel. Matt, hun geluidstechnici was vanochtend in paniek in de studio aangekomen. Hij had onmiddellijk ontslag genomen en was vervolgens weer de studio uitgerend. Daarna had Daniel, die er als enige die ochtend was, hem niet meer gezien.
‘Niet zo zelfvoldaan hè,’ zei Draco terwijl Kevin begon te grijnzen. ‘We kunnen ons beter afvragen wat we nu moeten doen. Zonder geluidstechnici kunnen we niks opnemen!’ zuchtte Draco wanhopig terwijl hij weer op de bank plofte. ‘Ik kan het voor vandaag we overnemen, ik heb vroeger een studie gevolgd over geluidstechnici,’ stelde Daniel voor.

‘Eindelijk een dag relaxen!’ jubelde Apple. ‘Ik heb echt genoeg van al dat huiswerk,’ vervolgde ze met een zucht. ‘We hebben bijna niks uitgevoerd! Hoe kan je het dan zat zijn?’ lachte Simone. ‘Het is geestelijk,’ antwoordde Apple wijs.

Isabelle liep voor de zoveelste keer die dag voorbij de spiegel om haar nieuwe kapsel nog maar eens te bekijken. Zuchtend liep ze naar de badkamer en griste een maandverbandje uit de kast. Tot haar grote verbazing was er geen druppel bloed in haar slip te bespeuren.
“Huh, hoe kan dat nu?”� riep ze uit. Ze trok haar rokje goed, legde het maandverband weer in de kast en liep naar de woonkamer om in de zetel te gaan zitten. ‘Ik moest vanmorgen al ongesteld zijn.’ schoot het door haar heen. Ze wierp een blik op de klok, half6, Draco was nog steeds niet terug, hoewel ze dat absoluut niet erg vond. Net op dat moment vloog de deur open, Draco stapte de kamer in en gooide de deur achter zich dicht. Een moment lang bleef hij staan en bekeek haar uitvoerig, zijn blik bleven even hangen bij haar nieuwe kapsel en hij begon breed te grijnzen.
“Staat je goed,”� grinnikte hij, er ging een golf van teleurstelling door Isabelle heen. “Dat rokje ook trouwens.”� voegde hij er grijnzend aan toe. Hij hing zijn jas aan de kapstok en schopte zijn schoenen uit, vervolgens plofte hij naast Isabelle in de zetel neer en drukte zijn lippen op de hare. Isabelle had dit totaal niet zien aankomen en opende geschrokken haar mond. Zijn hand ging door haar haren en hij liet haar rustig los. “Het is wel een stuk korter hé.”� merkte hij glimlachend op. Isabelle zei niets en keek stug voor zich uit. Draco keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Is er iets?’ vroeg hij vervolgens. ‘Ehm… nee niks hoor,’ antwoordde Isabelle luchtig, hij keek haar nog steeds vreemd aan. ‘Mooi zo,’ grijnsde hij vervolgens en hij drukte zijn lippen weer op de hare. Geschrokken sprong Isabelle overeind, en ze struikelde een paar passen naar achter, van Draco af. ‘Weet je zeker dat alles goed gaat?’ vroeg hij haar nog eens met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ikke… ja natuurlijk gaat het goed,’ mompelde Isabelle, terwijl ze weer dacht aan haar ontdekking van net.“Waarom heb ik dan de indruk van niet?”� vroeg Draco opnieuw wantrouwig, Isabelle zei niks en bekeek geïnteresseerd de vloer. “Isa, als er iets is kan je het me heus wel vertellen hoor.”� Draco keek haar nu bezorgd een en legde zijn hand op haar buik. Isabelle schoot overeind en kneep haar ogen dicht.

“Hey kleine schat van me!”� een jonge vrouw, van hooguit achttien jaar oud, tilde een zo te zien pasgeboren baby’tje uit de wieg en legde het op de commode. Aan de muur hing een kalender, 3 maart 2007.
“Schat, kom nou, we komen nog te laat!”� klonk een mannenstem van beneden. “Ja, ik kom zo!”� riep de vrouw terug.

Naar adem happend opende Isabelle haar ogen weer. Die stem was absoluut van Draco, en die vrouw was zijzelf, maar die baby.. “3 maart..”� mompelde Isabelle nu nadenkend, het kind kon niet ouder dan een maand geweest zijn, in gedachten telde ze 10 maand terug. Dan kwam ze ongeveer deze datum uit. Plots leken de puzzelstukjes in elkaar te vallen.
Maandstonden bleven uit, vorige nacht. ‘Oh mijn god!’ ging het door haar heen, ‘Ik ben zwanger!’

“Isa!?”� Isabelle maakte een sprongetje van schrik toen Draco in haar oor brulde. “Wat was dat? Wat gebeurde er?”� vroeg hij op dwingende toon.
“Ehh..”� was het enige wat Isabelle kon uitbrengen.
Draco keek verbijsterd toe terwijl Isabelle wit wegtrok en tegen hem aanzakte. Snel tilde hij haar op en legde hij haar op het bed neer. Een paar minuten later opende ze versuft haar ogen. 'Alles goed?' vroeg Draco bezorgd. ''Absoluut niet!'' ging het angstig door Isabelle heen maar ze antwoordde kalm 'Ja, het gaat wel weer,' en wilde toen opstaan. Draco hield haar echter tegen.
“Isa, kom op zeg! Je gedraagt je raar, valt plots flauw en krijgt plots één of andere toeval en dan wil je me wijsmaken dat er niets aan de hand is? Jij blijft hier zitten tot ik weet wat er gaande is!”� hij duwde haar terug op het bed en wachtte tot ze zou praten.

Isabelle keek zwijgend naar de grond, Draco zei niets maar ze voelde dat hij naar haar keek. “Wat was die toeval?”� vroeg hij nu kalm, Isabelle antwoordde kort: “Ik had een visioen.”�
Ze besloot er maar niet bij te vermelden wat ze juist zag, en zeker niet omdat ze niet helemaal zeker was of het wel echt was. Ze had al vaker visioenen gehad die niet echt bleken te zijn, en ze hoopte maar dat dit ook zo’n visioen was.
‘Als ik binnen drie dagen nog niet ongesteld ben, dan haal ik een zwangerschapstest.’ besloot ze in gedachten.
“Waarover?”�
Isabelle voelde de moed in haar schoenen zakken en haar ledematen werden slap. Draco merkte dat ze weer suf werd en drukte haar achterover waardoor ze op het bed lag. “Isa-“ begon hij maar hij maakte zijn zin niet af en keek haar alleen bezorgd aan.
“Ik denk dat ik-“ Isabelle slikte, “Ik denk dat ik zwanger ben.”�
Er viel een pijnlijke stilte in de kamer terwijl Draco’s mond openviel. “Wa-Wat?”�
“Oh kom op zeg dat heb je goed genoeg gehoord!”� snauwde Isabelle terwijl er tranen in haar ogen sprongen. “Schat, dat is fantastisch!”� Draco sloeg zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar wang. Isabelle keek hem aan alsof hij gek geworden was.
“Voor jou misschien!”� siste ze, “Ik wil helemaal geen kind! Ik ben verdorie zeventien! Ik ben er helemaal nog niet klaar voor!”�
Draco drukte haar tegen zich een en legde zijn kin op haar hoofd. “Je kan het heus wel aan, en je bent niet alleen hoor. Ik ben er, en onze ouders.”�

“Daar gaat het niet om!”� riep Isabelle uit, “Ik wí­l geen kind!”� Draco zei niets terwijl Isabelle onderuitzakte en zich in de kussens liet vallen. Hij trok haar in zijn armen en wiegde haar zachtjes heen en weer. Hierdoor kalmeerde ze en ze viel al snel in slaap.
Draco legde de deken over haar heen en stond op. Zuchtend verschijnselde hij naar hun landhuis, hoe sneller hun ouders op de hoogte waren van Isabelle’s zwangerschap, hoe beter.

Meteen toen Draco verdwenen was ging Isabelle overeind zitten. Ze kroop onder de deken vandaan en liep naar de woonkamer waar ze de televisie opzette. In het nieuws werd net verteld hoe een jonge vrouw zelfmoord gepleegd had, omdat haar echtgenoot haar verlaten had.
Isabelle voelde een traan over haar wang lopen en ze keek naar haar buik. Het volgende moment sloeg ze zo hard als ze kon op de plaats waar haar baarmoeder zich bevond.
“Ga weg!”� snikte ze, “Ik wil je niet!”�
Ze ging huilend achter de computer zitten, waar nog een internetpagina geopend was, google. Aarzelend tikte ze “zwangerschap beëindigen”� in, vijf resultaten. Ze probeerde opnieuw maar dit keer in het Engels.
Haar oog viel op een korte samenvatting van een tekst, ze klikte op de link en las. Een verkrachtte vrouw die zelfmoord had gepleegd toen ze achter haar zwangerschap kwam, en het te laat was voor een abortus. Op de site stond een afscheidsbrief van de vrouw, Isabelle klikte op de ingescande versie en liet haar ogen over de regels glijden.

I know you are all wondering why I did it. This letter is the only way for me to answer that question, cause I won’t be there annymore when you read these words.
I was abbused and then left for dead, I lied in the gutter for hours, nobody ever heared my screams for help, even not at the moment when I needed that help the most.
I feel like the world has abbanded me, it’s like nobody cares annymore.
So I don’t care neither, it doesn’t mather, whatever happens, one person can’t change the world. And if there ever would be a person who could, it would’nt be me. Nobody will notice when I’m gone annyway. You’re just one of the thousand persons who could’nt make something of you’re life, or at least not what you wanted you’re self.
But to them it does’nt matter or you want something to happen or not, you just have to listen and obbey, they’re controlling your life and you don’t have a say in it. To you it makes a big diffrence weither you’re happy or not, but to them it’s all the same.

Zuchtend sloot Isabelle het venster en schakelde ze de computer uit, net op dat moment verschijnselde Draco weer de kamer in.
“Oh je bent wakker.”� zei hij verrast. Isabelle glimlachte zwak toen er een ‘plop’ klonk aan de andere kant van de kamer.
Geschrokken keken ze beiden opzij, om een demon te ontdekken.
Isabelle herkende hem, ze wierp een blik op het raam. ‘Dit is het! Dit is de kamer uit mijn visioen!’ schoot het door haar heen. Ze dook opzij voor een slag van het zwaard dat de demon hanteerde terwijl ze zich alle details uit het visioen probeerde te herinneren. De demon viel haar aan, Draco sprong er voor en ving de klap op, hij vloog door het raam, ze wilde hem helpen maar was verstijfd van schrik, het volgende moment wist ze dat hij dood was.

Met een tweede ‘plop’ verschenen Apple en Simone. “Isa kijk uit! Dat ding is een zeldzaam wapen, eens het één persoon verwond sterft die persoon en worden alle andere moorden die de eigenaar van het zwaard heeft gepleegd ongedaan gemaakt!”� waarschuwde Simone haar.
“Niets bestaat, verschil is onzin, het is allemaal hetzelfde...”� mompelde de in een zwarte mantel gehulde aanvaller.
Isabelle keek geschrokken op toen de demon opnieuw de aanval inzette, dit was het. Draco sprong er voor en Isabelle voelde zichzelf verstijven.

“Nee!”� in tegenstelling tot wat er in haar visioen gebeurde, kon ze nu wel bewegen. Ze duwde Draco opzij en ving de klap op die oorspronkelijk voor haar bedoeld was. De punt van het zwaard raakte haar niet, alleen de vlakke kant. Door de klap werd ze opzij geslingerd, ze voelde hoe ze door het raam viel en sloot haar ogen om de steeds dichterbij komende begane grond niet te zien. ‘Ze hebben gelijk,’ was het laatste dat ze dacht, ‘Het is allemaal hetzelfde, all the same.’

Simone deed de demon ontploffen terwijl Apple aan de grond genageld naar het gebroken raam staarde.
“Nee!”� riep ze, “Dat kan niet! Isa!”�
Draco zei geen woord, zijn ogen waren wijdopen gesperd en keken hoopvol naar het kozijn. Alsof hij hoopte dat Isabelle plots omhoog zou klimmen.
Geen van hen ging kijken of Isabelle heel misschien nog leefde, ze wisten alledrie dat niemand zo’n val kon overleven, en niemand van hen wilde haar dode lichaam als beeld van Isabelle behouden. Simone en Apple voelden hun krachten wegebben. Nu ze niet meer met drie waren, bestond er geen kracht van drie meer, en dat was voor hen het ultieme bewijs dat Isabelle dood was.

Reacties: